's morgens kan ik mijn adem zien bij het ontwaken , geen electriciteit , geen water , geen verwarming ontbijt in de omakamer , deze keer met oma erbij , de broer van nurullah komt mee ontbijten en van hem krijg ik ook de wangbegroeting , bij het afscheid bied ik nurullah mijn woordenboekje aan , het is toch mn laatste dag in turkije maar het weigert herhaaldelijk het aanbod , ik geef de kinderen dan maar wat snoepjes en dat mag gelukkig wel
op stap , nog een 30tal km naar de grens , het zijn lastige km door een wijds landschap tot ik een rangeerstation zie opdoemen , hier wappert al een iraanse vlag , rij verder want dit is niet de grensovergang voor mij en even later verschijnt er een groep gebouwen , maar : geen verkeer en de weg loopt ten einde op een gesloten poort , ernaast is een deur waar ik door ga en ik sta op een leeg plein , verlaten gebouwen en een doodse stilte , wat verderop is een post van de jandarma , ik ga daarheen en krijg de ontnuchterende mededeling dat dit geen grenspost (meer) is , er zit niets anders op dan terug te keren , nochthans had ik het verschillende keren gevraagd , gisteravond nog en telkens kreeg ik de boodschap dat deze grenspost open was ...
de weg terug is precies nog lastiger , het zijn nu net allemaal hellingen , rij saray weer voorbij op weg naar ozalp waar volgens de jandarme een bus vertrekt naar van , even voor ozalp stopt een vrachtwagen die me meeneemt naar ozalp en daar vind ik effectief en gelukkig een bus
op de terugweg stoppen voor een controle van de jandarma , waar ik met de fiets normaal niet hoef te stoppen , de koffer gaat open , er wordt even in de bus geloerd en gezocht naar verdacht uitziende sujetten , mijn buurman fluistert - 'problem problem' - problem vanwege de pkk ? fluister ik terug - neenee de pkk is hier geen problem - de jandarma is het probleem ? - evet , de jandarma is het probleem
en dan vertelt hij me iets dat ik tot beider veiligheid hier niet kan verklappen (spannend he !)
terug in van waar ik 2 dgen geleden vertrek en op zoek naar een mogelijheid om de grens noordelijker over te steken , heb echter geen zin om dit stuk nog te fietsen , samen met de receptionist van het hotel zoeken we transport voor de volgende dag
maandag 5/5 van - maku
tegen de middag aankomst in gurbulak aan de turks-iraanse grens dus niet met de fiets maar met de auto erheen gevoerd de formaliteiten aan de turkse grens zijn snel afgehandeld , een 'uit'-stempel in het paspoort en dan naar de eigenlijke grens , en ditmaal is het een echte : 2 metalen poorten achter elkaar , de turkse poort wordt op een kier gezet zodat ik erdoor kan en dan is het wachten op de iraanse grenswacht , die neemt mijn paspoort in ontvangst en even later wordt ook de iraanse poort op een kier gezet zodat enkel ik erdoorheen kan , met mijn hele hebben en houden naar het transitgebouw , ik hoef niet aan te schuiven tussen de auto's en moto's , de moto's zijn van een groep duitsers op reis naar india , zij zitten ook te wachten in transit en zij zitten daar al behoorlijk lang , ik heb meer geluk want er zijn geen aparte formulieren of verzekering nodig voor de fiets (wat voor hen wel nodig is) , in hoop en al 3 kwartier is het zaakje voor mij afgehandeld , de beambte neemt mij nog eens mee naar de verantwoordelijke van de touristische dienst , de enige die er engels spreekt om te vragen wat mijn reisplannen zijn , als dat vertaalt is geeft hij mij mijn paspoort terug , blijkbaar was deze vraag pro forma want de nodige stempels stonden er al in
voila , dat was het dan , ik zit in 1 van de assen van het kwaad , en dat viel hier althans reuze mee , zelfs mijn bagage werd niet gecontroleerd
de eerste etappe in iran is een korte , naar maku , op een 30tal km van de grens , het is warm weer en het begint wat te spetteren maar slechts aan 1 kant van de weg , de ene helft van de hemel is donkerbewolkt , de andere is zonneklaar
dinsdag 6/5 ev oghli
het eigenlijke doel van de dag ben ik overschoten , het woord centrum in farsi ken ik nog niet en vooraleer ik besef dat ik erover ben rij ik maar door , nabij ev oghli komt een motorrijder me vragen waarheen ik ga , ik vraag hem of ik daar kan overnachten en hij zegt van ja , maar eenmaal ter plaatse blijkt dat niet het geval te zijn , na wat aandringen blijkt er toch een 'kamertje' te zijn waar ik kan blijven , maar dat is dan ook alles ...
