Zondag 5 februari

-          Zondag is onze vrije dag.  Op het programma staat een bezoekje aan de familie van Benudhar (de voorzitter van Ruchika).  Ware het niet dat hij vergeten was dat hij ons had uitgenodigd. Echt erg vinden we dat niet, want familiebezoekjes aan mensen die je helemaal niet kent zijn niet de allerleukste manier om je vrije dag te vullen en er zijn nog wel wat tempels hier in Bhubaneswar die we graag zouden willen zien. Benudhar smeedde in allerijl een plan: een tour door Bhubaneswar met de leukste toeristische bezienswaardigheden. Op het lijstje staan tempels, het staatsmuseum, het planetarium en een wetenschapspark. Klinkt de moeite! En we krijgen er zelfs een gids bij, Sonali, een andere medewerkster van Ruchika. Helaas één klein detail over het hoofd gezien, Sonali moet vandaag werken en er is geen vervanging.   “Geen probleem, we kunnen het wel vinden” is ons antwoord en we vertrekken richting de eerste tempel. 
Nanda de kok kijkt nog even bezorgd, geeft nog enkele praktische tips mee en besluit dan met de woorden “… and come back”.  Ja, dat is in elk geval ons plan!

-          Daar gaan we dan.  Ver is het niet, maar de drukte en het lawaai doet de wandeling langer lijken dan eerst gedacht. De toeters zijn alomtegenwoordig en het is niet altijd duidelijk waarop het slaat, maar als die ene luide toeter zo dichtbij is dat hij onuitstaanbaar hard in je oren klinkt dan weet je het wel: tijd om aan de kant te springen!

-          We bereiken Rajarani  , een tempelcomplex uit de 8^ste eeuw, opgebouwd uit drie tempels.  We doen onze schoenen uit, kuieren rond en proberen te begrijpen wat er staat afgebeeld.  Over de echte betekenis van hetgeen we allemaal zien hebben we alleen maar het raden.  Totdat we bij de derde tempel komen, daar wacht een Brahmaan/priester ons op om ons de hele uitleg te geven.  Een jonge kerel (uitgedost met de kleren zoals je je dat voorstelt als je aan een Brahmaan denkt met een waas van spiritualiteit over zich heen)  lijkt erop uit ons de hele religie van het Hinduïsme duidelijk te willen maken. Helemaal lukt dat niet, want onze voorkennis schiet tekort, maar we steken er wel wat van op. 

Natuurlijk vragen we ons heel even af  wat hier tegenover moet staan en het duurt niet lang en ziedaar, daar is de man met het boekje waarin we onze naam mogen schrijven, evenals het bedrag dat we doneren! We zien duizelingwekkende getallen, maar besluiten zelf om bescheiden te blijven: ’10 roepie’.  We menen heel even een ontgoochelde blik te ontwaren op het gezicht van de Brahmaan, maar dat is niet zo.  “Geld maakt niet uit” zegt hij, “het gaat om vriendschap” en die vriendschap wil hij graag vieren! “Kom, ik neem jullie mee op rondrit op mijn brommer” (jaja, spiritualiteit zoals je je dat voorstelde) “doorheen Bhubaneswar en laat jullie alle andere tempels zien”.  We besluiten het te doen, al was het wel een beetje vreemd: de man, Joyce (die haar op geen andere manier kon vasthouden dan haar armen rond de blote buik van man te slaan) en Ivo tesamen op een brommer die tijdens de eerste minuut al een hond van de weg maaide.  Dat de Brahmaan onderweg besliste om van kleren te wisselen en daarna terugkwam in jeans met hemd en pet deed zijn looks geen goed, plots zag hij er een stuk minder betrouwbaar uit. 
Maar geen paniek; het kwam allemaal goed.  We kregen nog enkele tempels te zien en ‘mochten’ naar eigen goeddunken op het einde van elk bezoek een vrije bijdrage leveren.  “5 of 10 roepie, dat maakt niet uit” zei onze gids, hoewel de ontvangende partijen (de priesters van de respectievelijke tempels) daar evenwel anders over dachten: ontgoochelde gezichten en een aansporing tot grotere giften als gevolg. Helaas, wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd… en we houden het bij 10 roepie. 
Als het bijna middag is, verzinnen we een smoes om op een diplomatische manier van onze begeleider af te geraken: ‘onze chauffeur komt ons om 13 uur halen’. Dat is geen probleem, maar eerst nog even verplicht op de foto met onze mooiste lach, wat gegevens doorspelen (voor het geval we toch nog eens zouden willen afspreken) en dan zwaaien we elkaar gedag.  Wanneer we zeker zijn dat hij helemaal uit het zicht verdwenen is, zetten we onze tocht huiswaarts in. 
De bedoeling die achter onze begeleide tour zat, zullen we waarschijnlijk niet te weten komen.  Misschien vond de Brahmaan het ook wel gewoon leuk om eens met twee blanken op de brommer te zitten.  Ons leverde het in elk geval een rondrit met een bezoek aan de tempels van Bhubaneswar op.  Zoveel is zeker. 

