 |
|
|
| Blijven proberen.... |
|
|
| 28-05-2010 |
 over een jaar |
Michiel zegt:
'over een jaar hebben we het voor mekaar'
Ik herhaal en ik geloof erin.
Buikpijn en hoofdpijn, hele dag, maar,
over een jaar, hebben we het voor mekaar.
28-05-2010, 13:35 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 25-05-2010 |
| En en en en zo verder |
En ik praat erover. En ik weet niet meer wat ik heb gezegd. Een waas in mijn hoofd.
En ik slaap er niet van. Om vijf u wakker worden en wenen.
En ik zie de handjes van een kind op de rug van moeder, die daarvan geniet, en tranen in mijn ogen.
En ik denk erover, toch. Over de oneerlijkheid. Over de onrechtvaardigheid. Over waarom.
En ik ben er moe van. Maar voor ik slaap, altijd gedachten. En als ik wakker wordt, bedenk ik bijna iedere ochtend, ja, het is zo, helaas, er is nog niets veranderd.
En ik zie een prachtige foto van mezelf met een prachtige baby en ik haat de hele wereld.
Maar, gelukkig er is een maar.
Ik heb geen kwaaltjes van de medicijnen, dus dat gaat goed
En ik heb Michiel, en die heeft zoveel hoop
En ik heb zo'n fijn weekend gehad, dat doet zo'n deugd
En het komt elke dag dichterbij, het gaat vooruit
En ik heb zo'n lieve vrienden, ze leven lief het zware leven met me mee
Enzovoort. En zo verder. En En En
Zo. Een stuk van de verwarring. 24u op 24u, 7 dagen op 7
25-05-2010, 20:16 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 17-05-2010 |
| ziek |
Mijn neus zit toe.
Mijn keel is rood.
En mijn hele lijf hapert.
Het voelt alsof ik een marathon heb gelopen in de gietende regen.
En ik weet het natuurlijk niet.
Is het gewoon een verkoudheid? Of zijn het bijwerkingen van de medicatie?
Heeft die neusspray zin als ik voortdurend mijn neus moet snuiten?
Ik snut of nies het spul er misschien gewoon terug uit.
Ik ben vanmiddag naar huis gegaan van het werk want het lukte niet.
Geen concentratie, zeurende hoofdpijn en heel moe.
Morgen wil ik terug vol energie zijn. Ik zal het nodig hebben om deze periode te overleven.
Ik smeek mijn lijf om me niet in de steek te laten.
Ik eet iets en ik kruip in bed.
We zien morgen wel. Als ik slaap, tenminste.
17-05-2010, 19:21 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 15-05-2010 |
| het plafond |
Ik heb veel plafonds gezien de laatste weken.
Witte, nette, donkere, lelijke.
Vuile, met vlekken. Vreemde met plekken.
Ik kijk naar het plafond, mijn ogen weg van wat lager is.
te moeilijk of in de war, omdat het niet te verdragen is,
ik kijk weg van uw ogen
want ik voel mij dan bedrogen
Want uw blik gaat soms recht tot diep hier vanbinnen
langs mijn aders door mijn vel met twee zinnen
ge leest bijna luidop wat ik denk en wat ik voel
en dat is nu net vervelend, snapt ge wat'k bedoel?
Het plafond is niet interessant.
Maar ik zet daar dingen aan de kant.
Er is daar ruimte voor gedachten
Lager zijn er mensen, tafels, stoelen, kasten, woorden, blikken die op een antwoord wachten.
Dus vergeef mij
en mijn blik op het plafond
vergeef me mijn staren in het rond
en als het beter gaat
dan gaat mijn blik weer naar beneden
als het beter gaat
dan kijk ik u terug aan
maar nu nog even niet
geef me nog even
en laat me nog heel even
mijn blik naar boven laten gaan..
15-05-2010, 23:29 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 14-05-2010 |
| puf |
Zes keer per dag spuit ik nu een goedje in mijn neus.
Het ruikt naar niks.
Ik voel ook niks en daar ben ik blij mee. Dat het maar zo blijft.
Het is vrij belangrijk dat je je goed aan een uurschema houdt.
Ik denk dus bijna continu aan de behandeling.
Vandaag ga ik proberen alleen te denken aan de neusspray en niet aan alles wat dat betekent.
Proberen.
14-05-2010, 09:28 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 11-05-2010 |
|
Ik ben bang.
Het is echt wat veel op het werk.
Allemaal kleine dingen, geen grote problemen.
Maar veel.
Mijn hoofd moet maar gaan en daar zitten al zoveel gedachten.
Vanaf donderdag legt medicatie mijn lichaam lang.
Wat gaat dat geven?
11-05-2010, 19:34 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 06-05-2010 |
| nr 99 |
Het fertiliteitscentrum is nummer 99.
