Gedurende de eerste twaalf jaar van mijn leven ging ik door het leven onder een valse naam. Naamloos!
Mijn ware naam hoorde ik voor het eerst toen ik mijn "grote pas" moest gaan halen. Dat was een hele verwarrende toestand voor mij, maar tegelijkertijd vielen de puzzelstukjes ook beetje bij beetje op z'n plaats.
In de lagere school stond ik ingeschreven onder de familienaam van mijn pleegouders, net zoals in de kleuterschool heel waarschijnlijk. De reden daarvoor was dat ze geen last zouden krijgen met kinderbijslag en belastingsdienst. Mijn pleegouders kregen kinderbijslag voor mij, en gaven mij "ten laste" op aan de belasting. Doch, ik ben nooit officieel aan hen toegewezen door mijn moeder of enige instantie. Mijn biologische moeder heeft mij ook nooit officieel afgestaan, en heeft steeds haar moederrechten behouden. Zowel mijn moeder als mijn pleegouders hadden hun redenen om te zwijgen als vermoord, en dus wisten de instanties van mij niks af.

Ik wist dan ook niet beter (daar ik hun naam droeg) dan dat ik het kind was van "ma" en "pa" en begreep daarom niet waarom pleegma mij steeds ‘die vreemde luis’ noemde.
Op school had men ook geen enkel vermoeden denk ik, hoewel er wel voldoende tekenen aan de wand waren.
Zo hield "ma" mij steeds met een smoes thuis wanneer we met de klas naar de jaarlijkse dokterskeuring gingen. Ook zo wanneer de tand-of oogarts naar de school kwam. De meeste inentingen tegen polio e.d. heb ik dan ook pas gekregen in mijn tienertijd.
Op een dag verzwikte ik mijn voet. De schoolverpleegster vreesde dat mijn voet wel eens gebroken kon zijn. Er was iets niet in orde met de schoolverzekering voor mij. De schooldirectrice eiste daarom dat mijn "ouders" zelf met mij naar het ziekenhuis gingen om röntgenfoto's te laten maken. Mijn pleegmoeder weigerde dat. Als argument stelde zij dat hun huisdokter ( die reeds jarenlang op de hoogte was van de situatie)dit niet nodig vond. De schooldirectrice nam na lang over en weer geklets uiteindelijk genoegen met de verklaring van de huisdokter.

Ik ging alleen van en naar de school! Vrijwel alles deed ik alleen, zonder dat er ook maar iemand zich met mij bemoeide of bemoederde. Dus toen ik twaalf werd ging ik uiteraard ook alleen naar het gemeentehuis om mijn officiële paspoort te ontvangen. Daar kreeg ik voor het eerst mijn eigen familienaam te horen. Naïef als ik was maakte ik de bediende duidelijk dat zij zich vergiste Men vond het verdacht dat ik mij aan het loket aanbood onder een valse naam, en men riep de jeugdbrigade erbij.
Ik werd meegenomen naar hun bureau, dat eveneens in het gemeentehuis gevestigd was, en moest daar een heus verhoor ondergaan waar ik niet goed van werd. Er liep veel politie rond en ik was vreselijk bang omdat ik niet wist wat er gaande was.
Met een politiecombi heeft men mij vervolgens bij mijn pleegouders afgezet.

Van toen af is de bal aan het rollen gegaan denk ik.
Er kwam om het halve jaar iemand van de jeugdbrigade langs, maar zoals het in die tijd gebruikelijk was werd aan mij nooit wat gevraagd, enkel "ma" mocht praten.
Ik had er een nieuwe angst bij want mijn pleegmoeder kon mij nu bang maken met nieuwe dreigementen zoals "ik geef je de volgende keer gewoon met de politie mee" en nog vele andere.
Maar ik begon de dingen van toen af in de juiste context te zien, en ik was ook geen naamloos kind meer.