05-02-2012, 17:05 geschreven door Joyce en Ivo  

Vrijdag 3 februari

-          Een nieuwe tolk, een nieuwe slum. 

Bhuda Nagar, de eerste slum waar we ons onderzoek ook startten, had smalle straatjes, en lage daken, kleine deuropeningen en was midden in het stadcentrum gelegen vlak naast het treinspoor.

De nieuwe slum, Mohaviz Basti, ligt 50 minuten rijden van het hoofdkantoor, aan de rand van Bhubaneswar.  De slum heeft meer weg van een landelijk dorpje met brede zanderige straten;  kleurrijke maar betonnen huisjes, vaak met een koertje; een dorpspleintje en ook heel wat groen.  Het is er rustiger en de drukte van de stad wordt tegen de muren van de huisjes aan de rand weg gekaatst. 

Aan een kant loopt de spoorlijn waar met regelmaat de hoorn van een passerende trein de stilte doorbreekt.

Aan de andere kant, een smalle geasfalteerde baan en daarnaast een muur, een meter vijftig hoog ongeveer, met daarachter: de jungle!  Mowgli, ben jij het?

De huisjes werden veelal met vier of vijf samen gebouwd, met een gezamenlijk ‘terras’ en gezamenlijke watervoorziening (een put of een pomp). 

Van privacy is er niet echt sprake.  Alles wat je zegt of doet kan door de buren gehoord worden. 

We stellen ons de vraag hoe het hier met de, zoals onze tolk het zo mooi verwoordde, speciale relaties in de slaapkamer moet.  Er lopen heel wat kinderen rond.  Bepaalde activiteiten moeten geschied hebben, zoveel is duidelijk.  We proberen, maar kunnen het ons niet voorstellen. 

Maar dus ook onze ondervraging wordt al snel het nieuws van de dag. 
In een mum van tijd staat het kleine kamertje, dat tevens ook het enige vertrek van ‘de woning’ is, vol met nieuwsgierigen. 
Het kamertje, soms niet groter dan vier op vier, functioneert als living, slaapkamer en keuken.  Sommige gezinnen zijn voorzien van een toilet aan huis.  Anderen moeten het stellen met een gezamenlijk toilet.  

-          De medewerking  in het dorpje is groot. 
Telkens opnieuw worden we met de glimlach ontvangen en mogen we zonder enige terughoudendheid het huisje betreden.  Telkens opnieuw worden we geconfronteerd met de kloof die zich bevindt tussen de wereld waar wij vandaan komen, en de wereld waar zij in wonen.  ’t Is één planeet, maar niets is hetzelfde.  Het is niet te vergelijken.  Er zijn geen raakpunten.  Er naar opzoek gaan heeft zelfs geen zin. 

-          Middagpauze. 

We worden door onze tolk uitgenodigd om bij haar thuis te gaan eten.  ‘My room is nearby’.  We wandelen door straatjes en steegjes die een bijna middeleeuws karakter meedragen. 

Varkens wroeten in het afval aan de kant van de weg.  Een goed gevoede stier staat parmantig in het midden van de straat, zijn gemalin rust op de stoep.  Verkopers prijzen hun waar aan in hun kleine gehavende kraampjes.  Een slachter staat met hakmes in de hand naar ons te lachen en wijst naar zijn half gevilde geit.  Share-auto’s, brommers, fietsers, auto’s en zelfs een graafmachine banen zich een weg doorheen de drukte. 

We slaan af, en wandelen een klein paradijs binnen.  Rust...  Nog even en we zijn er.

 Ze huurt een huis met twee vriendinnen.  Tweeëntwintig en vierentwintig zijn ze maar als we de kamer binnen stappen lopen ze al giechelend de keuken in.  Net twee tienermeisjes.  En dat allemaal omdat er twee blanken in hun huis staan.  Of zou het komen doordat er een van ons een man is en dit een ‘girls only’-woning is?    Jazeker, er worden hier kamers en woningen verhuurd die enkel betrokken mogen worden door alleen mannen of alleen vrouwen.  Niet getrouwd, is niet samen wonen.  Zo simpel is dat. 

We eten er Maggi noodles, chapatti (een soort van pannenkoek) en aardappelen met groenten.  En dat alles onder het alziend oog van de man op het portret aan de muur.  Een paar uitgedroogde stinkertjes, een wierrookhoudertje, een kokosnoot en een glaswater omringen de gelamineerde en bestofte foto in de speciaal daar voor voorziene nis in de muur.  Het is één van de vele goden.  We probeerden zijn naam te onthouden, maar lukte helaas niet. 

‘Ready?’ vraagt onze tolk nadat we nog maar net onze laatste hap naar binnen speelden.  ‘Yep, ready’ zeggen we en we springen op van de harde plank die deze nacht haar bed zal zijn.  We pakken onze rugzakken, trekken onze sandalen aan en wachten… tien minuten tot ze haar toilet gedaan heeft.   Wij waren ready, maar zij blijkbaar nog niet.

