De afgelopen maand waren er veel communicantjes. Ze zijn allemaal om ter mooist.
Ik kijk ze vertederd na en denk daarbij aan mijn eigen ervaring met dit gebeuren

Het was mei 1960 en mijn pleegbroer was anderhalf jaar oud. Hij was het enige belangrijke in het leven van mijn pleegouders. Hij was het middelpunt, het voor en na in hun leven.

Ik zat in het tweede leerjaar en ging elke dag alleen naar school en moest daarbij steeds "'t Fortje" oversteken.
't Fortje was in die jaren een beboste vlakte met voetbal, baseball en korfbalpleinen. Het leende zijn naam aan een oud soldatenfort, een ruïne die middenin die vlakte lag. Het was een speelparadijs voor ons toenmalige kinderen.
Vlakbij mijn school was men een nieuwe weg aan het aanleggen en bij regen was het daar een echte modderpoel. Net als 't Fortje trouwens.

Mijn pleegmoeder noemde zich katholiek, al heb ik van haar Christelijke naastenliefde nooit wat gemerkt! Naar de kerk ging ze nooit. Vloeken en schelden echter deed ze als de grootste ketter.
Enfin, toen meneer pastoor kwam vragen of ik mijn communie mocht doen, durfde ze niet weigeren. Dat is althans de enige verklaring die ik heb voor het gebeurde!
Ik volgde dus voortaan catechismusles op school, en op zaterdagmiddag naar de kerk om te repeteren.
Er werd van de ouders verlangd dat ze daarbij aanwezig zouden zijn, maar ik moest steeds alleen van pleegma. Telkens kreeg ik dan een sermoen extra van de pastoor, maar ik durfde tegen hem niet zeggen hoe het er thuis aan toeging. Thuis durfde ik dan weer niet zeggen dat meneer pastoor gebood dat één van mijn ouders de volgende keer moest aanwezig zijn.
Ook vroeg hij telkens om mijn "dooppapieren". Ik wist niet wat hij daarmee bedoelde, en pleegma gebaarde van krommenhaas wanneer ik haar ernaar vroeg.
Nu weet ik dat zij die papieren niet kon bezitten omdat ik simpelweg niet gedoopt was. Maar dat kon pleegma niet zeggen tegen de pastoor zonder de waarheid over mijn afkomst te vertellen, en dat wilde ze uiteraard niet.
Ik werd nogmaals geconfronteerd met een probleem dat ik niet kon oplossen en waar ik geen raad mee wist als achtjarige.

Op een zondagmorgen zei mijn pleegma dat het de dag van mijn communie was en dat ik naar de kerk moest. Zij stuurde mij alleen op weg, iets waar ik op dat moment nog niet bij stilstond omdat ik steeds alles alleen moest doen. Tot ik aan de kerk kwam!
Daar zag ik mijn klasgenootjes in hun mooie communiekleedjes samen met hun piekfijn geklede ouders. Iedereen werd opgesteld zoals bij de repetitie, moeder links, vader rechts en de communicant in het midden. Het opstellen was de taak van de juf die catechismusles op de school gaf.
Ik stond daar alleen, in mijn dagdagelijkse kleren, en mijn schoenen onder de modder van over 't Fortje en door de opgebroken weg te lopen. Al mijn klasgenootjes begonnen te fluisteren en naar mij te wijzen. Hun ouders keken opzij of over mij heen.
De juffrouw vroeg mij waar mijn ouders waren, en ik antwoordde naar waarheid dat "pa" was gaan werken bij de bakker en "ma" thuis was bij Luc.
Er werd besloten dat ik met de juffrouw aan de hand mocht naar voor gaan, maar dan wel als laatste in de rij. Meneer pastoor zei dat ik eerst nog moest worden gedoopt en dat hij dat nu eerst even ging doen in de zijbeuk.
Weer was er het gefluister en gegiechel van mijn klasgenoten, en de ouders waren misnoegd door het oponthoud.
Ik voelde de tranen opkomen, zag en begon te beseffen dat deze dag voor mij niet was wat het had moeten zijn, en nam de benen.
Ik liep zo snel ik kon de kerk uit, door de opgebroken weg naar het slijk van 't Fortje....... en daar ben ik blijven rondslenteren tot de avond.
Pa die om 15u thuis was gekomen heeft mij naar het schijnt lopen zoeken, maar ik kende elk verborgen plekje daar, en hij heeft mij niet gevonden