Lulu

Toen ik elf jaar was had men voor mij een joods gezin gevonden die een oppas zochten voor hen drie kinderen, met daarnaast een "beetje" hulp in de huishouding.
De vader was gescheiden en woonde terug bij moeder in. Hij had een eigen blokhut achter in de tuin.
Moeder had een Haute Couture zaak met de hulp van een "leerling naaister".De zaak was gelegen in de "diamant wijk" van Antwerpen

Dat "beetje" hulp was voor mij als kind behoorlijk zwaar.
‘s Morgens om zes uur opstaan, het ontbijt van de kinderen klaarmaken en ze helpen met wassen en aankleden om ze vervolgens naar een dagcentrum te brengen gelegen op "De Meir".
De oudste van de drie was een jongen, en was net als ik elf jaar, de meisjes waren acht en negen jaar.

Pas nadat ik de kinderen had weggebracht mocht ik ontbijten.
Naar Joodse gewoonte moest ik steeds apart in de keuken eten nadat hun gegeten hadden. Na mijn ontbijt moest ik afwassen, bedden opmaken, de badkamer poetsen en de kamers en trap stofzuigen. Ook de blokhut van vader opruimen en onderhouden was mijn taak.
Wanneer dat werk gedaan was mocht ik helpen in de winkel. Dat was voor mij het leukste deel van de dag.
Elke week mocht ik van zaterdagmiddag tot zondagavond naar huis.
"Pa" kwam mij dan ophalen en kreeg gelijk mijn loon in een enveloppe.
Ik zou in mijn verder leven nog vaak werken zonder dat ik mijn wedde kende of zelf mocht ontvangen!

Er kwam een abrupt einde aan mijn “hulp” in dat gezin door een resem van ongelukjes.!
Op een keer dacht ik een kortere weg gevonden te hebben naar het dagcentrum van de kinderen toen ik hen ging ophalen.
Ik wandelde door het 'Stadspark' en liep hopeloos verloren. Toen ik uiteindelijk terug bij de winkel kwam, mede door de hulp van een lieve voorbijganger, waren de kinderen al thuisgebracht door iemand van het dagcentrum.
Mijn mevrouw was behoorlijk kwaad en ik deed het bijna in mijn broek van schrik toen zij mij begon uit te kafferen, en ik was al danig onder de indruk van het verdwalen. Die schrik was niet eens overbodig want ik had het leermeisje ooit een harde klap in het gezicht zien krijgen van mevrouw omdat zij enkele knoopjes van een cocktailjurk scheef had aangenaaid.

Daar mijn verjaardag meestal in de paasvakantie viel was ik óók dán weer in het gezin en op een dag  mocht ik met mevrouw mee boodschappen doen. Als verjaardagsgeschenk kreeg ik van haar een mooi roze afwasborsteltje....? Ik was en nog gelukkig mee ook!
Iets minder gelukkig was mijn mevrouw toen ik één van de boodschappentassen uit mijn handen liet vallen waarbij een aantal flessen wijn sneuvelden.
Diezelfde week liet ik ook nog pardoes de stofzuiger van de trap donderen, hij was finaal naar de knoppen.Toen "pa" mij die zaterdagmiddag kwam ophalen kreeg hij te horen dat ik geen loon kreeg vanwege de aangerichte schade.
"Wel", zei pa ,"dan zal ze zondagavond ook niet terug komen werken."

Mijn pleegmoeder is later op de week samen met mij naar de winkel toegegaan om toch nog de brokken proberen te lijmen en alsnog mijn loon te krijgen uitbetaald.
Er werd behoorlijk heen en weer geroepen tussen de twee "dames" want "mijn mevrouw" was ook geen doetje!
Uiteindelijk moest "ma" afdruipen want op kinderarbeid stond straf liet mevrouw weten.
Beide partijen hadden geen poot om op te staan, maar mijn loon werd toch maar mooi niet uitbetaald.
Haar woede koelde mijn pleegmoeder dan maar op mij! Ik deugde voor niets kreeg ik voor de zoveelste maal te horen.
Daarop liet ze mij staan waar ik stond en stapte in snel tempo alleen verder. Ik moest maar zien hoe ik thuis kwam want ze ging geen tram betalen voor een nietsnut zoals ik, riep ze me nog toe.

