Mijn pleegvader werd geboren te
Antwerpen op 19/02/1914. Aan de éérste oorlog heeft hij geen herinneringen. Aan
de tweede des te meer daar hij krijgsgevangene is geweest. Het gezin telde 3 kinderen,
waarvan hij het tweede was. Hij had nog een oudere broer en een jongere zus.
Met deze laatste zou ik nog onaangenaam geconfronteerd worden, maar daarover
later!
Zijn ouders waren markkramers en verkochten pantoffels. Moeder en vader dronken
op elk moment van de dag graag hun pint dus moest hij hun plaats innemen achter
het kraam. Het is op de markt dat hij mijn pleegmoeder leerd kennen en op haar
verliefd wordt. In 1937 huwen ze en kregen het jaar daarop een dochter.
"Pa" is een minzame man, en
gaat nooit tegen de beslissingen in van "ma". Hij verdraagt al haar
nukken, al haar scheldpartijen en tirannie.Al heel snel blijkt dat hij
doodsbang van haar is, en hij geeft dit jaren later aan mij ook toe.
Zij zwaait de plak, is huisvrouw en draagt de broek.
Hij werkt dubbel, overdag bij Bell Compagnie en in de weekends 's nachts als
banketbakker, wat zijn oorspronkelijke beroepsopleiding is.
Maar geld is er voor haar nooit genoeg, ze heeft dan ook een geweldig groot gat
in haar hand, en daarom kom ik in 1952 het gezin vervoegen.
Na de dood van "ma" geeft hij
toe dat hij misschien meer had moeten doen voor mij. Dat hij vaker had moeten
tussenbeide komen als "ma" weer eens haar woede op mij koelde. Maar
hij had angst dat die woede zich dan tegen hem zou keren, en keek de andere
kant op.
Maar wat ben ik daarmee zoveel jaren later? Mijn gevoel voor "pa" is
dubbel. Een stuk minachting voor zijn lafheid, maar liefde voor de schaarse
mooie momenten die wij samen hadden. Hij leeft nog en ik ga hem nog vaak
bezoeken, al schieten de nare feiten door mijn hoofd telkens ik in het
"ouderlijk"huis kom. Maar gedane zaken nemen geen keer! Het is goed
zoals het nu is!!!
PS; Pa is gestorven op 7 juni 2008. Ik
stond aan zijn sterfbed toen hij van ons heenging.

Lulu
|