Ik ben ipodman
Ik ben een man en woon in een huis (zoals iedereen zeker...) () en mijn beroep is 'kleine' zelfstandige .
Ik ben geboren op 01/01/1900 en ben nu dus 125 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lopen, muziek en mijn werk .
Ik ben een loper, altijd met de Ipod op. En zo toch tussen de zes en de tien uur per week met muziek bezig...
Er zijn 2 Johnny Cash'en' : de oude en de nieuwe. De oude was een countryzanger en de nieuwe, die nieuwe die bracht vooral uitgebeende covers van bekende en minder bekende maar altijd interessante collega's. Ik heb ze allemaal, die van de nieuwe Cash. de American Recordings...
Cash is enige tijd na het overlijden van zijn vrouw gestorven, wellicht gestorven van verdriet , van de pijn , van het gemis... American Recordings V is opgenomen ttoen Cash terminaal ziek was en wist dat hij ging sterven. Op sommige nummers lijkt het alsof hij zijn laatste adem moet gebruiken om aan het eind van het nummer te raken, het geeft een extra dimensie aan de zeer sober omkaderde en ingetogen - het kon niet anders - gezongen, gefluisterde nummers. Op die CD staat 'If you could read my mind' , een cover van Gordon Lighoot.
Het gaat in dit nummer over een verloren liefde , een man die verlaten werd door zijn vrouw en die terug bij zijn vrouw wil zijn.... Dit nummer krijgt gezongen door Cash een heel andere betekenis : Cash' vrouw heeft hem inderdaad ook verlaten en hij wil bij haar zijn en hij weet dat hij onderweg is.
Dit is één van de meest beklijvende nummers die ik ken. Dit nummer is uiterst geschikt voor op de Ipod bij een zeer zeer trage recuperatieloop, bij voorkeur tijdens zonsondergang...
If you could read my mind love What a tale my thoughts could tell Just like an old time movie About a ghost from a wishin' well In a castle dark or a fortress strong With chains upon my feet
You know that ghost is me And I will never be set free As long as I'm a ghost, you can see
If I could read your mind love What a tale your thoughts could tell Just like a paperback novel The kind the drugstore sells When you reach the part where the heartaches Come the hero would be me
Heroes often fail And you won't read that book again Because the endings just to hard to take I'd walk away like a movie star Who gets burned in a three way script Enter number two, a movie queen To play the scene of bringing All the good things out in me But for now love let's be real
I never thought I could act this way And I've got to say that I just don't get it I don't know where we went wrong But the feelings gone and I just can't get it back
If you could read my mind love What a tale my thoughts could tell Just like an old time movie About a ghost from a wishing well In a castle dark or a fortress strong With chains upon my feet the story always ends
If you read between the lines You'll know that I'm just trying to understand The feeling that you left
I never thought I could feel this way And I've got to say that I just don't get it I don't know where we went wrong But the feelings gone and I just can't get it back
Hét topnummer (volgens mij) uit de allernieuwste CD (juist uit !) van mijn favoriete treurwilg Bonnie Prince Billy. Het is de eerste keer dat ik zo'n nieuw nummer hier ten tonele voer, jaja, ik koop nog elke maand minstens 2 nieuwe CD's... Ik heb het hier dikwijls over oude songs (waaraan dan dikwijls één of andere herinnering vast hangt) maar dat betekent niet dat ik het nieuwe schuw ! En het is de eerste keer dat ik hier iemand voor de tweede keer opvoer... Den Bonnie is dan ook een maatje van mij, ik koop alles wat hij uitbrengt.
Bij mijn vriend gaat het meestal over de donkere kanten van het leven : verloren liefdes, eenzaamheid, katers na teveel drinken , levensmoe zijn, twijfel , kortom opwekkende stuff... Af en toe schijnt ook de zon in zijn nummers maar dat is dan meestal tussen twee onweders in. En soms spuit den Bonnie gewoon wat gedachten ... Maar altijd raakt het mij wel.
Soms weet ik ook niet goed waarover hij het heeft en net dat maakt het boeiend, iedereen vult het in zoals hij zelf wil. Ook hier in 'Quail and Dumplings'. Twijfel over wat we hier doen, wat is het plan van onze grote Baas daarboven ver in de lucht en zullen we daar ooit terecht komen ? Maar moeten we wel denken over wat komen gaat, vogels vogelen Bonnie ! Misschien is het ook gewoon gezever... Raar videoclipke ook....
