Ik ben ipodman
Ik ben een man en woon in een huis (zoals iedereen zeker...) () en mijn beroep is 'kleine' zelfstandige .
Ik ben geboren op 01/01/1900 en ben nu dus 125 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lopen, muziek en mijn werk .
Ik ben een loper, altijd met de Ipod op. En zo toch tussen de zes en de tien uur per week met muziek bezig...
Scott Walker is inderdaad de kerel van de Walker Brothers, popsterren uit de jaren 60, bekend geworden met popballads... In 1995, pakweg 30 jaar later , maakt die man 'Tilt' met daarop 'Farmer in the City' één van de nog een beetje toegankelijke nummers uit zijn latere werk. Dit is één van de meest fascinerende songs die ik ooit hoorde. Luisteren ernaar maakt me bang, bezorgt mij kouwe rillingen. Tegelijk word ik ontroerd en kan ik me verschrikkelijk laten meeslepen in het diepe donkere van dit nummer. En soms tovert het een glimlach , een monkeling op mijn gezicht...
De tekst zou grotendeels een vertaling zijn van een tekst van Paolo Pasolini. Die Pasolini zou vermoord geweest zijn door een mannelijke prostituée. Scott Walker zou deze song geschreven hebben voor Pasolini. Er circuleren talloze verklaringen voor de tekst op het world wide web, interessant om lezen maar geen enkele verklaring geeft toegevoegde waarde. De tekst zorgt mee voor de bevremende sfeer van het nummer. Ik kan het bijna woord voor woord meezingen (nou ja, ik en zingen... ) en het klinkt, rijmt en bekt gewoon goed en al de rest is hypothese...
En belangrijk, dit is een nummer voor op de Ipod op het einde van een zeer lange uitputtende lange duurloop. Als de benen nog nauwelijks willen en het hoofd compleet leeg is dan komt het donker van deze song zorgen voor het laatste lichtje dat nodig is om de duurloop af te ronden...
Sophia is Robin Proper- Sheppard, net als andere favoriete bands van mij (Eels , Phosporoscent...) dus eigenlijk geen band maar een éénmansorkest. De man schijnt een hyperkinetisch ventje te zijn , een ADHD typeke wat enorm contrasteert met zijn muziek. Ik ben in alle geval een onvoorwaardelijke fan.
Ik hou het meest van de acoustische opnamen die bij de CD 'There are no goodbyes' uit 2009 zat. 'So slow' , het nummer hieronder is het meest gespeelde op mijn Ipod. Ik heb lang gezocht naar een versie op You Tube die de sfeer op deze opname weergeeft en onderstaande komt het dichtst in de buurt.
Het gaat over alleen zijn en niet alleen willen zijn. Het gaat over bang zijn en niet bang willen zijn. Het gaat over stillekes sterven en niet willen sterven of juist wel willen sterven.
Dit is voor een loper die ik de laatste maanden een beetje leerde kennen. Ik heb een aantal keer tijdens het lopen met hem gebabbeld over niet alleen willen zijn en bang zijn en niet langer bang willen zijn. Hij tartte Griekse Goden, overwon Leonidas in een gevecht tegen de Griekse bergen én tegen zichzelf; hij overleefde in de meeste heroische van alle loopwedstrijden op aarde. Zijn laatste wedstrijd, de race tegen de existentiele twijfel, die heeft hij verloren.
I turn of the light but leave the television talking no, tonight I don't want to be alone I try to close my eyes, but I'm afraid of the dark I see you everywhere I see you everywhere
but death comes so slow when you're waiting when you're waiting to be taken death comes so slow when it's all you want and it takes the ones that don't death comes so slow and death comes so slow
I try to close my eyes, but I'm afraid of the dark I see you everywhere I see you everywhere
Een goeie lap ouderwetse vettige blues, wel dat kan er bij mij altijd in. En een goeie lap blues wel dat gaat over drinken en over vrouwen die het aftrappen. En als die verdomde 'wijven' u dan laten zitten dan is dat het bij voorkeur omdat ge te veel drinkt. En ja, het gevolg laat zich raden : nog meer drinken verdomme... Marathons en Ultras lopen is ook een alternatief heb ik al gehoord ...
