|
Lieve engelenvrienden,
Nu met de feestdagen in het verschiet heb ik wel een héél mooi verhaal voor jullie.
Een tijdje terug kwam er een mevrouw Monique genaamd bij mij in de winkel The Angel Store binnen samen met haar mama.
Ze keek rustig naar onze engelenbeelden en ik bood haar een tasje koffie aan.
Toen ze ging zitten liet ze me een foto zien van haar overleden echtgenoot Roland.
Hij was nog maar een 8-tal weken overleden.
En ze had een brief van hem ontvangen waarin stond geschreven dat als ze er behoefte aanhad dat ze van hem contact mocht zoeken met mij, Han Beeren.
Ook schreef hij dat hij niet wist wat Monique mocht verwachten maar dat ze zeker niet alleen naar me toe moest komen, ze moest iemand meenemen.
Toen ik de brief las die Monique mij overhandigde werd ik even stil.
Was iemand daar werkelijk mee bezig vroeg ik me af, wetende dat je gaat sterven en dan toch nog verwijzen naar iemand die contact kon maken?
Wou Roland dit echt voor zijn vrouw waarmaken?
Helaas moest ik deze dame op het moment in de winkel teleurstellen,
daar beste lezer voor mij iemand toch wel 6 maanden moet gestorven zijn om er goed contact mee te maken. Het was nog zo vers 2 maanden pas dat Roland was gestorven.
En ik stelde haar voor om dan best toch maar een afspraak te boeken.
Toen ik haar vertelde dat er in de agenda pas plaats was in 2019, zonk de moed haar in de schoenen.
Het toeval (ook al bestaat dat voor mij niet) was dat er die dag iemand had afgemeld om de komende engelencursus te komen volgen.
Ook in deze lessen maken we tijd om een hele avond met onze overleden dierbaren te communiceren.
Monique haar mama spoorde haar aan om haar kans te grijpen en zich dan maar in te schrijven voor de engelencursus die enkele weken later van start zou gaan.Dan hoefde ze misschien toch niet zolang te wachten.
Zo gezegd zo gedaan, we zouden ons binnenkort weer zien weliswaar in een groep maar ik zou haar de engelenwereld leren kennen en liet haar weten dat ik hoopte dat dan haar man voldoende kracht had om zich dan toch bij mij een beetje bekend te maken en eventueel dan al wat boodschappen door te geven via mij.
Dinsdag 13 december 2016 was het dan zover, het avondje praten met overledenen zou aanbod komen.
Toen alle cursisten hun foto op tafel hadden gelegd met of zonder persoonlijk voorwerp gelinkt aan die persoon kon de avond van start gaan.
Ik vroeg aan iedere deelnemer om een foto te kiezen die op de tafel lag en waar ze totaal geen achtergrond informatie van hadden.
Want op zon avond leer ik de mensen hoe ik in reading ga en mogen ze zelf eerst eens voelen en ondergaan of ze iets zouden doorkrijgen van de persoon op de foto.
Sommige slagen daar wonderwel zéér goed in, andere vinden het dan weer wat moeilijker maar daarom niet minder spannend.
Zo gebeurde het in de loop van de avond dus dat de foto van Roland de man van Monique uiteindelijk dan toch in mijn handen terecht kwam.
En daar gebeurde het, hij ging pal achter zijn vrouw staan en nam haar schouders vast.
Toen ik aan Monique vroeg of ze merkte dat haar schouders anders aanvoelde moest ze beamen dat die wel héél erg warm voelde een aangenaam gevoel zelfs.
Maar haar man Roland gaf niet op, want hij liet me weten dat hij op het moment dat hij stierf een raam had laten stuk springen bij zijn broer aan de terraskant.
Monique stond perplex en zij dat dat inderdaad op het tijdstip van overlijden gebeurd was.
Ik melde haar dat dat het teken van haar overleden echtgenoot was geweest om aan zijn familie te laten weten dat het lijden nu voor hem voorbij was.
En toen zag ik zwarte schoenen, in stilte vroeg ik aan haar man waarom hij me deze zwarte exemplaren liet zien.
Han sprak hij, dat zijn mijn makkelijke schoenen, ze staan nog thuis in de kast.
Monique mag deze niet wegdoen, ze moet ze eens uit de kast halen want aan de voorzijde zijn ze wat beschadigd en bekrast maar ze zal als ze ze vastneemt wel weten waarom ik haar deze schoenen wil laten zien.
Ook liet hij me weten dat het hem ontzettend veel energie koste om al zo kort na zijn overlijden boodschappen te geven.