Uren later ben ik thuisgekomen, te voet vanuit het centrum van Antwerpen naar het "Eksterlaar" Ik volgde gewoon de sporen van tram elf, lachend in mezelf omdat ik dacht dat ik ook pas elf was net als de tram, en wenend omdat ik niet wist wat ik thuis kon verwachten.
Bang dat ik niet zou binnenmogen, of dat ik klappen zou krijgen.
Maar ik mocht wel binnen en ging gelijk naar mijn kamer!
Weer een ervaring rijker.
Of hoe men kinderen kan uitbuiten!

Lulu

Daar mijn moeder geen onderhoudsgeld betaalde voor mij zoals was afgesproken,
waren mijn pleegouders van mening dat het mijn plicht was om hen te vergoeden.
Vanaf negenjarige leeftijd moest ik dus elke vakantie uit werken!
Mijn eerste arbeidservaring was bij een naburige boer.
Er waren in dat gezin vier kinderen.
Eén jongen en drie meisjes. Het jongste meisje zat bij me in de klas.
Er was steeds genoeg te doen op de boerderij, dus altijd handen tekort.

Op een keer moesten er tomaten worden geplukt in de serres. Het was niet echt een proper werkje, want we zaten van kop tot teen onder het groene stof. Zelfs in onze oren zat het groene spul.
Dat kwam door de bladeren van de staken waar de tomaten aanhingen.
Van de boer mochten we zoveel tomaten eten als we zelf wilden,
en vermits ik graag tomaten lustte (en nog lust) liet ik mij dat geen tweemaal zeggen.
Zo van de struik, even afvegen aan onze schort en happen maar.
Dat deden we ook zo met de wortelen, rapen en braambessen die we uit de grond trokken of plukten.
Maar o wee, ik werd van de tomaten behoorlijk ziek,
en pleegma was wreed nijdig omdat ze de dokter erbij moest halen.
Zij wachtte daarmee dan ook tot ik niet meer op mijn benen kon staan!
Bloedvergiftiging was de diagnose van de dokter.

Wat ik betaald kreeg van de boer weet ik niet want pleegma ging steeds ontvangen.
Ze had dan ook gelijk een tas vol met aardappelen, groenten en fruit bij.
Feit is dat ik elke vakantie periode weer naar de boerderij toe moest om op die manier kostgeld te betalen.
Feit is ook dat ik het niet eens zo erg vond, want ik amuseerde mij er vaak heel erg, en de boer en de boerin waren heel lieve mensen. Maar het was de dwang die me parten speelde en het plezier vergalde.
En het werd nog erger, maar dat wist ik toen nog niet.

Lulu

Mijn pleegvader werd geboren te Antwerpen op 19/02/1914. Aan de éérste oorlog heeft hij geen herinneringen. Aan de tweede des te meer daar hij krijgsgevangene is geweest. Het gezin telde 3 kinderen, waarvan hij het tweede was. Hij had nog een oudere broer en een jongere zus. Met deze laatste zou ik nog onaangenaam geconfronteerd worden, maar daarover later!
Zijn ouders waren markkramers en verkochten pantoffels. Moeder en vader dronken op elk moment van de dag graag hun pint dus moest hij hun plaats innemen achter het kraam. Het is op de markt dat hij mijn pleegmoeder leerd kennen en op haar verliefd wordt. In 1937 huwen ze en kregen het jaar daarop een dochter.

"Pa" is een minzame man, en gaat nooit tegen de beslissingen in van "ma". Hij verdraagt al haar nukken, al haar scheldpartijen en tirannie.Al heel snel blijkt dat hij doodsbang van haar is, en hij geeft dit jaren later aan mij ook toe.
Zij zwaait de plak, is huisvrouw en draagt de broek.
Hij werkt dubbel, overdag bij Bell Compagnie en in de weekends 's nachts als banketbakker, wat zijn oorspronkelijke beroepsopleiding is.
Maar geld is er voor haar nooit genoeg, ze heeft dan ook een geweldig groot gat in haar hand, en daarom kom ik in 1952 het gezin vervoegen.