Bonnie Prince Billy maakt geen muziek die geschikt is voor tijdens het lopen, hij komt dan ook weinig terecht op mijn Ipod. Maar dit nummer ga ik toch toevoegen aan een favorietenlijstje...
holes in our ceiling, holes in our roof hope that we've got it made now gone in a poof when it gonna be turn in the tide when we gonna see we got god on our side
quail and dumplings now to the end god and her minions as our bosom friends we got empty tummies but won't always be one day it's gonna be quail and dumplings for we
too big our slippers too small out bed too bent our bosom too broke our head must hit the bottom in order to rise find peace in a hovel to find home in the sky
what are we eating and why aint it grand ain't i a woman ain't you a man why wait for someday, why make a plan fuck birds in bushes let's take 'em in hand
weather ain't judgment and money aint love the crimes of a criminal ain't dealt from above i'll hold your hand and we'll say it's enough satisfied minds and clean hearts with clean tongues
Lynyrd Skynyrd was een ouderwetse rockgroep. De bende langharig werkschuw tuig produceerde zeer eenvoudige maar gezellige gitaarrock. Hun bekendste nummers zijn 'Sweet Home Alabama' en 'Free Bird'. 'Free Bird' is ook een fantastische rock song : begint traag en klagend en gaat over in een epische gitaarsolo die in alle lijstjes 'beste gitaarsolo ooit' hoog scoort. In 1977 stierven de belangrijkste bandleden in een vliegtuigongeluk, wat daarna nog gebeurde was niet meer de echte Lynyrd Skynyrd.
'Simple Man' is mijn favoriete song. Moeder legt aan zoon uit hoe het leven in mekaar zit en hoe ge dat moet aanpakken. Als puber had ik graag gehad dat mijn vader of mijn moeder tegen mij zouden gezegd hebben : 'wordt gelukkig zoon én blijf jezelf én doe niet te ingewikkeld...'. En de jaren gingen voorbij en de song bleef in mijn hoofd zitten .
En nu knaagt het telkens ik dit nummer hoor. Pas heel laat toen vader en moeder er niet meer waren besefte ik dat zij mij (en mijn broer en zussen) wel deze boodschap hebben gegeven maar dan wel op hun manier. Ik kan hen er niet meer voor bedanken. En erger is nog dat ik nu als vader aan mijn zoons ook die boodschap niet heb doorgegeven zoals ik zelf zou gewild hebben... Ik kan alleen maar hopen dat ze later , veel later, - net als ik nu - met een grote grijns terugkijken op de manier waarop 'de' boodschap werd gebracht...
En dat maakt dat dit nummer dikwijls op mijn Ipod terecht komt . Dit is een geschikt nummer voor in het begin van een zeer lange trage duurloop, om in de sfeer te komen...
Mama told me, when I was young Come sit beside me, my only son And listen closely, to what I say. And if you do this It will help you some sunny day.
Ohh take your time... Don't live too fast, Troubles will come, and they will pass. Go find a woman and you'll find love, And don't forget son, There is someone up above.
(Chorus) And be a simple kind of man. Oh be somethin you'll love and understand. Baby be a simple kind of man. Won't you do this for me son, If you can?
Forget your lust for the rich man's gold All that you need is in your soul, And you can do this if you try. All that I want for you my son, Is to be satisfied.
(Chorus)
Boy, don't you worry... you'll find yourself. Follow your heart and nothing else. And you can do this if you try. All I want for you my son, Is to be satisfied.
And be a simple kind of man. Oh be somethin you'll love and understand. Baby be a simple kind of man. Won't you do this for me son, If you can? So baby, be a simple, be a simple man Oh, wont you do this for me son, if you can
Portishead is een groep die mee evolueerde met de tijd. Maakten vroeger 'moeilijke' maar best te pruimen achtergrondmuziek. Werden bij ons - soms nog niet eens zo slecht - gecopieerd door Hooverphonic, inderdaad een afkooksel van het oude Portishead.
Ik ben geen onvoorwaardelijke fan van Portishead; hun oude muziek is me wat te soft en wat te 'artifarti'. Hun laatste CD 'Third' uit 2008 (10 jaar na de voorlaatste...) staat echter integraal op mijn Ipod : een zeer afwisselende CD met zowat van alles erop. Onderstaand nummer is mijn absolute favoriet.
Het gaat over keuzes maken of keuzes niet kunnen maken, juiste keuzes of foute keuzes en over het leven met die keuzes. Het is alleaal een beetje triest en daar hou ik wel van. En dat trieste contrasteert dan weer met de muziek en vooral met het opzwepende, zelfs bezwerende ritme van dit nummer. En dat helse ritme contrasteert dan weer met de hemelse stem van de zangeres ....
Dit is een nummer voor op de Ipod voor het laatste uur een zeer lange zware duurloop, om terug de drive te zoeken , terug het ritme te vinden. Proberen !
