oponthoud voor teheran , de man met de vredesoproep
moderne toegangspoort van teheran
in gilavand
bij iraanse documentaireploeg
blik op de damavand
24-06-2008 om 00:00
geschreven door helder
gilavand - minu dasht
dinsdag 20/5 gilavand
bij het uitrijden van teheran onderweg gestopt om nog wat inkopen te doen en van het een komt het ander , ik stop bij een bakkerij en er komt een man gedag zeggen die 2 winkeltjes verder werkt , ik word daar uitgenodigd op ... goed geraden : thee , hij is rij-instructeur (vreemd beroep , aan de rijstijl van de doorsnee iranees zou je niet merken dat ze ooit rijles gevolgd hebben) , spreekt goed engels en we gaan in het bureautje van zijn baas zitten , hij vertelt over zijn vorige carriere , helicopterpiloot (cobra - gevechtshelicopter) met de nodige praktische ervaring in de oorlog tegen irak , toont fotos van zijn crash tijdens die oorlog die hij ' insj allah ' overleefd heeft , als mijn reis ter sprake komt en mijn doel voor vandaag - ik zeg gewoon dat ik richting damavand ga rijden want een echt doel heb ik niet - komt zijn baas tussenbeide : hij kent iemand die in gilavand woont een stad voor damavand , hij geeft me het nummer van zijn vriend en die moet ik maar bellen want ofwel kan ik bij hem terecht of toont hij me daar dan wel de weg , met deze informatie op zak ga ik op weg ,
zoals op veel plekken in iran kom ik serieuze wegenwerken tegen , vandaag eentje waarbij ik niet direct zie hoe ik eromheen moet en de juiste weg weer vinden , ik vraag om uitleg , krijg die en als toemaatje een kneepje in de wang
het is warm , voor teheran was het nog draaglijk maar nu wordt het precies heet , zonder verdere evenementen onderweg naar gilavand , het staat niet op mijn kaart en als ik denk er bijna te zijn maar nog niets zie opdagen vraag ik het voor de zekerheid nog maar eens , ditmaal aan 2 mannen die aan de kant van de weg met hun auto staan , ik ben nog op de goede weg blijkt , nog een 10tal km
bij aankomst in het centrum haal ik mijn kaartje van deze morgen boven maar zelf hoef ik niet te bellen , een wagen stopt , en een man die de broer blijkt te zijn van 1 van de 2 die ik daarvoor was tegengekomen neemt het kaartje van me over en belt zelf , de contactpersoon blijkt nog in teheran te zitten geen probleem zegt de man , dan kom je gewoon met mij mee , ik woon hier niet ver
zo gezegd zo gedaan en ik rij achter hem aan naar zijn huis waar de gebruikelijke thee wordt geoffreerd , ditmaal met frisse watermeloen erbij en ik ben weer onderdak geraakt , hij is tapijthandelaar ( maar niet van het opdringerige soort ) , is bereisd , en met hem spreek ik afwisselend engels en duits (hij woonde er enkele jaren ) en ook hij is niet mals met zijn kritiek op het beleid ,
de gastvrijheid gaat hier nog een stapje verder , niet alleen krijg ik een heerlijke maaltijd maar hij dringt er op aan om ook mijn kleren te geven voor de was , is allemaal geen probleem !
woensdag 21/5 kelerd
's morgens krijg ik nog aanwijzingen van mijn gatheer over de te volgen route , maak voor vertrek foto van de familie en vertrek , het is al goed warm (en dan is het nog geen zomer) en het gaat bergop , ik zie de pas die ik over moet van ver liggen maar moet er eerst parallel onderheen langs (nog mee ?) naar de hoofdweg , de '77' , waarna de eigenlijke klim begint met op het eind een lange tunnel , op de pas staat een moskee gewijdt aan imam hoessein en terwijl ik daar nog wat inkopen doe wordt ik gefotografeerd door een cameraploeg van de iraanse tv die een documentaire draait over die imam (als ik moet geloven wat ik de afgelopen dagen heb gehoord en gezien dan zullen deze mensen weinig kijkers hebben , nationale tv is niet populair ) , op de top nog niet veel km gedaan maar het is al middag , tijdens de afdaling stoppen bij een honigverkoper voor extra zoetigheid op mijn boterham (als er toevallig iemand nog in die buurt moet zijn , ik heb nog een potje leeggoed terug te brengen) , geen pechstrook op de weg naar beneden en de rand van de weg wordt afgebakend door plastieken vierkanten doppen (voor autowielen zijn die geen probleem , voor fietswielen daarentegen ), om die te omzeilen en niet steeds te moeten slalommen moet ik op de weg zelf rijden , dat staat een agent niet aan en die houdt me tegen , ik vergeet de 'steeds lachen'-stelregel en maak me kwaad , hij laat me enkele minuten staan en dan kan ik weer vertrekken , ondertussen is het tijd geworden om overnachting te vinden en het wordt nog eens kamperen , wat gras tussen bomen in de nabijheid van een plekje dat de volgende ochtend kelerd blijkt te heten ,
donderdag 22/5 bahnemir
