loopverhalen : zes jaar marathon en ultralopen eindigen met de marathon van antwerpen 2014
Ik ben een man geboren in 1958,actief als zelfstandige in de verzekeringssector. In 2008 ben ik begonnen met marathonlopen, binnen de vier uur binnenkomen was mijn doel. (vierurenman) Vanaf 2011 deed ik ook af en toe mee aan een zesurenloop. Medio 2012 kreeg ik te horen dat ik reumatoide artritis (reuma) heb. Begin 2013 begon een oude kwaal (valgusknie) voor hinder te zorgen.
De wekker staat op zeven uur maar krijgt de kans niet om af te lopen . Als ik de badkamer verlaat wenst mijn madam mij succes , de eerste keer is dat . Ik eet het klassieke bord spaghetti met twee pistolekes, en bezoek het WC één keer meer dan op een normale dag, gezonde stress dus. De rit naar Antwerpen duurt maar 10 minuten. Ik praat met een onbekende, hij - nog jong- loopt zijn eerste 'en gij uw laatste, dat is speciaal' . Voor de start zie ik nog wat ultracuppers, de begroeting is echt hartelijk , dat doet verdomme deugd na meer dan een jaar. En in het startvak zie ik dubbele identiteitsmans met de ballon van vijf uur, ook dat doet me wat. Een cliente zegt nog goedendag vanachter het hek. Al een eerste keer word ik overvallen door emoties , dat is de laatste keer dat ik aan de start sta van een marathon.
Ik nestel me helemaal achteraan, ik zie dat een 5 tal mensen het plan hebben om als laatste over de startmeet te gaan, we gaan niet onnozel doen en niet proberen om de allerlaatste te zijn... Ik high five met één van de vijf en we vertrekken pakweg vier minuten na het startschot... De 5 uur ballon haal ik onmiddellijk in. En na 5 minuten loop ik acher de 4 u 30 groep. Ik heb niet echt een tijd in gedachten voor deze marathon. Met de conditie van vorige week zondag had 4 u 30 zeker een haalbare kaart geweest, 4 u 35 zou ik graag lopen, dat was mijn traagste marathon ooit. En op mijn Ipod staat voor 4 u 45 muziek, ik moet dus toegeven dat trager een ontgoocheling zou zijn. Er staat een nummer op van meer dan 10 minuten net voor het laatste uur, dat kan ik doorspoelen als ik sneller zou eindigen. De laatste week heeft me echter ongerust gemaakt, die week was echt slecht, ik weet uit ervaring dat dan ook 4 u 45 wel eens niet haalbaar zou kunnen zijn... Vandaag voelt het echter niet echt slecht maar ik zie dat mijn hartslag al ver boven de 150 zit . Toch loop ik de 4 u 30 groep voorbij.
Aan de konijnenpijp , 3 km, zie ik dat de 4 u 15 ballon, met als pacer ook een bekende, niet veraf is. In de afdaling van de tunnel vergroot ik mijn pas en in de klim doe ik heel bewust heel rustig . Toch win ik wat meters op die 4 u 15 ballon.
Op de kaaien is het tegenwind en probeer ik beschutting te zoeken. De eerste 10 km loop ik in 59 minuten, eigenlijk veel te snel. Maar op uitzondering van mijn veel te hoge hartslag (die zit rond de 155) zijn er geen negatieve signalen. Ik zoek overal de kortste weg en snij bochten af door over voetpaden en vluchtheuvels te wippen. Daardoor raak ik tot op 25 meter van de 4 u15 ballon, met een 'spurtje' sluit ik dan maar aan bij deze groep. Langer dan 2 - 3 km blijf ik niet in de groep , op km 15 voel ik al dat dit te snel gaat voor mij . Mijn snelheid valt terug van rond de 6.00 tot 6.20 per km. Vanaf dan loop ik alleen . Het valt me tegen dat ik nu door een hoop volk wordt voorbijgelopen, dat had ik door volledig achteraan te starten willen vermijden. Gelukkig kan ik ook hier en daar iemand inhalen maar dat zijn er niet veel. Op km 20 km ik door in 2.01.25, die tweede 10 km heb ik dus nog altijd goed gelopen in ongeveer 62 minuten. Half marathon zie ik op mijn Garmin 2 u 08 en iets staan, ik zie achteraf thuis dat dit mijn allerslechtste halve marathontijd is ooit.
Ik besef dan al dat het echt harken wordt om binnen de 4 u 30 te eindigen, het verval in snelheid is te groot.
Daarna wordt het lopen van drankenpost naar drankenpost, niet zozeer omwille van het drinken maar meer omdat ik daar dan even kan stappen tijdens het drinken. De kmtijden gaan nu naar 6.40 en naderen de 7.00. Het is warm, dus ik drink veel. Ik gebruikt onderweg ook alle vier de gellekes die ik meeheb, dat moet zowat de eerste keer zijn. Het wordt nu echt aftellen, veel te vroeg . Op training ben ik toch een 4 tal keer tot boven de dertig gegaan en meestal ging het dan beter dan nu. Ja, ik zit blijkbaar in een iets slechtere week. De meeste stukken van de marathon herken ik van de vorige jaren, er lijken nu meer ambetante en saaie km's in te zitten dan anders, de perceptie is slechter als het niet goed gaat... De derde 10 km loop ik in 67 minuten, dat is verschrikkelijk traag. Ik kom aan 30 km door in 3 u 08, nog niet eens zo slecht door de snellere eerste 20 en vooral 10 km. Ben ik verdomme in mijn laatste marathon te snel gestart, beginnersfout ?
Iets na 30 km loop ik een ultracupper die zijn dochter begeleidt voorbij. 'We geraken er wel' zegt hij . En dat is voor mij vanaf nu ook het adagio. Het is onze laatste keer, aankomen doen we sowieso , al moesten we hem uitstappen.
Het wordt nu echt warm en de snelheid zakt nog door het steeds meer stappen . Ik loop nu km's in 7.30 , 8km per uur, nooit zo traag vooruit gegaan in een marathon of ultraloop. Vanaf het Rivierenhof komt de eindmeet in zicht. Een loper net voor mij zet met de armen omhoog het terras aan het applaudiseren, ik krijg de lachers op mijn hand als ik beide middelvingers de lucht insteek. Vanaf het oude slachthuis is het parcours gewijzigd, op de Slachthuislaan verwijder ik de chip van mijn borstnummer , ik wil niet in de rangschikking voorkomen. Dan gaat het door Park Noord, - ik blijf dat consequent 'Gazon noord' noemen - en mooi, langs de Godefrieduskaai richting kaaien.
Ik besef dat dit mijn laatste km's zijn. Onderweg had ik het al af en toe moeilijk maar nu bollen er tranen over mijn wangen. Het is onmogelijk lopen met een krop in de keel - ik ervaar nu voor het eerst in mijn leven dat gevoel - dus er is de keuze : stappen en de emoties vrij laten of die verdomde laatste km's lopen. Alhoewel , lopen is het niet echt meer , het is schuifelen, dribbelen. De vierde 10 km gaan in 73minuten, een diepterecord , so what ? Het lijkt alsof de benen niet meer vooruit willen, alle kracht is er - al een tijdje - uit verdwenen. Gelukkig hebben we geen hinder gehad van blaren, de juist keuze kousen en wellicht de gelukkig inval om net voor de marathon nog een de steunzolen goed te steken renderen. Maar we zitten nu in de laatste km, de laatste rechte lijn. De 4 u 35 is ook niet meer haalbaar dus het kan me niet bommen . 'Formidable' , 'Angel' , 'Wish you were here' op mijn Ipod, perfect getimed , verdikke. De muziek van de organisatie overschreeuwt mijn Ipod dus die laatste meters loop ik zonder mijn oortjes. De constructie over de kaaien staat zoals elk jaar misleidend nog een 100 tal meter voor de bocht .
Het is nu verdomme gedaan. Zes jaar marathons en af en toe een zesurenloop, gedaan. Lopen heeft mijn leven veranderd. Gestopt met roken, meer dan 10 kg kwijt en nooit meer ziek. Conditie ook. Nog altijd wat te zwaar, maar lijf ok. Lopen en de endorfines hebben gezorgd voor een goed gevoel. En is het ouder worden of die endorfines, ik werd steeds vatbaarder voor emoties. Lopen heeft mij sterker gemaakt. Het urenlange trainen en de urenlange wedstrijden én de resultaten, het heeft gezorgd voor een gevoel van onoverwinnelijkheid, het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben tot waar ik nu sta. Weg vele van de oude twijfels, weg onzekerheid : ik loop, ik ben. Ik ben wie ik ben verdomme. En voor een stuk door het lopen. Alleen Hij hierboven weet hoe graag ik had verder blijven lopen. Maar ik heb me er bij neergelegd, ik heb er vrede mee. Ik kan afscheid nemen van het lopen, ik kan het stoppen met lopen aan omdat ik gelopen heb. Ik ben nu alleen nog blij, verschrikkelijk blij dat ik kunnen lopen heb...