The taste of life I can't describe It's chocking on my mind Reaching out I can't believe Faith it can't decide
On and on I carry on But underneath my mind And on and on I tell my self It's this I can't disguise
Oh can't you see Holding on to my heart I bleed the taste of life The pace, the time, I can't survive It's grinding down the view Breaking out which way to choose A choice I can't renew
Holding on I carry on But underneath my mind And on and on I tell my self It's this I can't disguise
Oh can't you see Holding on to my heart I bleed, no place is safe Can't you see the taste of life
Iets uit 2009; u zou anders de indruk krijgen dat ik in het verleden leef... Scott Matthew leerde ik kennen via een recensie in Humo. Na een recensie die mijn interesse wekt schuim ik het internet af op zoek naar de muziek en ja, ik was direct verkocht, ik kocht dadelijk 'There's an ocean that divides'. En met nieuwjaar deed ik deze CD cadeau aan mijn ook marathons lopende zus en die was er - zoals verwacht - kapot van... Ondertussen kocht ik ook de eerste en de meest recente - de derde, van dit jaar ! - CD van onze vriend Scott.
Op 'White Horse ' gaat het over pijn en twijfel. En met die pijn en die twijfel mag hij geholpen worden maar hij wil ze voortaan wel alleen overwinnen. Maar de hoop in zijn hart - het witte paard ?- verscheurt hem, maakt hem kapot . Alleen zal het dus niet lukken ... Of is het witte paard gewoon de cocaine die even zorgt voor een roes maar verder alles vernietigt ?
Ook dit is weer een nummer voor tijdens een zeer lange duurloop . Het nummer zal het best tot zijn recht komen bij het lopen in weidse velden bedekt onder een dikke sneeuwlaag...
shepherd me from pain and the doubt through the broken streets and the hearts herd me home through hurt and the past then leave me alone you have no choice and now there is a white horse caged in my heart and it's going to kill me just to get out now there is a white horse caged in my heart and it's trying to kill me just to get out though we're different creeds, wear different masks If you only could conceive that there's a chance and hell is bent on showing me the dark shepherd me to light, make it stop.
Ook aan dit nummer hangt een 'oud' verhaal. Toen Belgie nog een land was, Anderlecht nog Europabekers won , pinten nog 10 frank kostten en de dieren nog spraken zat ik op kot op de Keizersberg in Leuven. Tijdens het studeren had ik altijd de radio op. Eén van de programma's waar ik - en de hele Keizersberg - naar luisterde waren twee uren met sentimentele poezie van luisteraars en super triestige muziek ; allez echt iets voor zeer laat op de avond...., ik weet echt niet meer hoe dat programma heette. Op één van die avonden werd ik omvergeblazen door een song die ik niet kende. Ik mistte titel en uitvoerder in de afkondiging en wist dus totaal niet wat ik had gehoord...
Datzelfde jaar koop ik mij tweedehands bijna voor niks een dubbelLP van de Soft Machine , bijna voor niks omdat er maar één van de 2 schijven in de hoes zit. The Soft Machine was een groep waarin Kevin Ayers speelde en die kende ik van mijn Live LP van John Cale - die van 'Heartbreak Hotel' - reden genoeg om een LP van The Soft Machine te kopen. Ik heb hen later ook live gezien in Leuven , ze speelden toen echter onduidelijke jazz rock en Kevin Ayers zat al lang niet meer in de groep.
Terug naar die dubbel LP : het laatste nummer op die schijf blijkt verdomme het nummer van toen ' s avonds laat op de radio, wat een ontdekking... En nog iets speciaals : vele jaren later trouwt mijn toen favoriete neef , en wat speelt die kerel als openingsdans, ja 'A certain kind' , hij was een beetje kwaad dat er iemand was die dat kende... Een paar jaar geleden vond ik in de Saturn de CDversie van deze LP en uiteraard, dadelijk gekocht.
Het nummer behoort tot mijn top 10 aller tijden. Het is een zeer eenvoudig en zeer mooi liefdesliedje. Gene zever , geen dikdoenerij , geen holle retoriek gewoon als gij in de buurt zijt voel ik me goed, de essentie wellicht van 'liefde' . Ik zou niet weten wat ik er nog meer over moet vertellen...
Dit nummer is geschikt om te spelen tijdens de laatste 2 of 3 minuten van een 6 uren loop. De volgende 6 uren waaraan ik mee doe ga ik dat dan ook doen !
A certain kind... of love, I'd say Exists for me, and every night Your kind of love sets me alight And I know it's real, it's what I feel, what I feel...