op met de zon en snel vertrekken , eerst nog een stukje dalen en pls besef je dat je niet meer in de bergen zit , vlak rijden rechtdoor naar de kaspische zee , daar aangekomen dacht ik erlangsheen te kunnen rijden zoals bij ons langs de dijk , maar hele stukken zijn enkel bereikbaar via bewaakte toegang , private stranden dus , dan maar verder parallel rijden , onderweg even stoppen bij een bakkerij voor een ijsje , ik eet die binnen op en de bakker nodigt me uit in de bakkerij zelf waar ik als toemaatje nog taartjes gepresenteerd krijg , 'zoveel als je maar wil' ! , wat verder sla ik een weg in die niet afgesloten blijkt en kan uiteindelijk een eerste blik werpen op de kasp zee , daarna weer terug naar de hoofdweg
ik denk weer te zulen moeten kamperen maar een wagen stopt voor me , een man (met baard) stapt uit , 'salaam' en drie kussen erbovenop , hij wil dat ik met hem meega , hij fietst ook gebaart hij , ik probeer hem duidelijk te maken dat ik best wel meewil maar dat ik het al fietsend wil doen , de boodschap komt niet over , ik moet en zal mee met de auto , de fiets wordt ontmanteld en we rijden naar zijn huis een 10tal km verderop in bahnemir , daar krijg ik thee en wat te eten , daarna is er verwarring over de eigenlijke bedoeling van zijn uitnodiging , uiteindelijk gaat hij op zoek naar iemand die engels kent , achterop met hem op een brommer , hij stopt eerst bij een aantal jonge gasten maar geen ervan spreekt engels , vervolgens belt hij aan bij een huis , daar woont zijn broer en die kan het wel (waarom hij niet direct naar zijn broer reed?) , daar wordt zijn bedoeling duidelijk , ik mag er de nacht blijven , er komt nog een andere broer bij , dat zijn 2 leken , de broer waarbij ik verblijf is gelovig , in zijn huis hangt een foto van khomeini en in de auto speelde religieuze muziek ,
de volgende uren worden gespendeerd met rondrijden door de stad , bezoek aan familie en vrienden om de gast aan voor te stellen , terug naar zijn huis rijden waar ik een geschenk krijg , een aandenken aan mijn bezoek , de mens is schrijnwerker dus krijg ik een houten plank met daarop geschreven 'allah de barmhartige ... enz ' , met dit geschenk terug naar de winkel van de eerste broer die een vertaling van de tekst op de achterkant moet schrijven , hij vraagt me wat ik nog wil doen (nog eens naar de kasp zee) en wat ik graag eet (kip rijst yoghurt ...) , daarna terug naar huis want ondertussen weet mijn gastheer dat ik programmeur ben , hij legt zijn pc aan die niet meer werkt , ik pruts wat aan de booting-instellingen maar veel ken ik daar ook niet van , pc wordt ingeladen in auto en daarmee naar een computerwinkel , waar nota bene zijn neef werkt , dan op weg naar de zee , hier een mooier uitzicht dan het stukje dat ik zelf gevonden had , net voor zonsondergang terug naar de stad , naar de moskee , het is een gelovige mens en ik mag mee , de reisgidsen zeggen steeds een moskee niet te bezoeken tijdens het gebed maar nu krijg ik de kans dit toch te doen , enkele 10tallen mannen zitten er , de imam zegt het gebed voor , een jonge man herhaalt dit door een microfoon waarna de groep mannen dit ook nog eens doet , hoop en al duurt het een kwartier , dit voor 2 gebeden want sjiieten gaan maar 3 keer ter moskee ipv 5 keer zoals soennis , en nemen s morgens en s avonds 2 gebeden na elkaar , zo komen ze ook aan 5
daarna wordt het iets bangelijker , hij neemt me mee naar een andere plek , een gebouw te velde met veel volk in en rond , enkel mannen , in het gebouw zit vooraan een imam een voordracht te houden die regelmatig wordt onderbroken door geroep en reacties van de mannen uit de zaal , op het eind gaat de doos met papieren zakdoekjes rond die de huilende mannen gretig gebruiken , ik vermoed een sessie te hebben bijgewoond waar de marteldood van imam houssein wordt geevoceerd , en de zaak wordt opgenomen op video met ook ondergetekende waarschijnlijk erop , daarna gaan de lichten in de zaal uit en neemt iemand anders het woord , ik heb ondertussen duidelijk proberen te maken dat ik doodmoe ben en we vertrekken , terug bij hem thuis kan er nog niet direct geslapen worden , het is 11 uur en het avondmaal wordt geserveerd : rijst en kip en yoghurt , dus de vragen van daarnet waren eigenlijk bedoeld om me uit te horen en te weten te komen wat ze moesten klaarmaken voor mij
na het avondmaal haalt hij enkele dekens te voorschijn die hij uitspreid in de kamer , 1 voor hem en 1 voor mij , dat wordt dus samen slapen , de gast wordt nooit alleen gelaten
vrijdag 23/5 beshahr
bij het vertrek deze morgen rijdt mijn gastheer me voorop , na enkele 100den meters stopt hij echter , bij een bakkerij waar hij me nog wat voorraad koopt : drank , koekjes , nootjes en alsof dat nog niet genoeg is geeft hij me zelfs nog geld , dat weiger ik , ik wuif mijn handen heen en weer , neen dat kan ik absoluut niet aanvaarden , maar hij propt het me in de handen ,
hij rijdt me verder voor naar het laatste ronde punt dat het einde/begin van de steden in iran kenmerkt , stopt een laatste maal , 3 kussen tot afscheid van deze zeeer bijzondere man en ervaring
het blijft mooi weer en warm , over vlakke wegen naar beshahr , zonder verdere gebeurtenissen , het kan niet altijd zijn zoals gisteren
zaterdag 24/5 fasel abad (?)
