Maandag 30-01

Werkdag.  De arbeid die we zullen leveren vereist geduld en flexibiliteit. 

We moeten eerst nog enkele documenten afdrukken vooraleer we aan de enquêtes kunnen beginnen.  Even printen.  15 exemplaren, graag, elk tien pagina’s. 

Jammer, de Windowsversie op hun computer is een beetje ouder dan de onze.  Ons Wordbestand met een overzichtelijke structuur wordt overhoop gegooid.  Het aantal pagina’s neemt toe. 

We nemen ons voor het enige goede document de volgende dagen dan maar te kopiëren. 

We zijn ondertussen een half uur later dan gepland. 

Onze chauffeur brengt ons naar een eerste slum.  Budha Nagar.  Een vrij kleine slum slechts 7 minuten van het Ruchika hoofdkantoor. 

We stappen uit en zijn meteen het middelpunt van de aandacht.  Iedereen staart, zonder schaamte.  Kinderen rennen naar ons toe.   “allo, allo! Your country, your country?”  roepen ze.  “Belgium” zeggen we terwijl we van elk van hen een hand krijgen.  Met een gigantische smile op hun gezicht spurten ze weer weg. 

We wandelen door de smalle steegjes naar het slumschooltje.  Het stro van de daken schuurt over onze schouders.  Op de daken liggen wasgoed en plastiek flessen.  Hier en daar ontsnapte er een wolk rook uit de kleine deuropening.  Een jongentje speelt met twee puppy’s en een stuk hout.  Het draagt enkel een afgeleefd T-shirt en sandalen, zijn haar steekt wild in het rond. 

Een klein oud mannetje zit op de dorpel voor zijn huis.  Hij is blind aan één oog en steunt op een wandelstok.  Als we langs wandelen knikt hij vriendelijk en lacht zijn tanden bloot.  Hij mist er een paar. 

We komen bij het slumschooltje.  Van waar wij staan lijkt het pikdonker in het schooltje te zijn.  Enkel de juffrouw zien we staan.  Ze begroet ons hartelijk en nodigt ons uit om binnen te komen. 

Na onze ervaring van afgelopen zaterdag, willen we onze strategie aanpassen.  Geen interviews op straat meer.  Enkel huisbezoeken of op een centrale plaats. 

Het schooltje, amper vier op vier groot, wordt ons werkstation. 

De juffrouw geeft ons een lijst van kinderen die aan de leeftijdsvereisten voldoen.  De meeste zijn aanwezig op dat moment.  Eén voor een worden ze gemeten en gewogen. 

De ouderen stappen stoer op de weegschaal en staan flink recht tegen de muur naast de meter.

De allerkleinste brullen hun longen uit hun lijfje als ze op de rug gelegd worden tijdens het meten.  Ze trappelen hard als ze in de draagzak van de weegschaal hangen. De tranen rollen over hun wangetjes terwijl een dikke snottebel op hun bovenlip pronkt.  Een mama kan een beetje rust brengen.  Maar ook het kleurrijke armbandje waarmee we de MUAC (Mid-Upper Arm Circumference) meten trekt de aandacht.   Groen, geel, oranje en rood wisselen elkaar af.  De dreumes stopt met snotteren.

In klerenmakerszit op een stoffig matje op een nog stoffigere vloer, interviewen we vandaag vier mama’s.  Ze willen ons graag te woord staan. 

De taalbarrière is echter groot en ook onze tolk begrijpt onze vragen niet altijd.  De eerste interviews zijn een worsteling maar we brengen het tot een goed einde.  Met veel gebaren en de simpelste woordenschat ontfutselen we alle informatie die we wilden weten. 

Rondom ons spelen kinderen en in de deuropening staat er altijd wel een nieuwsgierige ziel. 

Vier interviews later ronden we af en trekken we terug richting hoofdkantoor. 

Lunch.  Oh boy!  Onze darmen spelen ons nog steeds parten en beiden zitten we ondertussen opgescheept met het immer bekende Indische potgebonden fenomeen: diarree!  We eten “only little amount”.

De verzamelde data geven we direct in, om ons de werklast achteraf te besparen. 

