Dag lieve Belgen!

Nu jullie al meer dan een maand mijn Surinaamse avonturen volgen, is de tijd denk ik wel rijp voor een lesje Surinaamse woordenschat. Hou je klaar, hier komt het:

School:

-          repetitie………………………………………………………………….toets

-          som………………………………………………………………………….oefening (niet alleen over optellen, ook bij taaloefeningen enzo)

-          lopen……………………………………………………………………….. stappen (lopen zoals wij dat kennen = rennen)

-          erf…………………………………………………………………………….. speelplaats

Dagelijks leven:

-          bakra………………………………………………………………………..blanke

-          brasa……………………………………………………………………….. knuffel, omhelzing

-          erf…………………………………………………………………………….tuin

Voeding:

-          bakove………………………………………………………………………banaan

-          banaan………………………………………………………………………bakbanaan

-          massala…………………………………………………………………….curry

-          markoesa………………………………………………………………..passievrucht (die zijn hier trouwens geel, i.p.v. donkerpaars zoals bij ons)

-          een puntje……………………………………………………………… een sandwich

Zo, dat was het voor de eerste les :)

En nu ik het toch over lessen heb, er is één ding bij de kinderen op school waar ik superlastig van word: ze verklikken elkaar voortdurend! Wanneer je een les geeft, wordt die constant onderbroken door een kind dat zegt “Juf, hij eet in de klas”, “Juf, hij let niet op”, “Ju-uf, zij zit te spelen”, “Ju-uuuuuf, hij stampt met zijn voeten tegen mijn stoel”, “Ju-uuuuuuuuuuuuuuuf, zij zit naar buiten te kijken”, “Ju-uuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuf, hij heeft gepraat!”…
STAPELGEK word ik ervan! Ik probeerde de kinderen dan maar uit te leggen dat ik dat verklikken niet meer wilde horen en na de tweede zin die ik zei, werd ik onderbroken door “Ju-uuuuuuf…”. Er heerst echt een gigantische sociale controle onder de leerlingen. Ook daar zal ik mee moeten leren leven, aangezien ik daar toch geen bal aan kan veranderen…

Dat is soms wel frustrerend hoor. Er zijn zoveel dingen waarvan ik denk “dat zou ook zo kunnen, of dat kan misschien beter zo aangepakt worden, of…” maar ik heb me er al bij neergelegd dat ik dat niet allemaal kan verwezenlijken. Ten eerste omdat ik hier maar heel kort ben, ten tweede omdat ik niet bij machte ben om bepaalde dingen te veranderen (moest ik nu bij het ministerie werken...), en ten derde omdat hier natuurlijk ook een bepaalde traditie en manier van werken bestaat (en die is nu eenmaal op bepaalde punten heel erg verschillend van de onze).

Ik ben wel blij dat de leerkrachten over mijn muzieklessen vinden dat ik eigenlijk dingen doe die zij ook zouden kunnen doen, maar waar ze gewoon nog nooit aan gedacht hadden. Misschien kan mijn tussenkomst daar dan toch al een klein punt van verandering en afwisseling voor de leerlingen teweegbrengen. Ik ga ook proberen ervoor te zorgen dat mijn remediëringslessen worden overgenomen door de invalleerkrachten en de bibjuf op uren dat zij vrij zijn, anders is ook dat niet meer dan een druppel op een hete plaat geweest. Hoewel, de leerlingen snappen breuken nu, dat kan niemand hen nog afnemen :)

En dan nog één kleine, fijne mededeling:

Normaal gezien eten we hier steeds Surinaams eten (rijst, bami of cassave), maar dinsdag heb ik daartegen gezondigd. En oh, wat heb ik daar geen spijt van! :)

Ik heb voor het eerst sinds ik hier ben frietjes gegeten!! Al heet dat hier natuurlijk niet ‘friet’ maar ‘patat’.

De ‘frietjesplaats’ was zelfs niet één of ander goor fastfoodrestaurant, maar een heuse frituur! Wel van Hollandse makelij, maar toch- ik klaag niet hoor! De ‘patat speciaal met curry’ en de kaassoufflé hebben me ontzéttend gesmaakt!

