07-03-2012, 19:47 geschreven door Joyce en Ivo  

Woensdag 7 maart

Nog even terug flitsen in naar gisterenavond.  Na onze terugkeer op het kantoor deelden onze tolken ons dolgelukkig mee dat ze in de namiddag met ons de berg op zouden trekken.  Of toch een heuvel.  Daar boven op staat de Dhauli, een Boedistische tempel.  Het is op deze plaats dat keizer Ashok na het zien van de slachting van Kalinga zich bekeerde tot het Boedisme.  En daar hoort natuurlijk een monument en tempel bij. 

De namiddag werd de late namiddag.

Van ver heeft de tempel meer weg van een weerstation met de 5 schotels die boven op de koepel balanceren.  Maar eens we onderaan de voet van de 40 treden die naar Buddha leiden staan, verandert dit weerstation in een imposante verheerlijking van een mens die ook ooit maar een simpele ziel was. 
Onder de koepel in vier metershoge nissen  4 beelden: een slapende, twee zittende en een staande Buddha.  Indrukwekkend rijzen de beelden de hoogte in.  Elke toerist/pelgrim wil/moet er mee op de foto.  Maar eerst de voeten aanraken en een aantal rupees in de kist ervoor.  Zou dit een idee zijn van wijlen keizer Ashok? 
En ook wij staan op de foto.  Met ons eigen toestel maar ook met dat van andere.  Het was een topdag voor de vele pelgrims: Buddha gezien, aangeraakt en een duo blanke die het boeltje even komen upgraden.  Met zonen en dochters, neven en nichten en vrienden van staan we op de foto.  ‘Please sir, one photo?’ terwijl ze naar hun zoontje wijzen.  ‘Madam, photo?’ vragen ze reeds met hun toestellen in aanslag.  Naast Sigh, Visnuh, Ganesha en Buddha staan ook wij op hun potentieel bureaublad op het scherm.  Als trofeeën, talismannen en hebbedingen worden we hier gebruikt. Slechts één enkele oudere heer haalt de voldoening uit zelf gefotografeerd te worden.  Hij met de leeuw, op ons toestel. 

En ook onze tolken vinden het best wel lollig om ons te fotograferen.  Eindeloos zijn de fotoshoots aan de voet van de trappen.  Links draaien, rechts draaien, zitten, staan, armen over elkaar, lachen, lelijk kijken, alleen en allemaal samen.  Een einde leek bijna niet meer inzicht.

Gelukkig was er onze immer gedreven chauffeur die het vaak na een uur wel welletjes vindt.  Zijn overredingskracht doet iedereen bezwijken. 

En zo kropen Brad en Angelina terug in de share-auto, samen met hun tolken.  Angelina met de twee dames van voor, en Brad in de koffer, iets dat elke Indiër ongelofelijk grappig vindt.  Waarschijnlijk omdat daar voornamelijk de aardappelen gestockeerd worden.

En zo zijn we terug bij vandaag. 
We zitten met z’n zessen in de share-auto, exclusief Obi ,de chauffeur. 
Ratnamala, Joyce en twee medewerksters van de Child Line.  In de laadbak, Ivo en een jongetje van een jaar of tien. 
Vertrekkensklaar en vol nieuwsgierigheid naar wat die markt met traditionele handwerkspulletjes wel mag in houden.
Nog net voor Obi zijn rammelkar doet ronken geeft een thuisblijvende Child Line medewerkster een laatste instructie: “Look after him, be alert.  He might run away.” 
Plots krijgt de ontspannen rit richting handwerkmarkt een andere dimensie.  Eentje die we liever niet hadden meegemaakt.
Er hangt een bedrukte en onwennige sfeer en oogcontact wordt tot een minimum beperkt.
Een van de medewerksters op de achterbank slaat haar arm naar achteren al wil ze Joyce omhelzen.  De arm belandt echter niet op Joyce haar schouder maar wel op de onderarm van het jongetje.  Ze houdt hem in een houtgreep.  Weglopen was geen optie.
De jongen is een ‘shelterchild’.  Vandaag wordt hij met zijn ouders herenigd.  Het verhaal achter zijn opname in de shelter is ons onbekend.  Maar één ding is zeker, hij is met een gegronde reden thuis vertrokken.  Of van thuis onttrokken. 
En Ruchika heeft hem om die reden onder de vleugels genomen.  Ze boden een onderdak en een maaltijd.  Ze zorgden opvang en educatie.  Ze namen de taak van de familie over.  Ze zorgden voor een tijdelijke thuis.
Echter de terugkeer naar zijn ware thuis maakt de jongen ongerust.  Het lange staren in stilte en de bedenkelijke blik vertellen ons hij zo zijn twijfels heeft bij het terug zien van zijn thuis.  Angst zien we niet.  Hetgeen er door zijn hoofd spookt lijkt beredeneerd en geanalyseerd.  Dit is niet wat hij wil.
Maar een kind heeft zijn ouders nodig, een kind vereist een thuis. 
Maar wat als die thuis niet bieden kan wat een kind verwachten mag?  Wat als een thuis juist afbreuk doet aan al hetgeen een kind verlangen mag? 