Samen met het lopen stopt ook dit verhaal. Verslagen over een jogging van 10 km daar zit niemand op te wachten.
Voor zover er al iemand zat te wachten op dit alles. Maar ook dat wekelijks in de pen kruipen deed ik grotendeels alleen voor mezelf, eigenlijk kon en kan het me niet zo veel bommen wat de eventuele lezers ervan zouden vinden. Het heeft me af en toe ook geholpen - net als het lopen - om mijn demonen in bedwang te houden. Toch bedankt voor het lezen.
Het lopen is nu echt gedaan, deze marathon is zo goed als afgerond . Ik zie mijn broer staan 300 meter voor de streep , high five , én tranen weer, de laatste keer. De bocht voor de Suikerrui is de laatste bocht. Ik hou nog even in . Genieten is het niet meer maar het mag gerust langer duren. Dan nog 50 meter. Mijn twee favoriete collega's (hopelijk lezen ze dit niet ) staan net voor de aankomst en roepen nog iets. Alle plannen ooit gesmeed over het aankomen in de laatste marathon, niets blijft er van over... Geen tranen meer, geen gebrul, geen geroep, geen gekke dingen. Ik loop over de meet en duw mijn Garmin af, de laatste keer 4 u 38 en 19 seconden . Gedaan. Voor altijd.
Ik zal niet in de uitslag voorkomen. Mijn laatste marathon, DNF, did not finish. Ik ben nog steeds niet aangekomen en zal ook nooit aankomen, ik blijf hem lopen....
dinsdag 60 min 6.30 ------------------------ maandag 60 min 6.09
donderdag 40 min 6.30-----------------------woensdag 40min 6.18
zaterdag 20 min 6.50 -------------------------zaterdag 20 min 6.00
Maandagavond goed gelopen, het was per slot van rekening toch al de 4de opeenvolgende dag dat de loopschoenen werden aangetrokken. De finse piste voelde echter zwaar aan , een voorbode ?
Woensdag redelijk snel vertrokken voor 7 km. Het was warm en ik zweette als een rund. De hartslag ging onmiddellijk boven de 140. Zelfs na het snelheid minderen tot ongeveer 6.25 bleef hij stijgen, ik kwam boven de 150 uit. Dit voelde absoluut niet goed. Het was zeer lang geleden dat ik dit nog had meegemaakt. Terug thuis bij het stretchen liep het zweet in beken langs mijn lijf naar beneden. Donderdag, de dag nadien voelde ik me niet 100% ok. Ik moet dus zeker een slechte dag gehad hebben woensdag, dat was lang geleden maar die dagen komen voor, ik voel dat onmiddellijk bij het lopen... Net nu en net nu het toch al een tijdje geleden was.
Vrijdag voelde ik me iets beter. Maar het zaterdagmorgen aperitief (die 3 tot 4 km lopen de dag voor de wedstrijd zijn een een echte dwangmatige gewoonte geworden ) kon niet overtuigen, het was iets beter maar al na 20 minuten zat ik aan een hartslag van 148 terwijl die de week voordien aan de zelfde snelheid niet boven de 140 uitkwam. En er was weer het zweten.
Dit waren geen goede voortekens. De stille hoop om binnen de 4 u 30 te finishen of toch minstens 4 u 35 te lopen (mijn slechtste tijd ooit ) kreeg een serieuze knak. Als ik de dag van de marathon een slechte dag zou hebben zoals woensdag , dan zijn de gevolgen niet te overzien...
Ik ben geboren in 1958. Ik deed graag aan sport, balsporten én in team, dus geen jeanettengedoe zoals tennis . Op mijn 17 jaar sloot ik mij zonder dat mijn ouders het wisten - die waren immers tegen - bij een volleybalclub, ik werd beschouwd als een talent. En ja, ik draaide dadelijk mee aan de top van tweede provinicale. En om eerlijk te zijn, ik ben eigenlijk nooit verder geraakt dan dat niveau... Ik ben wel blijven volleyballen tot pakweg mijn 50ste en , eigen lof stinkt, ik was in de amateurcompetitie waarin ik speelde één van de betere spelers , ik had mijn niveau kunnen behouden . Ik ben gestopt met volleyballen omdat dit niet te combineren was met trainen voor een marathon.
Van mijn 18de tot pakweg mijn 40ste heb ik ook krachtbal gespeeld. Ook hier werd ik toen ik begon beschouwd als een talent . En ook in het krachtballen ben ik nauwelijks geevolueerd, van in het begin in tweede of derde nationale (er was denk ik maar één reeks meer onder die van ons) en daar altijd goed mee kunnen spelen maar géén evolutie.
Toen ik op een match mijn pols brak ben ik gestopt met krachtballen, ik durfde niet meer.
Tijdens mijn balsportcarrieres had ik altijd al een broertje dood gehad aan het trainen zonder bal, lopen bvb was nooit mijn ding geweest. ik haatte het. Ik denk niet dat ik voor mijn 45ste ooit langer dan 3 km heb gelopen. Daarna ben ik wel begonnen met in de zomer af en toe te gaan lopen, ik denk dat ik tot 5 km ging. Maar ik liep niet in de winter en kon dus in de lente terug opnieuw beginnen... In 2006 ben ik begonnen met iets verder te lopen en ik raakte tot 10 km , ik denk zelfs in een uur. Ik liep altijd op de finse piste. In de winter van 2006 - 2007 rijpte het plan om eens aan de 10 miles mee te doen in Antwerpen en ik overwinterde met het lopen. Ik raakte op training tot 18 km. En in april 2007 heb ik toen inderdaad de 10 miles gelopen. Mijn doel was aan 10 km/uur te lopen, dus te finishen in 1 u 36 , ik ben geeindigd in 1 u 33, doel bereikt. En... ik was gebeten door de microbe. Ik hoorde vrienden vertellen over hun marathonervaringen en ik zweerde de dure eed het jaar nadien zelf mee te doen aan de marathon... En zo is de bal beginnen rollen.
In mijn eerste jaar liep ik twee marathons : het begon met de marathon van Antwerpen in 2008. Daarvan herinner ik me nog goed de 'magiek' aan de start : ik had het gevoel klaar te staan voor iets echt heldhaftig. Nooit meer gevoeld achteraf aan de start... Ik weet nog dat ik mijn knappe buurvrouw voorbijliep 2 km voor het einde. Vlak gelopen toen en ruim binnen mijn vooropgestelde doel 4 u 30 binnengekomen na 4 u 08. Ik had toen het plan één marathon per jaar te lopen, elk jaar Antwerpen, maar heb nog dat jaar Brussel meegelopen, eigenlijk maar met een halve voorbereiding. Ik was wel blijven lopen tot pakweg 20 km maar slechts een maand voor de start had ik mij ingeschreven en moest dus nog snel wat dertigers doen. Brussel was fantastisch : in de storm tegenwind, bergop en stroomopwaarts , het water stroomde als een beek naar beneden van de hellingen. Ik liep een vlakke marathon - ik denk dat dit de laatste keer was - en zette met 4 u 11 een voor mijn doen uitstekende tijd neer.
In mijn tweede jaar marathonlopen , 2009, werd een marathon lopen in vier uur een obsessie. In Antwerpen kon ik met
3 u 52.58 daar ruim onder blijven. Die marathon werd gelopen in een lichte regen , ideaal weer dus. Veel meer herinner ik me niet van die marathon. Met al een beetje een dikke nek stond ik 6 maand later aan de start in Eindhoven. Ik liep toen nog verschrikkelijk vlak en kwam halfweg door in 1 u 57 of 1 u 58 en was dan nog zeker onder de 4 uur te blijven. Een klap van de hamer op km 35 en de eerste keer dat ik in een marathon moest stappen gaven een tijd van net boven de 4 uur. En de sfeer was fantastisch, nooit nog zo'n marathon gelopen . Maar omwille van de ontgoocheling over het net niet halen van die 4 uur lijkt die marathon wel uit mijn geheugen gewist, die ene keer Eindhoven, niets zegt het me.
In 2010 was de marathon van Antwerpen weer een succes ; met 3 u 54 zat ik weer ruim onder de 4 uur. Maar ook dat is weer het enige wat ik me van deze marathon herinner. Ik was van plan om met lange duurlopen de marathonconditie op peil te houden tot de najaarsmarathon en besloot om dan maar terend op die conditie tussen in nog een marathon te lopen. De nacht van West Vlaanderen in Torhout werd één van mijn meest memorabele marathons . Ik slaagde erin om weer onder de vier uur te blijven maar klapte na de aankomst emotioneel volledig in mekaar Minuten lang heb ik gebogen over een dranghek staan huilen midden een door de drank en kermis opgezweepte massa... Telkens ik nu op de E40 van de kust naar Gent rij zie ik de pilaren van de bruggen over de snelweg én moet ik denken aan de nacht na die marathon, de lange terugweg naar huis. Gelukkig zond God die nacht een engel... Saybia - Angel.