In de late namiddag bezoeken we het Bhubaneswar Tribal Festival. 
Verschillende stammen uit India bieden hun specialiteiten aan en stellen hun leef- en werkomstandigheden tentoon.  Een leuke kennismaking met subculturen van het Indische continent.

Wij zijn echter een grotere attractie dan al hetgeen er tentoongesteld wordt.  We worden aangestaard, nagekeken, gefotografeerd.  Allemaal zonder schaamte.  Vooral Joyce is het slachtoffer van dat laatste.  Celebrities lijken we wel, achtervolgd door paparazzi’s. 
En wij maar denken ‘ik moet hier voorzichtig foto’s maken, want misschien vinden ze dat helemaal niet zo leuk.’

We lopen braafjes achter onze gids aan naar de auto en keren terug naar het kantoor. 

De dag zit erop.  We kruipen in onze slaapzak in het midden van de kamer, knippen het licht uit en hopen op een rustige nacht. 

Dinsdag 31 januari

      8u45: roomservice.
Nanda, onze kok, vindt het waarschijnlijk zelf geen volwaardig ontbijt, maar vandaag biedt hij toast aan. Het enige probleem: de toaster is zoek. Gewone boterhammen dan maar! Nanda kijkt bedenkelijk, maar wij zijn tevreden: boterhammen, heerlijk! Onze tekens van dankbaarheid lijken ook onze kok tevreden te stemmen; hij lacht!

Iets later staan de twee kleinste meisjes van de shelter voor de deur… ééntje komt binnen en zet zich op bed met een boek op haar schoot…  “Leuk boek Het leven van Pi” lijkt ze bijna te willen zeggen. 

Bijna half tien: Hena (onze vertaalster) staat aan onze deur. “Ready?” Ze staat erop dat we op tijd buiten staan te wachten… op de chauffeur die nog moet komen.   We weten niet wat ze dacht, maar de vraag “of we ons hebben gewassen” doet ons vermoeden dat het niet al te fris geweest moet zijn… We kijken naar elkaar, maar zien niets bijzonders: zo zien wij er nu eenmaal uit, ’s morgens om half tien.
In de slum zijn de moeders weer paraat.  We zullen er vandaag een tiental interviewen… Vragen die voor ons voor de hand liggend lijken, zijn dat voor hen niet.  Vooral de vraag ‘of ze ook dieren hebben’ komt nogal lachwekkend over…  Hoewel we met die vraag willen peilen naar de economische toestand van het gezin en dus willen bevragen of zij dieren voor gebruik hebben (denk aan een kip, geit,… ) en antwoordt er één dame dat zij een kat heeft. Nuja, met een kat kan je misschien ook wel wat! 
Namiddag gaan we de eerste keer op bezoek in enkele slumhuisjes.  Dit hoort ook bij ons onderzoek, we willen immers ook een indruk krijgen van de manier waarop deze mensen leven. Een huisje van 2 bij 2, soms gemetst, soms van leem… daar zitten we dan; wij twee, onze vertaalster, een moeder en twee kinderen.  Een kleine ruimte, propvol met mensen.  En er kan nog meer volk bij.  Een andere moeder wil ook in dit huisje geïnterviewd worden.  Iets later beseffen we dat de eigenares van het huis evenwel verdwenen is… daar zitten we dan:  als twee vreemden in het huis van iemand anders, maar dat blijkt geen probleem! 
Na ons werk is het tijd om spullen te verzamelen. Waspoeder, afwasproduct en handdoeken hebben we nodig; onze kleren zijn vuil en onze afwas hebben we nog geen enkele keer kunnen doen. En ook koekjes en drank zijn meer dan welkom!  Een supermarkt lijkt ons ideaal! “Jazéker” zegt Hena als we zeggen dat we daar graag naartoe zouden willen gaan, maar we komen uit bij een plek die dat niét is.  Een handdoek gaan zoeken in een klerenwinkel maakt de zoektocht bovendien des te langer.  Maar eind goed al goed.  Op het einde van onze tocht hebben we zelfs cola kunnen kopen… Weliswaar vervallen (net zoals de steriele kompressen die we na veel handgebaar hebben kunnen bemachtigen), maar slechts sinds november 2011. Beter zullen we niet vinden... En oud of niet… het smaakt! 
Terug thuis.  Plots geklop op de deur.  “Of ze enkele zetels van deze kamer kunnen lenen om het nieuwe gebouw dat overmorgen ingehuldigd wordt van meubilair te voorzien”. “Geen probleem, neem maar mee”, antwoordt Ivo die hier de ideale kans inziet om de kamer grondig te herschikken… En zo gebeurt het: na wat gezeul is de kamer logisch geordend; de bedden staan tegen de muur en de tafel in het midden.  En het moet gezegd: deze ordening komt onze feng shui duidelijk ten goede: we slapen deze nacht voortreffelijk!