doel van de dag is gorgan , net voor ik er aankom rij ik lek , doe navraag in de stad naar hotel maar het is me te duur en er gaat niets van de prijs af dus rij ik verder zonder te weten waar ik uit ga komen , uiteindelijk kom ik bij een park dat er uitnodigen uitziet , rij naar de ingang en informeer of ik er mijn tent kan zetten en dat mag
nu kort intermezzo : een dagje uit voor een iraanse familie ziet er als volgt uit : ga naar een park , zet er tent op , eet drink slaap en vertrek 's avonds weer einde intermezzo
dus , als het donker begint te worden vragen ze me om te vertrekken , maar waar kan ik dan overnachten ? niet in het park wordt me duidelijk gemaakt , waar dan wel ? , in het park staat een huisje waar de parkwachters overnachten en daar mag ik mij bij installeren , het is al snel duidelijk dat deze mensen ook tot de hardere lijn behoren , khomeini aan de muur en op tv , tegen usa vk frankrijk en duitsland , pro hezbollah maar tegen al qaeida , het vk is slecht maar man u is ok , chelsae dan weer niet want die hebben een joodse trainer , allemaal zeer verwarrend , ze vragen of de chador een goed gebruik is , en 1 van de parkwachters trekt vervolgens zijn t-shirt omhoog , 'lopen de vrouwen bij jullie zo rond ?' , qua verkeerde beeldvorming kan dat wel tellen , op hun moeilijkste vragen maak ik me ervan af door mijn schouders wat te verheffen , ze worden zelf moe van hun gevraag en dan kan ik alsnog naar dromenland
zondag 25/5 minu dasht
opstaan met de komst van de ochtendploeg van het park , wordt aan iedereen voorgesteld en kan dan vertrekken
in aliabad nogmaals lek gereden , weer de achterband , die heeft het dan ook het hardst te verduren , opnieuw onderweg , zon , warm lichtjes heuvelend , enkele km voor bestemming stopt nogmaals een wagen , ditmaal is het een schoolhoofd , ik rij achter hem aan naar zijn school , een internaat voor jongens tussen 7 en 9 , en daar krijg ik eten aangeboden , hij laat me daar achter want hij moet nog naar de unief , hij geeft daar ook nog les , bij terugkomst vraagt hij naar mijn verdere plannen , wel er is een hotel in minu dasht , dus daar wou ik naar toe dat kan zegt hij , maar je kan ook meekomen naar mijn huis , na enkele keren weigeren en opnieuw aanbieden (dat hoort wel zo) ga ik met hem mee , hij rijdt me voor naar zijn huis , wat watermeloen eten , douchen ,
daarna rijdt ook hij me rond door de stad en omgeving , eerst naar de 'jungle' van golestan daarna terug naar de stad en tonen waar familie en vrienden wonen en werken , 1 van die vrienden is kapper en ik ben al enkele dagen ongeschoren , dus vraagt hij ... en krijg ik een knip en scheerbeurt , nu kan ik weer op straat : mijn frou-frou is terug in orde , finaal naar een restaurant (moeder de vrouw had geen goesting om te koken voor de gast?) en dan naar huis waar nog een andere vriend , ook leraar , ons opwacht , hij fietst geregeld en wil mijn verhaal horen , dat mondt uit in een intervieuw opgenomen op zijn gsm
24-06-2008 om 00:00
geschreven door helder
29-05-2008
abhar - teheran
maandag 12/5 abhar
vandaag de test : wat houdt de uitnodiging van enkele dagen geleden precies in ? mooi weer onderweg met wat wind , en de weg gaat zachtjes op en neer , in soltaniyeh een tussenstop om een mongools mausoleum te bezoeken waar ook 2 duitse touristen zijn , op 25 km van abhar lekke achterband , dat hoort er ook bij nietwaar ,
bij aankomst in abhar de proef op de som , ik bel nummer dat ik gekregen heb en er wordt opgenomen , ik krijg instructies om naar het centrum te rijden en daar nog eens te bellen waarna hij me komt ophalen , ik rij achter hem aan naar een bouwwerf , hij is architect-projectontwikkelaar en hij en zijn partner zijn een blok van 70 appartementen aan het zetten , na het einde van de werkdag ga ik met hem mee naar zijn huis in de stad , de fiets blijft op de werf in zijn bureau ,
thuis draagt zijn vrouw geen sluier meer , op de werf gaf ze me ook een hand , een indicatie dat ze niet zo opgezet zijn met de regeltjes die hier opgelegd worden , de medevennoot gaat binnenkort zelfs emigreren naar amerika , er volgt een stevige maaltijd , hapjes vooraf , soep , dessert , alles erop en eraan dus , ben met mijn gat in de boter gevallen hier ,
dinsdag 13/5 qazvin
mn gastheer vertrekt om 8 uur naar de werf en ik mee , daar wordt er nog ontbeten maar daarvoor krijg ik een rondleiding door de werf (iemand geinteresseerd in een appartement in abhar ? , ik kan jullie altijd het telefoonmr bezorgen !) , als ik wil vertrekken zegt hij me dat ik gerust nog kan blijven , een week of een jaar als het moet , ik bedank voor de uitnodiging en de gastvrijheid maar ik moet helaas vertrekken ,