And loving you the way I do Makes everything seem right again And when you're near I know I know you just can't tell the time When you... it's just not right
And so our love I see in you The things today, the things we do And when you're near I know You just can't see... well I know it's real, it's what I feel
And loving you the way I do Makes everything seem right again And when you're near I know I know you just can't see All the time of day I know you're mine, and all the time
Patrick Moraz is een dinousaurus die piano speelt. Symfonische rock of psychedelische rock , in elk geval bombastisch gedoe. Speelde ooit bij het legendarische Yes (heb ik nooit iets mee gehad, was voor artistieke softies... ) en ook nog bij de Moody Blues (wat commercieler... ). Moraz ken ik van bij Den Baard, het prototype van de vuilbruine kroeg. Overdag volkscafé , s'avonds en 's nachts pleisterplaats van al de langharigen en de marginalen uit de wijde omtrek. Memorabele nachten hebben we daar meegemaakt. En als de sfeer er goed in zat dan speelde den Baard de eerste kant van de LP 'Story of I ' van Patrick Moraz. Zwaar gesticulerend , meezwaaiend achter zijne toog, brulde hij de songs of wat daar voor moest doorgaan, luidkeels mee. En die eerste kant gedram en pianochaos eindigde dan met het liefdesliedje 'The best years of our lives', we werden er toen telkens opnieuw allemaal stil van.
En toen mijn madam en ik trouwden (nu ondertussen meer dan 29 jaar geleden.... ) werd deze hymne tot grote verbijstering van de nonkels en tantes de openingsdans van ons voor de rest zeer klassieke trouwfeest. Ik had de LP, de DJ uiteraard niet...Hij - de LP, niet de DJ- had op de achterplank van mijn knalrode Vauxhall Viva in de zon gelegen en was volledig kromgetrokken - een voorteken voor wat ging komen ? - . De DJ heeft moeten foefelen om het nummer gespeeld te krijgen.
Dit is dus puur nostalgie. Ook al is het nummer gedemodeerd en klinkt het bombastisch, het blijft een mooi nummer. De liefde komt samen met de morgen en de nieuwe dag én brengt elke keer opnieuw de beste jaren van het leven. Wie zou niet willen dat elke dag nieuw is én dat elke dag het beste nog moeten komen...
Dit is een nummer voor op de Ipod tijdens de laatste km's van een ultraloop : alles - hoofd , benen - leeg en laat maar komen de bombast... 'Finally running' zingt de Patrick, het is verdomme nog een loopnummer ook.
Toen ik nog in Leuven op kot zat ging ik af en toe eens naar een concert. Was het nu 1977 of 1978 , ik weet het niet meer, maar John Cale kwam naar de Aula in Leuven. Steppewolf, een aan lager wal geraakte globetrotter, hét bewijs dat de holbewoners bestaan hadden en nog bestonden én huurder van een kamer in het gebouw waar ik toen op kot zat , beweerde dat hij na het concert met den John pinten ging pakken. Van het concert herinner ik mij enkel nog 'Heartbreak Hotel' en ik zal dat mijn hele leven lang herinneren....
Als laatste bisnummer speelt Cale een dramatische versie van Heartbreak Hotel helemaal alleen op zijn piano. De man gaat helemaal op in het nummer en heeft het over dat hij wil doodgaan én zal doodgaan én dat het niet lang meer moet duren . Hij tovert een revolver tevoorschijn, wankelt vanachter zijn piano en schiet in de lucht, een stukje pleister van het plafond komt naar beneden. Roadies en muzikanten komen aangelopen maar Cale strompelt een deur binnen en er valt terug een schot. Verbijstering in de zaal, iedereen denkt aan hetzelfde, het is muisstil in de anders zo rumoerige Aula. Tot Cale enkele seconden later even terug binnenkomt, terug weg loopt en zich niet meer laat zien. Einde concert.
Na het concert scheur ik als aandenken een affiche van het concert van de muur en begin ik samen met een paar andere concertgangers aan een geweldige zuippartij. In de Visserstraat botsen we op Steppewolf, John Cale en 2 backgroundzangeressen. Ik hou John Cale mijn affiche voor de neus en hij krabbelt er wat onzin op.
Een paar jaar later vind ik een LP met een liveversie van Heartbreak Hotel door John Cale, Eno en Kevin Ayers . Deze versie is de beste die ik ooit hoorde, rauw én intens. De versie die ik hieronder copieerde - Cale alleen op piano - benadert mijns inziens best die van toen op het concert in 1977.
Ik vind dit een geweldig nummer.... Wellicht ook omwille van het verhaal dat er aan verbonden is. Of dit verhaal volledig klopt ? Drank en cannabis destijds vertroebelden de geest én het is al meer dan 30 jaar geleden . In alle geval, de affiche met het gekribbel van John Cale erop heeft nog jaren boven mijn bed gehangen...
Now since my baby left me I've found a new place to dwell: down at the end of Lonely Street at Heartbreak Hotel. I'm so lonely, I'm so lonely, I'm so lonely that I could die.
And though it's always crowded you can still find some room for broken hearted lovers to cry there in the gloom and be so lonely, oh so lonely, oh so lonely they could die.
The bell hop's tears keep flowing, the desk clerk's dressed in black. They been so long on Lonely Street they never will go back and they're so lonely, oh they're so lonely, they're so lonely they pray to die.