-          Terug in de slum interviewen we een viertal moeders en onderwerpen nog een paar kinderen aan onze martelpraktijken zoals het wegen en meten.  Sommige zijn dapper, andere schreeuwen de halve slum bij elkaar.  Maar net zo snel als de tranen er zijn, is de lach er ook weer.  Ze koesteren geen haatgevoelens tegenover ons, dat merken we wel.  We zien er gewoon een beetje raar uit.   

-          Vandaag sluiten we af.  Morgen komen we terug.  Hopen we, want we moeten nog vijftig minuten hels verkeer doorstaan.  Fingers crossed…

Zaterdag 4 februari

-          Als je door India reist, of in India verblijft stel je vragen:

Waarom zoveel afval?  Stoort het de mensen hier dan helemaal niet?  En waarom stoort het mij dan eigenlijk?  

Zoveel verkeer?  Is dat echt nodig?  Trams, metro’s en carpooling, zou dat een oplossing zijn? 

Als iedereen nu eens deftig achter elkaar zou rijden, zou dat geen oplossing zijn voor de chaos die het verkeer is?  En toch gebeuren er bijzonder weinig verkeersongevallen, hoe kan dat? 

Wat doet een kleine schotelantenne op het betonnen geraamte van een brug in aanleg? 

Hoe komt het dat mensen met een universitair diploma toch in de slums leven? 

Wat zou er gebeuren als ik toch eens water dronk uit een glas aan een kraampje aan de rand van de weg?

Wat denken mensen als ze je zonder schaamte nastaren? 

Is het wel verstandig om te voet een verkeersknooppunt vergelijkbaar met Lummen in volle ochtendspits over te steken? 

Waarom willen ze zo graag weten of we een douche namen?  En waarom vinden ze het zo belangrijk om het aan ons mee te delen als zij het wel deden?

Waarom geven toeristen niet één rupee aan een uitgemergeld bedelaartje maar wel zevenhonderd aan de hoge priester van één of andere tempel ondanks het algemeen bekend is dat deze deel uit maakt van de hoogste kaste en zich over luxe geen zorgen hoeft te maken?

Men kan systematisch een kwartier te laat op de afspraken komen, waarom niet systematisch op tijd?  De grote verbindingstreinen rijden dan weer ontzettend stipt.  Iets dat we in België niet mogen verwachten. 

Waarom heet een granaatappel in het Indisch pomegranat?  Werd deze door de Fransen geïmporteerd vanuit het Midden-Oosten tijdens hun kolonisatie? 

Moet het echt altijd ‘spicy’ zijn? 

Hoe komt het dat wij zoveel belang hechten aan materiële bezittingen? 

Ik mis pizza.  Geen vraag, ik weet waarom! 

03-02-2012, 00:00 geschreven door Joyce en Ivo  

Woensdag 1 februari.

-          Een nieuwe werkdag, een nieuwe begin. We zijn goed uitgeslapen, hebben ons (net zoals elke andere dag trouwens) gewassen en zijn er helemaal klaar voor.  Onze begeleidster Hena vraagt nochtans ook vandaag of we ons gewassen hebben, maar na een bevestigend antwoord van ons beiden neemt ze ons toch mee op weg naar de slum die we ook gisteren bezochten.  Hier interviewen we nog één moeder en hebben we een gesprek met de overheidsleerkracht over gezonde voeding en de informatie die zij aan de moeders meegeeft.  Belangrijk… want deze persoon bleek in de voorbije enquêtes dé bron van informatie te zijn als het gaat over gezonde voeding.  En we staken heel wat van haar op: wat zij de moeders vertelt over gezonde voeding en de rol van de overheid om kinderen in de slums gezond te laten eten.  De leerkracht zet daarna de wereld eventjes op zijn kop en geeft ons als dank een klein cadeautje: een pen die we kunnen gebruiken om de 180 enquêtes die we nog te gaan hebben mee in te vullen. 

-          Nadat ons werk hier is afgerond vertrekken we te voet naar een tweede slum.   Ook hier worden moeders en kinderen in het lokale schooltje verzameld.  Dat de lessen daarvoor onderbroken moeten worden blijkt opnieuw helemaal geen probleem te zijn.  Kinderen worden weggestuurd om hun moeders te gaan halen, een andere keer gaat ook de leerkracht mee op zoek.  Onmiddellijk resultaat: amper 5 minuten later meldt de eerste moeder zich aan.  Een kwartier later zit de ruimte vol… een 10-tal kinderen, 5 moeders, 2 leerkrachten, wijzelf en onze begeleidster: het werk kan beginnen.  Kinderen die op de weegschaal kunnen staat, doen dat meestal met plezier. De kleinere kinderen (tot drie jaar) die we al liggend moeten meten en wegen in de hangende weegschaal hebben het duidelijk veel minder naar hun zin: ze zetten hun keel luid open en laten dikke tranen rollen.  Misschien begrijpelijk: weg van mama en twee vreemde (en vooral enge?) mensen aan hun kleine lijfje. 