het is mooi weer en een goede weg , zachtjes naar beneden , onderweg stoppen om wat te eten langs de weg en de politie stopt even om te informeren wat ik doe en waarheen ik ga , ik kom vroeg aan in qazvin en heb nog de tijd om de stad te bezoeken , enkele mausolea die in tegenstelling tot de mongoolse van de vorige dag nog bezocht worden door pelgrims , bezoek een medresse , op het binnenplein ervan staan enkele bomen en mensen slaan er de vruchten van af , het zijn kleine witte bessen , geen idee hoe ze heten maar ze smaken fris en zoet ,
woensdag 14/5 karaj
wat laat vertrokken want eerst nog geld gaan wisselen , door de economische sancties die aan iran worden opgelegd is er geen internationaal bankverkeer mogelijk (of slechts heel moeilijk en traag) en geld afhalen met de bankkaart is onmogelijk , als ik uit de bank kom staat een fietser de mijne te bekijken , het gebruikelijke gesprek volgt , ik zeg hem waar ik vandaag heen wil - zo'n 100 km verder - en hij nodigt me uit om bij hem nog te gaan eten , ' dan kun je vanmiddag om 1 of 2 uur vertrekken ' , dat is een beetje een onrealistische inschatting van hem , ik weet ondertussen hoelang het duurt om mijn dagelijkse afstand af te leggen , dus kan ik niet ingaan op zijn uitnodiging ,
onderweg doe ik het evenwel toch , een auto stopt voor me en de bestuurder vraagt of ik thee wil , we zijn net gestopt voor de plek waar hij werkt , een palettenfabriek , een 4tal mannen plus mezelf zitten vervolgens in de keet thee te drinken en een meloen te eten , ze vragen of ik naar afghanistan ga en dit met een specifieke reden , er loopt namelijk nog een 5de man rond en dat is een afghaan die er als laatste bij komt zitten , hij wordt wat neerbuigend behandeld , als wij gedaan hebben met het eten van de meloen , neemt hij de schillen en lepelt de restjes van de binnenkant ervan af ...
donderdag 15/5 teheran
korte etappe naar teheran , onderweg doet nog eens iemand me stoppen , hij vraagt me wat ik van iran en de iranezen vind , en vertelt me over het verschil tussen de regering en de gewone iranees , de eerste geeft iran een slechte naam in de wereld , de tweede wil gewoon vrede en is het niet eens met het beleid dat de regering voert , ik vertel hem over deze blog en hij vraag me dit er zo op te zetten , bij deze dus ( het is een verhaal dat ik nog vele keren hoor , met maar een enkeling die pro-regering is )
16-17-18-19 / 5 , 4 rustdagen in teheran
dat is veel , eigenlijk te veel , enkele musea bezocht , en geprobeerd om mijn ' letter of invitation ' voor turkmenistan om te zetten in een visum , dat is niet gelukt : bij de eerste poging bleek de ambassade verhuist , bij de tweede poging te laat (heerlijk verkeer in teheran) , de derde keer bleek de goede maar ik zou nog eens 5 dagen moeten wachten , dat was me te veel van het goede , dan maar geinformeerd of het ook aan de grens kon en dat 'zou' geen probleem mogen zijn (dat hoop ik toch)
wat is er nog gebeurd in die dagen , wel perspolis is voetbalkampioen van iran geworden , op zaterdag was de beslissende match , daarna veel volk op straat natuurlijk , en wat later werd het te veel volk , de politie probeerde de kruispunten vrij te maken en dat gebeurt hier als volgt : niet met honden maar met de motor wat rondjes draaien in het volk , mooie foto-gelegenheid natuurlijk maar dat duurde niet lang want mijn camara werd uit mijn handen getrokken door een agent , fotos verwijderen ! gelukkig is het nu digitaal en heb je wel je camera terug
29-05-2008 om 19:51
geschreven door helder
18-05-2008
saray - zanjan
zondag 4/5 : van saray naar iran ?
's morgens kan ik mijn adem zien bij het ontwaken , geen electriciteit , geen water , geen verwarming ontbijt in de omakamer , deze keer met oma erbij , de broer van nurullah komt mee ontbijten en van hem krijg ik ook de wangbegroeting , bij het afscheid bied ik nurullah mijn woordenboekje aan , het is toch mn laatste dag in turkije maar het weigert herhaaldelijk het aanbod , ik geef de kinderen dan maar wat snoepjes en dat mag gelukkig wel
op stap , nog een 30tal km naar de grens , het zijn lastige km door een wijds landschap tot ik een rangeerstation zie opdoemen , hier wappert al een iraanse vlag , rij verder want dit is niet de grensovergang voor mij en even later verschijnt er een groep gebouwen , maar : geen verkeer en de weg loopt ten einde op een gesloten poort , ernaast is een deur waar ik door ga en ik sta op een leeg plein , verlaten gebouwen en een doodse stilte , wat verderop is een post van de jandarma , ik ga daarheen en krijg de ontnuchterende mededeling dat dit geen grenspost (meer) is , er zit niets anders op dan terug te keren , nochthans had ik het verschillende keren gevraagd , gisteravond nog en telkens kreeg ik de boodschap dat deze grenspost open was ...