Na de dood van "ma" geeft hij toe dat hij misschien meer had moeten doen voor mij. Dat hij vaker had moeten tussenbeide komen als "ma" weer eens haar woede op mij koelde. Maar hij had angst dat die woede zich dan tegen hem zou keren, en keek de andere kant op.
Maar wat ben ik daarmee zoveel jaren later? Mijn gevoel voor "pa" is dubbel. Een stuk minachting voor zijn lafheid, maar liefde voor de schaarse mooie momenten die wij samen hadden. Hij leeft nog en ik ga hem nog vaak bezoeken, al schieten de nare feiten door mijn hoofd telkens ik in het "ouderlijk"huis kom. Maar gedane zaken nemen geen keer! Het is goed zoals het nu is!!!

PS; Pa is gestorven op 7 juni 2008. Ik stond aan zijn sterfbed toen hij van ons heenging.

Lulu

Haar broer herinner ik me enkel van een foto, weet dat zijn naam Jozef was en dat hij gehuwd was met een vrouw uit Brussel, en vervolgens in Brussel is gaan wonen. Ze hadden twee kinderen, maar die heb ik slechts één keer gezien toen ik nog kleuters was en heb dus aan hen geen enkele herinnering meer. Nadat zijn vrouw hem had verlaten heeft de man zelfmoord gepleegd.
Met de zus (Tante Margriet) heb ik een fijne band gehad. Dit was wel tegen de zin van pleegmoeder, want haar hele leven had zij telkens ruzie met zowel haar broer als zus. Vrijwel mijn ganse leven heb ik niets anders geweten dat zij met iedereen ruzie had die haar pad kruiste. Met haar ouders en schoonouders, haar schoonfamilie, buren en passanten. Iedereen probeerde haar dan ook zoveel als mogelijk te mijden. En als het echt niet anders kon dan deed men er veelal het zwijgen toe wanneer zij in de buurt was, of men gaf haar gelijk wanneer zij aan het woord was. Want bij tegenspraak kreeg je geheit de volle laag.Nu ben ik niet bijgelovig, maar haar geboorte op die bewuste dertiende december leek wel een ongeluksdag!

Toen zij "pa" leerde kennen drongen haar ouders erop aan om heel vlug te trouwen, zo gebrand waren ze om haar uit huis te krijgen. En zo geschiede. Vaak heeft zij "pa" naar zijn hoofd geslingerd dat ze nooit aan de eis van haar ouders had mogen toegeven. Zij was immers verliefd op zijn broer.
Na 12 stielen en dertien ongelukken werd zij fulltime huisvrouw, en dat deed zij prima. Poetsen, wassen, strijken zowel als naaien, breien en haken kon zij als geen ander. Koken deed ze minder graag, maar ze deed het wel elke dag. Je mocht alleen niet laten weten wat je graag op je bord had gehad die dag want dan kookte ze dat lekker niet!
Op latere leeftijd is ze dement geworden en zij was een "kwade" patiënt. Na een hersenbloeding bleef ze half lam en vanuit haar stoel of bed terroriseerde ze iedereen.Ik vraag mij af of ze niet boosaardig uit de moederschoot is gekomen. Wat een serpent!

©

Lulu

We verhuizen nog maar eens een keer!
Ditmaal naar een kleine eengezinswoning met op de bovenverdieping twee slaapkamers.
Daar mijn pleegbroer nog klein is, wil “ma” hem bij haar op de kamer.
Ik krijg dus mijn eigen kamertje.

Er is geen tuin of koer aan het huis, maar er is wel een hok aan de keuken aangebouwd.
In de zomer is het er snikheet, en in de winter is het er ijzig koud vanwege een zinken dak.
Het berghok wordt afgesloten met een zware houten deur met ijzeren schuifgrendel.
Er zijn geen ramen dus het is er pikkedonker.
Er zitten spinnen, muizen en ander kruipend ongedierte.
De overbodige rommel, gereedschap en fietsen worden er in opgeborgen.

De weg van en naar school is langer dan bij de vorige woning, maar dat zal mijn pleegouders een zorg zijn!
Mij trouwens ook niet want ik ben het gewend om steeds alleen mijn plan te moeten trekken.
Enkele klasgenootjes wonen trouwens bij me in de buurt, dus gaan we samen op weg.
Dat was het leuke gedeelte!
Maar mijn leven zou mijn leven niet zijn moest het daarbij gebleven zijn.