-          Maar om twee uur mogen we tevreden zijn: we hebben heel wat kinderen kunnen meten en wegen en al een aantal moeders kunnen interviewen.  Dat kan, volgens Hena, volstaan voor vandaag. Zij moet deze namiddag immers nog gaan shoppen voor de trouw van haar zus. Geen probleem, dan houden wij ons thuis wel bezig met het ingeven van de data…, want dat moét natuurlijk ook gebeuren.  Onze dag sluiten we af met een bezoekje aan de kinderen van de shelter… Een aantal kinderen ligt al te slapen, sommigen kijken tv, en nog twee anderen worden weggeroepen om te poetsen. Morgen staat de inhuldiging van  de bovenverdieping immers op het programma en dat betekent dat alles in orde moet zijn.  Wanneer we terug naar onze kamer gaan zien we dat het hele gebouw al is versierd met kleurrijke lampjes. Dat is alvast in orde… de rest zien we morgen!

Donderdag 2 februari

-          We zetten onze wekker zoals elke dag om kwart over acht (ja, ook dit is buitenlandse stage) in de veronderstelling dat we voor de aanvang van de festiviteiten (de inhuldiging van de bovenverdieping om 11 uur) nog even naar de slum kunnen.  Dat leek ons logisch, maar dat bleek het niet te zijn.  Iedereen is immers bezig met de laatste voorbereidingen en het is waar: er is nog wel wat werk.  Stellingen worden afgebroken, bloempotten herschikt, rommel verborgen, kransen van bloemen geregen en opgehangen, en op de vloer worden waarachtige kunstwerken gemaakt met behulp van krijt. Plots herinneren we ons dat de brief die dr. Kuppers ons stuurde nog niet is vertaald.  “Niemand heeft ons gevraagd een toespraak te houden, maar je weet maar nooit” zeggen we en vertalen de brief.  We twijfelen nog even over onze outfit, doen snel onze sokken uit (hier lopen we standaard mét sokken in onze sandalen) en vervoegen ons bij de rij van Ruchika-medewerkers.  Net op tijd, want de eregaste miss Steel (afgevaardigde van de Amerikaanse hulporganisatie EMpower die de bouw van de bovenverdieping bekostigde), de secretaris van Ruchika, een stokoude vrijheidsstrijder en heel wat andere vooraanstaanden zijn gearriveerd. De hoorns worden geblazen en het lint doorgeknipt. Het is officieel: dit gebouw is klaar voor gebruik. Officieel in elk geval wel, want wij zien toch nog wel enkele mogelijkheden tot verdere afwerking. Maar dat is nu niet het belangrijkste.  Op de bovenste verdieping zijn immers  een herdenkingsruimte voor de oprichtster van Ruchika, gastenkamers voorzien, een keuken en leefruimte en een ruime conferentieruimte voorzien. En dat schept natuurlijk mogelijkheden. 
Maar een inhuldiging is niet compleet zonder speeches en het duurt niet lang of ook wij worden gevraagd een woordje te plaatsen.  Onze speech is weliswaar niet zo indrukwekkend als die van de secretaris (waarin dé drie medewerkers van Ruchika vergeleken worden met Caesar en Ghandi), maar het applaus geeft aan dat het goed was.  Alweer een leerkans benut: spreken in groep. En de brief die we gebruikten, moeten we afgeven: voor in het archief over de Belgische vrienden! Het feestje wordt afgesloten met een heus buffet; lekker en vooral heerlijk om zélf te kiezen hoeveel we eten.  Na afloop spreken we nog met enkele medewerkers van Ruchika en leren daar het een en ander uit; onder meer dat de supermarkt hier slechts één straat verder ligt…   Goed nieuws dus, want werken voor school gaat zoveel beter met een koekje erbij.  En dat doen we dus ook: data ingeven en koekjes eten. Tot middernacht, en dan besluiten we te gaan slapen. Morgen is het immers opnieuw werkdag!

01-02-2012, 00:00 geschreven door Joyce en Ivo  

Maandag 30-01

Werkdag.  De arbeid die we zullen leveren vereist geduld en flexibiliteit. 

We moeten eerst nog enkele documenten afdrukken vooraleer we aan de enquêtes kunnen beginnen.  Even printen.  15 exemplaren, graag, elk tien pagina’s. 

Jammer, de Windowsversie op hun computer is een beetje ouder dan de onze.  Ons Wordbestand met een overzichtelijke structuur wordt overhoop gegooid.  Het aantal pagina’s neemt toe. 

We nemen ons voor het enige goede document de volgende dagen dan maar te kopiëren. 

We zijn ondertussen een half uur later dan gepland. 

Onze chauffeur brengt ons naar een eerste slum.  Budha Nagar.  Een vrij kleine slum slechts 7 minuten van het Ruchika hoofdkantoor. 