En ik bleef doortrainen en zo kon ook nog de 'in flanders fields' marathon gelopen. Fantastisch mooie marathon langs het water, bijwijlen ook ontroerend, langs die kerkhoven. Nooit zou ik een marathon zo dicht tegen de 4 uur aan schurken als in Ieper, ik moest er zowaar voor spurten de laatste 500 meter en zo ontging mij de dramatiek van het lopen onder de historische poort daar. Ook een bijzonder goede herinnering. Een paar weken later liep ik in Brussel mijn wellicht beste marathon ooit. De startplaats onder de triomfboog is fantastisch. Nooit vergeet ik hoe de zon die morgen het water dat uit de fonteinen spoot omtoverde tot diamanten.. magisch moment , ik krijg nog tranen in de ogen als ik er aan denk. En het parcours van die marathon is gewoon supermooi, door de stad , door de bossen op brede lanen, de klim naar de triomfboog en dan terug eronder , 'now only 2 miles downhill' - elk jaar dezelfde leugen van de speaker - en dan eindigen op de Grote Markt ... Kan het mooier ?
Kippenvel, kippenvel. En om een klassement te krijgen in de marathon en ultracup liep ik eind van het jaar nog de al even memorable marathon ''t is voor niks '. Kan het mooier dan Brussel ? Ja het kan, deze marathon is op een heel andere manier een ongelooflijke belevenis ; door bos, over heide , langs single tracks, door duinen, over loopbruggen over vennen , door een afgebrand stuk bos en hele stukken gewoon helemaal alleen met alleen de bewegwijzering die doet vermoeden dat er een wedstrijd wordt gelopen, geen mens te zien... Ook weer onder de vier uur. 2010 was een fantastisch loopjaar met 5 marathons, alle vijf onder de vier uur. Mijn onnozele schuilnaam, vierurenman, was toen nog correct...
In 2010 was ik op het bestaan van de marathon en ultracup gebotst, ik had op mijn laatste marathon daar ook lopers van ontmoet, ik had gezien dat die mannen - van divers pluimage - een hechte vriendengroep vormden... Dus in 2011 zou ik ultraloper worden. Maanden heb ik getraind voor de zes uur van Stein met verschillende lange duurlopen van meer dan 40 km en uiteindelijk werd mijn eerste ultraloop een beetje een ontgoocheling. Ik haalde ruim mijn vooropgezette doel met meer dan 57 km maar ik had de sfeer niet echt plezant gevonden. De marathon van Antwerpen dat jaar plukte ik de vruchten van de vele lange duurlopen, ik was op training een paar keer over het marathonpunt gegaan, een marathon was eigenlijk een training. Ik liep die marathon, zonder het te weten, ik had anders misschien nog sneller gekund, een persoonlijk record, 4 hele seconden rapper dan in 2009 ! En raar , maar ook veel meer dan dat herinner ik me niet van.
Terend op die goede conditie volgde dan in mei de zes uur van Steenbergen. Ook die wedstrijd blijft een mijlpaal in mijn loopgeschiedenis, staat met stip vooraan in mijn loopranglijst . En dat vooral omdat daar gelopen wordt met de 24 uur lopers tijdens hun laatste 6 uur. Die gasten, dat zijn wat mij betreft , de ultieme helden van de sport. Een machtige ervaring om daar tussen te lopen. En plezante sfeer daar in Steenbergen. Ik raakte toch ook een km verder dan in Stein en daar was ik ongelooflijk tevreden mee. Ook hier werd ik na het einde overvallen door emoties, als het lichaam leeggelopen is wordt alles in het hoofd lichter.. Ik was ook - dom hé - ontroerd door de ceremonies met volkslied, ja , dat waren daar nationale kampioenschappen. Steenbergen 2010 was ook een hoogtepunt .
Veertien dagen liep ik de marathon van IJsselstein. Een curiosum, pakweg 120 toerkes op een schaatsbaan en dat met slechts een 20 tal deelnemers en een paar aflossingsploegen. De sfeer was plezant maar de prestatie was ondermaats. Ik had een slechte dag zoals ik er af en toe één heb en ik liep mijn traagste marathon tot dan toe. Slechts een 35 tal lopers kunnen zeggen dat ze de marathon van Ijsselstein hebben gelopen - werd maar twee keer georganiseerd - awel , daar ben ik één van. De volgende marathon was een dikke maand later nog eens de nacht van West Vlaanderen. Eén lang gevecht met de zelf opgelegde vier uur limiet, de hele weg rekenen en nog eens rekenen om toch maar weer onder die verdomde vier uur te blijven. En het blijft een speciale marathon , zo het laatste uur in het pikkedonker. Deze keer bij de aankomst geen gedoe, enkel blijdschap omdat het tijdsdoel bereikt was. Wat blijft hangen van deze marathon is , en ik val in herhaling, is het vechten met die vier uur , ik wilde absoluut het slechte gevoel na die slechte marathon van Ijsselstein wegwerken.
In de zomer niet gelopen en eind september meegedaan aan de Beekse marathon. Een mooie marathon met 4 lussen en telkens een passage langs een dorpsplein. Na 30 km was de diesel op en was het behelpen. Ik werd ingehaald door een Nederlander en we bleven samen de laatste 12 km . De brave man liep zijn laatste marathon want had de diagnose kanker gekregen. Ik liet hem alleen de allerlaatste 2 km , ook ik zou mijn laatste km's alleen willen doen... Ik kon mijn emoties niet onder controle houden toen ik hem in tranen over de eindstreep zag lopen. Dit was het meest beklijvende moment uit mijn loopgeschiedenis. Dat we weer fors boven de vier uur uitkwamen kon me toen niet al te veel bommen... In Brussel, een maand later , wilde ik wel weer onder die vier uur. Maar weer lukte het niet, ik werd verdomme al na 17 km voorbijgelopen door de vier uur ballon. Het was warm en tegen de warmte kan ik niet. Regen en kou, dan kan ik presteren maar van zodra er zon mee gemoeid is . Veel meer weet ik ook niet meer van deze marathon, marathons waarna ik geen goed gevoel heb lijken echt van mijn schijf gewist...
Veertien dagen later marathon van Etten Leur . De favoriete marathon van mijn zus. Mijn zus die ondertussen een gevecht was aangegaan met de 3u 30 limiet - zij loopt dus stukken beter dan ik - maar steeds verloor , zij het één keer met slechts 5 seconden. In Etten Leur stonden we voor de enige keer samen aan de start. En het liep goed in deze marathon, ik kon al bij al makkelijk terug binnen de vier uur eindigen. En ik ben maar één keer zo over de eindstreep van een marathon gelopen : de vreugde uitvloekend en uitbrullend, stijf van de adrenaline. Zus was ingeklapt en slechts 10 minuten voor mij geeindigd. Blok Beton had ik 10 minuten achter mij gelaten . Goede herinnering deze marathon.
Half december volgde dan de marathon van Spijkenisse. Hier zou ik mij eens achter de vier ballon zetten. Na 5 km barsste er een onweer los zoals ik sindsdien nooit meer heb gezien. Daarna liet ik mij verleiden om met een zestal voor de vier uur ballon te gaan lopen. De laatste 7 km helemaal alleen haalde ik weer vrij makkelijk de vier uur limiet.
En zo was 2011 een jaar met twee zes urenlopen en zeven marathons. In die zesurenlopen had ik mijn doel om 57 km (tegen 9.5/uur) te lopen telkens gehaald, in mijn zeven marathons kon ik slechts vier keer onder de vier uur blijven. Niets deed toen vermoeden dat het me nooit meer zou lukken om onder die vier te eindigen.... Plezant was dat ik door het vele lopen hier en daar al wat 'loopvrienden' gemaakt én ik kon al van enige bekendheid genieten.
In 2012 zou ik resoluut gaan voor een klassement in de marathon en ultracup. Ik had gezien dat de eerste 25 bij elke tussenstand werden vermeld, dat zou mijn streefdoel worden, bij die eerste 25 raken. Een plan om optimaal gebruik te maken van het puntensysteem werd uitgestippeld : als ik 12 wedstrijden zou lopen waarvan 4 ultralopen kon ik eigenlijk niet buiten die eerste 25 vallen.
2012 begon met de marathon van Apeldoorn. Ik zou die lopen als training voor de zes uur van Stein én dus niet gaan voor een tijd onder de vier uur. Het was verschrikkelijk koud, de thermometer in mijn wagen stond op - 8. Ik had enorm veel bekijks omwille van mijn korte broek en liep met al die aandacht eigenlijk vrij makkelijk een tijd iets boven de vier uur. Vooral het feit dat ik mezelf geen tijdsdruk had opgelegd was plezant. En Apeldoorn , zijn licht heuvelend parcours in de bossen in de sneeuw, mooi, mooi... De zes uur van Stein die daarop volgden werden mijn beste ultraloop ooit. De weersomstandigheden de laatste twee uur waren zwaar, hevige regen en natte voeten. Zonder blaar denk ik dat ik daar de 60 km haal , nu bleef ik er net onder. En toch was ik enorm tevreden met deze zes uur, dit beloofde voor de marathon van Antwerpen twee maand later...
