Vandaag neem ik terug even de tijd voor mezelf, het is ook broodnodig. Het schommelt hier dagelijks rond de 45 graden en de leegte die soms in je lichaam en geest ontstaat koelt ook al niet af. Het blijft een dagelijkse opgave om, naast je werk, je als mens doorheen deze hete dagen te loodsen. Soms lukt dat heel goed, soms ook helemaal niet.
Ik woon nu in een huis met nog twee andere expats. Het is alvast een enorm verschil met de eerste vijf weken die ik hier doorbracht. Een eigen stekje hebben waar je na het werk naartoe kan en van waaruit je naar het werk kan vertrekken, geeft onmiskenbaar een stuk rust. Je kan een soort structuur in je dagen brengen die je dan weer het gevoel kan geven dat het een normaal leven is. Vergis je echter niet, een normaal leven is het hier zeker niet.

Af en toe word ik overvallen door de eenzaamheid en het besef van de afstand tot thuis; my home sweet home. Uiteraard zijn deze zaken een gevolg van de keuze die je maakt om in het buitenland te gaan werken, maar ze wegen soms zo zwaar door dat niets er tegen op kan. Je merkt ook dat mensen met kinderen er heel anders mee omgaan dan mensen zonder kinderen. Kan je daar iets tegen doen? Neen vrees ik, en ik niet alleen. Uit gesprekken met collega's blijkt dat het nu gewoon zo loopt dat je af en toe met de realiteit geconfronteerd wordt. Het hangt deels ook af van de omstandigheden waarin je leeft en werkt. Veel tijd om na te denken is er niet, en als dan de tijd vindt om even na te denken, heb je al snel spijt dat je er aan begonnen was.

Maar goed, de wereld draait door zeker hé... Je merkt het of je merkt het niet, maar het moet er even allemaal uit. Wellicht heb ik te lang gewacht om mijn ervaringen en belevenissen te delen. Het voornemen van één verhaal per week was te hoog gegrepen. Nu dat de moeheid me overvalt vandaag én dat de warmte elke zin in werken wegneemt; vind ik dan toch de tijd om te bloggen.

Zijn er dan geen spannende dingen gebeurd? Jazeker, al is dat spannend ook wel vrij letterlijk te nemen. Als twee mannen in lang wit gewaad de moeite doen om je te proberen grijpen; dan kan je plots heel snel rennen en nog sneller met de auto rijden zonder ongelukken te veroorzaken. Want ja, dit mocht ik een goede week geleden meemaken. Ik ben dus uiterst voorzichtig geworden in mijn verplaatsingen, en nee, ik zal niet meer zelf rijden met de wagen hier en het liefst zou ik met twee wagens de wegen in Moundou willen berijden (een andere expat met zijn wagen dus). Dat is toch dat van voorkomen en genezen, niet...?

Het project evolueert ondertussen. We zijn aangekomen bij het punt dat we meerdere lokale mensen de onaangename boodschap moeten geven dat hun contract niet meer vernieuwd wordt. Dat is uiteraard niet prettig om te doen, maar it's part of the job. Het vreemde is dat mensen op die momenten zeggen dat ze vereerd zijn dat ze voor ons mochten werken en tegelijk wensen ze ons nog heel veel succes, met de onvermijdelijke gratie van hun God natuurlijk; want anders kom je er niet hoor . Op de één of andere manier is dit voor de lokale mensen een normale gang van zaken; waarvan het voor mij dan weer moeilijk is dit te vatten.

Zo, ik ga nu even verder de hitte opzoeken; maar straks kom ik terug. Misschien morgen ook, want dan wordt er wifi in mijn huis geïnstalleerd. Jawel, het gaat allemaal nog goedkomen, want dan kan ik echt wel één per week doen. Zeg nu zelf...!!

Ciao

01-06-2013 om 16:20 geschreven door gvk