Huilende kleuters, vechtende kinderen, brullende pubers, die zich ruziënd een weg door hun 'onbezorgde wereld' banen. Uniek, als ze allemaal zijn, worden ze gewekt door de schoolbel. Keurige rijen die zouden moeten gevormd, lijken meer op nesten bijen. De speelplaats ligt her en der bedekt met jassen en truitjes. Ze liggen, als sterretjes aan de hemel, uitgestrooid over de stenen. Een paar kledingstukken bengelen aan een jufs arm, in de lucht. Die plukt ze één voor één van de grond en waant zichzelf in een openbare verkoop. De zon brandt op mijn gezicht en ik knijp mijn ogen tot spleetjes. Enkele ballen stuiteren nog wild naar de overkant en fietsjes rijden, precies vanzelf, naar het afdak. Daar komt nog een laatste leerling uit de toiletten hollen en neemt zijn vaste plaatsje in. Nu is de 'rij' voltallig en de zwerm zweeft razendsnel binnen in het gebouw. Met een mooie mengeling van gebulder en gezoem verdwijnt deze klas in de menigte van de schoolgangen. Enkele schoenen, aan de zandbak, staan er verlaten bij.
Een maand lang barstte ik in tranen uit als ik nog maar aan zijn naam dacht.
Na mijn rouwperiode kwam de aanpassing.
"Je moet je vermannen" "Hij is té arrogant" "Jij bent té goed voor hem." "Je verdient beter!" vertelden de echo's van mijn dierbaren me.
Bla bla bla
Maar ik zag in dat ze gelijk hadden en begon weer uit te gaan. Naar bars, feestjes, clubs.
Ik deed alsof ik plezier had, maar voelde me vreselijk!
Na een paar maanden kwam de ontdekking Het échte plezier.
Dat was het moment dat ik besloot dat ik geen zin meer had in mannen.
In elk geval voor een tijdje. Voor mij geen klootzakken meer dank u, dacht ik.
Toen kwamen de ontwenningsverschijnselen
Niet van mannen, nee maar van knuffels liefde en seks
Als laatste besloot ik een avontuurtje aan te gaan waarbij je jezelf influistert: "Perfect, enkel seks" "Niet emotioneel betrokken raken" "We zullen waarschijnlijk vrienden blijven" "Niet dromen over huwelijk en baby's"