woensdag 7/5 marand
een rustige etappe , meerendeels bergaf , kom vroeg in marand aan en ga op zoek naar een fietsenwinkel om dat xdehands voorwiel te vervangen , er is inderdaad wel een winkel van een beter allooi dan dat van bingol maar die hebben mijn maat niet maar ik krijg wel een adres van een winkel in tabriz , koop nog de 'iran news' voor wat plaatselijk nieuws , eet een lekker ijsje en rust wat uit
donderdag 8/5 tabriz
vroeg op , een lange harde klim om de dag te beginnen en daarna geleidelijk aan dalen tot in tabriz , een afwisselend en mooi landschap , rond tazekhand staat een chauffeur langs de weg , hij doet me teken te stoppen ( met de hand op en neer zwaaien ter hoogte van de heup ) , als hij hoort waarheen ik op weg ben geeft hij me zijn telefoonnummer en de boodschap 'als je in mijn stad ben bel dan maar' , is dit een uitnodiging ? , ik veronderstel van wel maar ga er niet van uit
kom vroeg aan in tabriz , in deze stad zou wat te bezichtigen moeten zijn maar mn eerste werk is het vinden van die fietswinkel , het is idd een goed adres , er komt een 100% nieuwe band op te liggen , dat is al een opluchting , nu kan ik de stad bezoeken , ga eerst naar het infopunt waar de verantwoordelijke vraagt welke reisgids ik heb , hij bekijkt het en het is volgens hem geen goede gids , even later komen 4 zwitsers binnen en ook aan hen vraagt hij welke gids ze hebben , zij hebben blijkbaar wel een goed exemplaar mee , het verschil met mijn gids ? in de hunne wordt de verantwoordelijke met naam genoemd ...
de zwitsers hebben wel nog een speciale mededeling , enkele dagen geleden hebben ze een chinees ontmoet die ook met de fiets onderweg is , al 14 jaar onderweg ! hij heeft ondertussen 6 keer de wereld rondgereden , das andere koek nietwaar
bezoek het laatste restant van de stadspoort , de blauwe moskee en het museum en daarmee is zowat alles gezien , loop nog even door de bazaar maar als je er eentje gezien hebt dan heb je ze eigenlijk allemaal gezien , turkse of iraanse bazaars , veel verschil is er niet
vrijdag 9/5 bostanabad
een korte etappe , maar een lastige , berop en forse wind tegen , in bostanabad vraag ik of ik ergens mag kamperen en dat mag in het park
communicatie in iran : -aan de camionchauffeur die me helpt in bostanabad vraag ik waarom hij vandaag werkt , vrijdag zijnde had ik het rustigerverwacht op de iraanse wegen maar dat is niet het geval , antwoord : het is een mercedes gemaakt in duitsland in 1977 - vanmorgen bij het ontbijt vraag ik de vertegenwoordiger die bij me aan tafel zit wat de toestand is tussen china en tibet , want ik heb al enige tijd geen nieuws kunnen bekijken , antwoord : er ligt een woestijn tussen china en tibet
ligt het aan mijn vragen of mijn engels ? ik weet het niet , maar eigenlijk is het wel grappig
zaterdag 10/5 miyaneh
een beetje regen vannacht , maar tegen de ochtend is alles opgedroogd en kan de tent direct weggestoken worden zonder extra werk de klim van gisteren wordt vandaag verdergezet tot halverwege de etappe dan gaat het gestaag naar beneden en dan kan ik wat van de omgeving genieten