Er zijn nog veel omliggende velden, weiden en onbebouwde grond in de nabije omgeving van het huis.
Dus het is voor mij heerlijk ravotten met de kinderen uit de buurt en natuurlijk ook het toen gebruikelijke kattenkwaad uithalen.
Forten bouwen op de braakliggende grond en pistes maken om te crossen met de fiets.
Lekker liggen luieren op de wei in de zon en bloemenkransjes maken van de madeliefjes, paardebloemen en boterbloemen.Heerlijk!
Maar dan is het avond en moeten we naar binnen!

Ik doe er alles aan om bij “ma” in de gunst te komen!
Doe de boodschappen en help met het poetswerk.
Zelfs de was doe ik mee, en dat was niet zo simpel want we hadden geen wasmachine of een geiser waar warm water uitkwam.
Alles gebeurde met water uit de regenton in emmers die opgewarmd werden op de kachel of het fornuis.
Hoe jong ik ook was, die klussen had ik al behoorlijk onder de knie!
Eens die klussen geklaard was ik weer bij af.
Ik kon met geen mogelijkheid haar liefde winnen!

©

Lulu

De afgelopen maand waren er veel communicantjes. Ze zijn allemaal om ter mooist.
Ik kijk ze vertederd na en denk daarbij aan mijn eigen ervaring met dit gebeuren

Het was mei 1960 en mijn pleegbroer was anderhalf jaar oud. Hij was het enige belangrijke in het leven van mijn pleegouders. Hij was het middelpunt, het voor en na in hun leven.

Ik zat in het tweede leerjaar en ging elke dag alleen naar school en moest daarbij steeds "'t Fortje" oversteken.
't Fortje was in die jaren een beboste vlakte met voetbal, baseball en korfbalpleinen. Het leende zijn naam aan een oud soldatenfort, een ruïne die middenin die vlakte lag. Het was een speelparadijs voor ons toenmalige kinderen.
Vlakbij mijn school was men een nieuwe weg aan het aanleggen en bij regen was het daar een echte modderpoel. Net als 't Fortje trouwens.

Mijn pleegmoeder noemde zich katholiek, al heb ik van haar Christelijke naastenliefde nooit wat gemerkt! Naar de kerk ging ze nooit. Vloeken en schelden echter deed ze als de grootste ketter.
Enfin, toen meneer pastoor kwam vragen of ik mijn communie mocht doen, durfde ze niet weigeren. Dat is althans de enige verklaring die ik heb voor het gebeurde!
Ik volgde dus voortaan catechismusles op school, en op zaterdagmiddag naar de kerk om te repeteren.
Er werd van de ouders verlangd dat ze daarbij aanwezig zouden zijn, maar ik moest steeds alleen van pleegma. Telkens kreeg ik dan een sermoen extra van de pastoor, maar ik durfde tegen hem niet zeggen hoe het er thuis aan toeging. Thuis durfde ik dan weer niet zeggen dat meneer pastoor gebood dat één van mijn ouders de volgende keer moest aanwezig zijn.
Ook vroeg hij telkens om mijn "dooppapieren". Ik wist niet wat hij daarmee bedoelde, en pleegma gebaarde van krommenhaas wanneer ik haar ernaar vroeg.
Nu weet ik dat zij die papieren niet kon bezitten omdat ik simpelweg niet gedoopt was. Maar dat kon pleegma niet zeggen tegen de pastoor zonder de waarheid over mijn afkomst te vertellen, en dat wilde ze uiteraard niet.
Ik werd nogmaals geconfronteerd met een probleem dat ik niet kon oplossen en waar ik geen raad mee wist als achtjarige.