de weg terug is precies nog lastiger , het zijn nu net allemaal hellingen , rij saray weer voorbij op weg naar ozalp waar volgens de jandarme een bus vertrekt naar van , even voor ozalp stopt een vrachtwagen die me meeneemt naar ozalp en daar vind ik effectief en gelukkig een bus
op de terugweg stoppen voor een controle van de jandarma , waar ik met de fiets normaal niet hoef te stoppen , de koffer gaat open , er wordt even in de bus geloerd en gezocht naar verdacht uitziende sujetten , mijn buurman fluistert - 'problem problem' - problem vanwege de pkk ? fluister ik terug - neenee de pkk is hier geen problem - de jandarma is het probleem ? - evet , de jandarma is het probleem
en dan vertelt hij me iets dat ik tot beider veiligheid hier niet kan verklappen (spannend he !)
terug in van waar ik 2 dgen geleden vertrek en op zoek naar een mogelijheid om de grens noordelijker over te steken , heb echter geen zin om dit stuk nog te fietsen , samen met de receptionist van het hotel zoeken we transport voor de volgende dag
maandag 5/5 van - maku
tegen de middag aankomst in gurbulak aan de turks-iraanse grens dus niet met de fiets maar met de auto erheen gevoerd de formaliteiten aan de turkse grens zijn snel afgehandeld , een 'uit'-stempel in het paspoort en dan naar de eigenlijke grens , en ditmaal is het een echte : 2 metalen poorten achter elkaar , de turkse poort wordt op een kier gezet zodat ik erdoor kan en dan is het wachten op de iraanse grenswacht , die neemt mijn paspoort in ontvangst en even later wordt ook de iraanse poort op een kier gezet zodat enkel ik erdoorheen kan , met mijn hele hebben en houden naar het transitgebouw , ik hoef niet aan te schuiven tussen de auto's en moto's , de moto's zijn van een groep duitsers op reis naar india , zij zitten ook te wachten in transit en zij zitten daar al behoorlijk lang , ik heb meer geluk want er zijn geen aparte formulieren of verzekering nodig voor de fiets (wat voor hen wel nodig is) , in hoop en al 3 kwartier is het zaakje voor mij afgehandeld , de beambte neemt mij nog eens mee naar de verantwoordelijke van de touristische dienst , de enige die er engels spreekt om te vragen wat mijn reisplannen zijn , als dat vertaalt is geeft hij mij mijn paspoort terug , blijkbaar was deze vraag pro forma want de nodige stempels stonden er al in
voila , dat was het dan , ik zit in 1 van de assen van het kwaad , en dat viel hier althans reuze mee , zelfs mijn bagage werd niet gecontroleerd
de eerste etappe in iran is een korte , naar maku , op een 30tal km van de grens , het is warm weer en het begint wat te spetteren maar slechts aan 1 kant van de weg , de ene helft van de hemel is donkerbewolkt , de andere is zonneklaar
dinsdag 6/5 ev oghli
het eigenlijke doel van de dag ben ik overschoten , het woord centrum in farsi ken ik nog niet en vooraleer ik besef dat ik erover ben rij ik maar door , nabij ev oghli komt een motorrijder me vragen waarheen ik ga , ik vraag hem of ik daar kan overnachten en hij zegt van ja , maar eenmaal ter plaatse blijkt dat niet het geval te zijn , na wat aandringen blijkt er toch een 'kamertje' te zijn waar ik kan blijven , maar dat is dan ook alles ...
woensdag 7/5 marand
een rustige etappe , meerendeels bergaf , kom vroeg in marand aan en ga op zoek naar een fietsenwinkel om dat xdehands voorwiel te vervangen , er is inderdaad wel een winkel van een beter allooi dan dat van bingol maar die hebben mijn maat niet maar ik krijg wel een adres van een winkel in tabriz , koop nog de 'iran news' voor wat plaatselijk nieuws , eet een lekker ijsje en rust wat uit
donderdag 8/5 tabriz
vroeg op , een lange harde klim om de dag te beginnen en daarna geleidelijk aan dalen tot in tabriz , een afwisselend en mooi landschap , rond tazekhand staat een chauffeur langs de weg , hij doet me teken te stoppen ( met de hand op en neer zwaaien ter hoogte van de heup ) , als hij hoort waarheen ik op weg ben geeft hij me zijn telefoonnummer en de boodschap 'als je in mijn stad ben bel dan maar' , is dit een uitnodiging ? , ik veronderstel van wel maar ga er niet van uit
kom vroeg aan in tabriz , in deze stad zou wat te bezichtigen moeten zijn maar mn eerste werk is het vinden van die fietswinkel , het is idd een goed adres , er komt een 100% nieuwe band op te liggen , dat is al een opluchting , nu kan ik de stad bezoeken , ga eerst naar het infopunt waar de verantwoordelijke vraagt welke reisgids ik heb , hij bekijkt het en het is volgens hem geen goede gids , even later komen 4 zwitsers binnen en ook aan hen vraagt hij welke gids ze hebben , zij hebben blijkbaar wel een goed exemplaar mee , het verschil met mijn gids ? in de hunne wordt de verantwoordelijke met naam genoemd ...
