Ik ben ipodman
Ik ben een man en woon in een huis (zoals iedereen zeker...) () en mijn beroep is 'kleine' zelfstandige .
Ik ben geboren op 01/01/1900 en ben nu dus 125 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lopen, muziek en mijn werk .
Ik ben een loper, altijd met de Ipod op. En zo toch tussen de zes en de tien uur per week met muziek bezig...
Ik heb hier op deze blog al een paar keer dinousaurussen opgevoerd, en kijk, dit is er weer een... King Crimson is een groep die eind jaren 60 werd opgericht door ondermeer Robert Fripp (is nog altijd hier en daar aan het prutsen ) en Greg Lake (Emmerson, Lake and Palmer, nog een dinosaurus). Ze scoorden direct met hun eerste LP . Hun muziek werd en wordt betiteld als 'progressieve rock' en waar dat dan weer voor staat, Joost mag het weten, ik weet het in alle geval niet.
Maar ik heb mij destijds de LP gekocht toen hij al een 10 tal jaar uit was. Dit nummer kende ik helemaal uit mijn hoofd. Het zat elke dag en elk uur in mijn hoofd tijdens een bouwkamp van een maand in Portugal : overdag hard werken, laat in de namiddag naar de vijver : eerst pissen in de vijver , dan erin om goed proper te worden en dan de kikkers eruit vissen om 's avonds hun billekes te barbequen. En na het eten gaan zuipen met de Portugese bouwvakkers en ze allemaal verslaan in het ad fundum drinken. Ver na het sluitingsuur mee Fado zingen - wellicht meer lallen dan zingen - op de drempel van de kroeg met de vrouwen die hunnen mannen kwamen helpen om thuis te raken. Het hele dorpje dat stond te wenen toen 'Sandokan' voor hij vertrok zijn haarband over het hoofd schoof van de kleine zus van de mooie en o zo pure Otilja , daar had hij eigenlijk voor kunnen blijven, wie zal het zeggen... En die maand had dus als soundtrack 'Epitaph' .
Een paar jaar geleden kwam ik op een schaakwebsite - doe ik af en toe - iemand tegen met de nickname 'King Crimson' , ik zendde hem de boodschap 'I ' ll write your epitaph ' en we begonnen een chat over dit nummer. Ik verloor de match en een week daarna kocht ik de CD.
Dit nummer gaat over de wereld die om zeep geholpen wordt door de mensen en hun leiders, er is dus niets veranderd in de 40 jaar volgend op het ontstaan van dit nummer. En dat naar de knoppen helpen van onze planeet wordt op zo'n theatrale manier beschreven , zodaning erover dat het er nog steeds knal op is. Het refrein ken ik, na meer dan 30 jaar nog steeds...
Dit is een nummer voor op de Ipod weer eens voor een uiterst lange duurloop , ergens op het einde ...
The wall on which the prophets wrote Is cracking at the seams. Upon the instruments if death The sunlight brightly gleams. When every man is torn apart With nightmares and with dreams, Will no one lay the laurel wreath As silence drowns the screams.
Between the iron gates of fate, The seeds of time were sown, And watered by the deeds of those Who know and who are known; Knowledge is a deadly friend When no one sets the rules. The fate of all mankind I see Is in the hands of fools.
Confusion will be my epitaph. As I crawl a cracked and broken path If we make it we can all sit back And laugh. But I fear tomorrow I'll be crying, Yes I fear tomorrow I'll be crying.