So if your baby leaves and you have a tale to tell just take a walk down Lonely Street to Heartbreak Hotel where you'll be lonely and I'll be lonely, we'll be so lonely that we could die.
Van Bonnie Prince Billy heb ik denk ik alles wat hij ooit opnam, ook alles wat hij onder een andere naam opnam (Will Oldham, Palace Brothers , Palace Songs of gewoon Palace). Het gaat bij onze vriend heel dikwijls over de triestige kanten van het leven ; over teveel drinken, verloren liefdes (the blues ... ), geen geld , geen doel in het leven , allez de plezantere kant van ons aards bestaan... Zijn absolute meesterwerk (en ik denk dat dit ook zijn bekendste CD en nummer is...) is 'I see a darkness' , niet voor gevoelige luisteraars en absoluut af te raden als ge het niet meer ziet zitten. Ik hou van dit soort muziek omdat , ja , contradictie, ik daar gelukkig van word...
Soms maakt de Prince ook CD's waarvan ook ik soms -als absolute fan- denk ; moest dit nu ? Zo werd bvb 'Greatest Palace Music' - een selectie van oudere nummers werden er op verpakt in plezante countryversies - door een aantal commentatoren afgeschoten als totaal overbodig , geldklopperij. Awel , ik vind deze schijf één van zijn beste werkjes... Het is hier eigenlijk hetzelfde verhaal als bij 'Railroad man' van Eels, ook hier fabriceert een gepanteerde treurwilg een glimlach op mijn lippen met het aanstekelijke 'Horses'.
Het gaat hier over de engel en de duivel die bij iedereen meerijden in het leven. In de plezante countryversie van dit nummer wint de engel , in de originele versie lijkt dan weer de duivel de bovenhand te halen. Meer moet daar niet over gezegd worden.
Dit is werkelijk een zeer geschikt nummer voor op de Ipod tijdens een duurloop van een uurke tegen marathontempo. Er hoort zon bij deze duurloop en het moet makkelijk gaan. Dan pas komt 'Horses' goed tot zijn recht.
I'd be riding horses if they'd let me Sleep outside at night and not take fright I would ride the range and never worry I would disappear into the night
Everybody needs an angel But here's that devil by my side Death's head ring upon his finger Poor boy hanging on the light
They'll be drawing straws inside the courtroom As the sudden twilight turns to black Torches burn into the sad eyes On the wrong side of the track
Make those horses jump through hoops of flame They won't kick and they won't scream Let the good lord do the driving Poor boy sinking in the stream
I can smell the campfires burning But I'll go out walking on my own By day and night the world keeps turning Frightened people hiding in their homes
Everybody needs an angel But here's that devil by my side Death's head ring upon his finger Poor boy hanging on the light
Scott Walker is inderdaad de kerel van de Walker Brothers, popsterren uit de jaren 60, bekend geworden met popballads... In 1995, pakweg 30 jaar later , maakt die man 'Tilt' met daarop 'Farmer in the City' één van de nog een beetje toegankelijke nummers uit zijn latere werk. Dit is één van de meest fascinerende songs die ik ooit hoorde. Luisteren ernaar maakt me bang, bezorgt mij kouwe rillingen. Tegelijk word ik ontroerd en kan ik me verschrikkelijk laten meeslepen in het diepe donkere van dit nummer. En soms tovert het een glimlach , een monkeling op mijn gezicht...
De tekst zou grotendeels een vertaling zijn van een tekst van Paolo Pasolini. Die Pasolini zou vermoord geweest zijn door een mannelijke prostituée. Scott Walker zou deze song geschreven hebben voor Pasolini. Er circuleren talloze verklaringen voor de tekst op het world wide web, interessant om lezen maar geen enkele verklaring geeft toegevoegde waarde. De tekst zorgt mee voor de bevremende sfeer van het nummer. Ik kan het bijna woord voor woord meezingen (nou ja, ik en zingen... ) en het klinkt, rijmt en bekt gewoon goed en al de rest is hypothese...
En belangrijk, dit is een nummer voor op de Ipod op het einde van een zeer lange uitputtende lange duurloop. Als de benen nog nauwelijks willen en het hoofd compleet leeg is dan komt het donker van deze song zorgen voor het laatste lichtje dat nodig is om de duurloop af te ronden...
Sophia is Robin Proper- Sheppard, net als andere favoriete bands van mij (Eels , Phosporoscent...) dus eigenlijk geen band maar een éénmansorkest. De man schijnt een hyperkinetisch ventje te zijn , een ADHD typeke wat enorm contrasteert met zijn muziek. Ik ben in alle geval een onvoorwaardelijke fan.