Toen ik uiteindelijk thuis aankwam zag je niet meer dat ik urenlang gehuild had! Wel kreeg ik klappen omdat ik vies en smerig was van het spelen in het slijk. Mijn pleegmoeder was nijdig omdat ze nu weer moest wassen, want zoveel kleren had ik niet, en ik moest op dinsdag weer naar school toe.
Mijn pleegvader zeurde omdat hij al zo moe was en nu nog een emmer water moest warmen zodat ik mij kon wassen.
Als straf vloog ik naar bed zonder eten. Ik weet niet of ze zich realiseerden dat ik van de ganse dag nog niks gegeten had, maar dat was ook al geen uitzondering meer.

Ik weet niet wat er tussen mijn pleegouders is gezegd over die bewuste dag, maar toen ik er als volwassene uitleg over vroeg haalde ze enkel hun schouders op. Hun enige argument was dat dit allemaal al zolang geleden was en dat ik er niet meer moest over zeuren. Dat ik ook groot en dik was geworden zonder mijn eerste communie.
Wat ik wel nog weet is dat de haat maar groeide en groeide in mij, en dat ik daar alle dagen voedsel genoeg voor kreeg!!!

Lulu

Op 26/12/1958 wordt mijn pleegbroer geboren, twee maanden vroeger dan verwacht. Pleegma wou hem Noël noemen, naar aanleiding van kerstmis, maar Pa hoorde liever Luc. Vermits hij diegene was die zijn zoon ging "aangeven" werd het Luc. Dat zou hij tot op haar laatste dag geweten hebben, maar hij had toch maar zijn slag thuisgehaald. Was het voor mij de jaren ervoor nog een beetje aangenaam, nu zou pas de hellepoort opengaan! Mijn pleegmoeder zorgde er altijd voor dat ik mooi voor de dag kwam, dit enkel voor "het oog van de mensen" natuurlijk. Nette kleedjes en mijn haren in pijpenkrullen. Dit laatste deed ze met ijzeren krullen en door mijn haren nat te maken met zwarte koffie met suiker. 'k Moest dan een ganse nacht met die ondingen op m'n hoofd slapen.
Vanaf nu zou dat ook tot het verleden behoren. Nu van de krullen had ik geen spijt, want het was een marteling om met al die ijzerwaren op je hoofd te moeten slapen, maar de kleding zou ik wel beginnen missen, ik was tenslotte een meisje hé! Werden er voor de geboorte van Luc nog enkele centjes aan mij besteed, nu zou dat praktisch nihil worden. Geen nieuwe kleding meer, geen schoolgerei (zoals ik later zou ondervinden), zelfs eten was er enkel als ik het zelf nam. Ik werd gewoon genegeerd! Mocht ook niet in de kamer wanneer Luc er was. Wanneer hij gewassen of verzorgd werd, moest ik de kamer uit. Wanneer ik dan toch stiekem naar de baby toeging kreeg ik klappen.
Ik snapte het allemaal niet en werd opstandig. Het was op zulk moment dat ik te horen kreeg dat ik een "vreemde luis" was. Dat mijn moeder een "hoer" was en ik "een hoerenjong". Wist ik veel wat een hoer of hoerenjong was! Ik wist niet beter of "ma" was mijn moeder.
Ik kreeg de lelijkste scheldnamen naar mijn hoofd geslingerd, scheldnamen die nog in mijn hoofd gebrand staan. Het is van toen af dat ik haat begon te voelen, al kon ik het nare gevoel toen nog geen naam geven. Ik werd een moeilijk kind, een ondankbaar kind volgens pleegma. Waar moest in godsnaam dankbaar voor zijn dacht ik. Lief zijn hielp niet, opstandig zijn ook niet. Ik werd een stil en teruggetrokken kind!
Het enige leuke moment was toen de radio werd opgezet, of de platendraaier. Muziek was mijn enige troost, terwijl de haat groeide in mij. Haat tegen Luc, hoewel hij van niks wist. Haat tegen mijn pleegvader omdat hij mij niet hielp. Grote haat tegen mijn pleegmoeder omdat zij diegene was waar ik het meest van hield.
Ik wilde niet meer vriendelijk zijn tegen bezoek, wilde niet meer laten voorkomen of alles koek en was in huisje 'Weltevree.'
Dat werkte natuurlijk in mijn nadeel en speelde in de kaart van "ma", maar ik was te klein om dat te beseffen. Allerlei tics maakte ik mij eigen en ik praatte luidop tegen mezelf. De Hellepoort was voor mij open gegaan!!!
©

