Toen ik nog in Leuven op kot zat ging ik af en toe eens naar een concert. Was het nu 1977 of 1978 , ik weet het niet meer, maar John Cale kwam naar de Aula in Leuven. Steppewolf, een aan lager wal geraakte globetrotter, hét bewijs dat de holbewoners bestaan hadden en nog bestonden én huurder van een kamer in het gebouw waar ik toen op kot zat , beweerde dat hij na het concert met den John pinten ging pakken. Van het concert herinner ik mij enkel nog 'Heartbreak Hotel' en ik zal dat mijn hele leven lang herinneren....
Als laatste bisnummer speelt Cale een dramatische versie van Heartbreak Hotel helemaal alleen op zijn piano. De man gaat helemaal op in het nummer en heeft het over dat hij wil doodgaan én zal doodgaan én dat het niet lang meer moet duren . Hij tovert een revolver tevoorschijn, wankelt vanachter zijn piano en schiet in de lucht, een stukje pleister van het plafond komt naar beneden. Roadies en muzikanten komen aangelopen maar Cale strompelt een deur binnen en er valt terug een schot. Verbijstering in de zaal, iedereen denkt aan hetzelfde, het is muisstil in de anders zo rumoerige Aula. Tot Cale enkele seconden later even terug binnenkomt, terug weg loopt en zich niet meer laat zien. Einde concert.
Na het concert scheur ik als aandenken een affiche van het concert van de muur en begin ik samen met een paar andere concertgangers aan een geweldige zuippartij. In de Visserstraat botsen we op Steppewolf, John Cale en 2 backgroundzangeressen. Ik hou John Cale mijn affiche voor de neus en hij krabbelt er wat onzin op.
Een paar jaar later vind ik een LP met een liveversie van Heartbreak Hotel door John Cale, Eno en Kevin Ayers . Deze versie is de beste die ik ooit hoorde, rauw én intens. De versie die ik hieronder copieerde - Cale alleen op piano - benadert mijns inziens best die van toen op het concert in 1977.
Ik vind dit een geweldig nummer.... Wellicht ook omwille van het verhaal dat er aan verbonden is. Of dit verhaal volledig klopt ? Drank en cannabis destijds vertroebelden de geest én het is al meer dan 30 jaar geleden . In alle geval, de affiche met het gekribbel van John Cale erop heeft nog jaren boven mijn bed gehangen...
http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=73Bn0Kq7rls
Now since my baby left me I've found a new place to dwell:
down at the end of Lonely Street at Heartbreak Hotel.
I'm so lonely, I'm so lonely,
I'm so lonely that I could die.
And though it's always crowded you can still find some room
for broken hearted lovers to cry there in the gloom
and be so lonely, oh so lonely,
oh so lonely they could die.
The bell hop's tears keep flowing, the desk clerk's dressed in black.
They been so long on Lonely Street they never will go back
and they're so lonely, oh they're so lonely,
they're so lonely they pray to die.
So if your baby leaves and you have a tale to tell
just take a walk down Lonely Street to Heartbreak Hotel
where you'll be lonely and I'll be lonely,
we'll be so lonely that we could die.
21-10-2011, 15:47
Geschreven door ipodman 
|