Als voorbereiding daarop liep ik nog het nationaal kampioenschap marathon in Lier. Ik zou me daar rustig in de vier uur groep nestelen en daarmee over de meet lopen, zo ging ik er al vanuit dat ik - terend op de conditie van Stein - makkelijk onder de vier uur zou kunnen blijven. Het was warm , heel warm en na 24 km moest ik de vier uur groep laten gaan. Het werden daarna nog lange km's op de dijken. Thuis verontschuldigde ik me voor het feit dat ik geen nationaal kampioen was geworden, er ontplofte een splinterbom... De conditie was superslecht , ik vermoede dat ik teveel had gelopen en koos in de aanloop van Antwerpen om af te bouwen. In Antwerpen vertrok ik bij wijze van gok supersnel en liep in een marathon mijn beste halve marathon ooit , ik denk dat ik rond de 1 u 54 halfweg zat... En toch eindigde ik nog boven de vier uur, het ging niet meer...
De daaropvolgende zes uur van Steenbergen is ook weer grotendeels uit mijn brein verdwenen. Het was al na 30 km gedaan met vlot lopen, ik haalde met moeite toch nog de mezelf opgelegde afstand van 57 km. En eigenlijk had deze zesurenloop memorabel moeten zijn. Ik was weggelopen van de situatie thuis , was de vrijdag voordien in mijn eigen appartement getrokken en had dat zo gepland om me dan zondag volledig te verliezen in die zes uur. Slechts matig gelukt. 'Wish you were here' van Pink Floyd op mijn Ipod maakte toen diepe indruk...
En tegelijk ontplofte er nog een bom, ditmaal alleen in mijn eigen gezicht. De aanhoudende pijn overal in gewrichten én vooral deze in de knieen, de slechte conditie, diagnose : reumatoide artritis. Gedaan met lopen, gehandicapte worden, moeten stoppen met werken, 10 jaar rapper dood, medicatie waar het haar van uitvalt... Godverdomme, wij lopen verder.
Ik was niet van plan hem te doen maar in afwachting van de uitslag van de verdere onderzoeken nog snel eens de nacht van West Vlaanderen lopen voor ze me dat konden verbieden. En eigenlijk was ik tevreden met het resultaat, ik liep nog altijd sneller dan 10 per uur. Vierurenman was definitief '10 per uurman' geworden.
En toen de reumatologe vertelde dat er nog geen schade was aan de gewrichten kwam er geen verbod om te blijven lopen. Goedgemutst trokken we naar Assen voor een 50 km, dat had ik nog niet gedaan. Een 50 tal deelnemers, velen daarvan kende ik minstens van zicht en ik verbroederde verder met een van de opvallendste duurlopers die ik ooit tegenkwam... Na 5 km wilde ik stoppen maar ik zette door en de diesel sloeg aan. De 50 km in 5 uur lopen was wellicht haalbaar geweest maar ik drong niet overdreven aan, ik wilde genieten... En genieten was het daar wel, eerst in de zon en het stof , daarna in de regen en de modder. Zeer goede sfeer én denk ik , mijn laatste echt goeie loopprestatie ooit. Ik eindigde net boven de vijf uur. Een onnozelaar die het nodig vond om mij in een spurt in te halen kon de sfeer slechts even verbrodden. In de regen na de aankomst werd het me even te machtig. Die avond dronk ik in mijn hotel denk ik makkelijk twee flessen witte wijn...
Drie weken later stonden alweer aan de start van een ultraloop : de zes uur van Aalter. Ik denk dat ik bijna al de zestig deelnemers al ooit ergens gezien had , heel ultralopend Vlaanderen was hier . Het was warm én ik had een slechte dag en zo raakte ik amper aan 55 km. Al in de eerste 10 km had ik me bovendien gekwetst, ik denk dat ik een teen gebroken had, die zag na de 6 uur gewoon zwarter dan het asfalt waarop we liepen. Ik koester van die dag nog de foto waarop ik naast dé ultralooplegende van Belgie loop, ik heb diep respect voor die echt extreme ultralopers...
Begin september was er de Dijkenmarathon, een kleinschalige maar mooie marathon op dijken - ja met zo'n naam moet dat wel- ergens in Nederland. Hier geen plannen meer voor vier uur, hier wordt 10 per uur lopen het doel. Ik papte al vroeger aan met dubbele identiteitsmans, maar hij lijkt nu definitief mijn loopbuddy geworden. Deze marathon wordt mijn slechtste marathon ooit, al na 20 km moet ik beginnen stappen en loop/stap ik helemaal alleen over de verlaten dijken.
Op café mompel ik tegen mijn loopvrienden dat dit niet meer lopen is... En het kan nog erger, 14 dagen later finish ik in de Beekse marathon als laatste in meer dan 4 u 35 , de laatste 12 km kom ik nog nauwelijks aan lopen toe. Erg , erg , erg.
'Stoppen met lopen' speelt het in mijn hoofd...
Maar ik zet door. Ik leg me neer bij het feit dat ik reuma heb want de gevolgen zijn voorlopig draagbaar. De reuma of de medicatie weegt op de conditie, niemand weet precies wat het juist is maar de conditie die is pakken minder. Voor de rest heb ik geen onoverkomelijke hinder. En thuis, thuis ben ik beginnen missen en dat heb ik madam laten weten en die is na aarzeling bereid om het nog een kans te geven. Terug verliefd én op vrijersvoeten, met mijn eigen vrouw....de mooiste momenten uit mijn leven. En met die positieve ingesteldheid begin ik nog eens aan de marathon van Brussel , 14 dagen na de afgang in de Beekse. Verleden jaar loste ik de vier uur ballon na 17 km, nu is het de vier uur vijftien ballon die ik op het zelfde punt zie weglopen. Zeer tevreden finish ik vijf minuten binnen de mezelf opgelegde tijd van vier uur dertig. Ook nu vond ik Brussel een prachtige marathon.
De 'goede ' prestatie - alles is relatief - in Brussel heeft me overtuigd om -niet gepland - mee te doen aan de zes uur van Troisdorf. Ik breng daar nagenoeg de hele dag door met de ultracupper uit mijn geboortedorp. Het is daar een amusante bedoening , we zijn met een twintigtal Belgen die uiteraard mekaar allemaal wat kennen, tussen honderdvijftig Duitsers.
De zesurenloop verloopt goed, begint in de regen en de kou (mijn weer ...) maar eindigt in het zonneke. Heel de wedstrijd denk ik - Meneer Garmin ! - op 57 km schema te zitten maar de ontgoocheling is groot als blijkt dat ik dat niet heb gehaald. Al bij al toch content over deze zes uren .
Ik heb nog één marathon nodig om optimaal gebruik te maken van het puntensysteem van de marathon en ultracup. Ik sta op de reservelijst voor 'tis voor niks' en krijg vrij snel te horen dat ik mag meedoen. Hier start ik met als doel, meer als hoop , om binnen de 4 u 20 te eindigen. Het wordt weer een memorabele tocht door het parcours dat ik hier al eerder beschreef . De zeer forse tegenwind, stormwind zelfs, in de laatste km's trekt een streep door mijn 4 u 20 plannen maar ik ben blij dat ik op 2 km van het einde de man die me in de 50 van Assen op de meet voorbijspurtte hier kan te grazen nemen. De aftermarathon duurt lang en is gezellig , ik begin te beseffen dat ik steeds meer volk begin te kennen in dit milieu én dat ik mijn plaatske daar heb afgedwongen . Bij het buitengaan denk ik eraan dat dit wel eens mijn laatste marathon zou kunnen geweest zijn, ik sta er niet verder bij stil...
2012 was een jaar van 8 marathons en 5 ultra's. In geen enkele van mijn marathons kon ik onder de vier uur blijven en nadat de diagnose reuma was gesteld én ik aan de reumamedicatie was begonnen was zelfs 4 u 12 (10 per uur) véél véél te snel voor mij. Ik zette in 2012 in Stein wel mijn beste zes uren ooit op mijn palmares . In de marathon en ultracup bereikte ik mijn doel om binnen de eerste 25 te eindigen , ik werd 24ste . Op het feestje besef ik : veel gaan ze me hier niet meer zien, zoveel wedstrijden op een jaar , dat is niet meer haalbaar.
Begin 2013 had ik mijn reumatologe , mijn madam én mezelf beloofd nog slechts een 'paar' marathons per jaar te lopen. Antwerpen, Brussel en de rest zagen we dan wel. Tijdens de voorbereiding op de marathon van Antwerpen krijg ik forse pijn aan de rechterkuit. Na een lange zoektocht komt het verdict : valgusknie rechts. Over de oorzaak van die valgusknie is er geen éénduidigheid , dat het van de reuma zou komen is weinig waarschijnlijk maar wordt niet uitgesloten. In alle geval heb ik het niet vanaf mijn geboorte zoals geopperd wordt door de orthopedist. In april ga ik kijken naar de marathon van Antwerpen, ik neem mezelf voor er in 2014 terug bij te zijn. Ondertussen evolueert het met de kwetsuur goed, ik kan terug lopen, maar ik loop nu mank. Steunzolen brengen gedeeltelijk oplossing. Met de conditie gaat het zeer zeer slecht; ik haal met moeite een snelheid van 6.00/km in een spurt... En zowel met de reuma als met de knie kan het niet meer verbeteren.