Ik hou het meest van de acoustische opnamen die bij de CD 'There are no goodbyes' uit 2009 zat. 'So slow' , het nummer hieronder is het meest gespeelde op mijn Ipod. Ik heb lang gezocht naar een versie op You Tube die de sfeer op deze opname weergeeft en onderstaande komt het dichtst in de buurt.
Het gaat over alleen zijn en niet alleen willen zijn. Het gaat over bang zijn en niet bang willen zijn. Het gaat over stillekes sterven en niet willen sterven of juist wel willen sterven.
Dit is voor een loper die ik de laatste maanden een beetje leerde kennen. Ik heb een aantal keer tijdens het lopen met hem gebabbeld over niet alleen willen zijn en bang zijn en niet langer bang willen zijn. Hij tartte Griekse Goden, overwon Leonidas in een gevecht tegen de Griekse bergen én tegen zichzelf; hij overleefde in de meeste heroische van alle loopwedstrijden op aarde. Zijn laatste wedstrijd, de race tegen de existentiele twijfel, die heeft hij verloren.
I turn of the light but leave the television talking no, tonight I don't want to be alone I try to close my eyes, but I'm afraid of the dark I see you everywhere I see you everywhere
but death comes so slow when you're waiting when you're waiting to be taken death comes so slow when it's all you want and it takes the ones that don't death comes so slow and death comes so slow
I try to close my eyes, but I'm afraid of the dark I see you everywhere I see you everywhere
Een goeie lap ouderwetse vettige blues, wel dat kan er bij mij altijd in. En een goeie lap blues wel dat gaat over drinken en over vrouwen die het aftrappen. En als die verdomde 'wijven' u dan laten zitten dan is dat het bij voorkeur omdat ge te veel drinkt. En ja, het gevolg laat zich raden : nog meer drinken verdomme... Marathons en Ultras lopen is ook een alternatief heb ik al gehoord ...
Ten Years After 'Recorded Live' dateert al van 1973, ongelooflijk , bijna 40 jaar geleden, en was één van de eerste LP's die ik ooit kocht. 'Good morning little schoolgirl' en 'Help me' zijn fantastische lappen blues. Er zijn op You Tube filmkes te vinden van andere liveversies van dit nummer maar die hebben echter niet de intensiteit van deze versie.
De tekst hieronder dekt slechts half de lading van deze live opname. 'And if you don't help me baby, got to go out on the street and find somebody else to love' dat is mijn favoriete bluestekstflard aller tijden. En Sonny Boy - de auteur van dit meesterwerkje - mist zijn vrouw vooral bij de was en de plas. Zelfs die oude bluesgasten wisten dus hun vrouwen te waarderen voor wat ze waard zijn....
En belangrijk : 'Help me' van Ten Years After is een uitstekend nummer voor op de Ipod tijdens een rustige duurloop van een uur in regen en (bij voorkeur hevige ) wind in het donker van de lege straten van een stad of een dorpskom ...
You got to help me, now; I can't do it all by myself. You got to help me, now; I can't do it all by myself. You know if you don't help me, darling, I'll have to find myself somebody else. I my have to wash, I may have to sew, I may have to cook. I might mop the floor; but you help me, baby. If you don't help me, darling, I'll have to find somebody else. When I walk, you walk with me; and when I talk, you talk with me. Oh, baby, I can't do it all by myself. Bring my nightshirt; put your mornin' gown. Bring my nightshirt; put your mornin' gown. You know if you don't help me, darling, I'll have to find myself somebody else".
Over Saybia heb ik het in het verleden al gehad, op mijn 'vorige' blog . Saybia is 'goedkope' Coldplay : tapijtmuziek, achtergrondmuziek voor in liften, eenvoudige en ietwat bombastische emorock van in het verleden blijven hangen langharigen met yuppiegehalte. Saybia is dus niet echt goede muziek maar Saybia is wel uitstekende muziek om op te lopen, dat is een belangrijke nuance. Heel wat van hun nummers zijn ballads met in de strofe een opbouw naar een hoogtepunt; dat is goedkoop maar het werkt ... Zo ook in 'Angel', mijn favoriete (loop)nummer van Saybia.
Saybia is voor mij onlosmakelijk verbonden aan de voorbereiding van de marathon van Antwerpen 2009; ik had hun muziek toen bij elke duurloop op de Ipod. Ik liep toen omwille van de winterse weersomstandigheden vooral in het plaatselijke park. En dit nummer is dan weer mijn muzikaal ankerpunt voor de nacht van West Vlaanderen 2010, verleden jaar. Ik heb het nummer toen zowel op de heen als op de terugweg ontelbare keren gespeeld. Het gaat over vertrouwen kwijtraken, de weg verliezen én de verdwenen (ge) liefde...klassiek dus . En dan komt in de climax van de song plots een door God gezonden Engel, meer drama én goedkoper kan niet ! Maar als alles aan het einde van een lange ware duurloop in het hoofd wat zwaarder is geworden wel dan hoor ik de bombast niet meer en wordt ik meegesleurd door dit nummer. En er is diep vanbinnen de hoop dat die Engel ... En hopen is essentieel, zonder hoop heeft niks zin.