Dit is onze laatste post in India op deze blog.  De volgende zal een afsluiter zijn bedacht en geschreven op Belgische bodem.  Ons avontuur zit er hier op.  Onze aanwezigheid wordt niet langer verwacht.  Hier sluiten we af, en wel erg kleurrijk. 
Een volgende stap is die op het vliegtuig.  10.000 km boven de grond en richting Chennai, dat is onze volgende activiteit op het programma.  En van daar uit …

07-03-2012, 19:43 geschreven door Joyce en Ivo  

Zondag 4 maart

Een vrije dag.  Wat doe je daarmee? 
Wij besloten om de rijke Westerling uit te hangen en namen alle kinderen van de shelter mee naar ‘het’ pretpark van Bhubaneswar. 
Om twee uur vertrokken we met de hele bende.  44 personen telde onze groep en we pasten allemaal in 3 minibusjes.  Comfortabel was anders.  Veilig al even min, maar het bespaarde wel de huur van een bus en chauffeur. 
De volledige groep mocht binnen aan dezelfde prijs als één dagticket in het pretpark met de man met de lange nek.  44 ijsjes en 3 flessen limonade voor amper tien euro. 
Voor ons een peulschil, voor hen een maandloon.

Gammele achtbanen, krakkemikkige waterfietsen, afschilferende polyester rupsen, een gevaarlijk piepende heen en weer zwaaiende piratenboot, een scheef reuzenrad met een extra versnelling en een botsautobaan met acht auto’s waarvan vier een stuur of een zetel misten.  3D-filmen waarbij het de link met de buitenwereld nooit verloren ging omdat de deur op een kier bleef staan en een komisch spookhuis.  Dat is wat de volwassenen zagen.
Wat zagen de kinderen?  Fun, fun, fun!  Behalve voor twee ongelukkige dan.  Die zagen nog iets anders.  Na een duizelingwekkende rit verscheen de inhoud van hun maag terug op hun schoot (of op die van de overbuur). 

Zelf pasten we voor een aantal attracties.  Niet omdat het gevaar er in bestond gescalpeerd te worden, uit de attractie gezwierd te worden omdat ze net niet die veiligheidsmaatregelen hebben die wij gewoon zijn of om een degelijke teug water in te slikken wanneer het wagentje met hoge snelheid het water in knalt.  Wel omdat onze evenwichtsorganen niet akkoord gingen met de snelle opeenvolging van rotaties en verticale bewegingen.  Als na een tweede attractie de benen week worden, het hoofd draait en de maag zich verzet, dan wordt het tijd om even een paar attracties over te slaan. 
En zo aanschouwden we al dat plezier van aan de zijkant.  We genoten ervan.

Allemaal nog een ijsje en terug de minibusjes in. 

Maandag 5 maart

Toch nog terug naar Bhuda Nagar.  Eergisteren namen we officieus afscheid van deze plek, maar vandaag mochten we nog een keer terug.  Nog even op de val reep moeten we er een aantal slums door jagen.  Geen interviews, geen enquêtering van moeders, niks te meten of wegen van moeders, enkel de antropometrische gegevens worden verwacht.  Reden: onze twijfels bij de selectie van de kinderen die we tot op heden bezochten en het toch wel erg verrassende (voorlopige) resultaat.  Zo op het eerste zicht zou ondervoeding namelijk helemaal geen probleem in de slums zijn.  Twijfelachtig en daarom de moeite waard om het toch even anders te bekijken.  Alleen hadden wij verwacht dat een volgende lichting dat zou doen.  Niet dus. 

