Ik ben ipodman
Ik ben een man en woon in een huis (zoals iedereen zeker...) () en mijn beroep is 'kleine' zelfstandige .
Ik ben geboren op 01/01/1900 en ben nu dus 125 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lopen, muziek en mijn werk .
Ik ben een loper, altijd met de Ipod op. En zo toch tussen de zes en de tien uur per week met muziek bezig...
Patrick Moraz is een dinousaurus die piano speelt. Symfonische rock of psychedelische rock , in elk geval bombastisch gedoe. Speelde ooit bij het legendarische Yes (heb ik nooit iets mee gehad, was voor artistieke softies... ) en ook nog bij de Moody Blues (wat commercieler... ). Moraz ken ik van bij Den Baard, het prototype van de vuilbruine kroeg. Overdag volkscafé , s'avonds en 's nachts pleisterplaats van al de langharigen en de marginalen uit de wijde omtrek. Memorabele nachten hebben we daar meegemaakt. En als de sfeer er goed in zat dan speelde den Baard de eerste kant van de LP 'Story of I ' van Patrick Moraz. Zwaar gesticulerend , meezwaaiend achter zijne toog, brulde hij de songs of wat daar voor moest doorgaan, luidkeels mee. En die eerste kant gedram en pianochaos eindigde dan met het liefdesliedje 'The best years of our lives', we werden er toen telkens opnieuw allemaal stil van.
En toen mijn madam en ik trouwden (nu ondertussen meer dan 29 jaar geleden.... ) werd deze hymne tot grote verbijstering van de nonkels en tantes de openingsdans van ons voor de rest zeer klassieke trouwfeest. Ik had de LP, de DJ uiteraard niet...Hij - de LP, niet de DJ- had op de achterplank van mijn knalrode Vauxhall Viva in de zon gelegen en was volledig kromgetrokken - een voorteken voor wat ging komen ? - . De DJ heeft moeten foefelen om het nummer gespeeld te krijgen.
Dit is dus puur nostalgie. Ook al is het nummer gedemodeerd en klinkt het bombastisch, het blijft een mooi nummer. De liefde komt samen met de morgen en de nieuwe dag én brengt elke keer opnieuw de beste jaren van het leven. Wie zou niet willen dat elke dag nieuw is én dat elke dag het beste nog moeten komen...
Dit is een nummer voor op de Ipod tijdens de laatste km's van een ultraloop : alles - hoofd , benen - leeg en laat maar komen de bombast... 'Finally running' zingt de Patrick, het is verdomme nog een loopnummer ook.