nog eens een supporter langs de weg , hij staat naast zijn auto en eenmaal ik ben gestopt stapt ook zijn vrouw uit om goeiedag te zeggen en daarna nog 2 vrouwen (relatie onbekend) , ik krij achtereenvolgens een zakje dadels , een plastic bloem een balpen en tenslotte een bidsnoer : 'welkom in iran ! '
wat verderop wordt ik ingehaald door een kolonne kampingcars , voornamelijk uit duitsland maar ook een enkeling uit denemarken frankrijk en nederland , ze zijn ook op weg naar china , althans dat leidt ik af uit de stickers die op elke cc staat 'in de voetsporen van marco polo'
in miyaneh zelf gaat het iets anders , ik zoek de weg naar het hotel , een man spreekt mij aan en wijst me de weg , 'en krijg ik nu een euro van je' , overal kom je van alle soorten mensen tegen zeker ?
zondag 11/5 zanjan
omgekeerd scenario van gisteren , eerst dalen door nauw gebergte met enkele tunnels onderweg , een mooi landschap met kloven en dalen over een goede weg , darna spreidt het landschap zich weer open en stop even bij een oude brug , daarna trekt het landschap zich weer open richting zanjan , het wordt warmer en het gaat weer omhoog richting zanjan , bij het binnenrijden van de stad stopt een chauffeur me nog een soort brood toe , iets voor morgen onderweg denk ik
in het hotel vraag ik naar een internetcafee , ergens in de stad is er een krijg ik als antwoord , - is het ver van hier ? - zo'n 5 km ik trek een gezicht 'zo ver ?' - neen , zo'n 3 km als het zo gemakkelijk is dan hoef ik maar een paar gekke bekken trekken en volgende week zit ik in peking , maar het is denk ik eerder een voorbeeld van de houding van iraniers zowel als turken , ze zijn niet graag de boodschapper van slecht nieuws ( achterlicht weggooien ipv gewoon te zeggen dat ze iets gebroken hebben ? , niet durven zeggen dat een grensovergang gesloten is ? )
ga op stap en vermoed dat de bestemming idd eerder 5 dan 3 km ver ligt , de kwaliteit van de verbinding is echter bedroevend en er is geen skype , later lees ik dat internetbellen beperkt wordt omdat de concurrentie ervan het staatsbedrijf te veel geld kost
18-05-2008 om 16:39
geschreven door helder
karakocan - saray
maandag 28/4 karakocan
mooi weer en warm , fietsen langs enkele meren , de eerste 60 km is het terrein goed doenbaar , doe onderweg inkopen en krijg daar thee aangeboden , deze keer ga ik er op in want heb de tijd , de prijs van de thee is wel de ondertussen klassieke ondervraging rij daarna verder richting bingol maar dat is wat te ver en daarom neem ik de afslag naar karakocan , tijdens dit tweede stuk van de etappe kom ik onderweg vele kuddes tegen , voorafgegaan door 1 of 2 ezels , de herder commandeert de ezels en de rest volgt
in karakocan is naast het hotel een theehuis , daar moet ik eerst buiten zitten in afwachting van de komst van de hotelbaas , daar blijkt iemand te zitten die nederlands kent , heeft enkele jaren in belgie gewoond en hij vertelt me dat de meeste belgische turken uit deze stad (en streek) afkomstig zijn 'in het ksteeltje kennen ze ons ondertussen wel' , daarmee bedoeld hij waarschijnlijk het klein kasteeltje ? vervolgens zegt hij me ook dat ik een grens ben overgestoken , nu zit ik in kurdistan
