Vandaag is het dan zover; deze middag is het hier even over en uit voor mij. Gedurende drie weken zal ik op adem kunnen en moeten komen van wat de moeilijkste tien weken uit mijn leven geweest zijn. Een enorme waaier van emoties zijn tijdens deze periode bondgenoten en tegenstanders geweest. De grens van een menselijk kunnen en zijn werd opgezocht en net niet overschreden; walking on the edge but don't step aside. Momenten van de eindeloosheid van tijd en afstand waren het afgelopen verblijf zeer emotioneel ingrijpend.
De voldoening die ik deze morgen heb, is dan ook navenant. Het voelt als een 'yes, I can' aan die je heel luid wil uitschreeuwen; en toch blijft er langs de andere kant dan weer een 'No, never again' hangen. Dat is wellicht de beste manier om te omschrijven hoe dubbel je je bij werken in het buitenland voor langere periode voelt. De tien weken zijn wel uitzonderlijk lang én was ook een keuze van mezelf om niet eerder een rust van twee weken in te lassen. Achteraf bekeken niet de meest juiste keuze: ik heb deze keuze gemaakt omdat ik tijdens de voorziene rotatie mijn twee prinsessen niet kon zien. Overmorgen vliegen we mekaar dus in de armen, en of het een fantastisch weerzien zal zijn.
Werken in Tsjaad, het blijft een dagelijkse uitdaging. We werken nu zeven op zeven; dus tijd voor ontspanning is er niet, en het is net dat wat het na tien weken zo uitputtend zwaar maakt. Laat het klein griepje waar ik nu mee zit daar het bewijs van zijn. Het geplande reisje naar Frankrijk van volgende week is meer dan welgekomen en zal ook voor de juiste mindset zetten. In de auto gaan we verhalen vertellen, veel naar nummers vijf luisteren ( ), zingen, genieten van elkaar!! We gaan door met ons plan; kleine wijzigingen zullen ongetwijfeld nog komen, maar we gaan door!!
Voortdurend moeten discussiëren, anticiperen, oplossen, met hand en tand dingen uitleggen....Het is heel jammer dat het niveau van mensen hier zo bedroevend laag is. Je kan tijdens je dagplanning amper een moment inlassen dat je even de deur dicht doet om eens echt goed te kunnen verder werken. Mensen begrijpen ook helemaal niet meteen iets als je het hen uitlegt op een manier zoals wij dat bij onze kinderen doen. Ze knikken en zeggen dan ja, maar gaan vervolgens gewoon in de fout of ze doen gewoon verder met in de fout gaan.
Vorige keer had ik de vraag gesteld of het dan wel zo positief is voor de mensen hier dat ze geld verdienen. Het blijft me tegen de borst stoten dat bijna niemand een grondige notie heeft van hoe met geld en/of andere zaken om te gaan. Laatst organiseerden we hier een feest ter gelegenheid van het feest van de onafhankelijkheid van Tsjaad. Er was meer dan genoeg eten voorzien voor iedereen. Na een klein uur bleek dus al het voedsel al op, terwijl lang niet iedereen was komen opdagen en er nog mensen moesten arriveren. Ze begrijpen niet dat als je iets organiseert voor 250 mensen, dat het voor éénieder van die 250 mensen is; nee, ze gaan er dan van uit dat alles wat ze zien alleen maar voor hen werd klaargemaakt: het overlevingsprincipe komt bij dat soort gelegenheden heel sterk naar boven en wordt ook gewoon heel zichtbaar. Zet daar twee lokale biertjes bij en je hebt een echte Afrikaanse verhitting; maar alles is wel rustig blijven verlopen.
Nu ga ik me enkel nog bezig houden met afronden wat moet afgerond worden. Daarna vliegtuigje richting hoofdstad, morgen heel lang uitslapen (ook 'Yes, I can') en morgenavond stijg ik op om woensdagmorgen rond tien uur 's morgens de deurbel te laten rinkelen in Baasrode. Ben wel benieuwd wie er zal komen opendoen: de nijd of het geluk! Tot slot wil ik iedereen, vrienden en collega's die me van kortbij hebben gevolgd heel oprecht bedanken. Het is voor mij niet altijd evident geweest om met dezelfde drive de werkdagen aan te vatten. Gerd says thank you, really thank you!
Het was een week iets minder, gelukkig maar; en toch.... tien op tien!! En nu drie weken.....NIETS.
), zingen, genieten van elkaar!! We gaan door met ons plan; kleine wijzigingen zullen ongetwijfeld nog komen, maar we gaan door!!