Zo, dat wilde ik nog even laten weten!

Genieten jullie vooral verder van alle lekkere Belgische producten, dan doe ik dat verder van de Surinaamse specialiteiten!

Vele tropische zoenen!

Liesbeth

PS: Een dikke dank-je-wel aan iedereen die al iets in mijn gastenboek schreef of me een mailtje stuurde!! Ik vind dat natuurlijk heel erg leuk en ik zou dolgraag op ieders bericht antwoorden, maar mijn tijd op het internet is telkens zo beperkt dat ik daar helemaal niet toe kom… daarvoor mijn oprechte excuses. En nog eens een dikke merci!

10-03-2009 om 16:13 geschreven door Liesbeth  

Dag lieverds in België!

Wat wil ik jullie vertellen over de voorbije week… ?

Wel, de schooldagen zijn wederom voorbij gevlogen! Alles gaat hier langzaam en op het zuiderse gemak, maar om een of andere reden vliegt de tijd ontzettend snel voorbij. Ongelooflijk toch dat we hier dinsdag al een hele maand zijn?! We waren onlangs even aan het overleggen welke uitstappen we nog allemaal wilden maken, en we kwamen tot de conclusie dat we al te weinig weekends hebben. Haha, echt ongelooflijk – maar ook een goed teken. Als de tijd traag zou gaan, verveelden we ons waarschijnlijk standbeeldsteendood.

Maar ik ging dus het dus even over school hebben… ik begin steeds meer aan de manier van werken op school te wennen en men went ook steeds meer aan mijn aanwezigheid (en mijn bijbehorende vreemde accent :) ) Ik ben deze week nergens meer echt geschokt van geweest, dus dat soort verhalen kan ik jullie besparen. Veel heb ik er dus eigenlijk niet over te melden.

Zaterdag was voor mij een luilekkerdagje. De anderen zijn naar Berg en Dal geweest om zich te gaan uitsloven op touwenparcours en dergelijke, maar ik had echt behoefte aan wat rust en tijd helemaal voor mezelf.

Enfin, het kwam dus goed uit dat de anderen net nu wilden gaan surveivallen (iets waar ik nooit echt fan van zal worden).

Mijn dag: Ik heb lang geslapen, lekkere krentenbollen gegeten (Nederland is hier nooit ver weg), wat gelezen, een film gekeken in de hangmat en zelfs enkele nuttige dingen per fiets gedaan. Ideaal dus en perfect wat ik nodig had! Ik kan er weer tegenaan!

Zondag was voor mij een verderzetting van de weg die ik zaterdag al was ingeslagen, zij het in een iets aangenamer en idyllischer kader. We zijn ’s ochtends vroeg de taxi ingesprongen om ons - over de rode,hobbelige bauxietweg richting binnenland- naar het resort ‘Overbridge’ te laten brengen. Een resort, inderdaad- wat je erbij droomt: goudgeel strand, water en hutjes van palmbladeren om je hangmat in op te hangen. Het strand is kunstmatig aangelegd (waardoor Thibault de bouw van zijn dam en zandkasteel moest staken van de redder) en het water is eigenlijk gewoon de Surinamerivier. Onze taxichauffeur maakte van de nood een deugd, en heeft zijn zondagmiddag er ook heerlijk dromend in een hangmat doorgebracht. Kan je’m ook ongelijk geven?

Dus – korte samenvatting-  wat hebben we zondag gedaan? Gelezen, gedut, muziek geluisterd en geschommeld in de hangmat. En toch doodmoe thuiskomen… onwaarschijnlijk maar waar! Laten we dat maar steken op de lange en zeer putrijke weg die we weer naar huis moesten afleggen. Geen pretje.

Enfin, eigenlijk waren we al blij dat we er weer zijn weggeraakt. Want toen we wilden vertrekken, waren onze taxichauffeur en zijn busje spoorloos verdwenen, terwijl hij ons verzekerd had dat hij de hele dag daar zou blijven. Raadsel, raadsel… maar uiteindelijk kwam hij toch weer boven water (niet uit de Surinamerivier, gelukkig :) )

En hebben we vandaag ook nog wat geleerd? Ja hoor!
Een tropentip tegen vliegen:

Hang doorschijnende plastiek zakjes met water op en je hebt er geen last meer van. De vliegen zouden wegvliegen als ze zichzelf weerspiegeld zien (of zoiets). Dat is tenminste wat ik vandaag gehoord heb. Het proberen waard, denk ik zo!

