Maandag 13 maart

Een week geleden zaten we nog op de trap voor het kantoor van Ruchika.  We wachtten op onze tolk en chauffeur.  We ergerden ons een beetje aan hun lakse houding, genoten van het heerlijk warme weer en prutsten aan onze sandalen.  We stonden op het punt onze laatste slum te bezoeken, onze laatste groepsdiscussie te organiseren. 
Even later zaten we in de share-auto als sardienen in een blik, zwetend op elkaar gepropt en omringd door opwaaiend zand, longaandoening veroorzakende uitlaatgassen, het snerpende geluid van claxons, starende Indische vrouwen achter op de brommer van hun man maar met een aura van rust en gelatenheid gemixt met gedrevenheid en wilskracht. 
We zagen een massa aan kleurrijke sarees, mannen in kostuumbroeken en hemden maar met sandalen aan, politieagenten met fluwelen lila handschoenen tot boven de ellebogen, onbezonnen krabbende honden, een politieagent met een tweeloop op de schoot in een burgertaxi, bunkerachtige en onafgewerkte gebouwen met vochtplekken en een kamertje dat fluo roze geverfd werd, een gigantisch gat in de riolering met een mierenhoop aan arbeiders er rond, piepkleine hokjes die elk een shop moesten voorstellen, een imposante stier die het linker baanvak domineerde, een driewieler volgeladen met rijstzakken die voortgeduwd werd door een man die je onder deur door zou kunnen schuiven... 
We dronken liters water en aten toch maar vreemd uitziend eten.  We schudden vieze en vuile handjes en ontmoetten een jongetje met de tot de verbeelding sprekende naam S. Gonesh.  We zaten op tuinmeubelstoelen in het kantoor van hooggeplaatste pieten en werden uitgenodigd door jonge moeders om even in hun woonkamers te komen zitten. 

Maar dat was een week geleden. 
Ondertussen zijn we alweer een paar dagen terug in het land. 
Het Belgenland, het land van herkomst.  Daar waar onze roots liggen.  Daar waar zij wonen die verantwoordelijk zijn voor onze aanwezigheid op deze blauwe planeet.  Zij die ons vormden, ons kneden tot de karakters die we vandaag zijn.  De karakters die hunkerden naar een buitenlandsavontuur, een avontuur met een meerwaarde, een avontuur met een extra dimensie. 
Terug in het land waar zij zijn die ons nauw aan het hart liggen, waar de andere wonen waarmee wij zo hecht verbonden zijn.
Terug in het land waar de bron van onze ziel ligt.

Maar ook dat land waar verplichtingen frontaal in ons gezicht gesmeten worden, waar sommige verantwoordelijkheden onontkoombaar zijn, waar verwachtingen zonder verbloemen duidelijk gemaakt worden.  Waar het leven getekend wordt door structuur, bliksemsnelle evolutie, presteren, (noodgedwongen) bureaucratie en verantwoording afleggen. 
Waar eenvoud het meest ingewikkelde woord in de woordenschat is. 
Daar waar we eigenlijk niet echt meer naar terug wilden, maar waar we niet langer meer zonder konden. 

Vrijdag, 9 maart, 22u: 

-          Een blij weerzien in de aankomhal van Zaventem. 
Innige omhelzingen, brede glimlachen en dolgelukkige knuffels.  Stevige handdrukken en welgemeende schouderkloppen.  Even vergeten we hoe moe we eigenlijk zijn en hoe hard we naar ons bed verlangen.   Deze mensen zagen we 7 weken lang niet.  We misten ze, we verlangden naar hen, we vervloekten ons voor het feit dat we kozen om van hen gescheiden te leven, we stelden ons de vraag of er geen mogelijkheid was om hen tot ginds te krijgen.  En nu stonden ze zomaar, plotsklaps voor ons. 
Geen haar veranderd.  Nog net dezelfde als ervoor.  Alleen met een veel bredere smile op hun gezicht dan toen op perron 7 in Hasselt. 
Wat hadden we ook verwacht?  Het waren maar 7 weken.  Maar waarom voelt het voor ons dan alsof er iets veranderde?  Waarom lijkt het voor ons niet helemaal hetzelfde? 
Maar we laten ons omhelzen en knuffelen, en omhelzen en knuffelen er zelf lustig oplos. 

Zaterdag, 10 maart, 10u:

-          ontbijt aan een bekende keukentafel met een bekend uitzicht.  Geen ventilatoren die warme lucht door de ruimte verplaatsen of was die in het midden van de kamer hangt.  Geen rumoer op de gang, geen rennende kinderen.  Geen telefoons die rinkelen, geen getoeter van het verkeer buiten.  Geen gebeitel van de beeldhouwende buurman, geen vreemde geluiden van gigantische stieren op straat.  Geen klasgenoot aan de overkant van de tafel.

Enkel wij, onze significant other en de rust.  En pannekoeken en boterhammen met speculoospasta!

Twee gevoelens zijn sterk aanwezig: opluchting en nieuwsgierigheid.

We zijn opgelucht dat de taak erop zit.  Opgelucht terug te zijn en de draad weer kunnen oppikken.  We hebben met alle plezier de afgelopen zeven weken onze verantwoordelijkheden opgenomen en vol overgave onze taak uitgevoerd.  We stonden 100% achter de opdracht en namen alle ups en downs er met plezier bij.  Maar het afronden van dit hoofdstuk lucht op en is essentieel voor het starten van een eventueel nieuw hoofdstuk.  Even bezinnen, even herschikken en plaatsen. 

En daar komt de nieuwsgierigheid dan binnen vallen.  Nieuwsgierig naar hoe het verder moet, naar wat het leven worden zal.  De onvermijdelijke vraag rijst:  Wat nu?  Wat nu, nu dat ik net dat beetje anders ben?

Het waren zeven onvergetelijke weken.  Zeven weken die ons tekenden voor het leven. 

Bedankt

-          Dr. Herman Kuppers (docent PHL),

-          Joep Grosemans (docent PHL),

-          Ruchika Social Service Organisation,

-          De mensen thuis (jullie weten wie jullie zijn) die ons steunden en in ons geloofden van begin tot einde

13-03-2012, 22:11 geschreven door Joyce en Ivo