Onze tolken zijn na een ochtendshift afgepeigerd en energieloos, maar onder lichte druk van onze motivatie keren ze ’s middags toch met ons terug richting Bhuda Nagar 2.  Ook deze slum bezochten we de afgelopen week.  Een vreselijk smerige slum, met ongelofelijk veel inwoners op een ontzettend kleine oppervlakte. 
Deze slum heeft tot nog toe het meeste weg van het stereotype beeld dat men bij een slum zou hebben.  Open rioleringen met daarover losliggende tegels die het pad met de voordeur verbinden.  Afval dat rondslingert op de straten van de nauwe steegjes.  Bouwvallige huisje, verloederde kinderen en ouders met een verleden waar wij misschien toch maar liever niets over weten.  Een oude 160-jarige man met ingevallen wangen, uitstekende sleutelbeenderen en ribben die aan de buitenkant van zijn lichaam lijken te liggen, ligt  op een keiharde houten bank onder het afdak van zijn huisje.  Onder de bank krabt een half kale hond met ontstoken ogen zich tot bloedens toe aan zijn buik.
Massa’s emmers, kruiken en  kommen aan de centrale watervoorziening  midden in de slum.  Direct er achter ligt een grote hoop bakstenen bedekt met papier, plastiek en isimo. 
Een beekje bruin water baant zich vanaf de kraan een weg doorheen de slum en zorgt er voor dat je steeds naar de grond moet kijken om tijdig te registreren waar je beter niet in trapt.  Een jongetje dat in de riool staat te plassen en een beetje verder op een naakte kleuter die met een plastiek dopje in die zelfde riool speelt.  Rond rennende kinderen die je wel honderd keer tegen komt ook al lijkt je dat onmogelijk want hoe zijn die plots daar geraakt.  Maar ze kennen de steegjes, de afkortingen en zijn soms ook gewoon zeer snel.  Ze glippen langs je door, ze kruipen tussen je benen door. 
Groepen moeders onder een laag afdakje.  Ze discussiëren luidruchtige en als een kleine net iets te vervelend doet, krijgt die een tik die bij ons al lang niet meer in de categorie van educatieve tikken te plaatsen zou zijn. 
Een jonge man met een koordje om zijn torso dat aangeeft dat hij uit de Brahmanen kaste komt passeert ons, lacht even scheef en negeert ons verder. 

Op twee uur tijd onderwerpen we 32 kinderen aan wat, afgaand op hun gekrijs en gebrul, blijkbaar middeleeuwse folterpraktijken zijn.  Meer dan wegen, meten en de MUAC doen we echter niet. 
Onze tolken zijn ondertussen murw en veel kunnen we er niet meer mee aanvangen.  Maar ze hebben ons wel goed geholpen.  We ronden deze sessie dan ook af. 

Even terug naar het kantoor.  Wat geld halen, wat drinken en een andere broek aan doen want een erg ontspannen kleine deelde de inhoud van zijn blaas met Ivo.  En dan verder naar het Choreography Festival of Dance 2012. 
Gehaast vertrekken we, want volgens onze escort (die we steevast meekrijgen omdat ze denken dat het hier te onveilig is voor ons) begint het stipt om half zeven.  Maar welke goede voorstelling begint nu stipt op tijd?  Dat doen ze bij ons toch ook niet. 
We hadden ons een open air podium voorgesteld met live muziek, kraampjes met eten en prularia.  Massa’s volk en de gezellige sfeer zoals we die van theater op de markt kennen.  Maar zo was het niet.  In tegendeel.  We zaten in een airconditioned en naar wierrook ruikende schouwburg met cinemazetels. 
De lichten gaan uit, een statig koppel in het midden van het podium doet een onverstaanbare presentatie, een spookachtige stem herhaalt het laatste dat zij vertelden en we dan laten ons onderdompelen in een wereld van hyperlaxiteit, hyperexpressie en tegendraadse dansbewegingen.  Orissa’s traditionele dansen gebracht in een typische Indische sfeer weten ons te bekoren. 

Dinsdag 6 maart

Uitspraak van de dag: “Joyce you look very intelligent, you look beautiful.  Ivo, you look tired.” 

Ons laatste bezoek aan de slums.  Bhuda Nagar 2 is het beeld waarmee we afsluiten.  Een beetje een vertekend beeld, want lang niet alle slums waren zo mistroostig als deze.  Maar als we voor de laatst de slum uit wandelen richting share-auto worden we hartelijk uitgewuifd door een horde kinderen.  Vuil, halfgekleed, met snottebellen besmeerd, met vers geëlektrocuteerde kapsels  en van kop tot teen bedekt met zand en stof staan ze met z’n twintigen naar ons te roepen, te lachen en te zwaaien. 
“Bye! Thank you! How are you! What’s your name! Your country coin please! Bye!”. 
Al het Engels dat ze kennen werpen ze naar voren.  
We draaien ons om en wuiven terug.

Naarmate we de grote baan naderen en de drukte van daar ons tegemoet komt, verdwijnen de kinderstemmen langzaam in het geronk van motoren en het lawaai van klaxons. 
De groep wordt steeds kleiner en kleiner. 

06-03-2012, 00:00 geschreven door Joyce en Ivo