30-01-2012, 00:00 geschreven door Joyce en Ivo  

29-01-2012, 19:10 geschreven door Joyce en Ivo  

Beste Blog

We zitten reeds één week ver in ons India-avontuur.  Het vele reizen en de beperkte internetmogelijkheden weerhielden ons voorlopig van de leegte onder de bovenstaande titel in te vullen.  Maar kijk, we zijn er.

We gaan proberen van zo frequent mogelijk onze avonturen met u te delen.  Maar omdat de internetconnectie niet dezelfde is als in ons Belgenland, kan het ook wel eens gebeuren dat jullie even niets van ons horen.  Jullie gaan dan in spanning moeten blijven en een dagje langer moeten wachten!

Er ging reeds een week voorbij zonder bloggen.  We gaan die week dan ook in een notendop voor jullie samenvatten.  Maar wees gerust, het zijn enkel de interessante dingen die we posten!

Dat als introductie.  Nu de rest. 

Maandag 23-01

-          14u08: moeilijk afscheid op perron nummer 7 te Hasselt station. 

-          14u10: ons avontuur begint, de trein vertrekt richting Zaventem.

-          Later die dag: we stappen op het vliegtuig voor een korte vlucht richting Frankfurt.  Even overstappen en de reis gaat verder tot in New Delhi en vervolgens naar Chennai.

Niet iedereen onder ons is een even grote fan van vliegen, maar achteraf gezien, viel het allemaal nog mee.  3 Rustige vluchten gehad. 

Dinsdag 24-01

-          Geland in Chennai en opgehaald door de chauffeur van onze Indische vrienden Ashok en Flo(rina).  De drukte is enorm en het geluid van toeters, snorfietsen, share-autos, vrachtwagens en bussen is overweldigend. 

Ondanks de schemering al plaats maakt voor de nacht, doet slechts een enkeling zijn koplampen aan.  Niet helemaal onbegrijpelijk, je hoort ze immers wel aankomen!

-          Aangekomen bij Ashok en Flo krijgen we eerst te eten.  “Hmm, daar hebben we naar uitgekeken” denken we, ons nog niet bewust van wat voor een strijd het verorberen van eten de komende dagen nog zal worden. 

-          00u00: officieel dus eigenlijk 25-01.  Ivo wordt brutaal uit zijn half slaap half wakker zijnde staat gerukt door een schop tegen zijn voeten.  Verward zet hij zich recht op de keiharde matras die op de slaapkamervloer ligt.  Hij kijkt naar Joyce, die halfrecht in bed zit (ook op een keiharde matras).  “Ok, die is ook wakker, dus ik ben niet aan het dromen”.  In de deuropening staan Ashok en Flo met een taart met één kaarsje erop.  Ze zingen Happy Birthday.  Ze waren de eerste. 

Midden in de nacht eten we met ons vieren, in de slaapkamer, een stuk zoete chocoladecake met iets dat lijkt op aardbeien.  De nacht gaat daarna gewoon verder. 

Woensdag 25-01

-          Na een onderbroken nachtrust worden we wakker met het zingen van de vogeltjes en een fris briesje streelt over onze gezichten. 

Oh, foutje, niet de vogeltjes, geen frisbriesje.  Dit is India.  Rewind…

We worden wakker met een symfonie van claxons, religieuze gezangen, het kloppen van een hamer en het pruttelen van wat waarschijnlijk een ajuin in de pan is terwijl de ventilator aan het plafond ons bijna een kou op de ogen bezorgt.