Tenzij ik zelf zou verdwijnen na het zien van mijn weerspiegeling, tot volgende week voor meer vers-van-de-pers Surinamenieuws!!

Tropisch hete zoenen,

Liesbeth

02-03-2009 om 20:22 geschreven door Liesbeth  

Stonden op het programma: zwemmen, juweeltjes maken bij de pareldame,  carnaval, dagje naar het district Commewijne

De oorspronkelijke volgorde hebben we –flexibel als we zijn- even door elkaar gegooid omdat het weer daar zo over besliste. Het verliep dus ongeveer zo:

Vrijdagnamiddag:
Langsgeweest bij Nelly, de kraaltjesdame, om op haar terras wat pareltjes aan snoeren te rijgen. Je kan er zelf je juwelen ontwerpen voor echt geen geld, dolle pret dus!
Toen we haar terras verlieten, viel de avond reeds dus zijn we onmiddellijk onze hongerige magen gaan spijzen in een Indonesich restaurant. Zooooo lekker, man man man. En om het eten wat door te spoelen, hebben we de avond afgesloten in Zanzibar; de plaatselijke cocktailclub. Mijn avond zat er toen tenminste op, enkele anderen hebben hem eerder tegen de ochtend afgesloten :)

Zaterdag:
Over de voormiddag kan ik kort zijn: wat gewerkt voor school. Veel meer valt daar niet over te vertellen ;)

Daarna wat gegeten, zwemgerief gepakt en naar het zwembad gefietst. Meer bepaald naar het zwembad waar we vorige week heen wilden, maar dat toen gesloten was wegens een verdrinkingsgeval.

Wij dus aangekomen, spullen gedeponeerd en het heerlijke water in. Ik voelde me zo op en top toerist toen ik daar was: dat mooie weer, blauwe water, palmbomen, en van die kleine hutjes. Echt zoals in de brochures :)
Op een bepaald moment riep iemand echter dat we moesten opstaan, dus wij draaien ons om en staan recht. En wat we toen zagen, was wel even schrikken:

Een achttal mensen, helemaal in het wit gekleed, liepen rond het zwembad. Ze droegen een witte doodskist en zongen intussen liederen. Ze wandelden rond het zwembad en vertrokken weer, zonder hun gezangen een moment te staken.

Zoiets is wel het laatste wat je verwacht wanneer je gaat zwemmen. Daar sta je dan allemaal, in je bikini. Zo onrespectvol dat je je daarin voelt wanneer men een begrafenisritueel uitvoert…
Wij waren natuurlijk allemaal wat van onze melk en konden ook niet echt plaatsen wat de precieze bedoeling was. Dat het om het verdronken kind van de week voordien ging, hadden we wel door, maar verder…
Enige navraag heeft ons dan geleerd dat men gelooft dat de geest van de overledene blijft hangen waar hij sterft, en via de gezangen wil men de geest helpen over te gaan naar ‘de andere kant’. Enkele maanden geleden is er ook al een kind verdronken en men gelooft dat dat kind andere kinderen ‘aantrekt’ om met hem te spelen. Die gezangen moeten dat dan voorkomen.

Zo gek hè, bij ons zouden ze gewoon een extra badmeester plaatsen en ervoor zorgen dat zoiets liefst nooit meer kan gebeuren. Hier wijt men dat absoluut niet aan de badmeesters (ik heb ze amper gezien toen wij er waren), maar aan een eerder verdronken kind… ’t Is dus maar hoe je iets bekijkt en waar je in gelooft…