Op een zondagmorgen zei mijn pleegma dat het de dag van mijn communie was en dat ik naar de kerk moest. Zij stuurde mij alleen op weg, iets waar ik op dat moment nog niet bij stilstond omdat ik steeds alles alleen moest doen. Tot ik aan de kerk kwam!
Daar zag ik mijn klasgenootjes in hun mooie communiekleedjes samen met hun piekfijn geklede ouders. Iedereen werd opgesteld zoals bij de repetitie, moeder links, vader rechts en de communicant in het midden. Het opstellen was de taak van de juf die catechismusles op de school gaf.
Ik stond daar alleen, in mijn dagdagelijkse kleren, en mijn schoenen onder de modder van over 't Fortje en door de opgebroken weg te lopen. Al mijn klasgenootjes begonnen te fluisteren en naar mij te wijzen. Hun ouders keken opzij of over mij heen.
De juffrouw vroeg mij waar mijn ouders waren, en ik antwoordde naar waarheid dat "pa" was gaan werken bij de bakker en "ma" thuis was bij Luc.
Er werd besloten dat ik met de juffrouw aan de hand mocht naar voor gaan, maar dan wel als laatste in de rij. Meneer pastoor zei dat ik eerst nog moest worden gedoopt en dat hij dat nu eerst even ging doen in de zijbeuk.
Weer was er het gefluister en gegiechel van mijn klasgenoten, en de ouders waren misnoegd door het oponthoud.
Ik voelde de tranen opkomen, zag en begon te beseffen dat deze dag voor mij niet was wat het had moeten zijn, en nam de benen.
Ik liep zo snel ik kon de kerk uit, door de opgebroken weg naar het slijk van 't Fortje....... en daar ben ik blijven rondslenteren tot de avond.
Pa die om 15u thuis was gekomen heeft mij naar het schijnt lopen zoeken, maar ik kende elk verborgen plekje daar, en hij heeft mij niet gevonden

Toen ik uiteindelijk thuis aankwam zag je niet meer dat ik urenlang gehuild had! Wel kreeg ik klappen omdat ik vies en smerig was van het spelen in het slijk. Mijn pleegmoeder was nijdig omdat ze nu weer moest wassen, want zoveel kleren had ik niet, en ik moest op dinsdag weer naar school toe.
Mijn pleegvader zeurde omdat hij al zo moe was en nu nog een emmer water moest warmen zodat ik mij kon wassen.
Als straf vloog ik naar bed zonder eten. Ik weet niet of ze zich realiseerden dat ik van de ganse dag nog niks gegeten had, maar dat was ook al geen uitzondering meer.

Ik weet niet wat er tussen mijn pleegouders is gezegd over die bewuste dag, maar toen ik er als volwassene uitleg over vroeg haalde ze enkel hun schouders op. Hun enige argument was dat dit allemaal al zolang geleden was en dat ik er niet meer moest over zeuren. Dat ik ook groot en dik was geworden zonder mijn eerste communie.
Wat ik wel nog weet is dat de haat maar groeide en groeide in mij, en dat ik daar alle dagen voedsel genoeg voor kreeg!!!