Ten Years After 'Recorded Live' dateert al van 1973, ongelooflijk , bijna 40 jaar geleden, en was één van de eerste LP's die ik ooit kocht. 'Good morning little schoolgirl' en 'Help me' zijn fantastische lappen blues. Er zijn op You Tube filmkes te vinden van andere liveversies van dit nummer maar die hebben echter niet de intensiteit van deze versie.
De tekst hieronder dekt slechts half de lading van deze live opname. 'And if you don't help me baby, got to go out on the street and find somebody else to love' dat is mijn favoriete bluestekstflard aller tijden. En Sonny Boy - de auteur van dit meesterwerkje - mist zijn vrouw vooral bij de was en de plas. Zelfs die oude bluesgasten wisten dus hun vrouwen te waarderen voor wat ze waard zijn....
En belangrijk : 'Help me' van Ten Years After is een uitstekend nummer voor op de Ipod tijdens een rustige duurloop van een uur in regen en (bij voorkeur hevige ) wind in het donker van de lege straten van een stad of een dorpskom ...
You got to help me, now; I can't do it all by myself. You got to help me, now; I can't do it all by myself. You know if you don't help me, darling, I'll have to find myself somebody else. I my have to wash, I may have to sew, I may have to cook. I might mop the floor; but you help me, baby. If you don't help me, darling, I'll have to find somebody else. When I walk, you walk with me; and when I talk, you talk with me. Oh, baby, I can't do it all by myself. Bring my nightshirt; put your mornin' gown. Bring my nightshirt; put your mornin' gown. You know if you don't help me, darling, I'll have to find myself somebody else".
Over Saybia heb ik het in het verleden al gehad, op mijn 'vorige' blog . Saybia is 'goedkope' Coldplay : tapijtmuziek, achtergrondmuziek voor in liften, eenvoudige en ietwat bombastische emorock van in het verleden blijven hangen langharigen met yuppiegehalte. Saybia is dus niet echt goede muziek maar Saybia is wel uitstekende muziek om op te lopen, dat is een belangrijke nuance. Heel wat van hun nummers zijn ballads met in de strofe een opbouw naar een hoogtepunt; dat is goedkoop maar het werkt ... Zo ook in 'Angel', mijn favoriete (loop)nummer van Saybia.
Saybia is voor mij onlosmakelijk verbonden aan de voorbereiding van de marathon van Antwerpen 2009; ik had hun muziek toen bij elke duurloop op de Ipod. Ik liep toen omwille van de winterse weersomstandigheden vooral in het plaatselijke park. En dit nummer is dan weer mijn muzikaal ankerpunt voor de nacht van West Vlaanderen 2010, verleden jaar. Ik heb het nummer toen zowel op de heen als op de terugweg ontelbare keren gespeeld. Het gaat over vertrouwen kwijtraken, de weg verliezen én de verdwenen (ge) liefde...klassiek dus . En dan komt in de climax van de song plots een door God gezonden Engel, meer drama én goedkoper kan niet ! Maar als alles aan het einde van een lange ware duurloop in het hoofd wat zwaarder is geworden wel dan hoor ik de bombast niet meer en wordt ik meegesleurd door dit nummer. En er is diep vanbinnen de hoop dat die Engel ... En hopen is essentieel, zonder hoop heeft niks zin.
Maar terug naar het lopen. Belangrijk : 'Angel' is een uitstekend nummer voor op de Ipod tijdens een zeer lange en zware duurloop , bij voorkeur te spelen tijdens de laatste hectometers ...
It's not the world that's out of order It's me, it's me Guess I ran along my borders Just to see, just to see
If a friendly face would drop by and rescue me But I lost my faith as I lost my way
It's not the street that's made of concrete It's you, it's you Guess I try to penetrate it with this point of view I had never taken more than I give to you I was led astray and I lost my way
Never felt so alone Stripped naked and cut to the bone Lost my faith in her on my own With no queue by the door to my home
It's not the light that casts the shadow It's doubt, it's doubt As a melancholic sorrow came about, came about
I had never fought as hard though as I do for you I'm not getting strong to prove I'm wrong
Never felt so alone Stripped naked and cut to the bone Lost my faith in her on my own With no queue by the door to my home
And god sent an angel An angel She's an angel An angel...