In een hoekje van het ziekenhuis
lijkt het wel. 99, dat schept verwachting. Dat is bijna honderd en dan
heb je iets te vieren.
We lopen door de gang langs orthopedie en
heelkunde en het is elke keer spannend als we het hoekje omslagen. Ik
hoop dat er geen bekenden zitten. Niet uit schaamte, daar ben ik wel
ongeveer voorbij.
Maar ik ben bang dat er iemand zit die ik ken met
hetzelfde verdriet. Of erger. Ik vind het geen geruststellende gedachte
dat er iedere ochtend meer dan 20 vrouwen wachten op een prik, een
spuit, een schouderklop. Ik vind dat eng. Ik wil niet dat het anderen
ook overkomt, dat biedt hoegenaamd geen troost.
Ik wil dat iedereen die
dat wil, iedereen die verlangt, gewoon zwanger wordt. Zonder te moeten
wachten en vloeken. Zonder angst en zonder verdriet.
Vandaag zit er
maar één vrouw. Ik ken haar niet. Ze is, schat ik, ongeveer even oud
als ik.
Dan een koppel. Met een kind. Hebben zij hem meegenomen als
bewijs? Geven ze de dokter daarom bloemen? Dat is mijn hoop. Dat ze gigantisch veel bloemen krijgt omdat ze mogelijk maakt wat niet kon.
Ook dokter D. is lief. Ze heeft veel vragen voor ons, maar wij weinig voor haar.
Ons bloed is goed. Mijn baarmoeder is goed. Michiel zijn genen zijn goed.
Alles is bijna goed.
We zijn blij dat ze data invult op ons schema, en me voorschriften geeft voor medicatie.
Volgende week kunnen we beginnen aan wellicht de langste en moeilijkste cyclus uit mijn hele leven.
Ik zal er nog vaak moeten zijn, bij nummer 99.
Maar ik zal er zijn, ik zal moed rapen op de weg naar het ziekenhuis langs het roze fietspad.
En ik zal tellen van 1 tot 99. En als het moet, begin ik van voor af aan.
En we bouwen een gigantisch feest bij 100.
06-05-2010, 09:14 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 03-05-2010 |
| we mogen hopen |
We bedenken jongensnamen en meisjesnamen.
Dat was maanden geleden.
We durven terug, dromen.
Vrijdagmiddag ben ik naar het ziekenhuis geweest voor een babbel met een verpleegster.
Gewoon, rustig, het behandelingsschema overlopen.
Het zal zwaar zijn. Hormonen nemen is niet niks (maar hoe je lichaam reageert is heel persoonlijk, dus dat valt af te wachten) en ook de vele bezoeken aan het ziekenhuis (meestal 's ochtends voor een bloedstaal en een echo) zullen een grote weerslag hebben op mijn leventje.
Maar het komt goed.
Je mag er echt op hopen zegt de verpleegster, maar niet op rekenen.
Hopen, vertrouwen dat het goed komt.
Woensdag gaan we naar de (nieuwe) dokter en hopen we dat we een datum krijgen waarop we mogen starten.
En intussen draait de wereld verder en is er weer eentje zwanger. 4 maanden al. Ik hou me sterk maar slaap slecht. Van hoop (95 procent van de koppels die een behandeling starten en volhouden, gaat uiteindelijk buiten met een kind) naar wanhoop (waarom zij wel en niet ik? waarom zij zo snel? en wat als? ). En terug.
Ik zal me moeten neerleggen bij deze rollercoaster.
Maar wat zal ik blij zijn als ik naar andere attractie mag in het pretpark van emoties.
Doe maar de bootjes.
We eten daar onze bokes op en bedenken nieuwe namen.
03-05-2010, 21:32 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 29-04-2010 |
| liedje |
Ik dacht dat het eenvoudig was
liefde en een bed
ik dacht dat het niet moeilijk was
dat je er niets voor nodig hebt
Ik had niet gedacht dat het ons zou overkomen
ik ben kwaad, bang
en durf niet meer te dromen
Dus neem van mij en krijg van hem
doe maar wat u nodig vindt
doe me pijn en geef me hoop
maar maak ons dan een kind
Neem van mij en krijg van hem
doe maar wat u nodig vindt
doe me pijn en geef me hoop
en maak ons dan een kind
En dat we er niet bij zullen zijn
op het moment suprême
daar kan ik nog mee leven
maar hou me vast en draag mijn hart
als het niet, en nooit, zal mogen zijn
Neem van mij en krijg van hem
doe maar wat u nodig vindt
doe me pijn en geef me hoop
en maak ons dan een kind
En genieten dan maar
van de kleine dingen
maar je kent me beter dan dat,
ik ga altijd voor het grote
Maar maak ons dan dat kind
doe maar
neem maar
en krijg
en geef
en maak ons dan een kind
(het is niet af...)
