Gedurende de eerste twaalf jaar van mijn leven ging ik door het leven onder een valse naam. Naamloos!
Mijn ware naam hoorde ik voor het eerst toen ik mijn "grote pas" moest gaan halen. Dat was een hele verwarrende toestand voor mij, maar tegelijkertijd vielen de puzzelstukjes ook beetje bij beetje op z'n plaats.
In de lagere school stond ik ingeschreven onder de familienaam van mijn pleegouders, net zoals in de kleuterschool heel waarschijnlijk. De reden daarvoor was dat ze geen last zouden krijgen met kinderbijslag en belastingsdienst. Mijn pleegouders kregen kinderbijslag voor mij, en gaven mij "ten laste" op aan de belasting. Doch, ik ben nooit officieel aan hen toegewezen door mijn moeder of enige instantie. Mijn biologische moeder heeft mij ook nooit officieel afgestaan, en heeft steeds haar moederrechten behouden. Zowel mijn moeder als mijn pleegouders hadden hun redenen om te zwijgen als vermoord, en dus wisten de instanties van mij niks af.

Ik wist dan ook niet beter (daar ik hun naam droeg) dan dat ik het kind was van "ma" en "pa" en begreep daarom niet waarom pleegma mij steeds ‘die vreemde luis’ noemde.
Op school had men ook geen enkel vermoeden denk ik, hoewel er wel voldoende tekenen aan de wand waren.
Zo hield "ma" mij steeds met een smoes thuis wanneer we met de klas naar de jaarlijkse dokterskeuring gingen. Ook zo wanneer de tand-of oogarts naar de school kwam. De meeste inentingen tegen polio e.d. heb ik dan ook pas gekregen in mijn tienertijd.
Op een dag verzwikte ik mijn voet. De schoolverpleegster vreesde dat mijn voet wel eens gebroken kon zijn. Er was iets niet in orde met de schoolverzekering voor mij. De schooldirectrice eiste daarom dat mijn "ouders" zelf met mij naar het ziekenhuis gingen om röntgenfoto's te laten maken. Mijn pleegmoeder weigerde dat. Als argument stelde zij dat hun huisdokter ( die reeds jarenlang op de hoogte was van de situatie)dit niet nodig vond. De schooldirectrice nam na lang over en weer geklets uiteindelijk genoegen met de verklaring van de huisdokter.

Ik ging alleen van en naar de school! Vrijwel alles deed ik alleen, zonder dat er ook maar iemand zich met mij bemoeide of bemoederde. Dus toen ik twaalf werd ging ik uiteraard ook alleen naar het gemeentehuis om mijn officiële paspoort te ontvangen. Daar kreeg ik voor het eerst mijn eigen familienaam te horen. Naïef als ik was maakte ik de bediende duidelijk dat zij zich vergiste Men vond het verdacht dat ik mij aan het loket aanbood onder een valse naam, en men riep de jeugdbrigade erbij.
Ik werd meegenomen naar hun bureau, dat eveneens in het gemeentehuis gevestigd was, en moest daar een heus verhoor ondergaan waar ik niet goed van werd. Er liep veel politie rond en ik was vreselijk bang omdat ik niet wist wat er gaande was.
Met een politiecombi heeft men mij vervolgens bij mijn pleegouders afgezet.

Van toen af is de bal aan het rollen gegaan denk ik.
Er kwam om het halve jaar iemand van de jeugdbrigade langs, maar zoals het in die tijd gebruikelijk was werd aan mij nooit wat gevraagd, enkel "ma" mocht praten.
Ik had er een nieuwe angst bij want mijn pleegmoeder kon mij nu bang maken met nieuwe dreigementen zoals "ik geef je de volgende keer gewoon met de politie mee" en nog vele andere.
Maar ik begon de dingen van toen af in de juiste context te zien, en ik was ook geen naamloos kind meer.

Lulu