We stappen uit en zijn meteen het middelpunt van de aandacht.  Iedereen staart, zonder schaamte.  Kinderen rennen naar ons toe.   “allo, allo! Your country, your country?”  roepen ze.  “Belgium” zeggen we terwijl we van elk van hen een hand krijgen.  Met een gigantische smile op hun gezicht spurten ze weer weg. 

We wandelen door de smalle steegjes naar het slumschooltje.  Het stro van de daken schuurt over onze schouders.  Op de daken liggen wasgoed en plastiek flessen.  Hier en daar ontsnapte er een wolk rook uit de kleine deuropening.  Een jongentje speelt met twee puppy’s en een stuk hout.  Het draagt enkel een afgeleefd T-shirt en sandalen, zijn haar steekt wild in het rond. 

Een klein oud mannetje zit op de dorpel voor zijn huis.  Hij is blind aan één oog en steunt op een wandelstok.  Als we langs wandelen knikt hij vriendelijk en lacht zijn tanden bloot.  Hij mist er een paar. 

We komen bij het slumschooltje.  Van waar wij staan lijkt het pikdonker in het schooltje te zijn.  Enkel de juffrouw zien we staan.  Ze begroet ons hartelijk en nodigt ons uit om binnen te komen. 

Na onze ervaring van afgelopen zaterdag, willen we onze strategie aanpassen.  Geen interviews op straat meer.  Enkel huisbezoeken of op een centrale plaats. 

Het schooltje, amper vier op vier groot, wordt ons werkstation. 

De juffrouw geeft ons een lijst van kinderen die aan de leeftijdsvereisten voldoen.  De meeste zijn aanwezig op dat moment.  Eén voor een worden ze gemeten en gewogen. 

De ouderen stappen stoer op de weegschaal en staan flink recht tegen de muur naast de meter.

De allerkleinste brullen hun longen uit hun lijfje als ze op de rug gelegd worden tijdens het meten.  Ze trappelen hard als ze in de draagzak van de weegschaal hangen. De tranen rollen over hun wangetjes terwijl een dikke snottebel op hun bovenlip pronkt.  Een mama kan een beetje rust brengen.  Maar ook het kleurrijke armbandje waarmee we de MUAC (Mid-Upper Arm Circumference) meten trekt de aandacht.   Groen, geel, oranje en rood wisselen elkaar af.  De dreumes stopt met snotteren.

In klerenmakerszit op een stoffig matje op een nog stoffigere vloer, interviewen we vandaag vier mama’s.  Ze willen ons graag te woord staan. 

De taalbarrière is echter groot en ook onze tolk begrijpt onze vragen niet altijd.  De eerste interviews zijn een worsteling maar we brengen het tot een goed einde.  Met veel gebaren en de simpelste woordenschat ontfutselen we alle informatie die we wilden weten. 

Rondom ons spelen kinderen en in de deuropening staat er altijd wel een nieuwsgierige ziel. 

Vier interviews later ronden we af en trekken we terug richting hoofdkantoor. 

Lunch.  Oh boy!  Onze darmen spelen ons nog steeds parten en beiden zitten we ondertussen opgescheept met het immer bekende Indische potgebonden fenomeen: diarree!  We eten “only little amount”.

De verzamelde data geven we direct in, om ons de werklast achteraf te besparen. 

In de late namiddag bezoeken we het Bhubaneswar Tribal Festival. 
Verschillende stammen uit India bieden hun specialiteiten aan en stellen hun leef- en werkomstandigheden tentoon.  Een leuke kennismaking met subculturen van het Indische continent.

Wij zijn echter een grotere attractie dan al hetgeen er tentoongesteld wordt.  We worden aangestaard, nagekeken, gefotografeerd.  Allemaal zonder schaamte.  Vooral Joyce is het slachtoffer van dat laatste.  Celebrities lijken we wel, achtervolgd door paparazzi’s. 
En wij maar denken ‘ik moet hier voorzichtig foto’s maken, want misschien vinden ze dat helemaal niet zo leuk.’

We lopen braafjes achter onze gids aan naar de auto en keren terug naar het kantoor. 

De dag zit erop.  We kruipen in onze slaapzak in het midden van de kamer, knippen het licht uit en hopen op een rustige nacht. 

Dinsdag 31 januari

      8u45: roomservice.
Nanda, onze kok, vindt het waarschijnlijk zelf geen volwaardig ontbijt, maar vandaag biedt hij toast aan. Het enige probleem: de toaster is zoek. Gewone boterhammen dan maar! Nanda kijkt bedenkelijk, maar wij zijn tevreden: boterhammen, heerlijk! Onze tekens van dankbaarheid lijken ook onze kok tevreden te stemmen; hij lacht!

Iets later staan de twee kleinste meisjes van de shelter voor de deur… ééntje komt binnen en zet zich op bed met een boek op haar schoot…  “Leuk boek Het leven van Pi” lijkt ze bijna te willen zeggen. 

