Het is vandaag 12 oktober 2013, 08.00u lokale tijd; 09.00u Belgische tijd. Afgelopen nacht heb ik eindelijk de rust terug gevonden. De rust na de crash, de emotionele crash, de crash die me deed beseffen dat het over is. De limiet van het draagbare werd overschreden, ik heb er zelf een punt achter gezet. De tumult die dit project heeft veroorzaakt, weegt té zwaar. Meteen heb ik er ook twee heel blij gemaakt, en daar draait het bij mij uiteindelijk nog altijd in de eerste plaats om...papa komt terug !!
Het is nu tijd om af te sluiten zoals het hoort. Wat ik hier heb gezien en gevoeld op professioneel en menselijk vlak, heeft me o zo veel rijker gemaakt. Het is een zeer indrukwekkende ervaring geweest. Toen ik hier aankwam, had ik wel een licht vermoeden van hoe het er in Afrika aan toe gaat. Als je er echter middenin zit, heb je eerst al tijd nodig om je goed en wel te realiseren dat de leefomstandigheden van Afrikanen hier in Tsjaad naar onze normen onaanvaardbaar zijn. En toch vinden die mensen het geluk in hun leven. Ze klampen zich vast aan mensen die hen begrijpen, die met hen praten, die iets voor hen betekenen, die hun recht in de ogen kunnen kijken.
Die waardering, dat geluk heb ik hier mogen beleven en vooral heel erg voelen. Gisteren heb ik aan een aantal mensen al laten weten dat ik voorgoed vertrek op maandag 14 oktober. Het zijn tranen van ontreddering, dankbaarheid en respect die vloeiden, en niet alleen bij hen. Ook al is deze beslissing rationeel logisch, ze veroorzaakt evengoed een opgedrongen afscheid van mensen met wie je heel graag samenwerkte, van mensen die je waardeert en respecteert. Van mensen waar je naar luisterde en die je menselijke raad gaf, van mensen die je opleidde en die je zelfstandig deed werken, van het leven middenin de waardevolle menselijke rijkdom die ik in mij opneem en nooit meer loslaat.
Vanavond is het hier een feest, want net vandaag zal de laatste kilometer van de pijpleiding gelast zijn; een heel mooi resultaat van de hele ploeg waar iedereen ook terecht trots op mag zijn. Daarna begint er een intensief logistiek luik, het zal helaas niet meer voor mij zijn. Ik wens mijn opvolger enorm veel succes en goede moed toe, hij zal het nodig hebben! Ik sta er ook op al mijn collega's, zonder uitzondering, te bedanken voor de tijd die ik hier samen met hen heb doorgebracht. Zonder je team ben je hier bijna niets, de goeie sfeer onder elkaar is nooit een probleem geweest. En op het moment dat ik er plots alleen voor stond in mijn persoonlijk leven, heb ik dat op geen enkel moment zo aangevoeld hier, echt top!!
Ik hoop dat iedereen die mijn blog volgde een beetje kon mee'genieten' van het leven hier in Tsjaad; dat mensen zich een beter beeld konden vormen van hoe het eigenlijk is. Elke dag is als het ware een soort avontuur; er zijn momenten van voldoening, frustratie, plezier, boosheid, onbegrip, gevaar, alle soorten emoties en gevoelens komen steeds weer aan bod. De reacties die ik mocht ontvangen van jullie deden altijd plezier. Deze blog sluit ik dus af, op gerd.van.kersavond@gmail.com zal ik jullie laatste reacties met evenveel plezier lezen en beantwoorden.
Al een aantal dagen ben ik op zoek om op mijn eigen manier samen te vatten wat ik meeneem vanuit de periode die ik hier doorbracht. Hieronder dus mijn ultieme woorden voor iedereen die ik leerde kennen en omgekeerd, daar wil ik mee afsluiten! Tot ziens, of whatever, Gerd
Ebbenhout, hard met een hart een niet gestolen hart een hart dat klopt met en zonder blues ritmisch gegeven hard verdiend.
!!