Lulu

6

En nu ben ik kleuter, 4 jaar oud! Ik wist niet beter dan dat mijn pleegouders mijn echte ouders waren en ik noemde hen dan ook "ma" en "pa".Ik ging naar de kleuterschool, en ik herinner mij nog de speelplaats aldaar. Er stond op een grasveldje een huisje. In dat huisje verstopte ik mij regelmatig als de school uit was en mijn pleegmoeder mij kwam ophalen, vraag mij niet waarom. Toen mijn pleegzuster ging huwen werdt er beslist dat ik er niet bijhoorde omdat ik "een vreemde" was. Er is een hele tumult rond geweest, maar het resultaat was dat ik uit logeren ging bij een vriendin van pleegmoeder. 'S anderdaags mocht ik bloemen afgeven aan de kerk, maar mocht niet mee op de foto. Terwijl iedereen in een mooie auto stapte bleef ik achter, en ik begreep het niet. Ik huilde en schreeuwde, maar het hielp niks. Ik riep om mijn moeder, niet wetende dat die mij al 4 jaar vroeger in de steek had gelaten.

Lulu

5

Het is bijna Pinksteren. In Antwerpen noemt men dit Sinksen, enmet 'Sinksen' komt de 'Sinksenfoor' naar onze stad, en dat vindt ik nog altijd een fascinerende gebeurtenis . Het brengt tevens één van de weinige leuke herinneringen naar boven uit mijn kindertijd.

Hoe oud ik precies was weet ik niet meer, in elk geval nog een kleuter. De 'Sinksenfoor' stond toen nog op "den Boulevard" zoals wij Antwerpenaren het noemen, en kind zijnde leek hij mij oneindig te zijn. Ik weet nog dat mijn pleegvader er mij naartoe nam. Die man ontsnapte maar al te graag aan de tirannie van pleegmoeder, maar kreeg daar weinig kans toe. Maar die dag dus wel! Van "pa" mocht ik altijd een ietsje meer. Dan mocht ik op diverse kindermolens, welke je bij de dorpskermissen nooit zag, en kreeg ik snoep à volonté. Wij hebben ons onnoemelijk geamuseerd die dag. Ik denk dat wij ons beiden bevrijd voelden, blij dat we even vanonder het juk vandaan waren. Ik heb geen andere verklaring voor het feit dat "pa" altijd zo lief was als "ma" uit de buurt was.

Thuisgekomen was het andere koek! Ik was ziek van het vele snoepen en draaien, en had daarom geen zin in eten. Wij kregen beiden een resem van verwijten en schelpartijen naar ons hoofd geslingerd.
Maar het gaf niet, die dag kon ze niet meer verpesten voor ons, en het is steeds een heerlijke herinnering gebleven.
Eén die telkens terugkomt als "de Sinksenfoor" wéér haar tenten opslaat in Antwerpen.