's avonds ga ik naar de lokanta waar 1 van de andere gasten bij me komt zitten om me te onderhouden , hij woont in duitsland en is nu terug met zijn jaarlijkse vakantie waarbij hij telkens wat meebrengt uit het rijke westen voor familie en vrienden
dinsdag 29/4 bingol
de dag begint mooi maar donkere wolken pakken zich samen in het oosten , het terrein wordt lastiger en de bergen laten nog eens voelen waartoe ze in staat zijn , een hevige regenbui in mijn nek en serieuze wind , in deze toestand stopt een camionnette voor mee en ik mag mee maar ik wijs het aanbod af en ga zo door , kort in de namiddag kom ik in bingol aan , ben lang onderweg geweest voor een korte afstand en nat en moe als ik ben zoek ik onderdak , onderweg kom ik 2 studenten tegen die me vragen wat ik in bingol kom doen , ' hier is niets ! '
heb wat tijd over en ik ga op zoek naar een nieuwe buitenband , die van mn voorwiel vertoont een bobbel en de tip van wim indachtig en de vorige ervaring ermee wil ik een nieuwe band voor ik er onderweg problemen mee krijg , de reserve die ik bij heb wil ik als reserve houden voor het geval ik in een plek kom waar niets te verkrijgen is , een universiteitsstad zal toch wel een fietswinkel hebben ? met hulp wordt ik naar een plek gebracht waar iemand tussen wat fietsmateriaal zit te koekeloeren , hij bekijkt het wiel , haalt de band er af ( met schroevedraiers !!! ) eens eraf gaat hij op zoek naar een andere band , ik zeg wel degelijk andere want nieuwe heeft hij niet , 1 voor 1 haalt hij banden van het plafond , allemaal 2de 3de of ik weet niet welke hands , uiteindelijk vindt hij er een bij de buurman , wiel is uiteindelijk hersteld maar ik vraag me af voor hoelang ...
na deze interessante ervaring ga ik eten , de man die schuins voor me zit bestelt een dessert , ik zit er naar te kijken want het is er eentje dat ik nog niet gezien heb , hij ziet dat en presenteert een stuk ervan , ik proef en vraag om er ook zo eentje te bestellen , het wordt niet in de lokanta zelf gemaakt maar komt van de bakkerij ernaast , zo gaat dat , leven en laten leven , niet iedereen maakt alles zelf , daarom ook zie je voortdurend (vooral) jongetjes heen en weer lopen door de straten met thee en schotels met vanalles erop , en wat nog het beste is : de man betaalt mijn dessert !
woensdag 30/4 mus
serieuze etappe voor de boeg , terwijl ik de fiets klaarmaak voor vertrek wordt de kleine van het hotel er op gezet , goed fietsweer , niet te warm en de donkere wolken van gisteren zijn verdwenen en een mooie omgeving , naar een pas waar een post van de jandarma is gevestigd , ik wordt tegengehouden , deze keer niet omdat ik fotos neem maar uit verveling , ze hebben waarschijnlijk zin om een babbeltje te slaan , de chef van de post komt er ook bij en waarschuwt me dat oostturkije gevaarlijk is , dat herinnert me aan een uitspraak van kemal in malatya : in westturkije zeggen ze dat oostturkije gevaarlijk is en waarom ? eenvoudig , ze willen niet dat de toeristen oostturkije leren kennen , zo verliezen ze inkomsten!
