Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Carpe Diem
17-06-2010
Lente noch zomer
De vergadering was uitgelopen! Het enige besluit waar ik vandaag echt rotsvast van overtuigd was. Verdorie, ik had nog zoveel gepland... en algauw zal mijn bezoek er zijn. Mijn hersenen draaien op volle toeren om mijn avond organisatorisch nog te laten slagen. Thuisgekomen blijkt mijn studio een oorlogsgebied waar zonet een landmijn zijn laatste loodje heeft gelegd... én het heeft, er op de koop toe, nog serieus zijn best gedaan om lekker veel schade aan te richten! -Shit- Knarsend en zenuwachtig probeer ik me ter herinneren wat ik gisterenavond/deze ochtend toch heb uitgestoken, dat ik mijn gezellig stulpje zó achtergelaten heb. Juist ja, de wekker stond té stil... Overslapen! Uit bed geveerd als een Ninja, zo met een douche van amper 5 minuten gevochten, in mijn kleren gesprongen als de onoverwinnelijke Houdini en als Armstrong naar het werk gereden. De bel. Op tijd, oef! Opnieuw gaan mijn hersenen racen tegen de tijd. Verse groentjes en fruit nodig voor mijn hapjes! Turk, vrijdagmarkt! Klok. Half 7. Nog open? Yes! Sleutels - geld, hup! Ik merk op dat de zon nog een aangename warmte uitstraalt over de Baudelostraat en de Vrijdagmarkt. Ik loop gejaagd over het plein en lijk wel op een wild beest dat zijn kudde verloor. In de winkel aangekomen vind ik mijn 'zen' terug. Ik snuif de heerlijke geur van basilicum op, kijk naar al die prachtige kleuren van dat 'vers' en voel me onmiddellijk terug tot rust komen. Kalm herhaalt mijn organisatorisch brein het ingrediënten- en 'to do'-lijstje. Mijn handen gaan in een grote zak sojabonen. Ik voel een heel ontspannen gevoel over mijn ruggengraat trekken. Het gevoel van deze kleine boontjes tussen mijn vingers is heerlijk verslavend. En hing het niet af van mijn afspraak vanavond, ik had er gestaan tot sluitingstijd. Met het overvolle mandje begeef ik me naar de kassa. Dit levert me twee LOODzware zakken en een lichtere portefeuille op. Een voldaan gevoel nestelt zich in mijn hart en ik loop -minder haastig- terug naar huis. Enigszins vredig maar toch als een doorgeslagen gek begin ik af te stoffen, af te wassen, stofzuigen, boenen en schrobben. (Jup, ik ben een vrouw en bewijs dit half uur dat ik écht veel verschillende dingen tegelijk kan) Daar issie al! Je zou denken, door deze reactie, dat ik hem leuk vind. Dat is ook zo, maar hij ziet er niet uit, jammer! (Ik hoor je denken -jaja- maar het is echt niet mijn type!) Crap, mijn haar zit nog niet zoals het moet, maar zeg een welgemeende 'foert' tegen de spiegel en maak een losse dot. Mijn bril nog op mijn neus en ik ben klaar voor een gastvrije ontvangst. De cd van 'the Cranberries' speelt zacht op de achtergrond terwijl we praten en met een half oog naar de voetbal kijken. (Ja, tegen mijn principes, maar het zorgt enigszins voor een passende sfeer.) Plots, -niemand wil dat, maar iedereen kent het- een doodse stilte! "Goed," zegt hij, "dan ga ik maar weer eens." Neen! denk ik, je hoort nu nog niet te gaan. Ook al vind ik hem niet knap, dit hoort gewoon niet. -Ik weet het, ik weet het. Ook al wil ík hem niet, maar daarom moet hij mij wel nog willen.- We nemen afscheid en gelukkig kust hij me enkel op de wang.
Mijn plannen voor de avond werden uitgebreider en iets langer verspreid dan voorzien. - Neen, ik ben geen politiek fanaat, die momenteel aan de beeldbuis is vastgekluisterd omwille van de uitslagen van de verkiezingen.- - Neen, ik ben geen fanatieke voetballiefhebber van het WK en dat zal nog lang duren voor ik dàt word.- Met nog steeds de rode balpen in mijn hand, zie ik flitsend beeldmateriaal in mijn ooghoeken verschijnen van bovengenoemde zaken. Nog meer van deze programma's die, uur na uur, afspelen op tv, zie ik verschijnen. Waar komt het vandaan?! Niet die flauwe kul op tv (op zondagavond) maar de toetsen en te verbeteren leerstof. Ik zie er geen einde aan en besef dat dit nog lang duren kan, dus besluit ik strak een pot water op het vuur te plaatsen om mezelf nog een pasta pesto te maken. (Lekker vers en toch zo kant en klaar voor een snelle, licht verteerbare hap om 22.00u) Opnieuw de eindgeneriek van een film, die ik maar met een half oog zag aangezien ik het te druk had met optellen van subtotalen en schrijven -of liever kleuren- van foutenanalyses. Mijn vervelende, en énige, rode balpen sprong reeds vijf keer uit elkaar en telkens schrik ik me rot! Dàt vindt de kat een ideale aanleiding om zich nog eens te strekken en van zijn kussen te komen. Hij haalt een speelse move uit naar de resort en deze rolt aan een sneltempo onder de zetel. Reeds 01.14u... Damn! Morgen weer zo vroeg ochtend! Slapen zou een strakker plan zijn dan nu nog deze papieren te corrigeren en in een rooster te gieten. De frustratie prikkelt me en mijn computer doet niet wat ik wil. Maar ach, ijverig als ik ben, doe ik toch een laatste inzet en kan afsluiten, nog geen tien minuten later. Deze analyses moesten pas klaar zijn op dinsdagochtend, maar ik besloot veilig om ze toch reeds te maken, zodat ik op schema blijf. Want morgen heb ik wellicht tóch weer iets extra te doen... Bravo, voor flink ik, die nu voldaan haar bed kan opzoeken. Een keertje niet lezen vandaag, denk ik maar twijfel een aantal minuten later toch alweer over deze laatste beslissing. Ik reken uit hoeveel uren ik nog slapen kan en bedenk dan maar dat ik toch beter onder de wol kruip.