Never felt so alone Stripped naked and cut to the bone Lost my faith in her on my own With no queue by the door to my home
God sent an angel Sent an angel She's an angel An angel She's an aaaa... an angel
Eels is één van de groepen waar ik automatisch alle CD's van koop, dus één van mijn favoriete groepen . Mijn oudste zus kocht me jaren geleden voor mijn verjaardag een CD van Eels en schreef op de foto van mij die ze erbij stak 'voor onze ..., de zot, de zwijger , de felle, de ... (nog een hoop beschrijvingen ) , maar altijd onze... ' Soms heb ik het gevoel , soms hé , dat mijn zus en ik mekaar verstaan ! Ze weet het niet maar ook omwille van die CD en haar commentaar erbij is en blijft Eels een vaste waarde in mijn cd rek. Terloops : mijn zus loopt ook af en toe een marathon. Ze loopt zééér fanatiek (onderweg een woord zeggen is niet goed voor de concentratie...), heeft talent én karakter en loopt dus gemiddeld een half uur rapper dan ik.
Eels (eigenlijk ook weer geen groep maar alleen E... ) heeft geen gemakkelijk leven gehad en dat blijkt uit het meeste van hun/zijn werk. Het zou absoluut niet moeilijk geweest zijn om hier nog eens een in tristesse verdronken song boven te halen ; Railroadman is echter een zeer toegankelijk en gemakkelijk nummer dat me van bij de eerste beluistering een goed gevoel gaf.... Railroadman klinkt uitermate opgewekt en ik moet eerlijk toegeven, ik moet altijd glimlachen als ik het hoor want het lijkt wel of de trein waarover het gaat naast mij over de sporen rijdt...
Op het eerste zicht gaat het over niet meer mee kunnen in deze wereld , over de 'moderne tijden' en alles wat te snel gaat in dit leven. Maar toch is de de boodschap positief : ondanks alles , ik kom er wel...
En belangrijk, dit nummer is uitermate geschikt voor op de Ipod tijdens een iets snellere 10 km in een niet te felle zon... http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=fmCp0ptJuo4
Feel like an old railroad man Ridin' out on the bluemont line Hummin' along old dominion blues Not much to see and not much left to lose And i know i can walk along the tracks It may take a little longer but i'll know How to find my way back
I feel like an old railroad man Who's really tried the best that he can To make his life add up to something good But this engine no longer burns on wood And i guess i may never understand The times that i live in Are not made for a railroad man
I feel like an old railroad man Getting on board at the end of an age The station's empty and the whistle blows Things are faster now And this train is just too slow And i know i can walk along the tracks It may take a little longer but i'll know How to find my way back
Na een klassieker van Neil Young, even uitpakken met iets specialer. Phosphorescent leerde ik kennen via Humo. Hun - eigenlijk 'zijn' , Phosphorescent is geen groep maar één man...- CD Pride werd bedacht met vier sterren en de commentaar van Humo op het nummer Wolves spreekt voor zichzelf : 'Het onthutsend mooie 'Wolves' geeft een nieuwe inhoud aan het woord 'klaagzang'. 'Mama there's wolves in the house / mama they won't let me out (...) they bury their paws in the stone / they make for my heart as their home'. En dan hebt u de traag als een statige lijkwagen voortschrijdende muziek nog niet gehoord! Iedereen die zich weleens alleen op de wereld gevoeld heeft - iedereen dus, met de mogelijke uitzondering van Sergio - voelt vanaf de eerste maten van 'Wolves' de verlatingsangst het hart omklemmen.
Volgens mij gaat het inderdaad over angst, angst om alleen alle gevaren van de wereld te moeten trotseren, angst om te leven én angst voor de dood... En moeke en ook vake die van boven in de hemel waken maar niet meer echt kunnen helpen. En dat bang zijn heeft ook iets fascinerend, iets wat het aantrekkelijk maakt : leven is niet makkelijk maar het is toch o zo mooi en de dood daar is iedereen bang voor maar het licht aan het einde van de tunnel is toch ook iets om naar uit te kijken. Wolven zijn gevaarlijke beesten, maar ze zijn verdomme zo schoon meneer... Het kan natuurlijk ook dat het gaat over een wolf die in de Canadese bossen in het buitenverblijf van de zanger is binnengedrongen of over een hond die - als ge wat teveel jointen paft wordt een hond gemakkelijk een wolf - die blaft bij de buren...