Lulu

Op 26/12/1958 wordt mijn pleegbroer geboren, twee maanden vroeger dan verwacht. Pleegma wou hem Noël noemen, naar aanleiding van kerstmis, maar Pa hoorde liever Luc. Vermits hij diegene was die zijn zoon ging "aangeven" werd het Luc. Dat zou hij tot op haar laatste dag geweten hebben, maar hij had toch maar zijn slag thuisgehaald. Was het voor mij de jaren ervoor nog een beetje aangenaam, nu zou pas de hellepoort opengaan! Mijn pleegmoeder zorgde er altijd voor dat ik mooi voor de dag kwam, dit enkel voor "het oog van de mensen" natuurlijk. Nette kleedjes en mijn haren in pijpenkrullen. Dit laatste deed ze met ijzeren krullen en door mijn haren nat te maken met zwarte koffie met suiker. 'k Moest dan een ganse nacht met die ondingen op m'n hoofd slapen.
Vanaf nu zou dat ook tot het verleden behoren. Nu van de krullen had ik geen spijt, want het was een marteling om met al die ijzerwaren op je hoofd te moeten slapen, maar de kleding zou ik wel beginnen missen, ik was tenslotte een meisje hé! Werden er voor de geboorte van Luc nog enkele centjes aan mij besteed, nu zou dat praktisch nihil worden. Geen nieuwe kleding meer, geen schoolgerei (zoals ik later zou ondervinden), zelfs eten was er enkel als ik het zelf nam. Ik werd gewoon genegeerd! Mocht ook niet in de kamer wanneer Luc er was. Wanneer hij gewassen of verzorgd werd, moest ik de kamer uit. Wanneer ik dan toch stiekem naar de baby toeging kreeg ik klappen.
Ik snapte het allemaal niet en werd opstandig. Het was op zulk moment dat ik te horen kreeg dat ik een "vreemde luis" was. Dat mijn moeder een "hoer" was en ik "een hoerenjong". Wist ik veel wat een hoer of hoerenjong was! Ik wist niet beter of "ma" was mijn moeder.
Ik kreeg de lelijkste scheldnamen naar mijn hoofd geslingerd, scheldnamen die nog in mijn hoofd gebrand staan. Het is van toen af dat ik haat begon te voelen, al kon ik het nare gevoel toen nog geen naam geven. Ik werd een moeilijk kind, een ondankbaar kind volgens pleegma. Waar moest in godsnaam dankbaar voor zijn dacht ik. Lief zijn hielp niet, opstandig zijn ook niet. Ik werd een stil en teruggetrokken kind!
Het enige leuke moment was toen de radio werd opgezet, of de platendraaier. Muziek was mijn enige troost, terwijl de haat groeide in mij. Haat tegen Luc, hoewel hij van niks wist. Haat tegen mijn pleegvader omdat hij mij niet hielp. Grote haat tegen mijn pleegmoeder omdat zij diegene was waar ik het meest van hield.
Ik wilde niet meer vriendelijk zijn tegen bezoek, wilde niet meer laten voorkomen of alles koek en was in huisje 'Weltevree.'
Dat werkte natuurlijk in mijn nadeel en speelde in de kaart van "ma", maar ik was te klein om dat te beseffen. Allerlei tics maakte ik mij eigen en ik praatte luidop tegen mezelf. De Hellepoort was voor mij open gegaan!!!
©

Lulu

6

En nu ben ik kleuter, 4 jaar oud! Ik wist niet beter dan dat mijn pleegouders mijn echte ouders waren en ik noemde hen dan ook "ma" en "pa".Ik ging naar de kleuterschool, en ik herinner mij nog de speelplaats aldaar. Er stond op een grasveldje een huisje. In dat huisje verstopte ik mij regelmatig als de school uit was en mijn pleegmoeder mij kwam ophalen, vraag mij niet waarom. Toen mijn pleegzuster ging huwen werdt er beslist dat ik er niet bijhoorde omdat ik "een vreemde" was. Er is een hele tumult rond geweest, maar het resultaat was dat ik uit logeren ging bij een vriendin van pleegmoeder. 'S anderdaags mocht ik bloemen afgeven aan de kerk, maar mocht niet mee op de foto. Terwijl iedereen in een mooie auto stapte bleef ik achter, en ik begreep het niet. Ik huilde en schreeuwde, maar het hielp niks. Ik riep om mijn moeder, niet wetende dat die mij al 4 jaar vroeger in de steek had gelaten.

Lulu

5

Het is bijna Pinksteren. In Antwerpen noemt men dit Sinksen, enmet 'Sinksen' komt de 'Sinksenfoor' naar onze stad, en dat vindt ik nog altijd een fascinerende gebeurtenis . Het brengt tevens één van de weinige leuke herinneringen naar boven uit mijn kindertijd.

Hoe oud ik precies was weet ik niet meer, in elk geval nog een kleuter. De 'Sinksenfoor' stond toen nog op "den Boulevard" zoals wij Antwerpenaren het noemen, en kind zijnde leek hij mij oneindig te zijn. Ik weet nog dat mijn pleegvader er mij naartoe nam. Die man ontsnapte maar al te graag aan de tirannie van pleegmoeder, maar kreeg daar weinig kans toe. Maar die dag dus wel! Van "pa" mocht ik altijd een ietsje meer. Dan mocht ik op diverse kindermolens, welke je bij de dorpskermissen nooit zag, en kreeg ik snoep à volonté. Wij hebben ons onnoemelijk geamuseerd die dag. Ik denk dat wij ons beiden bevrijd voelden, blij dat we even vanonder het juk vandaan waren. Ik heb geen andere verklaring voor het feit dat "pa" altijd zo lief was als "ma" uit de buurt was.