Na deze heftige duik in het water, zijn we dan maar het feest (lees: carnaval)leven ingedoken. Er vond in de stad een optocht plaats, en die wilden we niet missen! We hebben lang moeten wachten voor hij uiteindelijk vertrok, maar het loonde wel de moeite! Heel erg kleurrijk, muzikaal en feestelijk! Niet te vergelijken met de stoet in Vilvoorde-city! :) Ook leuk was dat je als toeschouwer gewoon mocht invoegen en meelopen met de stoet, wat het toch een andere dimensie geeft dan wanneer je enkel mag staan toekijken. Verder waren er heel veel kinderen verkleed: babytijgertjes, katjes, kleine spidermannen en soldaten… om op te eten, echt waar! Volwassenen waren ook verkleed, maar die zagen er minder eetbaar uit :)

Zondag

Souline (Thibaults stagebeleidster) had ons uitgenodigd om een dagje mee te gaan naar Commewijne, dus om 9 uur zaten we opgepropt in haar jeepke onderweg naar het eerder genoemde district. Opgepropt omdat Tina en Emilie ook mee gegaan zijn, en de achterbank eerder berekend was op 3 kinderen dan op 3 volwassen lichamen. Maar goed, dat kleine ongemak namen we er graag bij.

Eerst zijn we een oud(e) plantage(dorp) gaan bezichtigen. Kwestie van een beetje een beeld te krijgen hoe zoiets er moet hebben uitgezien. Toen we dat beeld wilden uitbreiden en een kijkje namen bij een woning van toen, gebeurde er echter iets dat mijn nabije toekomst zou bepalen. Twee (gigantische!) bijen besloten –out of the blue- om mijn voeten aan te vallen. Ik  dus op elke voet een bijensteek. Het prikte, maar het ging aanvankelijk wel. Tegen de avond was ik zowaar gehandicapt: voeten gezwollen (“waar is mijn enkel?”) en ik kon echt bijna niet meer lopen van de pijn. Vanmorgen ging het al een beetje beter; de zwelling was al een beetje weg, maar rechtstaan en lopen gaan nog steeds niet echt. Geen stage dus vandaag (maandag).

Na deze prikperikelen, nog even terug naar zondag:

We zijn op bezoek geweest bij Soulines ouders, haar moestuin (‘kostgrondje’), tante, zus en zoon. Heel erg fijn, want dat zijn dingen die je anders niet doet. Haar zoon had met een hoop vrienden een huisje gehuurd langs een kreekje en om de dag af te sluiten zijn we daar dan gaan zwemmen. Het water van het kreekje was fris en donkerbruin. Een gevolg van allerlei bladeren en bloemen die in het water ontbinden. Heel heilzaam voor mijn voeten, naar het schijnt :)

Tenslotte nog 1 dingetje waar ik het over wil hebben: hét Surinaamse stopwoord.

Ik weet dat je moet oppassen met veralgemeningen, maar deze vind ik echt gerechtvaardigd :) :

Hét Surinaamse stopwoord is: “(Ja) toch?”
Op het einde van bijna elke zin (dat is wel licht overdreven, maar toch héél vaak) gebruikt men dit. Als je erop begint te letten, wordt het echter supervervelend. Maar toch belet dat me niet om het over te nemen, want ik heb mezelf er al verscheidene keren op betrapt (zelfs wanneer ik dit hier zit te schrijven!).

Zo, dat was het dan voor vandaag.

Tenzij de bijensteken me volledig verlammen, tot het volgende schrijfsel!

Veel liefs! Liesbeth

24-02-2009 om 00:25 geschreven door Liesbeth  

-         In de keuken:
Daarstraks wilde ik een mandarijn eten. Heerlijk gezond dacht ik bij mezelf! Ik ontdeed hem vriendelijk van zijn schil en wilde het eerste partje naar mijn mond brengen.Wat zag ik daar echter bewegen… een kleine witte worm! Ik slaakte een gil en heb de mandarijn dan maar in de vuilnisbak gedeponeerd. Daar kunnen hij en de worm dan nog even gelukkig samenzijn. Meer bepaald tot donderdag, want dan komt de vuilniskar en worden ze beiden gecremeerd.
Amen.

-         In het restaurant:

o       De restaurantmeneer: “Wilt u peper?”
(Dat vraagt men hier steeds, alsof het eten nog niet pikant genoeg is :) )

o       Thibault: “Neenee, ik heb al een rietje”
(hij had begrepen: wilt u een beker?)