-          De voormiddag biedt ons een ritje door Chennai. 

‘s Middags  lunchen we met Ashok in een klein en typisch ‘restaurantje’ op de hoek de straat.  Het eten wordt besteld en nog geen twee minuten later staat de schotel voor ons.  Het een al lekkerder dan het ander.  Het een al pikanter dan het ander.

-          Ashok, die les geeft op de hogeschool van Chennai, nodigde ons uit om eens een les over geweldloos protest mee te volgen.  Klonk boeiend en dus deden we dat ook. 

Het was een bijzondere ervaring om met ons tweeën, als enige blanken,  in een groep van ongeveer 30 Indiërs te kijken naar een film waarin de strijd tegen de Apartheid in beeld gebracht wordt. 

Enorm boeiend, maar ook wel een beetje surrealistisch. 

-          De avond brengen we door in de auto, wachtend.  Wachten tot Ashok, zijn vader en de timmerman (vandaar het gehamer ’s ochtends) terug komen van hun shoppingmoment op zoek naar de juiste verf voor Ashoks boekenkast. 

Daar zaten we dan.  In de Jeep, in het midden van Chennai.  Eentje aan de venster, de andere in het midden.  Ook aan de venster gaan zitten was geen optie, want de fles water was omgevallen en dat ene andere stukje  aan het raam was kletsnat. 

-          22u10: Ashok gaat in discussie met een lokale verkoper in een kraampje op het station.  Deze zou ons drie Roepie teveel hebben aangerekend voor een fles water.  Even later wordt Ashok bijgestaan door twee onbekenden die mee in discussie gaan.  En nog even later slaat de discussie over naar de andere kant van de kraam.  Het ging hem om het principe.  “Ok, het zijn maar drie Roepie, maar waarom moet jij als blanke meer betalen dan wij?  Dit is bedrog, en dat kan niet.”  En dat was een waarheid als een koe.

-          22u30: de Chennai – Bhubaneswar express verlaat het station.  De rit zal 20u duren.

Zetel 17 en 18 zijn de onze.  Op onze plaatsen zitten een vrouw en een man zonder ticket.  Ze schuiven op, maar stappen niet uit. 

Later die avond krijgen ze van de conducteur een uitbrander van jewelste.  Maar een ticket kopen hoeft niet noch worden ze van de trein gesmeten.  Ze rijden mee tot Bhubaneswar.

Donderdag 26-01

-          14u15: de eerste symptomen van doorzitwonden beginnen   de kop op te steken.  We weten niet meer hoe we moeten zitten om ook maar enigszins comfortabel te zijn.  Nog vier uur en drie kwartier, dan zijn we er. 

-          15u40: Rupert, een Oostenrijkse visboer, daalt van zijn ‘top bunk’ neer en laat ons kennis maken met zijn visie op deze wereld.  Hij is boos, hij is misnoegd, hij is verdrietig.  Hij stelt existentialistische vragen waarop ook wij geen antwoord kennen.  Hij zoekt, hij tast af, hij probeert maar het resultaat dat hij hoopt te vinden, komt maar niet.  Hij kruipt terug naar boven en legt zich weer neer op zijn slaapplank. 

-          17u: we wagen het toch om iets van eten te kopen op de trein.  We zullen wel zien wat het geeft.  Het worden gefrituurde groenten.  Lekker.  En onze medereizigers glimlachen tevreden.  Ze waren immers ongerust dat we te weinig zouden eten.  We zouden eens moeten honger lijden.  “Wij Indiërs eten altijd” zegt het meisje in het geel tegenover mij.  En dat is niet overdreven.  We zullen er snel genoeg achter komen.

-          17u30: een betoverende zonsondergang op een plek zonder naam.

-          18u45: aankomst in Bhubaneswar.  Eindelijk.  Wat een rit, wat een dag.  Hena en Reddy van Ruchika staan ons al op te wachten.  In het minibusje van Ruchika rijden we over de hobbelige straten van Bhubaneswar richting kantoor. 