29-04-2010, 20:50 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 28-04-2010 |
| een vreselijke dinsdag |
10u In de wachtkamer
Angst.
Pure onversneden angst. Angst voor wat ze gaan doen. Angst voor pijn.
Angst voor slecht nieuws. Angst voor wat volgt. Angst voor angst. Voor
tranen. Voor vragen. Voor zorgen. Voor het onbekende. Voor resultaten.
Voor woorden. Voor stilte. Voor zwijgen. Voor alles. Voor niets.
11u in het wachthokje
Ik zit halfnaakt in een klein hokje te wachten tot de dokter me roept.
Op die ene vierkante meter hangt drie maal dezelfde waarschuwing.
Dat je de dokter moet verwittigen als je zwanger bent.
Ach ja, als ik zwanger zou zijn, dan zat ik daar niet, te wachten op een vreselijk onderzoek
11u05
Het is verschrikkelijk. Het is vervelend en het doet pijn. En ik hoop dat het snel voorbij is.
12u
Het is niet snel voorbij. Ik heb ontzettende krampen. Ik bel huilend naar Michiel en mijn lieve beste vriendin.
Ik wacht een uur in de zon, zwevend tussen flauwvallen en kotsen (wat niet gebeurt).
Ik fiets heel langzaam naar huis, bel mijn collega's dat ik niet meer kom en kruip in mijn bed.
14u
Ik ben een wrak. Ik heb pijn. Maar eigenlijk is er alleen maar goed nieuws.
Met mijn baarmoeder is alles ok. Geen enkele afwijking.
De afspraak van 18 mei heb ik kunnen verzetten naar 5 mei. Dat is twee weken tijdswinst.
Zo belangrijk voor ons.
Ik verbijt de pijn en probeer te denken aan dit goede nieuws.
28-04-2010, 22:58 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 27-04-2010 |
| werken en eten |
Ik doe twee dingen teveel. Werken en eten.
Werken is beter dan eten, je wordt er niet dik van en het helpt ook beter. Tijdens het eten van een koffiekoek kan je dus nog altijd piekeren.
Ik wou dat ik één van die mensen was die niet kan eten bij verdriet, maar het blijkt het omgekeerde. Helaas.
Werken dus. Het is fijn werk, maak je niet ongerust.
En ik eet nog niet achter mijn computer.
En nu ga ik werken.
Of eten.
27-04-2010, 08:18 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 22-04-2010 |
| de regel van drie |
Ik herhaal het voor mezelf:
1. We kunnen er maar beter mee lachen
2. Piekeren helpt niet
3. Het is het allemaal waard
Ik vind het steeds moeilijker.
Het lachen wordt cynisme. Het piekeren helpt misschien niet, maar ik heb helaas geen 'off'button.
En het ís het allemaal waard, maar daar durf ik gewoon niet meer aan te denken.
Maar ik blijf proberen. We kunnen er maar beter mee lachen. Piekeren helpt niet. Het is het allemaal waard. We kunnen er maar beter mee lachen. Piekeren helpt niet. Het is het allemaal waard. We kunnen er maar beter mee lachen. Piekeren helpt niet. Het is het allemaal waard. We kunnen er maar beter mee lachen. Piekeren helpt niet. Het is het allemaal waard. We kunnen er maar beter mee lachen. Piekeren helpt niet. Het is het allemaal waard. We kunnen er maar beter mee lachen. Piekeren helpt niet. Het is het allemaal waard. We kunnen er maar beter mee lachen. Piekeren helpt niet. Het is het allemaal waard. We kunnen er maar beter mee lachen. Piekeren helpt niet. Het is het allemaal waard. We kunnen er maar beter mee lachen. Piekeren helpt niet. Het is het allemaal waard. We kunnen er maar beter mee lachen. Piekeren helpt niet. Het is het allemaal waard. We kunnen er maar beter mee lachen. Piekeren helpt niet. Het is het allemaal waard. We kunnen er maar beter mee lachen. Piekeren helpt niet. Het is het allemaal waard.
22-04-2010, 09:27 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 19-04-2010 |
| Laat keer bij dokter De N. |
Vrijdag was het dan zover.
Voor diegene die merken dat het hier een andere schrijstijl betreft, het is inderdaad met haar wederhelft.
Niet lang moeten wachten op de gang van haar praktijk, maar al snel beseft dat we nog lang zullen moeten wachten.
"Hebben we van u al een baarmoederfoto en een bloedstaal genomen?" vroeg ze.
Waarom heeft ze dat tijdens onze vorige afspraak niet gevraagd? Ik moest toen wel bloed gaan geven en heb er een uur voor aan het prikhok gewacht.
Een baarmoederfoto laten nemen kan enkel op een dinsdag. 18 mei is de eerstvolgende mogelijkheid. Ervoor is nog wel een gaatje, maar het is twijfelachtig of die dag wel voldoende in het midden van de cyclus valt.