Stilaan ontstaat het plan om afscheid te nemen van het marathonlopen. Nog één keer zullen we een marathon lopen, nog één keer Antwerpen. Het is begonnen in Antwerpen en het eindigt er overmorgen . Kan het mooier ?
Ik zal vijfentwintig marathons , zes zesurenlopen en één 50 km gelopen hebben, in totaal dus tweeendertig (32) 'marathons'. Van die marathons zal ik er 10 gelopen hebben in en tijd onder de 4 uur, nog eens 10 tussen de 4 uur en 'de tien per uur' , en 5 , al met de reuma in mijn lijf, echt traag ... In mijn zesuren lopen kwam ik één keer echt in de buurt van de 60 km, ik liep slechts twee maal minder dan 57km. En in mijn enige 50 km zat ik maar net boven de 5uur.
Mijn eerste marathon liep ik 20.04.2008 , mijn laatste zondag 27.04.2014. Zes jaar lopen eindigt in Antwerpen...
zondag 20 km 6.40 ------------------------------------------------------- 20 km 6.15
De voorlaatste week moet er al wat gas teruggenomen worden denk ik. Ook het trainingsschema is al wat lichter. Dinsdag toch een uurke gelopen in plaats van de voorgeschreven 40 minuten. Het was 'uitlopen' van de zware zondagsessie van 32 km. Mijn rechtervoet bleek gehavend maar het was allemaal houdbaar. Aan een gemiddelde snelheid van 6.09 en een hartslag van rond de 135 (maximum 143) leek dit een goede 10 km.
Donderdagavond stond er een training op het programma waar ik tegen opzag . 3 blokken van 4 km aan marathontempo, 6.10 voor het schema van 4 u 20 wat ik volg en dus 6.20 voor het onuitgesproken doel van 4 u30 . Dikke zever vind ik dat , ik kan makkelijk 15 km aan marathontempo , zelfs véél sneller. Als ik deze training zou doen zou ik die 3 x 4 km sneller lopen, sneller willen lopen maar... ik had geen goesting. Bovendien was het vrijdag vakantie, ik zou dan vrijdagmorgen lopen ipv donderdagavond. En ik heb het over een andere boeg gegooid. Echt snelheid gaan trainen tien dagen voor de marathon heeft geen zin, maar even prikkelen misschien wel. Dus op de finse piste 9 keer een trajectje gelopen van 1.700 meter met daarin de helling van 150 meter en het korte hellingske van pakweg 30 meter en die hellingskes telkens 90 % volle bak opgespurt, de korte helling dan nog 70 meter aangebreid. Gemiddeld gelopen aan 6.08 en eigenlijk zonder al te veel problemen. De eerste km's waren eigenlijk moeilijker dan de laatste, ik versnelde zelfs nog die laatste km's... Content hierover.
Zaterdag nog eens gaan uitlopen, weer een uur in plaats van de voorgeschreven 40 minuten maar ik zou als compensatie voor die km's meer dan echt goed op mijn hartslag letten. En kijk, ik kon zeer gemakkelijk aan 6.10 lopen zonder de hartslag boven de 140 te laten gaan. Ook over deze 10 km was ik uiterst tevreden.
Zondagmorgen vertrokken voor de laatste lang loop van dit trainingsschema , 20 km . Misschien ook de laatste 20 km uit mijn carriere, misschien lopen we wel nooit meer 20 km. En het ging verdikke van een leien dakje. De eerste km's gingen aan 6.00 en 6.03 , ietwat moeilijk maar dan kwam ik er door en liep ik makkelijk. Rond km 15 kwam ik Mark tegen, hij was bezig aan een forse 30 km : Mark volgt een schema van Paul Van Den Bossche en die (Paul...) kent er niets van, de laatste week moet er geen 30 km meer gelopen worden... Ontgoocheling : de madam van Mark gaat hem wegvoeren naar de Marathon, ik moet hem niet gaan ophalen. Ik zal hem missen de immer opgewekte Mark. Maar voordeel is dan weer dat ik mijn eigen koers kan varen de laatste uren voor de marathon. En sowieso zien we mekaar aan de start. Ik liep dus nog even met Mark mee en maakte met een nog ongewilde versnelling op het einde de twee uur die ik wilde lopen vol net voor mijn deur : 19,910 km, 6.02 gelopen , hartslag hoogste 142 en gemiddeld 138. En slechts weinig hinder van de rechtervoet , de rechter kleine teen die voelde ik maar niks wat onoverkombaar zou zijn... Het ligt mee aan de kousen : loop ik met dikke (dure) antiblaarkousen dan heb ik last en loop ik met dunne (goedkope) sokjes uit den Décathlon, dan gaat het . Misschien is het ook te wijten aan het hard aansnoeren van de schoenen... In alle geval, het was pakken beter...
En zo is er nog een week te gaan , nog welgeteld 20 trainingskilometers. De eerste 10 en 7 loop ik op maandag en woensdag in plaats van op dinsdag en donderdag, een extra dag rust moet voor super-supercompensatie zorgen. Het komt nu wel allemaal heel dichtbij. Heb nu beslist om toch met mijn Ipod op te lopen , die laatste marathon. Mijn playlist is in voorbereiding, de voorselectie is gemaakt . Probleem is dat het niet echt in te schatten is hoe lang die playlist moet duren.
We moeten er niet onnozel over doen, met de voorbereiding die ik heb gehad én als ik de dag van de marathon geen echt slechte dag zou hebben dan zou ik 'makkelijk' binnen de 4 u 30 moeten binnen kunnen zijn. 4 u 35, mijn traagste marathon ooit, dat zou ik wel graag lopen. Maar uitlopen met een goed gevoel, die laatste marathon volledig degusteren , dat is het doel. En ja, dat wil ik nu al toegeven : 'genieten' van de emoties in de laatste km's. Dus op mijn playlist gaat voor 4 u 45 muziek. Het kan me niet bommen de eindtijd...
deze week 55 km / 2014 790 km / 80 kg na het lopen
vrijdag 0 -------------------------------------------------- 8 km 5.30
zaterdag 30 minuten 6.50 met versnellingen --------- 0
zondag test halve marathon 2 u 08 -------------------- 11 km 6.30
week 8
maandag 0 ------------------------------------------------- 5 km 6.31
dinsdag 60 min 6.50 -------------------------------------- 20 km 6.33
donderdag 90 min 6.30----------------------------------- 11 km 5.55
vrijdag 0----------------------------------------------------- 11 km 6.08
zaterdag 40 min 6.30--------------------------------------- 0km
zondag 32 km 6.40 ----------------------------------------- 32 km 6.06
De eerste week had ik eigenlijk weinig tijd en vrijdag vertrokken we op reis . Dinsdag even snel de benen gaan strekken en woensdag dan de dinsdagavondtraining maar dan aangepast. In plaats van 3 x 3 km te lopen aan 6.10 geprobeerd om 12 km te lopen aan 6.10 en ik kwam aardig in de buurt.
Vrijdagmorgen voor de lange autorit vroeg opgestaan om nog even een frisse neus te halen. Pas als ik de deur openstak beslist om 8 km te lopen, een toerke hier in de gemeente. En omdat de eerste km snel ging blijven doortrekken. Tot mijn eigen verrassing gelopen aan 5.30 . Douchke en dan op de weegschaal , 79 kg verdikke. Naar de bakker om een pistoleke of drie en dan de wagen in.
We reden voor de eerste keer naar de Costa Brava, daar waren we nog nooit geweest. De eerste dag ongeveer 850 km, en de volgende dag de resterende 450 km . We logeerden in een chique en deftig hotel met zaalpersoneel in zwarte kostuums met das of strik. Van op de kleine kamer met balkon uitzicht op een rustige baai in een rustige want volledig leegstaande wijk, blijkbaar een echt vakantiedorp. En de kerk moest wat in het midden gehouden worden, er moest een evenwicht gevonden tussen het trainingsschema én madam. Het weer was echt ideaal om te lopen, zon maar niet te warm. En er lagen prachtige parcoursen met korte (tussen de 500 - 1.000 meter ) maar steile hellingen. En er was een breed en fantastisch wandelpad langs de rotsachtige kustlijn , ongeveer 2.5 km, met veel trappen, de natte droom van alle joggers...
Al van de eerste avond bleef van mijn plannen om zo weinig mogelijk calorieen op te nemen niet veel over : een fles wijn kostte nog geen 15 ,00... Elke avond dronk mijn madam één glas en ik de rest. Soms zaten we ook al 's middags aan de wijn. Het ergste voor het gewicht was het ontbijt, daarop liet ik me volledig gaan , die Spanjaarden zullen aan mij geen euro verdiend hebben met hun buffet ! En zo kwam het dat ik gisterenavond bij thuiskomst 83 kg woog, 4 kg meer dan de ochtend van het vertrek...