na de 2de col van de dag volgt een afdaling naar een breed dal , een lange vlakke weg naar mus als ik 's avonds nog wat rondwandel in de stad , wat eten en drinken stop ik bij een bakkerij en bestel wat , ze horen dat ik geen turks ken en vragen of ik engels spreek , gevolg : ik word 'gegijzeld' om met de jobstudent wat engels te babbelen , hij krijgt niet veel de gelegenheid maar in vergelijking met vele anderen valt zijn engels goed mee , als hij hoort in welke branche ik werk vraagt hij me zelfs welke notebook hij moet kopen , maar daar kan ik hem jammergenoeg niet bij helpen
terug in het hotel herhaalt het scenario zich , familie van de eigenaar komt bij me zitten in de lobby (eigenlijk wou ik naar het voetbal kijken maar daar komt niet veel van in huis) en ook door deze jongen word ik overstelpt met allerlei vragen , zijn engels is echter niet goed genoeg om een degelijke conversatie te beginnen , hij toont me zijn engels schrift en zoals de leraar duits nabij afyon me vertelde vooral oefeningen grammatica maar een volzin produceren lukt niet (en hij was laatstejaars middelbaar) , leergierig zijn ze wel , dat moet je hen nageven
donderdag 1/5 tatvan - van
de vlakte waarmee ik gisteren de etappe beeindigde zet zich vandaag voort , mooi weer en rustig pedaleren naar tatvan , onderweg even schrikken van een straathond , als ze reageren dan bleven ze totnogtoe steeds ter hoogte van mijn achterwiel blaffen , deze echter komt naar mijn gevoel wat te dicht bij mijn kuiten , als een bus passeert heeft hij daar meer schrik van dan van mij en haakt uiteindelijk af , oef
zonder andere speciale gebeurtenissen bereik ik tatvan waar ik de ferry naar van zoek , eigenlijk is het een ferry die enkel gebruikt wordt om goederentreinen over te zetten maar passagiers worden voor een klein prijsje ook meegenomen , er zijn echter geen faciliteiten aan boord
als ik aankom wordt de ferry nog gelost en ik mag bij de mannen van de yzeren weg gaan zitten , thee drinken , op de achtergrond wordt de oproep tot gebed ingezet en 1 van de mannen wijst naar zijn collegas en zegt dat ze moslim zijn maar hij niet , hij is een zonaanbidder , nog een primeur : de eerste zoroaster die ik tegenkom
ik blijk niet de enige verstekeling aan boord te zijn , er zijn nog 3 medepassagiers : Aaron uit amerika , Dora (dorothea) uit duisland en Sara uit italie , we maken kennis en besluiten om bij aankomst in van naar hetzelfde hotel te gaan
vrijdag 2/5 van - rustdag
mijn eerste mei neem ik met een dag vertraging , met mijn reisgenoten voor een dag bezoeken we het eiland ekdamar waar een armeense kerk te bezichtigen is , bij de terugtocht naar het vasteland valt de boot stil , en andere boot neemt ons op sleeptouw maar dat touw is blijkbaar niet goed vastgemaakt vooraan , schiet los en de 2 boten drijven uit elkaar maar aangezien het touw achteraan wel nog vastligt maakt onze boot serieus slagzijl , even schrikken was dat
zaterdag 3/5 saray
de dag begint in mineur , als ik mijn fiets uit het berghok haal merk ik dat het achterligt verdwenen is , wat is er gebeurd ? als ik het goed begrijp is die getoucheerd geweest tijdens het dweilen en hebben ze alles gewoon direct weggegooid , dit ipv me iets te laten weten , misschien was enkel de plastic buitenkant stuk maar dat kan ik nu niet meer beoordelen , ze dachten misschien dat ik het niet zou zien of als er geen resten zijn dan is er ook niets gebeurd of ... , ik weet niet wat ze dachten , aan mijn paar woordjes turks heb ik niet genoeg om verhaal te maken maar dat is dan buiten Dora gerekend , erasmus studente in istanbul sinds meer dan 6 maanden en met haar hulp komen we tot een vergelijk , ik betaal mijn kamer niet voor de nachten en als zij gedrieen er nog een korting kunnen uithalen voor hen , het is hen gegund , ik heb geen goesting om nog langer te blijven , neem afscheid van mijn medereizigers en vertrek