-          20u30: we kruipen in ons bed.  Hmm, slapen, dat zal goed doen. 

Vrijdag 27-01

-          Geen oog dicht gedaan.  De nachtelijke werken op het bovenste verdiep, de ventilator, de keiharde matras en het rumoer in de shelter hielden ons de hele nacht wakker. 

-          09u45: eerste ontmoeting met Benudhar.  Een planning wordt opgemaakt om op maandag stevig van start te kunnen gaan met ons onderzoek.  Het klinkt allemaal veel belovend.

De namiddag spenderen we met het mailen naar familie, vrienden en onze begeleiding van school.  Het is een eerste contactmogelijkheid.  Het sms’en loopt niet altijd even vlot. 

Zaterdag 28-01

-          Een eerste kennismaking met een slum van Bhubaneswar.  Een eerste poging tot enquêtering.  Een eerste leerrijke ervaring.  Er zal nog veel moeten veranderen tegen maandag, maar dat zal wel lukken. 

-          ’s Middags spelen we een paar spelletjes met de kinderen uit de shelter.  “Belgian games, Belgian games!”.  Het werd één twee drie piano en telefoontje.  Ze amuseerden zich rot!

-          De darmen doen maar vreemd.  Het is niet de maag, want langs boven komt er niet terug.  En den dikke darm, die is het ook niet, want dat winderig gevoel kennen we ook.  Het zit daar tussen in ergens.  Een blok, een bewegelijke blok ‘iets’ met sadistische trekjes. 
Zitten is de enige positie die comfort brengt.  Liggen is geen optie. 

-          CO²-vergiftiging: rond 12 uur worden we naar een kamertje aan de meisjesvertrekken geroepen.  Als we binnen komen staat het er vol met kinderen en personeel.  Er wordt geroepen en gezongen.  Het ruikt naar wierook en bloemen. 
We krijgen een handvol kleurrijke blaadjes toegestopt die we vervolgens over de menigte heen richting een rijkelijk versierd beeldje in de hoek van de kamer gooien.  Het is de godin van de studies.  Haar vereren levert goede resultaten op.  Laten we hopen!   

Even later wordt er een soort van kampvuur aan de voet van het beeldje aangestoken.  De damp verspreidt zich in een mum van tijd door de kamer.  Het wordt mistig, moeilijk om te ademen en stinkt verschrikkelijk.  Maar de menigte zingt door. 

Als onze buurvrouw merkt op dat we ons niet zo lekker voelen en zegt dat we de kamer gerust mogen verlaten.  We voegen de daad bij haar woord.  De rest van de dag ruiken we naar haardvuur. 

Zondag 29-01

-          Zondag is rustdag (voor ons in elk geval), en dus zetten we geen wekker. Ook niet nodig, want stipt om kwart voor negen worden we gewekt door onze immer lachende kok Nanda die zorgt voor noedels en thee.  Met een stevig ontbijt achter de kiezen kunnen we gaan spelen met de kinderen van de shelter; telefoontje bleek gisteren een succesnummer dus dat doen we opnieuw.  Ook het spelletje tok-tok-tok (of koud-warm-warmer-heet zoals wij het thuis spelen) zorgt voor veel plezier.  Daarna terug etenstijd: puri, twee porties groenten, chips, rijst én aardappels… Een feestmaaltijd! Maar niet meer voor onze buik, die protesteert steeds luider!
Op het namiddag/avondprogramma staat een uitstap met Sahu, een medewerker van Ruchika die ons meeneemt voor een wandeling door het park en een rondrit doorheen de groeiende economie die ook Bhubaneswar is. 
Onze eindbestemming is een bezoek aan familie van Sahu. Zij ontvangen ons met veel plezier en trakteren ons op een uitgebreide maaltijd, twee desserts inclusief.  Terwijl wij alles opeten, kijken zij graag toe hoe wij dat doen (eerlijk gezegd vinden wij dit zelf ook indrukwekkend). Daarna rijden we terug naar Ruchika: tijd om te rusten, te slapen en morgen écht van start te gaan!

29-01-2012, 00:00 geschreven door Joyce en Ivo