Zaterdag, de dag van aankomst , durfde ik het niet aan om te gaan lopen. Zondagmorgen daarentegen was ik niet meer te houden. Het fantastische pad op, een trap van wel een 50 tal treden omhoog, een afdaling, een stuk door het zand van een strand en dan langs een haventje, en dezelfde weg terug. Een dikke 10 km aan 6.30 en dat vond ik goed gelopen met al die hindernissen. Maandagavond 5 km gaan loslopen met onder andere een helling van meer dan 1.2 km, ik verteerde die makkelijk.
Dinsdagmorgen vroeg opgestaan, ik zou nu die halve marathon lopen die ik zondag had moeten lopen. Voor de snelle tijd ging ik niet, dat leek me met de hellingen niet haalbaar. Ik liep de eerste 17 km aan gemiddeld 6.22 maar door de trappen in de laatste 3 km zakte ik nog - ik drong ook niet aan - naar 6.33. Mijn hartslag was echter niet boven de 135 gegaan en ik was dus danig tevreden over deze 20 km.
Woensdag niet gelopen, Barcelona bezocht... Donderdag naar het nabijgelegen dorp gelopen , de dijk heen en terug , 2 maal de steile helling van ongeveer 500 meter over. Gelopen aan 5.56 met gemiddelde hartslag van 142, goed gevoel hierover. Vrijdag hetzelfde traject, ik zou het wel gevoelig trager lopen om mijn hartslag onder de 140 te houden. Dat lukte geweldig, ik zat aan gemiddeld 133 én toch aan een snelheid van 6.08. Zeer content.
Zaterdag om 9u 15 begonnen aan de 1.300 km naar huis en om 22 u 15 stonden we veilig en wel terug voor de deur. Het recept : de cruise control op 5 km boven de maximum toegelaten snelheid , niet te veel tijd verspelen bij de (vier) stops én slechts 10 minuten verliezen in de files in de omgeving van Parijs.
Zondag dan de laatste lange duurloop van het trainingsschema. Tegelijk ook de laatste keer lange duurloop op training, een historisch moment.... 4 x een toerke van 8 km in mijn gemeente. Ik was een beetje bang voor lome benen en was van plan niet te forceren. De eerste km's waren moeilijk maar daarna kon ik , zei het met wat moeite , makkelijk blijven lopen . Snel lopen zelfs, ik ging slechts na 10 km boven de 6.00/km. Een paar km voor half marathon kwam het besef dat ik mits enige inspanning 2 u 08 zou kunnen lopen op die afstand. 2 u 03 was het doel in het schema van 4 u 20 dat ik volg, en 2 u 08 zou dan passen in een schema van 4 u 30. Op 2 u 07 ongeveer passeerde ik de halve marathonafstand, 'ruim' binnen de vooropgestelde tijd. En dan moesten er nog 11 km gelopen worden. Dat werd niet makkelijker , dat moet ik toegeven. Maar mijn traagste km ging aan 6.18 . Gemiddeld had ik gelopen aan 6.06, de hartslag wel iets te hoog , 141 met in de eerste én de laatste km's maxima van 146.
De laatste honderden meters besefte ik het : dit is verdomme de laatste keer dat ik me zo afpeiger op een training. Ik versnelde nog even ( de laatste 2 km gingen aan 6.03 ) en moest daardoor toch even uithijgen toen ik thuis aankwam. Gedaan, volbracht, nooit meer boven de 30 km ... Ik werd er niet warm , niet koud van, het deed me niet echt veel. Dat komt nog...
De conditie zit blijkbaar goed. Ik voelde op de heuveltjes in Spanje dat ik kracht heb, dat ik een inspanning verteer. En er is duurvermogen, tot ongeveer 25 - 30 km. Dat is genoeg, de resterende km's , dat is dan op karakter. Alleen de last aan de rechtervoet én mijn rechterbeen baren me zorgen. Mijn rechtervoet is ter hoogte van mijn dikke teen één grote blaar en mijn kleine teen is geen kleine teen meer maar een grote bloedblaar. Mijn rechterkuit is nu al dik 3 cm dikker dan mijn linkerkuit en ik voel gewoon dat mijn rechterbeen elke loopbeurt schever staat. Steil bergop lopen is manken, gewoon écht manken, het rechterbeen meesleuren. De motor lijkt dus ok maar de carrosserie is gehavend . Met nog twee weken voor de boeg kan dat ons echter niet meer tegenhouden...
Zondag avond heb ik me ingeschreven, ik loop nu officieel mee . Nog twee weken. De laatste twee weken zijn de plezantste van de voorbereiding, het saaie lang werk is dan voorbij en snelheid trainen is dan ook niet meer nodig. De voorbereiding is koken, de laatste weken zijn afwerken , dresseren én aperitieven En dat aperitief moet zodanig gedoseerd dat de honger op de dag van de maaltijd het grootst is. Honger naar die verdomde marathon. En extra honger omdat het de laatste is.
week 7 35 km / week 8 80 km / 2014 735 km 80 kg zondagmorgen na het lopen - 3 kg minder dan voor het lopen ??? -
Net als de vorige weken het programma met daaronder de resultaten :
maandag 0 ------------------------ 40 min 5.44
dinsdag 60 min 6.30 ------------- 0
woensdag 0 ----------------------- 90 min 5.58
donderdag 90 min 6.30 ---------- 33 min 5.58
zaterdag 40 min 6.30 ------------- 32 km 6.37
zondag 30 km 6.40 ---------------- 51 min 6.19
Deze week dus eigenlijk niet het schema gevolgd, ik moest het programma een beetje aanpassen aan de horeca activiteiten. Maandag gelopen omdat ik iets vroeger thuis was en omdat het eten niet klaar was. Deze kerel is een 'oude man', het eten moet klaar staan en liefst op tijd ! De ongeveer 7 km gingen vrij snel, dicht tegen mijn oude marathontempo, ik heb wel degelijk een beetje aan snelheid gewonnen door het iets rappere werk uit het schema.
Dinsdag niet gelopen want woensdag vakantie. Woensdagmorgen de 90 minuten van dinsdagavond gedaan, het ging weer wonderwel goed, ik liep die al bij al vrij makkelijk in 5.58 met een hartslag die niet boven de 145 ging. Content.
Woensdagnamiddag met moeder - verjaardag - , broer en zus in restaurant van 13 u tot godverdikke 17 u 30 , relatief weinig gegeten maar wel veel gedronken. Het leek wel een lunch met één van mijn havenklanten...
Donderdagmiddag weer lunch, deze keer met mijn 'havenclub' maar het deftig gehouden. En ' s avonds nog snel ongeveer 6 km gaan lopen, 5.58 en hartslag tot tegen de 147. Relatief weinig last van de alcohol in het bloed.
Zaterdagmorgen de lange duurloop van zondag . Nog eens de camelbag aangegord en richting Temse, vertrekken meewind. De eerste km's gingen bijzonder moeizaam, daarna verbeterde het lichtjes . De eerste warmte is er en het gaat al dadelijk een pak minder. In Temse nog een eindje langs de dijk gelopen en op 1 u 45 gekeerd na 16,2 km, zo rond de 6.27 gemiddelde snelheid. Ik zou er een 3 u 30 loop van maken en proberen om in dezelfde tijd teug te keren. Tot km 20 liep het nog vrij vlot, ik wisselde een paar woorden met een loper die me voorbijliep en vroeg waarvoor ik aan het trainen was. Bleek verdomme een ultra/trailloper te zijn wiens volgende wedstrijd een 80 km was. De km's daarna gingen al wat moeilijker en zo rond km 22 begon het zwaar te worden. Ik kon nog lopen tot km 28 maar toen ging het licht uit. Mijn voeten deden verschrikkelijk pijn : over mijn gehele rechterdikke teen ontwikkelde zich een pijnlijke blaar. En mijn linker kleine teen leek gekneld te zijn , ook dat deed pijn, van mijn rechter kleine teen had ik nu minder last, in de week had die voor problemen gezorgd. En mijn rechterbeen wilde niet mee. En het was warm . En mijn Camelbag was leeg op km 25. En en en... problemen genoeg . Mijn hartslag die van in het begon net boven de 140 ( te hoog dus ) had gezeten was na een dik uur daaronder gezakt maar kwam na 22 km weer boven die 140. Thuis zag ik dat mijn snelheid tot km 28 niet onder de 6.40 was geweest, de laatste 4 km gingen echter aan 7.30 . Zwaar ontgoocheld en compleet uitgeput kwam ik thuis aan. Als ik 27.04 een dag heb zoals vandaag dan wordt het geen lolleke.. In de namiddag had ik enorm last van mijn voeten, het beterde in de loop van de dag.