-         Op straat:
Een man riep ‘Dag Witje’ naar me

-         In de tuin van Emilie:
De buurman vroeg Thibault of hij een militair uit Irak was.

En zo gaat er geen dag voorbij, of er gebeurt hier wel iets knotsgeks in ons leven. :)

En ook even terug een wat ernstigere noot…

Om nog even terug te komen op dat ‘Dag Witje’; telkens als ik blanke mensen zie, denk ik ‘oh, dat zijn stagiairs of toeristen’ zonder nog te beseffen dat ik dat ook gewoon ben. Een gek gevoel hoor. Naar mijn gevoel val ik niet op, al doe ik dat natuurlijk ‘hartstikke’ wel. Eigenlijk is het zo dat je hier bijna nooit opvalt. Of je nu Chinees, Javaans, Afrikaans bent of een mengeling hiertussen, je ziet er gewoon uit als iemand van de lokale bevolking. Enkel als blanke val je dus wat uit de toon, en dat moet dan natuurlijk net het ras zijn waar ik toe behoor en dat hier ooit de plak zwaaide. Eerlijk, ik zou hier liever met een zwarte huidskleur door het leven gaan. Gewoon om alles incognito te kunnen beleven; zonder de hele tijd als (rijke) toerist beschouwd te worden.
De bevolking is hier dus een smeltkroes van allerlei volkeren die hier ooit aanbeland zijn, voornamelijk doordat men werknemers (zeg maar slaven) nodig had voor op de vele plantages die dit land vroeger telde.

Bijgevolg worden hier dus ook allerlei verschillende godsdiensten belijdt en in tegenstelling tot vele andere plekken in de wereld gebeurt dat hier respect-en vredevol. De moskee en de synagoge staan gewoon pal naast elkaar. Daar kan men onder andere in de Gazastrook best wat van leren. De feestdagen van de verschillende godsdiensten gelden ook voor de hele bevolking. Iedereen krijgt vakantie voor Pasen, maar ook voor Holi Pagwha (Hindoestaans). Ook dat kan het wederzijdse respect enkel bevorderen J
Die Holi Pagwha (men viert de overwinning van het goede op het kwade) valt dit jaar trouwens op 11 maart. Dan gooit men blijkbaar met verf op elkaar. Veel meer weet ik er nog niet van, maar mijn slechte kleren liggen al klaar :)

En dan nog wat over mijn stage:

Ik begin stilaan te begrijpen waarom dingen hier zijn zoals ze zijn. Bijvoorbeeld dat altijd netjes moeten zitten van de kinderen. Eerst ervaarde ik dat als pure foltering, maar men wil volgens mij gewoon beogen dat alle kinderen opletten en mee zijn, want men heeft geen tijd om het hen daarna nog 10 keer ut te leggen tot iedereen het begrepen heeft. Misschien zijn wij daar in België zelfs soms te laks in denk ik zo.
Het feit dat de kinderen stil moeten zijn, is eigenlijk ook heel simpel. De muren zijn zo dun dat je sowieso de lessen in de klassen ernaast kan volgen, laat staan dat de kinderen dan nog wat gaan zitten praten.

Ik heb afgelopen week mijn eerste (muziek)lessen gegeven en het ging best goed allemaal. Ik heb geprobeerd om Belgisch-Surinaams les te geven (om niemand te shockeren en alle bruggen staande te houden) en ik sta ervan versteld hoe flexibel eens mens daar eigenlijk in is. Je verzoent bepaalde dingen zo automatisch dat je het zelf bijna niet door hebt. De vraag van ‘waar ga ik een evenwicht vinden’, heeft zichzelf dus opgelost. Makkelijk! Op mijn cv kan ik dus al ‘flexibel naar lesgeefstijlen’ invullen. Ha. :)

Verder begin ik volgende week om mijn overige uren te starten met remediëringslessen. In het eerste leerjaar zijn er enkele kinderen met vrij grote leesproblemen. Een dame van het ministerie (zij controleren alles en houden alle scholen in het gareel) heeft gezegd dat ik met deze kinderen weer van voren af aan moet beginnen, dus dat ga ik vanaf maandag (op mijn eigen Belgisch-Surinaamse manier) ook doen. In de hogere klassen wordt het vooral rekenwerk.

