Misschien niet zoals verwacht, maar ik schrijf dit bericht vanuit mijn thuis hier in België. Je denkt op een gegeven moment dat je een toekomst geeft; en plots valt dat weg. Je leeft voor heel even tussen de liefde en de leegte, je beleeft een surrealistische korte tussenstop van twee weken. De rollercoaster van de verandering heeft je meegenomen; en gelukkig kon je nog net op tijd de veiligheidsriem vastklikken. Er moet een heel moeilijke boodschap gegeven worden aan zij die je drijfveer zijn; en ja, dat is ondenkbaar hard om tegen kinderen te moeten zeggen dat ze een mooie toekomst te wachten staat, maar dat ze daar nog even geduld voor moeten hebben. Gelukkig is er hun fantasie; waarom ook gebruiken we die zo weinig in hun plaats? Het kan o zo veel verschil maken voor hen!!
Dit heeft ook allemaal niets rechtstreeks te maken met mijn ervaringen in Afrika, maar dit kan dus ook gebeuren. De definitieve breuk, iets wat ik niet voelde aankomen. Het maakte me heel triest, heel verward; maar niet onzeker. De ratio en de emotie komen recht tegenover mekaar te staan, en je staat daar middenin. Wat doe je? Wat moet je doen? Wat kan je doen? Wat wil je doen? Wat mag je doen? Vier vragen, vier dagen: het aantal vragen op te lossen in evenveel dagen. Ik ga door, ik volbreng mijn missie en begin daarna aan de passie. De passie die bestaat uit twee delen: gelukkig en zijn. Samen met hen en zij samen met mij, tot spijt van wie het benijdt. Ik hou van hen, zij zijn de liefde die deze leegte opvullen. Dat mocht ik met Vaderdag nog eens beleven; helemaal toppie was dat. Bedankt lieverds!!
Zondag 16/06 vlieg ik terug richting Tsjaad - Moundou. Het lokaal personeel dat met tranen in de ogen afscheid nam twee weken geleden van me, gaat me met dezelfde tranen weer welkom heten; al zal de grimas nu wel van de vrolijke soort zijn. Ik kijk uit om Bobbo terug te zien; hij heeft me gesteund vorige week op een manier waar je heel nederig van wordt. Hij bracht een vredesoffer volgens de moslimtraditie: een schaap slachten en het vlees aan veertig kinderen uitdelen. Enkel en alleen maar voor mijn geluk; of ik nu terugkwam of niet, maakte helemaal niet uit. En vrede heb ik gevonden ondertussen: vrede met mijn realiteit, vrede met het verleden en vrede met wat moet komen. Bedankt Bobbo!!
Dit is dus geen reisverhaal, al kan ik de laatste twee weken wel omschrijven als de reis van vaarwel en welkom. Afrika gaat door, jullie kunnen verder mijn verhalen blijven lezen. De inhoud en intonatie van de verhalen die nog komen, zullen ongetwijfeld verschillen van wat ik tot nog toe heb neergepend. Bij deze hebben jullie alvast de kans om te begrijpen hoe dit komt en op welke manier ik sommige dingen zal bekijken/beoordelen. Ik zeg emotioneel vaarwel en heet al wat komt welkom; graag neem ik jullie mee!