doel voor vandaag is om naar de turks-iraanse grens te rijden , maar met het oponthoud van deze morgen en het onweer in de namiddag dreig ik er niet te geraken , een 2tal kilometer voorbij saray stopt er nog een een camionnette en deze keer ga ik maar wat graag in op de uitnodiging van deze chauffeur , nurullah genaamd en hij woont in saray , de fiets wordt opgeladen en hij rijdt naar zijn huis, een modderige koer , de fiets gaat in een hok aan de zijkant van de koer , 2 vrouwen (vrouw en moeder blijken later) kijken vanuit het huis toe , de schoenen uit aan de entree, daarna een grote ruimte met tapijt en enkele zetels , en daaromheen nog verschillende kamers , ik wordt naar 1 ervan gebracht , op de tapijten en kussens rondom de kamer is die verder leeg , enkel mijn bagage vult de ruimte , dit wordt mijn kamer voor vannacht , ik krijg thee en koekjes en een deken wordt om me heen geslagen , mijn sokken zijn doornat ... ik krijg een nieuw paar sokken ! , kan wel niet douchen want er is (tijdelijk) geen stromend water de conversatie verloopt moeizaam via het zakwoordenboekje , reizigers ontvangen is een hobby zegt hij , maar in de loop van de avond wordt me duidelijk dat de hobby van de man wel volledig op de schouders van zijn vrouw valt , zij brengt thee , maakt eten enz als hij bijvoorbeeld over eten begint haal ik uit wat ik bij me heb maar hij maakt een afwijzend gebaar , als er hier gegeten wordt dan van het huis , niet het eten van de gast aangezien de bedoeling dat de gast onderhouden wordt , duurt het een tijdje voor ik alleen ben en me kan omkleden (wel zonder me te kunnen wassen) , als dat gebeurd is gaan we naar een andere kamer en die heeft een kachel en daarnaast ligt zijn moeder (dit zal haar kamer zijn zeker ) en zijn 2 kinderen zijn er ook 1 en 4 jaar en nogal druk , in deze kamer 1 stuk meubilair , de koffer van zijn moeder
een oudere man komt binnen en ik krijg er een turkse begroeting van : de wangen tegen elkaar , we blijven daar nog even zitten en dan volgt de mededeling dat er gegeten kan worden , de mannen (dus ook ik) gaan naar de centrale ruimte waar op de vloer een grote metalen bord ligt met opstaande randen en daarin verschillende schoteltjes : yoghurt , komkommer en tomaat en voor elk apart een schoteltje met kip (de mooiste stukken voor de gast ) in een soepje, het zelfgemaakte , ongedesemde brood ligt in de wasteil , eten bij kaarslicht - vanavond dus ook geen electriciteit - en het smaakt
na de maaltijd terug naar de omakamer voor thee , weinig conversatie , enkel nog de vraag of ik fehryi erdal ken ik vraag of ze terug in turkije is maar volgens nurullah is dat niet het geval , in het woordenboek heeft hij ondertussen het woord hoofdpijn gevonden en wijst naar zijn vrouw , hij biedt me nog wat te drinken aan maardat weiger ik , ook ik wil slapen en zijn vrouw niet langer tot last zijn , ga terug naar 'mijn' kamer en haal m'n slaapzak uit maar die moet ik weer wegsteken , even later komt de vrouw met een matras en dekens en wordt ik letterlijk door hen ingestopt
een speciale maar bijzonder aangename ervaring
18-05-2008 om 09:07
geschreven door helder
fotos
de blauwe moskee in tabriz
hier zelfs fietscompetities , zoiets nooit gezien in turkije
tentje in bostanabad
iraans landschap
geschenkjes onderweg
18-05-2008 om 00:00
geschreven door helder
fotos
rommelige aanwezigheid in saray
afstanden op zijn farsis
bij vertrek uit marand wordt je gewaarschuwd dat het bergop gaat
een hele dag werken in de bazaar , dat is vermoeiend
verkeersdrukte in tabriz , en het kan altijd erger