de zwitsers hebben wel nog een speciale mededeling , enkele dagen geleden hebben ze een chinees ontmoet die ook met de fiets onderweg is , al 14 jaar onderweg ! hij heeft ondertussen 6 keer de wereld rondgereden , das andere koek nietwaar
bezoek het laatste restant van de stadspoort , de blauwe moskee en het museum en daarmee is zowat alles gezien , loop nog even door de bazaar maar als je er eentje gezien hebt dan heb je ze eigenlijk allemaal gezien , turkse of iraanse bazaars , veel verschil is er niet
vrijdag 9/5 bostanabad
een korte etappe , maar een lastige , berop en forse wind tegen , in bostanabad vraag ik of ik ergens mag kamperen en dat mag in het park
communicatie in iran : -aan de camionchauffeur die me helpt in bostanabad vraag ik waarom hij vandaag werkt , vrijdag zijnde had ik het rustigerverwacht op de iraanse wegen maar dat is niet het geval , antwoord : het is een mercedes gemaakt in duitsland in 1977 - vanmorgen bij het ontbijt vraag ik de vertegenwoordiger die bij me aan tafel zit wat de toestand is tussen china en tibet , want ik heb al enige tijd geen nieuws kunnen bekijken , antwoord : er ligt een woestijn tussen china en tibet
ligt het aan mijn vragen of mijn engels ? ik weet het niet , maar eigenlijk is het wel grappig
zaterdag 10/5 miyaneh
een beetje regen vannacht , maar tegen de ochtend is alles opgedroogd en kan de tent direct weggestoken worden zonder extra werk de klim van gisteren wordt vandaag verdergezet tot halverwege de etappe dan gaat het gestaag naar beneden en dan kan ik wat van de omgeving genieten
nog eens een supporter langs de weg , hij staat naast zijn auto en eenmaal ik ben gestopt stapt ook zijn vrouw uit om goeiedag te zeggen en daarna nog 2 vrouwen (relatie onbekend) , ik krij achtereenvolgens een zakje dadels , een plastic bloem een balpen en tenslotte een bidsnoer : 'welkom in iran ! '
wat verderop wordt ik ingehaald door een kolonne kampingcars , voornamelijk uit duitsland maar ook een enkeling uit denemarken frankrijk en nederland , ze zijn ook op weg naar china , althans dat leidt ik af uit de stickers die op elke cc staat 'in de voetsporen van marco polo'
in miyaneh zelf gaat het iets anders , ik zoek de weg naar het hotel , een man spreekt mij aan en wijst me de weg , 'en krijg ik nu een euro van je' , overal kom je van alle soorten mensen tegen zeker ?
zondag 11/5 zanjan
omgekeerd scenario van gisteren , eerst dalen door nauw gebergte met enkele tunnels onderweg , een mooi landschap met kloven en dalen over een goede weg , darna spreidt het landschap zich weer open en stop even bij een oude brug , daarna trekt het landschap zich weer open richting zanjan , het wordt warmer en het gaat weer omhoog richting zanjan , bij het binnenrijden van de stad stopt een chauffeur me nog een soort brood toe , iets voor morgen onderweg denk ik
in het hotel vraag ik naar een internetcafee , ergens in de stad is er een krijg ik als antwoord , - is het ver van hier ? - zo'n 5 km ik trek een gezicht 'zo ver ?' - neen , zo'n 3 km als het zo gemakkelijk is dan hoef ik maar een paar gekke bekken trekken en volgende week zit ik in peking , maar het is denk ik eerder een voorbeeld van de houding van iraniers zowel als turken , ze zijn niet graag de boodschapper van slecht nieuws ( achterlicht weggooien ipv gewoon te zeggen dat ze iets gebroken hebben ? , niet durven zeggen dat een grensovergang gesloten is ? )
ga op stap en vermoed dat de bestemming idd eerder 5 dan 3 km ver ligt , de kwaliteit van de verbinding is echter bedroevend en er is geen skype , later lees ik dat internetbellen beperkt wordt omdat de concurrentie ervan het staatsbedrijf te veel geld kost
18-05-2008 om 16:39
geschreven door helder
karakocan - saray
maandag 28/4 karakocan
mooi weer en warm , fietsen langs enkele meren , de eerste 60 km is het terrein goed doenbaar , doe onderweg inkopen en krijg daar thee aangeboden , deze keer ga ik er op in want heb de tijd , de prijs van de thee is wel de ondertussen klassieke ondervraging rij daarna verder richting bingol maar dat is wat te ver en daarom neem ik de afslag naar karakocan , tijdens dit tweede stuk van de etappe kom ik onderweg vele kuddes tegen , voorafgegaan door 1 of 2 ezels , de herder commandeert de ezels en de rest volgt
in karakocan is naast het hotel een theehuis , daar moet ik eerst buiten zitten in afwachting van de komst van de hotelbaas , daar blijkt iemand te zitten die nederlands kent , heeft enkele jaren in belgie gewoond en hij vertelt me dat de meeste belgische turken uit deze stad (en streek) afkomstig zijn 'in het ksteeltje kennen ze ons ondertussen wel' , daarmee bedoeld hij waarschijnlijk het klein kasteeltje ? vervolgens zegt hij me ook dat ik een grens ben overgestoken , nu zit ik in kurdistan
's avonds ga ik naar de lokanta waar 1 van de andere gasten bij me komt zitten om me te onderhouden , hij woont in duitsland en is nu terug met zijn jaarlijkse vakantie waarbij hij telkens wat meebrengt uit het rijke westen voor familie en vrienden
dinsdag 29/4 bingol
de dag begint mooi maar donkere wolken pakken zich samen in het oosten , het terrein wordt lastiger en de bergen laten nog eens voelen waartoe ze in staat zijn , een hevige regenbui in mijn nek en serieuze wind , in deze toestand stopt een camionnette voor mee en ik mag mee maar ik wijs het aanbod af en ga zo door , kort in de namiddag kom ik in bingol aan , ben lang onderweg geweest voor een korte afstand en nat en moe als ik ben zoek ik onderdak , onderweg kom ik 2 studenten tegen die me vragen wat ik in bingol kom doen , ' hier is niets ! '
heb wat tijd over en ik ga op zoek naar een nieuwe buitenband , die van mn voorwiel vertoont een bobbel en de tip van wim indachtig en de vorige ervaring ermee wil ik een nieuwe band voor ik er onderweg problemen mee krijg , de reserve die ik bij heb wil ik als reserve houden voor het geval ik in een plek kom waar niets te verkrijgen is , een universiteitsstad zal toch wel een fietswinkel hebben ? met hulp wordt ik naar een plek gebracht waar iemand tussen wat fietsmateriaal zit te koekeloeren , hij bekijkt het wiel , haalt de band er af ( met schroevedraiers !!! ) eens eraf gaat hij op zoek naar een andere band , ik zeg wel degelijk andere want nieuwe heeft hij niet , 1 voor 1 haalt hij banden van het plafond , allemaal 2de 3de of ik weet niet welke hands , uiteindelijk vindt hij er een bij de buurman , wiel is uiteindelijk hersteld maar ik vraag me af voor hoelang ...