Toen ik trouwens in de vijfde klas lesgaf, merkte ik dat er enkele leerlingen echt geen interesse hadden. Zij vertoonden zo’n typische “het-interesseert-me-toch-niet”puberhouding, dus ik vroeg achteraf even na of zij al wat ouder waren dan hun klasgenoten. En ja hoor, niet 1 jaartje. Die jongens worden dit jaar 15 (!) en zitten in het vijfde leerjaar (dus tussen kinderen van 10 of 11). Geen wonder dat wat ze leren hen geen bal kan schelen! Zij zijn geen kinderen meer, maar gewoon al rasechte pubers.

Enige navraag heeft me geleerd dat kinderen hier pas doorverwezen worden naar een bepaalde (beroeps-)richting als ze 15 zijn en nog in de lagere school zitten. Da—aag school- en leerplezier!! Wanneer men ze toch eerder probeert door te sturen, worden ze gewoon teruggestuurd. Onwaarschijnlijk, maar waar…

Tenzij ik ook helemaal geïndoctrineerd word door het ministerie, tot blogs lieve lezers!!

Vele zoenen,

Liesbeth

24-02-2009 om 00:24 geschreven door Liesbeth  

16-02-2009 om 22:06 geschreven door Liesbeth  

Dag lieve lezers!

Eerst en vooral bedankt aan iedereen die me een mailtje heeft gestuurd of een berichtje in mijn gastenboek geplaatst. Heel leuk om ook wat uit België te horen!

Terug naar Suriname dan!

Het links fietsen hier begint stilaan te wennen. Al vermoed ik dat mijn hersenen zich nog niet helemaal aangepast hebben. Vannacht droomde ik namelijk dat ik met de auto reed op een weg waar kinderen aan het spelen waren, maar ik wist niet meer aan welke kant ik moest rijden en welke kant zij op zouden gaan om uit te wijken. Ik ben toen maar uitgestapt, en ook opgestaan

Wat ik nog niet helemaal gewoon ben, is de ‘randanimatie’ als je fietst. En dat brengt ons dan naadloos bij de Surinaamse mannen waar ik het nog over ging hebben. Een ras apart. Wanneer je je hier als vrouwelijk wezen op straat begeeft, krijg je dingen te horen als ‘Dag schatje’ of ‘Dag poppetje’ tot ‘jij bent de liefste vrouw van de wereld’ en mannen die van uit de auto roepen ‘Wat een lekker strakke kont heb jij’. Soms zeggen ze niets, maar maken ze één of ander geluidje, ’t zit ergens tussen sissen en smakken en ik kan het helemaal niet nadoen. Het gaat wennen zijn om ‘gewoon’ in België weer rond te fietsen .

En om het hoofdstuk ‘verkeer’ nog niet helemaal af te sluiten… één ding waarvan ik het niet verwacht had om het hier tegen te komen en toch zéér  frequent: files. Elke dag op elk moment staan de wegen hier wel ergens dichtgeslibd. Echt niet normaal. Maar ja, ik snap het ook wel. Met de fiets rijden is en blijft geen pretje, hoewel het toch pakken sneller is aangezien je de rijen auto’s gewoon voorbij kunt rijden

We hebben trouwens daarnet – bij wijze van uitstapje- de bus eens genomen richting centrum. Dat heeft veel voordelen: het is bijna gratis, je hoeft niet te fietsen langs de drukke weg en ze zien er ook super cool uit: de zetels zijn bekleed met koeienvlek- of zebramotief. Of zoals de onze daarstraks: voorzien van tekstjes uit de bijbel :)

Nadelen zijn dat de bus pas vertrekt wanneer ze vol zit, en dat ook in het gangpad stoelen zijn geplaatst, dus als je daar zit en iemand van achteraan wil er uit, dan moet je zelf ook telkens mee uitstappen.