Dit nummer mogen ze spelen als ik horizontaal de laatste keer de kerk verlaat. En dit nummer is uiterst geschikt voor op de Ipod bij een zeer trage recuperatieloop.
Harvest was de eerste LP die ik kocht. Ik was 13 of 14 jaar en herinner me nog dat ik met de fiets naar de Akkerstraat reed om ze in de plaatselijke platenwinkel te gaan bestellen, dat moest toen nog... Jaren later werden Cortez the Killer, Cowgirl in the Sand en Like a hurricane dé hymnes uit onze langharigwerkschuwtuigperiode. We lagen met de Neil op de achtergrond met zijn allen stoned in de zetels bij den Baard of gingen op zijn muziek uit de bol in dat kot beneden de berg van Catthoor, ik kan op de naam niet meer komen. Ik moet bij deze muziek ook altijd denken aan hippiemeisjes met lang haar. Ik was destijds hopeloos verliefd op zo'n exemplaar, ze dumpte me verdomme na 2 maand. Vele jaren daarna trouwde ik met mijn madam, toen eigenlijk ook hippiemeisje met zeer lang haar... En nu, ééuwen later, heeft geen van ons beiden nog zijn lange haar ; ik ben er wel fier op dat ik mijn wilde haren nog steeds niet kwijt ben !
Het is echter niet alleen nostalgie die dit nummer tot een klassieker maakt. Luisteren zou ik zeggen en u laten meeslepen door die jankende gitaar van de Neil. De gitaarsound van Neil Young is uniek. 'It's all one song' ... Hier klaagt ze toch iets meer dan in zijn andere nummers.
En het gaat in deze song over grenzen verleggen, nieuwe dingen doen, kastelen bouwen in de zon, onbereikbare liefdes, mooie meisjes - met lang haar - , de nietigheid van de mens, het zinloze van oorlog voeren en het verloren lopen in de wereld ... Of gaat het simpelweg over Cortez die de Indianen aanvalt, wie zal het zeggen...
En belangrijk voor een loper , Cortez the Killer is een ideale song voor tijdens lange trage duurlopen...
Ik ben een loper. April 2007 liep ik de 10 mijl van Antwerpen , een jaar later - april 2008 dus - de marathon van Antwerpen. De microbe had me te pakken en ik raakte niet meer verlost van het loopvirus. Ik liep steeds meer en waagde me dit voorjaar zelfs aan 2 zes urenlopen en mag me dus eigenlijk ook al een beetje ultraloper noemen... Ik ben wel een absoluut ongetalenteerd loper ; ik loop veel maar ik loop slecht en traag , een marathon nipt binnen de vier uren... vierurenman.
En de link met muziek - het is of wordt hier een muziekblog - : door het lopen herondekte ik mijn passie voor muziek . Ik ben namelijk een absolute einzelganger ; ik loop alleen , als ik loop wil ik gerust gelaten worden. De enige gezel die ik tolereer én zonder wie ik eigenlijk niet kan is mijn Ipod . Ik loop gemiddeld zes uur per week en in topweken kan dat oplopen tot tien uur. Een training voor een zesurenloop kan tot vijf uur oplopen en dan is mijn Ipod onmisbaar. Eigenlijk loop ik altijd met mijn Ipod, ik kan niet zonder ... En op die Ipod zet ik mijn favoriete muziek. Oude muziek uit mijn jeugdjaren maar ook nieuwe muziek, ik koop toch elke maand nog 2 tot 3 nieuwe CD's.
Sinds de marathon van Antwerpen deed ik bijna wekelijks mijn loopverhaal op een blog. Een paar maand geleden begon ik op die 'loopblog' met elke week ook iets over muziek te schrijven en mijn favoriete nummers voor te stellen en te becomentarieren. En nu ben ik tot de conclusie gekomen dat dit niet hoort op dezelfde blog, ik ontkoppel dus mijn beide blogs en hou de twee dingen vanaf nu apart...
Dus vanaf nu , iedere week - of toch bijna iedere week , Ipodman !