We hebben een schema gekregen, met hoe de ICSI verloopt. Het hele proces, van eicelrijping, over "oogsten" tot bevruchting en terugplanting, duurt ongeveer een maand. Maar we durven nog niet te zeggen wanneer we ermee kunnen starten, want wie weet wat voor voorbereidend onderzoek er nog allemaal komt opduiken.
De dokter zegt dat ze niet alle informatie tegelijkertijd kan geven, omdat we anders teveel zouden vergeten. Aan dit tempo kan zelfs onze goudvis nog alles verwerken.
Maar het is een sympathieke dokter, we hebben er veel vertrouwen in. Vandaar dat ik tijdens onze vorige afspraak nog gezwegen heb over onze goudvis.
Helaas komt er geen volgende keer bij dokter De N. Ze krijgt een unieke kans om fertiliteitsonderzoek te gaan doen in Gasthuisberg, Leuven.
Ze raadt ons aan verder te gaan bij een van haar twee collega's. Ze hebben nog tijd genoeg in hun agenda's, er zijn geen wachttijden, beweert ze.
Waarom kunnen we dan ten vroegste 19 mei een nieuwe afspraak maken? Een volle maand wachten alvorens er nog eens een actie ondernomen wordt, daar wordt zelfs onze goudvis ongeduldig van.
19-04-2010, 21:35 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 14-04-2010 |
| vrijdag --> ziekenhuis |
vrijdag (eindelijk) terug naar dokter De N.
ik wil niet dat ze zegt dat we nog een cyclus moeten wachten
Ik wil niet dat ze zegt dat een maand toch niets uitmaakt
ik wil niet dat ze zegt 'zo snel gaat het allemaal niet'
ik wil niet dat ze zegt dat er nog andere onderzoeken moeten gebeuren
ik wil niet dat ze zegt dat de onderzoeksresultaten van alle vorige keren in het het labo en bij de gyneacoloog
nog niet zijn toegekomen en dat we daar eerst op moeten wachten
ik wil niet dat ze zegt dat we dan nog eens een afspraak moeten maken met haar (en dat dan weer 6 weken duurt)
Ik wil dat ze zegt, zet deze spuit, neem deze pil en kom dan naar het ziekenhuis.
En dat het dan maar vervelend is, en pijn doet, ik zal het ondergaan.
Laat het vooruit gaan.
Laat het snel vrijdag zijn en laat het beginnen.
Geef mij de korte pijn en de korte zorgen.
En geef me pijn met een betekenis, een doel, en niet dit zinloze wachten.
14-04-2010, 16:51 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 06-04-2010 |
| geen tranen, geen verdriet? toch niet |
Ik vertel het en ik huil niet meer.
Ik staar wat rond en laat de woorden komen.
Ik ben me heel bewust van wat ik zeg en me nog meer bewust van wat ik verzwijg.
Ze hoeven niet alles te weten. Anders loop ik het gevaar dat mensen mijn cyclus volgen zoals ze het weerbericht volgen.
En zo lijkt het dan misschien dat ik er ok mee ben.
Dat is het niet. Ik heb mijn emoties niet onder controle, alleen maar een beetje, en af en toe, mijn tranen.
Als ik het vertel, stormt het, en raast het in mij. Mijn adem stokt, mijn stem kraakt, ik zweet.
Mijn hart bonkt. Ik denk dat je het zelfs kan horen.
Mijn hart bonkt zo vaak de laatste tijd.
Mijn hart bonkt telkens als ik het vertel, ik schrik opnieuw en opnieuw van de gigantische omvang van ons geheim, de grote stilte die volgt, en het zwarte gat vol vragen.
Wanneer zal mijn hart weer meer bonken voor mijn liefje, en minder voor verdriet?
Wanneer zal ons hart bonken voor een kind, van ons, van vlees en bloed en niet louter in gedachten?
06-04-2010, 17:10 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 02-04-2010 |
| gemis/verlangen |
Wat voel ik het meest?
Het gemis of het verlangen?
Het gemis doet huilen. Het verlangen doet dromen.
Het leidt af, het maakt gek.
En dan doe ik het weer.
Het doet me niet goed en het doet zeer. En toch.
Ik wentel mij in het gemis, word boos en wil schreeuwen.
En dan doe ik het andere.
Ook dat, niet goed, doet zeer, en toch.
Ik verlang naar mijn droom en droom mijn verlangen.
En opnieuw.
En zo wordt een dagdroom in de vroege ochtend op de trein, een droomdag.
Het is zo'n dag.
Ik werd wakker en heb het gevoel dat mijn hoofd niet heeft geslapen.
En ik vraag me af, voor deze dag: wordt het het verlangen of het gemis?
Het is middag.
Het is beide.
02-04-2010, 12:21 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