Onze uitstap richting centrum was trouwens vrij zinloos. Blijkbaar sluiten de winkels hier om 14 uur op zaterdag en dat was nét wanneer wij er waren

Wat mijn stage betreft, ik ben nog steeds niet echt gewend aan hoe men hier met de kinderen omgaat. Ik was deze week 2 dagen in een eerste leerjaar en zo vaak dat die juffrouw boos werd op de kinderen (omdat hun mama niet met hen had geoefend om te lezen ofzo)… . Ik had zin om te huilen in de kinderen hun plaats. Zo ellendig, echt.

Verder mogen de kinderen niet bewegen in de klas. Ze moeten ‘netjes’ zitten. Dat houdt in: benen naast elkaar op de grond en mooi recht. Ik heb het ook geprobeerd, echt waar: onmogelijk! Na een half uur roerloos zitten beginnen je billen pijn te doen, je benen te slapen, je voelt je ongemakkelijk,… echt ideaal om geconcentreerd aan het werk te kunnen! De kinderen mogen ook niet praten in de klas, behalve als hen iets gevraagd wordt. Ook wanneer de leerkracht nog even haar verbeterwerk wil afhebben alvorens met de les te starten (dat op zich al), moeten de kinderen zwijgend stilzitten.

Ik wilde deze week een kind wat uitleggen, maar dat lukte niet. Telkens wanneer ik haar een vraag stelde, herhaalde ze mijn vraag gewoon. Net zoals ze dat in de klas steeds moeten. Leren = klassikaal opdreunen. Men leert de kinderen hier absoluut niet om zelf ergens over na te denken. Dat vind ik ontzettend jammer.

Maar ach, het is niet allemaal kommer en kwel hoor (voor jullie echt een verschrikkelijk beeld hebben van alles hier). De leerkrachten hebben naar mijn gevoel wel een goed en aangenaam contact met hun leerlingen en ook onderling gaan zij heel respectvol met elkaar om. Men heeft hier gewoon een ontzettend anders beeld van wat een goede opvoeding en een goede houding op school horen te zijn. Ik zal de komende weken op zoek gaan naar een gulden middenweg. Het resultaat daarvan horen jullie dan wel :)

Nog 1 ding over naar school gaan wil ik jullie niet onthouden. Het schoolgebouw heeft een U-vorm. In het midden daarvan is het ‘erf’ (wat wij de speelplaats zouden noemen) waar centraal een vlaggenmast ingeplant staat. Elke ochtend voor de lessen beginnen wordt de Surinaamse vlag gehesen en gaan alle kinderen voor het klaslokaal staan om het volkslied te zingen. Een apart schouwspel…!

Er zijn nog heel veel dingen die ik jullie wel vertellen, maar ik zal ze even opsparen tot een volgend bericht. Want mijn schrijfsels worden altijd langer dan ik ze plan

Oh, vanaf heden ben ik ook weer mobiel bereikbaar. Ik wilde mijn gsm laten repareren, maar dat kost (hier ook) evenveel dan een nieuw goedkoop toestelletje.

Zo, geniet van alles wat België te bieden heeft, ik doe hetzelfde hier!

Liefs. Liesbeth

PS: foto's zullen waarschijnlijk niet lukken bij dit bericht. Volgende keer beter! :) 

15-02-2009 om 01:33 geschreven door Liesbeth  

10-02-2009 om 21:31 geschreven door Liesbeth  

Dag lieve lezers,

Het leven is hier anders dan bij ons, dat wel. Maar een “cultuurschok” zoals men dat noemt, had ik niet echt gevoeld. …TOT we maandag op school kwamen.

Een overzichtje:

EEN KLASLOKAAL

* bij ons: landkaart, wereldbol, tijdslijn, allerlei affiches ter ondersteuning van onderwerpen uit rekenen en taal, takenbord, knutselwerkjes, foto’s, kasten vol knutsel-en ander materiaal en nog zó veel meer!

* in Suriname: 1 muur waaraan het bord hangt, en ook nog wat lijkt een grote reclameadvertentie voor chocomelk (maar het is wanneer je van dichter kijkt toch ook een kalender) en een klein blaadje milieutips van Unicef. Achteraan ook een grote grijze volledig lege muur. De zijmuren zijn een soort van tralies waardoor je in de klas steeds van een frisse bries kan genieten.