na deze interessante ervaring ga ik eten , de man die schuins voor me zit bestelt een dessert , ik zit er naar te kijken want het is er eentje dat ik nog niet gezien heb , hij ziet dat en presenteert een stuk ervan , ik proef en vraag om er ook zo eentje te bestellen , het wordt niet in de lokanta zelf gemaakt maar komt van de bakkerij ernaast , zo gaat dat , leven en laten leven , niet iedereen maakt alles zelf , daarom ook zie je voortdurend (vooral) jongetjes heen en weer lopen door de straten met thee en schotels met vanalles erop , en wat nog het beste is : de man betaalt mijn dessert !
woensdag 30/4 mus
serieuze etappe voor de boeg , terwijl ik de fiets klaarmaak voor vertrek wordt de kleine van het hotel er op gezet , goed fietsweer , niet te warm en de donkere wolken van gisteren zijn verdwenen en een mooie omgeving , naar een pas waar een post van de jandarma is gevestigd , ik wordt tegengehouden , deze keer niet omdat ik fotos neem maar uit verveling , ze hebben waarschijnlijk zin om een babbeltje te slaan , de chef van de post komt er ook bij en waarschuwt me dat oostturkije gevaarlijk is , dat herinnert me aan een uitspraak van kemal in malatya : in westturkije zeggen ze dat oostturkije gevaarlijk is en waarom ? eenvoudig , ze willen niet dat de toeristen oostturkije leren kennen , zo verliezen ze inkomsten!
na de 2de col van de dag volgt een afdaling naar een breed dal , een lange vlakke weg naar mus als ik 's avonds nog wat rondwandel in de stad , wat eten en drinken stop ik bij een bakkerij en bestel wat , ze horen dat ik geen turks ken en vragen of ik engels spreek , gevolg : ik word 'gegijzeld' om met de jobstudent wat engels te babbelen , hij krijgt niet veel de gelegenheid maar in vergelijking met vele anderen valt zijn engels goed mee , als hij hoort in welke branche ik werk vraagt hij me zelfs welke notebook hij moet kopen , maar daar kan ik hem jammergenoeg niet bij helpen
terug in het hotel herhaalt het scenario zich , familie van de eigenaar komt bij me zitten in de lobby (eigenlijk wou ik naar het voetbal kijken maar daar komt niet veel van in huis) en ook door deze jongen word ik overstelpt met allerlei vragen , zijn engels is echter niet goed genoeg om een degelijke conversatie te beginnen , hij toont me zijn engels schrift en zoals de leraar duits nabij afyon me vertelde vooral oefeningen grammatica maar een volzin produceren lukt niet (en hij was laatstejaars middelbaar) , leergierig zijn ze wel , dat moet je hen nageven
donderdag 1/5 tatvan - van
de vlakte waarmee ik gisteren de etappe beeindigde zet zich vandaag voort , mooi weer en rustig pedaleren naar tatvan , onderweg even schrikken van een straathond , als ze reageren dan bleven ze totnogtoe steeds ter hoogte van mijn achterwiel blaffen , deze echter komt naar mijn gevoel wat te dicht bij mijn kuiten , als een bus passeert heeft hij daar meer schrik van dan van mij en haakt uiteindelijk af , oef
zonder andere speciale gebeurtenissen bereik ik tatvan waar ik de ferry naar van zoek , eigenlijk is het een ferry die enkel gebruikt wordt om goederentreinen over te zetten maar passagiers worden voor een klein prijsje ook meegenomen , er zijn echter geen faciliteiten aan boord
als ik aankom wordt de ferry nog gelost en ik mag bij de mannen van de yzeren weg gaan zitten , thee drinken , op de achtergrond wordt de oproep tot gebed ingezet en 1 van de mannen wijst naar zijn collegas en zegt dat ze moslim zijn maar hij niet , hij is een zonaanbidder , nog een primeur : de eerste zoroaster die ik tegenkom
ik blijk niet de enige verstekeling aan boord te zijn , er zijn nog 3 medepassagiers : Aaron uit amerika , Dora (dorothea) uit duisland en Sara uit italie , we maken kennis en besluiten om bij aankomst in van naar hetzelfde hotel te gaan
vrijdag 2/5 van - rustdag
mijn eerste mei neem ik met een dag vertraging , met mijn reisgenoten voor een dag bezoeken we het eiland ekdamar waar een armeense kerk te bezichtigen is , bij de terugtocht naar het vasteland valt de boot stil , en andere boot neemt ons op sleeptouw maar dat touw is blijkbaar niet goed vastgemaakt vooraan , schiet los en de 2 boten drijven uit elkaar maar aangezien het touw achteraan wel nog vastligt maakt onze boot serieus slagzijl , even schrikken was dat
zaterdag 3/5 saray