Thuisgekomen was het andere koek! Ik was ziek van het vele snoepen en draaien, en had daarom geen zin in eten. Wij kregen beiden een resem van verwijten en schelpartijen naar ons hoofd geslingerd.
Maar het gaf niet, die dag kon ze niet meer verpesten voor ons, en het is steeds een heerlijke herinnering gebleven.
Eén die telkens terugkomt als "de Sinksenfoor" wéér haar tenten opslaat in Antwerpen.

©

Lulu

3

En kind zonder moeder is als een vaas zonder bloemen.....

Hoewel ik het op mijn twee jaar nog niet besefte was ik een ouderloos kind.Mijn moeder was verdenen met de noorderzon, en ik gedumpt bij mensen die van mij hun broodwinnning wilde maken, en zich dan ook behoorlijk bedrogen voelden toen dit niet bleek te lukken. Ik was mij van geen kwaad bewust en wilde net als elke peuter van alles en nog wat. Waarom er zo vaak "nee" tegen me gezegt werd kon ik niet vatten. Waarom ik bij het huwelijk van de dochter des huizes niet aanwezig mocht zijn ook niet.Wat ik nog het minst begreep was waarom mijn pleegmoeder, die ik ma noemde, zo vaak boos op me was. Het is zeker niet makkelijk een vreemd kind op te voeden, maar dat was toch hun keuze, niet? Ik had helemaal geen keuze gehad! Waarom hebben ze mij niet aan de openbare instanties overgedragen? Waarom een kind houden dat je in feite haat, want mijn pleegmoeder vòòral haatte mij. Waarom jarenlang een kind alles ontzeggen waar kinderen recht ophebben? Zoveel vragen die onbeantwoord zijn gebleven. Vandaag heb ik zelf wel de antwoorden kunnen verzinnen, maar toch....!

Lulu

2

1952, een meisje werd geboren, maar er was geen vreugduitroep van"hoera het is een dochter" er waren zelfs geen geboortekaartjes! Waarom mijn moeder mij negen maand bij zich heeft gedragen is mij tot op heden nog steeds een raadsel, want ik was totaal niet welkom. Er werd dan ook zo vlug mogelijk een oplossing gezocht, en die oplossing was na twee maanden gevonden. In tussentijd verbleven wij in een tehuis voor ongehuwde moeders. Mijn moeder las in de krant een zoekertje van mensen die kinderen bijhielden tegen betaling, en daar werd ik dan ook zonder pardon geplaatst door haar. Echter na een paar vluchtige bezoekjes verkoos mijn moeder naar Duitsland te trekken naar haar broer, en liet mij gewoon achter bij die pleegouders. Van betalen was ook geen sprake meer, dus werd ik óók voor die mensen een ongewenst object!!!

©

Lulu

1

Help, ik ben zwanger!

Neen lieve bezoekers maak jullie niet ongerust, en verwacht ook geen suikerbonen van mij! Deze kreet sloeg mijn moeder in 1951. En meteen daarop vroeg ze zich af wat ze kon doen om die zwangerschap ongedaan te maken, want ik was alles behalve een gewenst kind. Nog voor ik énig besef had van tijd en leven, wilde men mij al kwijt! Mijn moeder heeft elke optie overwogen! "Abortus, maar wat gaat mij dat kosten, en waar of door wie, en gaat dat pijnlijk zijn" De papa in spè mee laten opdraaien voor "het probleem"? Maar die papa heeft al lang de benen genomen, terug naar zijn thuisland, terug naar zijn gezinnetje. Mijn grootouders werden op de hoogte gesteld, maar daar vandaan kwam ook geen hulp. Mijn grootmoeder zat in de prostitutie en mijn moeder had haar gedwongen opgevolgd, maar dan laat je je op je 18e toch niet met een kind opzadelen. Dus wij werden de deur uitgeschopt met de woorden "als je terug kan werken ben je terug welkom, zolang trek jij je plan maar" Wel, ze heeft haar plan getrokken! Zoals jullie zien heeft er geen abortus plaats gehad, maar een papa is er ook nooit gekomen. Ik wel, maar blijdschap was er die dag niet!!!

©

Lulu

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

Lulu

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!

Lulu