©

Lulu

3

En kind zonder moeder is als een vaas zonder bloemen.....

Hoewel ik het op mijn twee jaar nog niet besefte was ik een ouderloos kind.Mijn moeder was verdenen met de noorderzon, en ik gedumpt bij mensen die van mij hun broodwinnning wilde maken, en zich dan ook behoorlijk bedrogen voelden toen dit niet bleek te lukken. Ik was mij van geen kwaad bewust en wilde net als elke peuter van alles en nog wat. Waarom er zo vaak "nee" tegen me gezegt werd kon ik niet vatten. Waarom ik bij het huwelijk van de dochter des huizes niet aanwezig mocht zijn ook niet.Wat ik nog het minst begreep was waarom mijn pleegmoeder, die ik ma noemde, zo vaak boos op me was. Het is zeker niet makkelijk een vreemd kind op te voeden, maar dat was toch hun keuze, niet? Ik had helemaal geen keuze gehad! Waarom hebben ze mij niet aan de openbare instanties overgedragen? Waarom een kind houden dat je in feite haat, want mijn pleegmoeder vòòral haatte mij. Waarom jarenlang een kind alles ontzeggen waar kinderen recht ophebben? Zoveel vragen die onbeantwoord zijn gebleven. Vandaag heb ik zelf wel de antwoorden kunnen verzinnen, maar toch....!

Lulu

2

1952, een meisje werd geboren, maar er was geen vreugduitroep van"hoera het is een dochter" er waren zelfs geen geboortekaartjes! Waarom mijn moeder mij negen maand bij zich heeft gedragen is mij tot op heden nog steeds een raadsel, want ik was totaal niet welkom. Er werd dan ook zo vlug mogelijk een oplossing gezocht, en die oplossing was na twee maanden gevonden. In tussentijd verbleven wij in een tehuis voor ongehuwde moeders. Mijn moeder las in de krant een zoekertje van mensen die kinderen bijhielden tegen betaling, en daar werd ik dan ook zonder pardon geplaatst door haar. Echter na een paar vluchtige bezoekjes verkoos mijn moeder naar Duitsland te trekken naar haar broer, en liet mij gewoon achter bij die pleegouders. Van betalen was ook geen sprake meer, dus werd ik óók voor die mensen een ongewenst object!!!

©

Lulu

1

Help, ik ben zwanger!

Neen lieve bezoekers maak jullie niet ongerust, en verwacht ook geen suikerbonen van mij! Deze kreet sloeg mijn moeder in 1951. En meteen daarop vroeg ze zich af wat ze kon doen om die zwangerschap ongedaan te maken, want ik was alles behalve een gewenst kind. Nog voor ik énig besef had van tijd en leven, wilde men mij al kwijt! Mijn moeder heeft elke optie overwogen! "Abortus, maar wat gaat mij dat kosten, en waar of door wie, en gaat dat pijnlijk zijn" De papa in spè mee laten opdraaien voor "het probleem"? Maar die papa heeft al lang de benen genomen, terug naar zijn thuisland, terug naar zijn gezinnetje. Mijn grootouders werden op de hoogte gesteld, maar daar vandaan kwam ook geen hulp. Mijn grootmoeder zat in de prostitutie en mijn moeder had haar gedwongen opgevolgd, maar dan laat je je op je 18e toch niet met een kind opzadelen. Dus wij werden de deur uitgeschopt met de woorden "als je terug kan werken ben je terug welkom, zolang trek jij je plan maar" Wel, ze heeft haar plan getrokken! Zoals jullie zien heeft er geen abortus plaats gehad, maar een papa is er ook nooit gekomen. Ik wel, maar blijdschap was er die dag niet!!!

©

Lulu

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

Lulu

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!

Lulu