Maar terug naar het lopen. Belangrijk : 'Angel' is een uitstekend nummer voor op de Ipod tijdens een zeer lange en zware duurloop , bij voorkeur te spelen tijdens de laatste hectometers ...
It's not the world that's out of order It's me, it's me Guess I ran along my borders Just to see, just to see
If a friendly face would drop by and rescue me But I lost my faith as I lost my way
It's not the street that's made of concrete It's you, it's you Guess I try to penetrate it with this point of view I had never taken more than I give to you I was led astray and I lost my way
Never felt so alone Stripped naked and cut to the bone Lost my faith in her on my own With no queue by the door to my home
It's not the light that casts the shadow It's doubt, it's doubt As a melancholic sorrow came about, came about
I had never fought as hard though as I do for you I'm not getting strong to prove I'm wrong
Never felt so alone Stripped naked and cut to the bone Lost my faith in her on my own With no queue by the door to my home
And god sent an angel An angel She's an angel An angel...
Never felt so alone Stripped naked and cut to the bone Lost my faith in her on my own With no queue by the door to my home
God sent an angel Sent an angel She's an angel An angel She's an aaaa... an angel
Eels is één van de groepen waar ik automatisch alle CD's van koop, dus één van mijn favoriete groepen . Mijn oudste zus kocht me jaren geleden voor mijn verjaardag een CD van Eels en schreef op de foto van mij die ze erbij stak 'voor onze ..., de zot, de zwijger , de felle, de ... (nog een hoop beschrijvingen ) , maar altijd onze... ' Soms heb ik het gevoel , soms hé , dat mijn zus en ik mekaar verstaan ! Ze weet het niet maar ook omwille van die CD en haar commentaar erbij is en blijft Eels een vaste waarde in mijn cd rek. Terloops : mijn zus loopt ook af en toe een marathon. Ze loopt zééér fanatiek (onderweg een woord zeggen is niet goed voor de concentratie...), heeft talent én karakter en loopt dus gemiddeld een half uur rapper dan ik.
Eels (eigenlijk ook weer geen groep maar alleen E... ) heeft geen gemakkelijk leven gehad en dat blijkt uit het meeste van hun/zijn werk. Het zou absoluut niet moeilijk geweest zijn om hier nog eens een in tristesse verdronken song boven te halen ; Railroadman is echter een zeer toegankelijk en gemakkelijk nummer dat me van bij de eerste beluistering een goed gevoel gaf.... Railroadman klinkt uitermate opgewekt en ik moet eerlijk toegeven, ik moet altijd glimlachen als ik het hoor want het lijkt wel of de trein waarover het gaat naast mij over de sporen rijdt...
Op het eerste zicht gaat het over niet meer mee kunnen in deze wereld , over de 'moderne tijden' en alles wat te snel gaat in dit leven. Maar toch is de de boodschap positief : ondanks alles , ik kom er wel...
En belangrijk, dit nummer is uitermate geschikt voor op de Ipod tijdens een iets snellere 10 km in een niet te felle zon... http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=fmCp0ptJuo4
Feel like an old railroad man Ridin' out on the bluemont line Hummin' along old dominion blues Not much to see and not much left to lose And i know i can walk along the tracks It may take a little longer but i'll know How to find my way back
I feel like an old railroad man Who's really tried the best that he can To make his life add up to something good But this engine no longer burns on wood And i guess i may never understand The times that i live in Are not made for a railroad man
I feel like an old railroad man Getting on board at the end of an age The station's empty and the whistle blows Things are faster now And this train is just too slow And i know i can walk along the tracks It may take a little longer but i'll know How to find my way back
Na een klassieker van Neil Young, even uitpakken met iets specialer. Phosphorescent leerde ik kennen via Humo. Hun - eigenlijk 'zijn' , Phosphorescent is geen groep maar één man...- CD Pride werd bedacht met vier sterren en de commentaar van Humo op het nummer Wolves spreekt voor zichzelf : 'Het onthutsend mooie 'Wolves' geeft een nieuwe inhoud aan het woord 'klaagzang'. 'Mama there's wolves in the house / mama they won't let me out (...) they bury their paws in the stone / they make for my heart as their home'. En dan hebt u de traag als een statige lijkwagen voortschrijdende muziek nog niet gehoord! Iedereen die zich weleens alleen op de wereld gevoeld heeft - iedereen dus, met de mogelijke uitzondering van Sergio - voelt vanaf de eerste maten van 'Wolves' de verlatingsangst het hart omklemmen.
