Mijn pleegvader werd geboren te Antwerpen op 19/02/1914. Aan de éérste oorlog heeft hij geen herinneringen. Aan de tweede des te meer daar hij krijgsgevangene is geweest. Het gezin telde 3 kinderen, waarvan hij het tweede was. Hij had nog een oudere broer en een jongere zus. Met deze laatste zou ik nog onaangenaam geconfronteerd worden, maar daarover later!
Zijn ouders waren markkramers en verkochten pantoffels. Moeder en vader dronken op elk moment van de dag graag hun pint dus moest hij hun plaats innemen achter het kraam. Het is op de markt dat hij mijn pleegmoeder leerd kennen en op haar verliefd wordt. In 1937 huwen ze en kregen het jaar daarop een dochter.

"Pa" is een minzame man, en gaat nooit tegen de beslissingen in van "ma". Hij verdraagt al haar nukken, al haar scheldpartijen en tirannie.Al heel snel blijkt dat hij doodsbang van haar is, en hij geeft dit jaren later aan mij ook toe.
Zij zwaait de plak, is huisvrouw en draagt de broek.
Hij werkt dubbel, overdag bij Bell Compagnie en in de weekends 's nachts als banketbakker, wat zijn oorspronkelijke beroepsopleiding is.
Maar geld is er voor haar nooit genoeg, ze heeft dan ook een geweldig groot gat in haar hand, en daarom kom ik in 1952 het gezin vervoegen.

Na de dood van "ma" geeft hij toe dat hij misschien meer had moeten doen voor mij. Dat hij vaker had moeten tussenbeide komen als "ma" weer eens haar woede op mij koelde. Maar hij had angst dat die woede zich dan tegen hem zou keren, en keek de andere kant op.
Maar wat ben ik daarmee zoveel jaren later? Mijn gevoel voor "pa" is dubbel. Een stuk minachting voor zijn lafheid, maar liefde voor de schaarse mooie momenten die wij samen hadden. Hij leeft nog en ik ga hem nog vaak bezoeken, al schieten de nare feiten door mijn hoofd telkens ik in het "ouderlijk"huis kom. Maar gedane zaken nemen geen keer! Het is goed zoals het nu is!!!

PS; Pa is gestorven op 7 juni 2008. Ik stond aan zijn sterfbed toen hij van ons heenging.

Lulu

Haar broer herinner ik me enkel van een foto, weet dat zijn naam Jozef was en dat hij gehuwd was met een vrouw uit Brussel, en vervolgens in Brussel is gaan wonen. Ze hadden twee kinderen, maar die heb ik slechts één keer gezien toen ik nog kleuters was en heb dus aan hen geen enkele herinnering meer. Nadat zijn vrouw hem had verlaten heeft de man zelfmoord gepleegd.
Met de zus (Tante Margriet) heb ik een fijne band gehad. Dit was wel tegen de zin van pleegmoeder, want haar hele leven had zij telkens ruzie met zowel haar broer als zus. Vrijwel mijn ganse leven heb ik niets anders geweten dat zij met iedereen ruzie had die haar pad kruiste. Met haar ouders en schoonouders, haar schoonfamilie, buren en passanten. Iedereen probeerde haar dan ook zoveel als mogelijk te mijden. En als het echt niet anders kon dan deed men er veelal het zwijgen toe wanneer zij in de buurt was, of men gaf haar gelijk wanneer zij aan het woord was. Want bij tegenspraak kreeg je geheit de volle laag.Nu ben ik niet bijgelovig, maar haar geboorte op die bewuste dertiende december leek wel een ongeluksdag!

Toen zij "pa" leerde kennen drongen haar ouders erop aan om heel vlug te trouwen, zo gebrand waren ze om haar uit huis te krijgen. En zo geschiede. Vaak heeft zij "pa" naar zijn hoofd geslingerd dat ze nooit aan de eis van haar ouders had mogen toegeven. Zij was immers verliefd op zijn broer.
Na 12 stielen en dertien ongelukken werd zij fulltime huisvrouw, en dat deed zij prima. Poetsen, wassen, strijken zowel als naaien, breien en haken kon zij als geen ander. Koken deed ze minder graag, maar ze deed het wel elke dag. Je mocht alleen niet laten weten wat je graag op je bord had gehad die dag want dan kookte ze dat lekker niet!
Op latere leeftijd is ze dement geworden en zij was een "kwade" patiënt. Na een hersenbloeding bleef ze half lam en vanuit haar stoel of bed terroriseerde ze iedereen.Ik vraag mij af of ze niet boosaardig uit de moederschoot is gekomen. Wat een serpent!

©

Lulu