Bijna half tien: Hena (onze vertaalster) staat aan onze deur. “Ready?” Ze staat erop dat we op tijd buiten staan te wachten… op de chauffeur die nog moet komen.   We weten niet wat ze dacht, maar de vraag “of we ons hebben gewassen” doet ons vermoeden dat het niet al te fris geweest moet zijn… We kijken naar elkaar, maar zien niets bijzonders: zo zien wij er nu eenmaal uit, ’s morgens om half tien.
In de slum zijn de moeders weer paraat.  We zullen er vandaag een tiental interviewen… Vragen die voor ons voor de hand liggend lijken, zijn dat voor hen niet.  Vooral de vraag ‘of ze ook dieren hebben’ komt nogal lachwekkend over…  Hoewel we met die vraag willen peilen naar de economische toestand van het gezin en dus willen bevragen of zij dieren voor gebruik hebben (denk aan een kip, geit,… ) en antwoordt er één dame dat zij een kat heeft. Nuja, met een kat kan je misschien ook wel wat! 
Namiddag gaan we de eerste keer op bezoek in enkele slumhuisjes.  Dit hoort ook bij ons onderzoek, we willen immers ook een indruk krijgen van de manier waarop deze mensen leven. Een huisje van 2 bij 2, soms gemetst, soms van leem… daar zitten we dan; wij twee, onze vertaalster, een moeder en twee kinderen.  Een kleine ruimte, propvol met mensen.  En er kan nog meer volk bij.  Een andere moeder wil ook in dit huisje geïnterviewd worden.  Iets later beseffen we dat de eigenares van het huis evenwel verdwenen is… daar zitten we dan:  als twee vreemden in het huis van iemand anders, maar dat blijkt geen probleem! 
Na ons werk is het tijd om spullen te verzamelen. Waspoeder, afwasproduct en handdoeken hebben we nodig; onze kleren zijn vuil en onze afwas hebben we nog geen enkele keer kunnen doen. En ook koekjes en drank zijn meer dan welkom!  Een supermarkt lijkt ons ideaal! “Jazéker” zegt Hena als we zeggen dat we daar graag naartoe zouden willen gaan, maar we komen uit bij een plek die dat niét is.  Een handdoek gaan zoeken in een klerenwinkel maakt de zoektocht bovendien des te langer.  Maar eind goed al goed.  Op het einde van onze tocht hebben we zelfs cola kunnen kopen… Weliswaar vervallen (net zoals de steriele kompressen die we na veel handgebaar hebben kunnen bemachtigen), maar slechts sinds november 2011. Beter zullen we niet vinden... En oud of niet… het smaakt! 
Terug thuis.  Plots geklop op de deur.  “Of ze enkele zetels van deze kamer kunnen lenen om het nieuwe gebouw dat overmorgen ingehuldigd wordt van meubilair te voorzien”. “Geen probleem, neem maar mee”, antwoordt Ivo die hier de ideale kans inziet om de kamer grondig te herschikken… En zo gebeurt het: na wat gezeul is de kamer logisch geordend; de bedden staan tegen de muur en de tafel in het midden.  En het moet gezegd: deze ordening komt onze feng shui duidelijk ten goede: we slapen deze nacht voortreffelijk!

30-01-2012, 00:00 geschreven door Joyce en Ivo  

29-01-2012, 19:10 geschreven door Joyce en Ivo  

Beste Blog

We zitten reeds één week ver in ons India-avontuur.  Het vele reizen en de beperkte internetmogelijkheden weerhielden ons voorlopig van de leegte onder de bovenstaande titel in te vullen.  Maar kijk, we zijn er.

We gaan proberen van zo frequent mogelijk onze avonturen met u te delen.  Maar omdat de internetconnectie niet dezelfde is als in ons Belgenland, kan het ook wel eens gebeuren dat jullie even niets van ons horen.  Jullie gaan dan in spanning moeten blijven en een dagje langer moeten wachten!

Er ging reeds een week voorbij zonder bloggen.  We gaan die week dan ook in een notendop voor jullie samenvatten.  Maar wees gerust, het zijn enkel de interessante dingen die we posten!

Dat als introductie.  Nu de rest. 

Maandag 23-01

-          14u08: moeilijk afscheid op perron nummer 7 te Hasselt station. 

-          14u10: ons avontuur begint, de trein vertrekt richting Zaventem.

-          Later die dag: we stappen op het vliegtuig voor een korte vlucht richting Frankfurt.  Even overstappen en de reis gaat verder tot in New Delhi en vervolgens naar Chennai.

Niet iedereen onder ons is een even grote fan van vliegen, maar achteraf gezien, viel het allemaal nog mee.  3 Rustige vluchten gehad. 

Dinsdag 24-01

-          Geland in Chennai en opgehaald door de chauffeur van onze Indische vrienden Ashok en Flo(rina).  De drukte is enorm en het geluid van toeters, snorfietsen, share-autos, vrachtwagens en bussen is overweldigend. 