Vanmorgen, zondag, was het iets beter. Een ander paar schoenen aangedaan (gisteren mijn nieuwe Mizuno's aangedaan, misschien zijn die nog niet ingelopen... ) en vertrokken voor ongeveer 8 km. Het ging naar omstandigheden redelijk goed. Mijn rechterkuit deed wat pijn en ik voelde aan mijn voeten hetzelfde wat ik gisteren voelde maar het was houdbaar. De hartslag ging tot maximum 142 en ik liep eigenlijk sneller dan ik dacht ; gemiddeld 6.19.
De euforie van de voorbije weken is een beetje weg. Het leek allemaal goed te gaan en één warme dag, één slechte lange duurloop en de twijfel is er weer. En het zal niet makkelijk worden , eind volgende week vertrekken we op vakantie voor een dikke week, naar de zon . Trainen zal dus moeilijk worden. Misschien had ik beter deze paasvakantie niets gedaan, er komen nog paasvakanties genoeg... Nog één marathon en verdomme ook nog maar één lange duurlooptraining op het programma, het aftellen zit in zijn laatste stadium....
deze week 70 km (ouderwets !) / 2014 620 km / 79 km (ook dat is een ouderwets gewicht) na het lopen
Zoals elke week hieronder het schema en wat ik werkelijk heb gelopen :
dinsdag 60 min 6.30 -------------------------------- 60 min 6.23
donderdag 70 min 6.30 -----------------------------70 min 6.24
zaterdag 30 min 6.50 --------------------------------13 km 5.33, 'snelle' 10 km 53.02 , 5.18
zondag test 100 km 55 minuten-------------------- 59 minuten 6.17
Dinsdag op de finse piste de gewone kost, vijf kleine toerkes . Deze keer bleef de hartslag onder de 140 , ik zat op gemiddeld 136 , liep redelijk makkelijk aan 6.23. Donderdag nagenoeg hetzelfde, 6 kleine toerkes. Hartslag zat nu net boven de 140, gemiddeld 140 en de snelheid 6.24. Dit blijkt nu mijn tempo te zijn , ongeveer 6.25. Het lopen op de finse piste is momenteel redelijk zwaar omwille van de droogte, de dikke laag schors dempt geweldig ...
Geopteerd om de snelle 10 km zaterdag te lopen ipv zondag, ik ben, ik val in herhaling, er graag al vanaf op zaterdag. Ik zou proberen om onder de vereiste 55 minuten te blijven en als het even kon wilde ik beter doen dan de vorige keer toen ik 54.18 had gelopen. In het schema was voor de vorige snelle 10 km 57 minuten de tijd, nu moest het volgens het schema 2 minuten sneller kunnen. Weer naar het oude atletiekplein waar een asfaltpiste van 250 meter ligt rond de oude atletiekpiste. En ik startte vrij goed. Al na 3 km begon het echter moeite te kosten om het tempo aan te houden maar ik kon doorzetten. Na halfweg wist ik dat de 54 minuten van vorige keer haalbaar waren en kon ik een beetje afremmen .In de laatste km gaf ik nog even gas en zo eindigde ik - dat zag ik thuis - in 53.02, dus dik 75 seconden sneller dan de vorige keer, doel dus bereikt. Tussentijden per km : 5.10 / 5.12/ 5.14/ 5.18/ 5.21/ 5.23/ 5.18/ 5.26/ 5.26/ 5.14. De anderhalve km uitlopen ging nog aan 6.50, dus eigenlijk ook niet slecht . Voor de volledige 13 km kwam ik op 5.33 , een halve marathon aan 6.00 of 5.50 moet dus wellicht kunnen. Een bedenking bij deze 'snelle' 10 km : het is bijna niet te geloven dat ik twee jaar geleden tijdens de marathon van Antwerpen de eerste 10 km in 51 minuten liep, echt niet te geloven...
Zondag, vanmorgen, een beetje gaan uitlopen , 10 km , weer op de finse piste. En de eerste km's liepen heel makkelijk, ja, na die snelle - ja ja , snel is dat niet , voor mij is dat snel - 10 km van gisteren leek lopen aan 6.10 wel wandelen. Toch werd het zwaarder naarmate de km's vorderden, die 10 km van de dag voordien zaten dus duidelijk nog in de benen.
Hartslag gemiddeld 137 , snelheid gemiddeld 6.17.
En zo zitten we denk ik goed op schema. De 5km , 7 km en 10 km tijden uit het schema van 4 u20 haal ik redelijk makkelijk, de 2.03 op een halve marathon is de laatste te halen tijd en dat wordt een moeilijke denk ik . Maar ik ga niet voor 4 u20 , ik ga voor 'uitlopen' binnen de 4 u 45 en eventueel 4 u 35 om binnen de tijd te blijven van mijn traagste marathon ooit. Dus ik zit wel degelijk op schema.
De eerste week van de paasvakantie gaan we op verlof naar het zuiden, dat kan nog roet in de voorbereiding gooien. Ik heb madam erop gewezen dat ik moet lopen, die laatste marathon gaat deze keer voor op de vakantie, er zijn nog vakanties genoeg nadien en spijtig genoeg geen marathons meer, daar moet madam zich dan maar eens bij neerleggen. Maar zich ergens bij neerleggen is niet haar sterkste kant... Maar we zijn halfweg de voorbereiding en ik blijf het herhalen, we zitten goed ! Nog 5 weken...
Hieronder, zoals de voorbije weken, het programma én de uitvoering ervan.
dinsdag 60 min 6.30 ------------------------------ 60 min 6.25
donderdag 70 min 6.30 versnellingen ----------- 54 min 6.33 geen versnellingen
zaterdag 60 min 6.50 versnellingen -------------- 32 km 6.25
zondag 27 km 6.40---------------------------------- 61 min 6.24
Dinsdag op de finse piste, de klassieker tijdens de week, 5 kleine rondjes op de finse piste, gemakkelijk gelopen aan 6.25. Ik dacht eigenlijk sneller te gaan én mijn hartslag zat wat te hoog maar toch content, het liep makkelijk.
Donderdag vergissing, ik dacht dat er 40 trage minuten op het programma stonden. Dus wat minder gelopen dan de klassieke 10 km en nog trager dan gewoonlijk. En het ging weer bijzonder makkelijk. Eens terug thuis zag ik dat ik beter eens op mijn schema had gekeken , ik had eigenlijk 70 minuten moeten lopen met af en toe een versnellingske. Logisch eigenlijk, er zat deze week geen enkele snellere km in het programma.
De lange duurloop van zondag naar zaterdag verplaatst, ik ben er - uw weet dat al - graag vanaf. Zaterdagmorgen er redelijk vroeg aan begonnen (zo rond 8 u30 ) én met schrik gestart. Ik had geen goede nacht gehad en toen ik in de garage mijn camelbag aandeed zag ik een druppel bloed op de vloer , mijn neus verdomme. En toch zou ik nog eens de St Annekesroute lopen, 33 km volgens de kmborden, volgens meneer Garmin 31.95 km. Lang geleden dat ik deze route nog liep, meer dan een jaar wellicht... De eerste km's gingen moeilijk en het zou de hele trip van 32 km nooit echt comfortabel aanvoelen . Anderzijds kon ik wel steeds blijven lopen en het begintempo min of meer de hele trip aanhouden, goed dus. Ik had voor het eerst in meer dan een jaar weer gellekes bij , van die kleine tubekes van 20 ml, drie ervan gebruikt. Is eigenlijk alleen een test om te zien of ik die nog verdraag, vroeger nooit last van gehad. Volgende keer probeer ik met het dubbele. En nog een test ; mijn nieuwe Mizuno's. Het moet gezegd, die lopen comfortabel , goeie keus geweest.
De wind blies de eerste 20 km vooral in mijn rug, de laatste 12 km had ik die tegen. Het stuk op de dijk langs de Schelde met de wind strak in het aangezicht was zwaar. Hier liep ik ooit in een storm, ik werd toen net niet van de dijk geblazen. Man, man , ik heb toch wat afgelopen vroeger... Ondanks die wind kon ik redelijk tempo houden, Ik kwam een 2 km aan 6.40 en een 2 km aan 6.31 , al de andere zaten rond of onder de 6.25. En de hartslag zat gemiddeld aan 137, hoogste gemeten onderweg 145 ! Ook dat was goed en nog nooit gebeurd in deze voorbereiding. De laatste 3 km waren weer meer meewind of de wind in de zij . Ik eindigde een 2 km in 6.17 en had het gevoel nog verder te kunnen; ik heb hem in de benen die verdomde marathon...
Zondag dan 10 km gaan 'uitlopen'. Ik liep verdomd makkelijk in het aangename zonneke en op een droge maar toch redelijk zware finse piste. Nog eens de grote toer, langs de voetbalvelden waar in de vooravond Beveren gehakt gaat maken van Standard. Een feest wordt dat straks als we ons redden... polonaise verdomme. Maar het is hier geen voetbalblog. Ik liep gemiddeld aan 6.24 en een hartslag van net 130, een 'diepterecord'. En de hellingskes sneller oplopen verteerde ik in tegenstelling tot een paar weken terug heel makkelijk.