Volgens mij gaat het inderdaad over angst, angst om alleen alle gevaren van de wereld te moeten trotseren, angst om te leven én angst voor de dood... En moeke en ook vake die van boven in de hemel waken maar niet meer echt kunnen helpen. En dat bang zijn heeft ook iets fascinerend, iets wat het aantrekkelijk maakt : leven is niet makkelijk maar het is toch o zo mooi en de dood daar is iedereen bang voor maar het licht aan het einde van de tunnel is toch ook iets om naar uit te kijken. Wolven zijn gevaarlijke beesten, maar ze zijn verdomme zo schoon meneer... Het kan natuurlijk ook dat het gaat over een wolf die in de Canadese bossen in het buitenverblijf van de zanger is binnengedrongen of over een hond die - als ge wat teveel jointen paft wordt een hond gemakkelijk een wolf - die blaft bij de buren...
Dit nummer mogen ze spelen als ik horizontaal de laatste keer de kerk verlaat. En dit nummer is uiterst geschikt voor op de Ipod bij een zeer trage recuperatieloop.
Harvest was de eerste LP die ik kocht. Ik was 13 of 14 jaar en herinner me nog dat ik met de fiets naar de Akkerstraat reed om ze in de plaatselijke platenwinkel te gaan bestellen, dat moest toen nog... Jaren later werden Cortez the Killer, Cowgirl in the Sand en Like a hurricane dé hymnes uit onze langharigwerkschuwtuigperiode. We lagen met de Neil op de achtergrond met zijn allen stoned in de zetels bij den Baard of gingen op zijn muziek uit de bol in dat kot beneden de berg van Catthoor, ik kan op de naam niet meer komen. Ik moet bij deze muziek ook altijd denken aan hippiemeisjes met lang haar. Ik was destijds hopeloos verliefd op zo'n exemplaar, ze dumpte me verdomme na 2 maand. Vele jaren daarna trouwde ik met mijn madam, toen eigenlijk ook hippiemeisje met zeer lang haar... En nu, ééuwen later, heeft geen van ons beiden nog zijn lange haar ; ik ben er wel fier op dat ik mijn wilde haren nog steeds niet kwijt ben !
Het is echter niet alleen nostalgie die dit nummer tot een klassieker maakt. Luisteren zou ik zeggen en u laten meeslepen door die jankende gitaar van de Neil. De gitaarsound van Neil Young is uniek. 'It's all one song' ... Hier klaagt ze toch iets meer dan in zijn andere nummers.
En het gaat in deze song over grenzen verleggen, nieuwe dingen doen, kastelen bouwen in de zon, onbereikbare liefdes, mooie meisjes - met lang haar - , de nietigheid van de mens, het zinloze van oorlog voeren en het verloren lopen in de wereld ... Of gaat het simpelweg over Cortez die de Indianen aanvalt, wie zal het zeggen...
En belangrijk voor een loper , Cortez the Killer is een ideale song voor tijdens lange trage duurlopen...
Ik ben een loper. April 2007 liep ik de 10 mijl van Antwerpen , een jaar later - april 2008 dus - de marathon van Antwerpen. De microbe had me te pakken en ik raakte niet meer verlost van het loopvirus. Ik liep steeds meer en waagde me dit voorjaar zelfs aan 2 zes urenlopen en mag me dus eigenlijk ook al een beetje ultraloper noemen... Ik ben wel een absoluut ongetalenteerd loper ; ik loop veel maar ik loop slecht en traag , een marathon nipt binnen de vier uren... vierurenman.
En de link met muziek - het is of wordt hier een muziekblog - : door het lopen herondekte ik mijn passie voor muziek . Ik ben namelijk een absolute einzelganger ; ik loop alleen , als ik loop wil ik gerust gelaten worden. De enige gezel die ik tolereer én zonder wie ik eigenlijk niet kan is mijn Ipod . Ik loop gemiddeld zes uur per week en in topweken kan dat oplopen tot tien uur. Een training voor een zesurenloop kan tot vijf uur oplopen en dan is mijn Ipod onmisbaar. Eigenlijk loop ik altijd met mijn Ipod, ik kan niet zonder ... En op die Ipod zet ik mijn favoriete muziek. Oude muziek uit mijn jeugdjaren maar ook nieuwe muziek, ik koop toch elke maand nog 2 tot 3 nieuwe CD's.
Sinds de marathon van Antwerpen deed ik bijna wekelijks mijn loopverhaal op een blog. Een paar maand geleden begon ik op die 'loopblog' met elke week ook iets over muziek te schrijven en mijn favoriete nummers voor te stellen en te becomentarieren. En nu ben ik tot de conclusie gekomen dat dit niet hoort op dezelfde blog, ik ontkoppel dus mijn beide blogs en hou de twee dingen vanaf nu apart...
Dus vanaf nu , iedere week - of toch bijna iedere week , Ipodman !
