Zondag...ik neem toch even de tijd om me te verdiepen in hoe mensen hier leven. Het is opmerkelijk hoeveel securitymensen er her en der zijn; en dat is hier niet anders. Er staan er vijf aan en rond de inkom, binnen zijn er nog eens twee die de hele dag aanwezig zijn. Je vraagt je je dan af, compleet onwetend en nog niet doordrongen van het verschil in leven en alle standaarden die daar mee te maken hebben, dat het toch een som geld moet kosten om een hotel, ook al is het dan in Kameroen, beveiligd te houden. Tijd voor een vragenronde dus.Ik ga naar buiten om een sigaret op te steken, meteen twee mensen die spontaan de deur voor me opendoen en zoals steeds heel gedisciplineerd 'bonsoir monsieur' zeggen. Ik begin te roken en vraag aan één van hen om bij me te komen zitten om wat te babbelen. De man is bijzonder vereerd en gaat met een heel brede lach op zijn gezicht op het houten bankje zitten dat voorzien is als rookhoekje voor de hotelgasten.
Om niet meteen te zwaar aan te vatten vraag ik hoe de uurregeling verdeeld is. Het blijkt een 24u service te zijn die de securityfirma verzorgt aan het hotel, verdeelt in drie shiften van acht uur. Op zich niet zo slecht denk je dan onmiddellijk. Hij vervolgt echter zijn uiteenzetting en vertelt me dat ze geen pauze hebben en dat het hen niet toegelaten is te drinken tijdens het werk. Ik was blij dat ik op een bankje zat, want inderdaad, zolang ze niet gedaan hebben met werken, mogen ze niets drinken. Zelfs wanneer hun shift er op zit, moeten ze eerst hun uniform ergens gaan uitdoen vooraleer ze wat mogen drinken of eten. Als ze dit niet doen, en het wordt opgemerkt door de camera's die toch wel talrijk aanwezig zijn, volgt het ontslag. Hij stopt zijn betoog even en laat me bekomen van het eerste deel van zijn verhaal, terwijl hij begint te lachen. Tegelijk excuseert hij zich als hij merkt dat ik dit niet kan begrijpen en een dito gelaatsuitdrukking blijk te hebben. Je moet je dat maar eens voorstellen : het is ongeveer 40° buiten, ontzettend vochtige lucht en je moet acht uur rechtstaan zonder ook maar één slok te mogen drinken...weerzinwekkend is het. Vriendelijk vraag ik hem om verder te gaan, hij kan heel aangenaam vertellen en ondanks de inhoud van zijn verhaal, is het toch een heel fijn gesprek. Spontaan begint hij over de verdienste te spreken en even spontaan grijp ik het rokersbankje met beide handen. Terecht zo blijkt al snel: voor dit werk in deze condities verdienen ze omgerekend nog geen honderd euro per maand. Het is door mij een niet te vatten realiteit dat zij hier dan ook nog eens dankbaar voor zijn.
Compleet van de kaart geblazen, neem ik een pauze in het gesprek en ga binnen een fles water kopen. Binnen vraag ik aan één van de andere mensen van de security of hij ook een glas wil. Hij weigert heel beleefd en plichtsbewust; "misschien na de shift monsieur". Waarschijnlijk is het mijn onervarenheid die me er toe brengt om een aantal flessen te kopen die ze na hun shift kunnen afhalen aan de balie van het hotel. Als ik hen dit meedeel, vallen ze bijna op de knieën van dankbaarheid. Hoe kan dit nu toch bestaan dat mensen zo moeilijk aan drinken geraken en dat werkomstandigheden zo onmenselijk kunnen zijn? Meer nog, hoe kan het zijn dat mensen daar op zich ook geen problemen mee hebben en dankbare glimlach op hun gezicht kunnen houden?
Ik zeg dikwijls tegen mijn kinderen dat ze geen eten mogen weggooien en dat ze al hun drinken moeten opdrinken omdat er mensen in de wereld zijn die niets hebben. Wel, het is echt waar lieve schatten van me, jullie mogen dat echt niet doen. Het is heel erg om te zien dat er kinderen zijn die geen water kunnen drinken omdat hun mama en papa geen centen hebben om dat te kopen.
Wie hier geen werk heeft, is zo goed als verloren, zoals het merendeel van de mensen hier. Maar echt zichtbaar zoals de beelden die we steeds zien verschijnen, is het niet. Daarom dat het in de steden ook veel gevaarlijker is dan in kleinere dorpen, waar de bevolkingsdichtheid veel lager ligt. Dat zegt ook Erik, de man van de security die me een schokkende avond bezorgde. Armoede kan naast je lopen op straat, en er is voor de armen maar één ding wat ze willen doen als er geld hun weg kruist...
Maandagmorgen sta ik op, ga beneden ontbijten en krijg ik spontaan zeven handen om te schudden. Het gaat wel echt als een lopend vuurtje dat je hen iets gegeven hebt. De shift van Erik heeft de vijf flessen verdeeld over iedereen van de twee shiften van gisteravond. Zeven daarvan waren heel verwonderd van het gebaar en kwamen me dus spontaan bedanken. Of hoe klein je wordt als mens als het niet dankbaarheid is wat je wil bereiken met een gift.
Reacties op bericht (1)
20-03-2013
missen
Beste papa Gerd, We hebben met veel plezier de foto's gelezen en de tekst over eten en drinken weggooien. Nienke vond de tekst over je kindjes heel lief. En dankzij de foto's beseffen de kinderen dat ze nu lekker moeten genieten van hun fruitje. van Nienke: Ik mis je veel. Dikke kusjes, van je kapoen !
20-03-2013 om 10:40
geschreven door de kindjes van 1b
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