Een goede week dus. De rechtervoet baart nog wel wat zorgen , er is de fantastische blaar op mijn hele dikke teen, dat wordt stilaan eelt ... En er is nog steeds de hinder in de gewrichten. Mijn rechterkuit wordt ook steeds dikker dan mijn linkerkuit, vandaag zag ik in de ruit dat het zelfs met het blote oog echt begint op te vallen. Nog ongeveer 6 weken moet alles het houden en dan kan het mijn geen kl... meer schelen. De 75 kg zal ik niet halen maar de wijzer van de weegschaal tikte zowel gisteren als vanmorgen na het lopen de 80 aan... En het zit goed met de conditie, er is duurvermogen en er is een beetje kracht, het voelt niet slecht. Het ziet der dus goed uit voor het laatste loopfeest . Nog 6 weken, nog 42 dagen,
nog ongeveer 1.000 uren....
deze week 60 km / 2014 505 km / vanmorgen 80 kg na het lopen.
Deze week weer 'ongeveer' het schema gevolgd, hieronder schema en wat ik ervan bakte.
dinsdag inlopen 3 x 1 km 5.30 uitlopen --------- 1.30 km inlopen , 3 x1 km 4.53 , 500 meter tussen, 1.37 km uitlopen
woensdag 0 ----------------------------------------- 5 km 6.07
donderdag 80 min 6.30 , versnellingen ---------- 78 minuten 12.71 km 6.09, 8 x 250 meter 'spurtje'
zaterdag 40 min 6.50-------------------------------- 0
zondag test 10 km 57 min -------------------------- 1.26 km inlopen , 10 km 54.10 (5.25-5.26) - 1.52 km uitlopen
Dinsdag op het oude atletiekplein gaan intervallen. Ik was van plan 4 x 1 km te doen maar was diep gegaan in de eerste drie en besloot om me braaf aan het vooropgestelde schema te houden. Ik liep verdomme sneller dan 5.00/ 12 /uur en daar was ik zeer content over. Vroeger kon ik dit bijna 10 km, nu leek het wel spurten... Maar geen geklaag, zeer ruim binnen het vooropgestelde schema.
Woensdag was ik iets vroeger thuis en ik kon , mede omwille van het zonnetje dat nog scheen , niet aan de verleiding weerstaan om mijn nieuwe Mizuno's eens te testen. Na 5 zeer rustige en gemakkelijke km's moest ik besluiten dat het dik ok was met die nieuwe schoenen.
Donderdag stond er een iets langere loop op het programma, ik ben niet gewoon om meer dan 10 km te lopen in de week 's avonds na een werkdag. Nu moest het , en er zouden versnellingen ingebouwd moeten worden. Die versnellingen werden 250 meter spurtjes op de finse piste, de helling op en dan doortrekken tot 250meter . Een paar weken geleden zou zo één spurtje al zeer zwaar geweest zijn, nu stelde ik tot mijn tevredenheid vast dat de voorbije weken met de inbouw van wat 'snellere' trainingen al rendement opleverden, ik verteerde die 'versnellingen' al bij al makkelijk. Ik heb blijkbaar terug wat kracht.
Vrijdag en zaterdag met madam naar de zee. We zijn nog steeds op zoek naar een stek daar. Alle dijken van alle kustgemeentes van de Panne tot en met Middelkerke heen en weer gestapt, goed voor de conditie. Maar wel de zaterdagmorgentraining niet gedaan. Ik durfde mijn loopschoenen niet mee doen, ik denk dat mijn madam mij zou gewurgd hebben met de veters...
Zondag, deze morgen, de zon voor het eerst fel tijdens het lopen. Ik trok naar het oude atletiekplein voor de 40 rondjes van 250 meter, ook voor de minder wiskundigen onder ons, 40 x 250 meter = 10 km. Het was af zien maar ik zag en voelde dat ik het te bereiken doel - 5.40 , mijn oude marathontempo - vrij makkelijk zou halen. Halverweg was er een dipje maar eens over halfweg zorgt de psychologie van het aftellen voor extra kracht. Het rondjes malen is saai, maar
het meet makkelijk en ik duwde om de 4 rondjes mijn Garmin in voor een 'ronde' : 5.24 5.18 5.18 5.20 5.23 5.34 5.26 5.30 5.29 5.25 . Content.
Dus weer een redelijk goede week. De last in de rechtervoet is er nog maar het mindert. De ontsteking die er in leek te zitten is weg en de blaar die zich uitstrekt van over mijn hele rechter dikke teen hindert minder. Ik hoop dat ik zonder kwetsuur kan blijven !
De 6 uur van Stein zijn op dit moment 4u bezig, hier had ik bij kunnen zijn. En met die eerste zon zou het wel eens een zeer gezellige bedoening kunnen geweest zijn. Maar ik had sowieso zeer diep moeten gaan, het lijkt me dus verstandig van daar nu niet te lopen. Maar het doet wel wat pijn....
deze week 40 km / 2014 445 km/ deze morgen na het lopen 81 kg
Het programma uit mijn schema ----- wat ik ervan maakte
dinsdag 60 min 6.30 ----- 60 min 6.23
donderdag 7 km 6.00 ------- 1 km inlopen , 7 km 5.20 , 1 km uitlopen
zaterdag 60 min 6.30 versnellingen ------- 45 min 6.19
zondag 24 km 6.40 ----- 32 km 6.30
Dinsdag redelijk gemakkelijk gelopen op de finse piste, alleen de hartslag zat naar mijn goesting nog wat te hoog, gemiddeld 147. Maar het ging redelijk.
Donderdag vertrokken naar de oude atletiekpiste met schrik, ik doe dit niet graag volle bak gaan. En ik had het gevoel redelijk hard te gaan , alleen leek dat volgens meneer Garmin niet echt zo. Die gaf snelheden die boven de 5.30 bleven terwijl ik net gehoopt had net daaronder te blijven. Een te snelle 4de km (halfweg) noopte me tot wat vaart minderen. De laatste 500 meter nog eens wat gas gegeven en dan de km naar huis gebruikt om echt uit te lopen. Eens thuis zag ik dat ik me serieus miskeken had op mijn Garmin. Die had de gemiddelde snelheid aangegeven, inclusief de trage aanloopkm. Op mijn computer zag ik achteraf dat ik de 7 km even 'snel' gelopen had als de 5 km van verleden week : kmkes van 5.18 5.20 5.20 5.11 5.30 5.18 5.24 . Ik was moe, zelfs wat rillerig dus wellicht diep gegaan, maar content !
Zaterdagmorgen getwijfeld : doen we nu de lange of morgen . Volgens het programma moest het morgen. De activiteiten van de dag voordien - 'zwaar' gelunchd met een 'klant - verzekeringsvriend', aperitief, fles witte en fles rode en een amarettoke -, het wat blijven prutsen in bed én de weersverwachting, het zou zondag beter zijn dan zaterdag , deden mij beslissen om zondag de lange duurloop te doen. En gelukkig, ik had een zeer slechte dag en kon het tempo van 6.10 waaraan ik gestart was niet volhouden. Ik was blij dat ik maar 7 km moest, althans dat dacht ik. Terug thuis zag ik dat er eigenlijk een uurke had moeten gelopen worden, vergissingske. Ik had veel vocht verloren op die 7 km, de weegschaal gaf verdikke 80 kg aan, een record !
Daarna naar de Runners. Nog een paar schoenen gekocht, weer Mizuno's , zelfde modelleke als mijn laatste , wel een andere naam . Wat flashyer van uitzicht maar vooral goed aanvoelend . Mijn laatste paar wellicht, ik stond er even schuddebollend mee in mijn handen ... En Herzog compressiekousen, de ervaring met die spullen uit de Décathlon is goed dus de investering in 'professioneler' materiaal is wellicht zinvol.
Zondag , deze morgen, was het inderdaad mooier weer. Ik had mijn lesje geleerd, geen alcohol meer voor het lopen dus zaterdag na het gelijkspel van Beveren (Waasland mijn klos, Waasland -Beveren is verdomme gewoon het oude Beveren met een een nieuwe naam... ) met mijn maten geen pinten meer gaan pakken, recht naar huis. Ik zou proberen vier toerkes te lopen van rond de 8 km, 32 km dus. En al bij al ging dat redelijk. Zeer zeer vlak gelopen , de eerste km's iets sneller maar de daaropvolgende verschrikkelijk egaal. En de hartslag ging enkel de laatste ronde boven de 140 , de eerste 25 km zat die daar goed onder. Na het venijnige stuk tegenwind van ongeveer 1.5 km - ik versnelde daar steeds licht - zakte de hartslag 5 slagen, goed dus. Gemiddeld zat ik aan 138 , goed dus. En ik was blij dat ik na 32 km kon stoppen maar een paar km had nog gekunnen, die marathon uitlopen binnen 2 maand , ik zit op schema, zelfs voor...