Maar hij wilde zijn uiterste best doen om zijn vrouw die het zo moeilijk had toch een boodschap mee te geven.
En zo verliep de avond voor al de cursisten op zijn einde en had iedereen enkele korte boodschappen gekregen.
Maar wat was ik verbaasd toen ik de dag nadien een berichtje kreeg van Monique.
Want wat bleek?
Ze was toch even de schoenkast van Roland ingedoken om op zoek te gaan naar de schoenen die hij had beschreven.
Ze schreef het volgende:
Hallo Han, je had het gisteren over een paar zwarte schoenen van roland , die ik niet weg mocht doen want die liepen zo goed. Ik heb ze in zijn schoenen kast gevonden en er lag een wit veertje op.
Onderaan het berichtje plakte een foto van een zwarte veterschoen deze was aan de voorzijde wat bekrast maar aan de zijkant ervan plakte een piepklein wit veertje!!!
Ik denk en hoop dat ik Monique toch nog een mooi cadeau heb mogen geven voor de komende feestdagen.
Ook al zal het gemis groot zijn, Roland heeft zijn Monique, via mij duidelijk laten weten door zijn zwarte schoenen dat hij nooit veraf zal zijn.
En u overleden dierbaren, beste lezer zullen ook u niet in de steek laten.
Ze zijn er nog zo dikwijls weliswaar niet zichtbaar voor de meeste mensen onder ons, maar ze zijn er wel.
En ze willen niets liever dat dat u allemaal toch mooie warme dagen tegemoetgaat.
Ook al lijkt dat zo immens zwaar.
Als jullie een beetje kunnen genieten, genieten zij met uw mee!
Ik hoop oprecht dat uw met dit verhaal toch een beetje mag ervaren dat ze er ook voor jullie zijn.
Ik wens jullie dan ook allemaal hele warme, liefdevolle dagen met de kerst en een heel gelukkig nieuwjaar.
Met de beste wensen voor 2017.
Warme engelenknuffel van mij,
Han.
Mail die ik kreeg van Monique na goedkeuring van het verhaal:
Lieve Han
De laatste brief van Roland mocht ik pas na de uitvaart open doen. Na het lezen was ik een beetje teleurgesteld. Ik had een hele lange brief verwacht met allemaal tips om de moeilijke tijd door te komen , of een ellenlange liefdes brief. Maar nee, het was een verwijzing naar jouw.
Ongeveer twee maanden na zijn overlijden ben ik naar je toe gekomen , niet weten waaraan ik me moest verwachten, maar iets in mij dreef me naar Bree. Ik werd er heel warm ontvangen , mocht mijn tranen laten gaan en direct kreeg jij al signalen door van Roland.
Vol moed schreef ik me in voor je engelen cursus. Misschien zou ik daar wat troost en rust vinden voor dit immense verdriet.
De dinsdag avonden werden voor mij een licht punt, een verlangen om weer samen te zijn met deze prachtige groep vrouwen waar ik zoveel warmte en liefde van voelde. Ik ben begonnen met het vragen van tekens en omdat deze al heel snel volgde kreeg ik terug hoop en vertrouwen in de toekomst.
De groepsreading was prachtig. Jij heb me zoveel gegeven door het contact dat je kreeg met Roland, ook al was hij nog maar 4 maanden overleden. hij doet zoveel moeite om met jouw te praten. Hij had het onder andere over een paar zwarte schoenen, waarvan de punten wat afgesleten waren en die ik zeker niet weg mag doen, omdat ze zo lekker zaten.
Bij thuis komst ben ik de schoenen uit zijn kast gaan halen , en wat denk je er lag een wit veertje op....
Nu weet ik dat zijn laatste brief nooit zijn laatste woord zal zijn voor mij. Hij heeft me naar jouw geleid om zo met mij contact te blijven over deze grenzen van het leven heen. Onze liefde is oneindig, zo heeft hij het mij belooft en zo zal het ook zijn. Iedere dag hou ik nog meer van deze prachtige man, mijn engel
Zo noemde ik hem 10 jaar lang en zo zal hij ook bij me blijven.
dank je wel lieve Han voor al jouw gave om ons gelukkig te maken .
De envelop die Monique na de uitvaart pas mocht openen.
De brief die Roland aan Monique schreef en waarin hij verwees om contact met me op te nemen.
Roland en Monique.
Roland zijn lievelingsschoenen waar hij naar verwees en die Monique uit de kast moest halen.
Daar zat het piepkleine witte veertje op!
|