Ondanks de schemering al plaats maakt voor de nacht, doet slechts een enkeling zijn koplampen aan.  Niet helemaal onbegrijpelijk, je hoort ze immers wel aankomen!

-          Aangekomen bij Ashok en Flo krijgen we eerst te eten.  “Hmm, daar hebben we naar uitgekeken” denken we, ons nog niet bewust van wat voor een strijd het verorberen van eten de komende dagen nog zal worden. 

-          00u00: officieel dus eigenlijk 25-01.  Ivo wordt brutaal uit zijn half slaap half wakker zijnde staat gerukt door een schop tegen zijn voeten.  Verward zet hij zich recht op de keiharde matras die op de slaapkamervloer ligt.  Hij kijkt naar Joyce, die halfrecht in bed zit (ook op een keiharde matras).  “Ok, die is ook wakker, dus ik ben niet aan het dromen”.  In de deuropening staan Ashok en Flo met een taart met één kaarsje erop.  Ze zingen Happy Birthday.  Ze waren de eerste. 

Midden in de nacht eten we met ons vieren, in de slaapkamer, een stuk zoete chocoladecake met iets dat lijkt op aardbeien.  De nacht gaat daarna gewoon verder. 

Woensdag 25-01

-          Na een onderbroken nachtrust worden we wakker met het zingen van de vogeltjes en een fris briesje streelt over onze gezichten. 

Oh, foutje, niet de vogeltjes, geen frisbriesje.  Dit is India.  Rewind…

We worden wakker met een symfonie van claxons, religieuze gezangen, het kloppen van een hamer en het pruttelen van wat waarschijnlijk een ajuin in de pan is terwijl de ventilator aan het plafond ons bijna een kou op de ogen bezorgt.

-          De voormiddag biedt ons een ritje door Chennai. 

‘s Middags  lunchen we met Ashok in een klein en typisch ‘restaurantje’ op de hoek de straat.  Het eten wordt besteld en nog geen twee minuten later staat de schotel voor ons.  Het een al lekkerder dan het ander.  Het een al pikanter dan het ander.

-          Ashok, die les geeft op de hogeschool van Chennai, nodigde ons uit om eens een les over geweldloos protest mee te volgen.  Klonk boeiend en dus deden we dat ook. 

Het was een bijzondere ervaring om met ons tweeën, als enige blanken,  in een groep van ongeveer 30 Indiërs te kijken naar een film waarin de strijd tegen de Apartheid in beeld gebracht wordt. 

Enorm boeiend, maar ook wel een beetje surrealistisch. 

-          De avond brengen we door in de auto, wachtend.  Wachten tot Ashok, zijn vader en de timmerman (vandaar het gehamer ’s ochtends) terug komen van hun shoppingmoment op zoek naar de juiste verf voor Ashoks boekenkast. 

Daar zaten we dan.  In de Jeep, in het midden van Chennai.  Eentje aan de venster, de andere in het midden.  Ook aan de venster gaan zitten was geen optie, want de fles water was omgevallen en dat ene andere stukje  aan het raam was kletsnat. 

-          22u10: Ashok gaat in discussie met een lokale verkoper in een kraampje op het station.  Deze zou ons drie Roepie teveel hebben aangerekend voor een fles water.  Even later wordt Ashok bijgestaan door twee onbekenden die mee in discussie gaan.  En nog even later slaat de discussie over naar de andere kant van de kraam.  Het ging hem om het principe.  “Ok, het zijn maar drie Roepie, maar waarom moet jij als blanke meer betalen dan wij?  Dit is bedrog, en dat kan niet.”  En dat was een waarheid als een koe.

-          22u30: de Chennai – Bhubaneswar express verlaat het station.  De rit zal 20u duren.

Zetel 17 en 18 zijn de onze.  Op onze plaatsen zitten een vrouw en een man zonder ticket.  Ze schuiven op, maar stappen niet uit. 

Later die avond krijgen ze van de conducteur een uitbrander van jewelste.  Maar een ticket kopen hoeft niet noch worden ze van de trein gesmeten.  Ze rijden mee tot Bhubaneswar.

Donderdag 26-01

-          14u15: de eerste symptomen van doorzitwonden beginnen   de kop op te steken.  We weten niet meer hoe we moeten zitten om ook maar enigszins comfortabel te zijn.  Nog vier uur en drie kwartier, dan zijn we er. 

-          15u40: Rupert, een Oostenrijkse visboer, daalt van zijn ‘top bunk’ neer en laat ons kennis maken met zijn visie op deze wereld.  Hij is boos, hij is misnoegd, hij is verdrietig.  Hij stelt existentialistische vragen waarop ook wij geen antwoord kennen.  Hij zoekt, hij tast af, hij probeert maar het resultaat dat hij hoopt te vinden, komt maar niet.  Hij kruipt terug naar boven en legt zich weer neer op zijn slaapplank. 