de dag begint in mineur , als ik mijn fiets uit het berghok haal merk ik dat het achterligt verdwenen is , wat is er gebeurd ? als ik het goed begrijp is die getoucheerd geweest tijdens het dweilen en hebben ze alles gewoon direct weggegooid , dit ipv me iets te laten weten , misschien was enkel de plastic buitenkant stuk maar dat kan ik nu niet meer beoordelen , ze dachten misschien dat ik het niet zou zien of als er geen resten zijn dan is er ook niets gebeurd of ... , ik weet niet wat ze dachten , aan mijn paar woordjes turks heb ik niet genoeg om verhaal te maken maar dat is dan buiten Dora gerekend , erasmus studente in istanbul sinds meer dan 6 maanden en met haar hulp komen we tot een vergelijk , ik betaal mijn kamer niet voor de nachten en als zij gedrieen er nog een korting kunnen uithalen voor hen , het is hen gegund , ik heb geen goesting om nog langer te blijven , neem afscheid van mijn medereizigers en vertrek
doel voor vandaag is om naar de turks-iraanse grens te rijden , maar met het oponthoud van deze morgen en het onweer in de namiddag dreig ik er niet te geraken , een 2tal kilometer voorbij saray stopt er nog een een camionnette en deze keer ga ik maar wat graag in op de uitnodiging van deze chauffeur , nurullah genaamd en hij woont in saray , de fiets wordt opgeladen en hij rijdt naar zijn huis, een modderige koer , de fiets gaat in een hok aan de zijkant van de koer , 2 vrouwen (vrouw en moeder blijken later) kijken vanuit het huis toe , de schoenen uit aan de entree, daarna een grote ruimte met tapijt en enkele zetels , en daaromheen nog verschillende kamers , ik wordt naar 1 ervan gebracht , op de tapijten en kussens rondom de kamer is die verder leeg , enkel mijn bagage vult de ruimte , dit wordt mijn kamer voor vannacht , ik krijg thee en koekjes en een deken wordt om me heen geslagen , mijn sokken zijn doornat ... ik krijg een nieuw paar sokken ! , kan wel niet douchen want er is (tijdelijk) geen stromend water de conversatie verloopt moeizaam via het zakwoordenboekje , reizigers ontvangen is een hobby zegt hij , maar in de loop van de avond wordt me duidelijk dat de hobby van de man wel volledig op de schouders van zijn vrouw valt , zij brengt thee , maakt eten enz als hij bijvoorbeeld over eten begint haal ik uit wat ik bij me heb maar hij maakt een afwijzend gebaar , als er hier gegeten wordt dan van het huis , niet het eten van de gast aangezien de bedoeling dat de gast onderhouden wordt , duurt het een tijdje voor ik alleen ben en me kan omkleden (wel zonder me te kunnen wassen) , als dat gebeurd is gaan we naar een andere kamer en die heeft een kachel en daarnaast ligt zijn moeder (dit zal haar kamer zijn zeker ) en zijn 2 kinderen zijn er ook 1 en 4 jaar en nogal druk , in deze kamer 1 stuk meubilair , de koffer van zijn moeder
een oudere man komt binnen en ik krijg er een turkse begroeting van : de wangen tegen elkaar , we blijven daar nog even zitten en dan volgt de mededeling dat er gegeten kan worden , de mannen (dus ook ik) gaan naar de centrale ruimte waar op de vloer een grote metalen bord ligt met opstaande randen en daarin verschillende schoteltjes : yoghurt , komkommer en tomaat en voor elk apart een schoteltje met kip (de mooiste stukken voor de gast ) in een soepje, het zelfgemaakte , ongedesemde brood ligt in de wasteil , eten bij kaarslicht - vanavond dus ook geen electriciteit - en het smaakt
na de maaltijd terug naar de omakamer voor thee , weinig conversatie , enkel nog de vraag of ik fehryi erdal ken ik vraag of ze terug in turkije is maar volgens nurullah is dat niet het geval , in het woordenboek heeft hij ondertussen het woord hoofdpijn gevonden en wijst naar zijn vrouw , hij biedt me nog wat te drinken aan maardat weiger ik , ook ik wil slapen en zijn vrouw niet langer tot last zijn , ga terug naar 'mijn' kamer en haal m'n slaapzak uit maar die moet ik weer wegsteken , even later komt de vrouw met een matras en dekens en wordt ik letterlijk door hen ingestopt
een speciale maar bijzonder aangename ervaring
18-05-2008 om 09:07
geschreven door helder
fotos
de blauwe moskee in tabriz
hier zelfs fietscompetities , zoiets nooit gezien in turkije
tentje in bostanabad
iraans landschap
geschenkjes onderweg
18-05-2008 om 00:00
geschreven door helder
fotos
rommelige aanwezigheid in saray
afstanden op zijn farsis
bij vertrek uit marand wordt je gewaarschuwd dat het bergop gaat
een hele dag werken in de bazaar , dat is vermoeiend
verkeersdrukte in tabriz , en het kan altijd erger