-          17u: we wagen het toch om iets van eten te kopen op de trein.  We zullen wel zien wat het geeft.  Het worden gefrituurde groenten.  Lekker.  En onze medereizigers glimlachen tevreden.  Ze waren immers ongerust dat we te weinig zouden eten.  We zouden eens moeten honger lijden.  “Wij Indiërs eten altijd” zegt het meisje in het geel tegenover mij.  En dat is niet overdreven.  We zullen er snel genoeg achter komen.

-          17u30: een betoverende zonsondergang op een plek zonder naam.

-          18u45: aankomst in Bhubaneswar.  Eindelijk.  Wat een rit, wat een dag.  Hena en Reddy van Ruchika staan ons al op te wachten.  In het minibusje van Ruchika rijden we over de hobbelige straten van Bhubaneswar richting kantoor. 

-          20u30: we kruipen in ons bed.  Hmm, slapen, dat zal goed doen. 

Vrijdag 27-01

-          Geen oog dicht gedaan.  De nachtelijke werken op het bovenste verdiep, de ventilator, de keiharde matras en het rumoer in de shelter hielden ons de hele nacht wakker. 

-          09u45: eerste ontmoeting met Benudhar.  Een planning wordt opgemaakt om op maandag stevig van start te kunnen gaan met ons onderzoek.  Het klinkt allemaal veel belovend.

De namiddag spenderen we met het mailen naar familie, vrienden en onze begeleiding van school.  Het is een eerste contactmogelijkheid.  Het sms’en loopt niet altijd even vlot. 

Zaterdag 28-01

-          Een eerste kennismaking met een slum van Bhubaneswar.  Een eerste poging tot enquêtering.  Een eerste leerrijke ervaring.  Er zal nog veel moeten veranderen tegen maandag, maar dat zal wel lukken. 

-          ’s Middags spelen we een paar spelletjes met de kinderen uit de shelter.  “Belgian games, Belgian games!”.  Het werd één twee drie piano en telefoontje.  Ze amuseerden zich rot!

-          De darmen doen maar vreemd.  Het is niet de maag, want langs boven komt er niet terug.  En den dikke darm, die is het ook niet, want dat winderig gevoel kennen we ook.  Het zit daar tussen in ergens.  Een blok, een bewegelijke blok ‘iets’ met sadistische trekjes. 
Zitten is de enige positie die comfort brengt.  Liggen is geen optie. 

-          CO²-vergiftiging: rond 12 uur worden we naar een kamertje aan de meisjesvertrekken geroepen.  Als we binnen komen staat het er vol met kinderen en personeel.  Er wordt geroepen en gezongen.  Het ruikt naar wierook en bloemen. 
We krijgen een handvol kleurrijke blaadjes toegestopt die we vervolgens over de menigte heen richting een rijkelijk versierd beeldje in de hoek van de kamer gooien.  Het is de godin van de studies.  Haar vereren levert goede resultaten op.  Laten we hopen!   

Even later wordt er een soort van kampvuur aan de voet van het beeldje aangestoken.  De damp verspreidt zich in een mum van tijd door de kamer.  Het wordt mistig, moeilijk om te ademen en stinkt verschrikkelijk.  Maar de menigte zingt door. 

Als onze buurvrouw merkt op dat we ons niet zo lekker voelen en zegt dat we de kamer gerust mogen verlaten.  We voegen de daad bij haar woord.  De rest van de dag ruiken we naar haardvuur. 

Zondag 29-01

-          Zondag is rustdag (voor ons in elk geval), en dus zetten we geen wekker. Ook niet nodig, want stipt om kwart voor negen worden we gewekt door onze immer lachende kok Nanda die zorgt voor noedels en thee.  Met een stevig ontbijt achter de kiezen kunnen we gaan spelen met de kinderen van de shelter; telefoontje bleek gisteren een succesnummer dus dat doen we opnieuw.  Ook het spelletje tok-tok-tok (of koud-warm-warmer-heet zoals wij het thuis spelen) zorgt voor veel plezier.  Daarna terug etenstijd: puri, twee porties groenten, chips, rijst én aardappels… Een feestmaaltijd! Maar niet meer voor onze buik, die protesteert steeds luider!
Op het namiddag/avondprogramma staat een uitstap met Sahu, een medewerker van Ruchika die ons meeneemt voor een wandeling door het park en een rondrit doorheen de groeiende economie die ook Bhubaneswar is. 
Onze eindbestemming is een bezoek aan familie van Sahu. Zij ontvangen ons met veel plezier en trakteren ons op een uitgebreide maaltijd, twee desserts inclusief.  Terwijl wij alles opeten, kijken zij graag toe hoe wij dat doen (eerlijk gezegd vinden wij dit zelf ook indrukwekkend). Daarna rijden we terug naar Ruchika: tijd om te rusten, te slapen en morgen écht van start te gaan!

29-01-2012, 00:00 geschreven door Joyce en Ivo