Didactische posters? Nul. Tekeningen, knutselwerkjes,…? Nul. Kasten met materiaal? 1, waarin de handboeken bewaard worden.
Dé handboeken, ook even het vermelden waard. Ze stammen uit de jaren ’80. Zijn sindsdien voortdurend in gebruik geweest, waardoor bladzijden ontbreken, stukken eruit gescheurd zijn,… . Moest er nu nog van elk handboek een exemplaar voor elke leerling zijn, maar neen – ook dat niet.

Eerst kwam een les rekenen. Toen moest een leerling in een andere klas enkele boeken gaan lenen omdat er ontbraken (om per 2 te kijken).

Toen kwam taal. Er moest een leerling in een andere klas enkele boeken gaan lenen omdat er ontbraken.
Dan was het aan natuur, je raadt het al… .

Werkboeken zijn er niet. Leerlingen hebben een schriftje waarin ze steeds de oefeningen uit de handboeken overschrijven en oplossen.

Ik vroeg de directrice daarnet wat ze zoal aan materiaal hadden (om een zicht te krijgen op wat ik kon gebruiken tijdens de muzische lessen die ik moet geven). Ik citeer: “We hebben enkele oude boeken met liedjes en ook enkele met verhalen die we ooit als schenking gekregen hebben. Verder? Niets…”
Men heeft geen papier, verf, lijm, kleurpotloden, stiften,…, omdat deze dingen door de overheid enkel gesubsidieerd worden in het kleuteronderwijs.

De eerste leerkracht die ik in België ooit hoor klagen omdat hij/zij wat papier of iets anders tekort komt. Man…

DE LESSEN

* bij ons: ervaringsgericht, aansluitend bij leef -en belevingswereld, thematisch, vol van zelfstandig leren werken en sociaal leren, ICT en nog zoveel meer. Wanneer leerlingen klaar zijn mogen ze vooral niet zomaar zitten wachten. Dan beginnen ze zich te vervelen, worden ze lastig en voor je het weet staat de klas op stelten. Denk aan het klasmanagement!  En zo veel meer principes.

* in Suriname:

De leerkracht zit vooraan op haar stoel; Ze zegt “neem je boek bladzijde 6 en maak oefening 4,5 en 6. Je krijgt 10 minuten. Na 20 minuten, wanneer de lln al lang klaar zijn en hun aandacht al volledig ergens anders is, worden enkele leerlingen aan bord gevraagd. Zij moeten de antwoorden opschrijven. De leerkracht overloopt deze en legt ze uit wanneer een leerling niet met “ja juffrouw” geantwoord heeft op de vraag of iedereen het begrepen heeft.

Lessen w.o. gebeuren als volgt:
L schrijft een stukje tekst uit de handleiding aan bord. De leerlingen pennen dit over in hun schriftje. Als ze uiteindelijk de hele tekst hebben (na hoeveel lessen?) legt de leerkracht uit waar het over gaat.

Dat dit allemaal verre van een ideale manier van werken is, weet mijn kleine teen ook. Maar zoveel opties hebben ze niet. Ze hebben geen werkboeken, kopieblaadjes,… die ze kunnen gebruiken.

Hoe ze het dus anders moeten aanpakken? Geen idee.

Hier sta ik dus met al die mooie didactische principes en ideeën. Er is zelfs geen papier om ze op uit te werken.

Ik weet zelf nog niet hoe, maar ik red het wel!

Tenzij is beslis om mezelf om te toveren in potloden en papier bij wijze van schenking,

Tot de volgende!

Liesbeth

PS: Dat stukje over het aparte ras van de Surinaamse man krijg je later. Nu moest dit me eerst van het hart  :)

10-02-2009 om 21:23 geschreven door Liesbeth  

08-02-2009 om 22:27 geschreven door Liesbeth  

Het feit dat je dit bericht te lezen krijgt, wil dus zeggen dat ik de stortbuien en ondergelopen straten (zie verder) overwonnen heb!

Dag lustige lezers!

Vandaag is het zondag en ik had een heleboel dingen in mijn hoofd die ik vandaag dacht te doen: een beetje wassen, naar de supermarkt om brood, een beetje luieren in mijn nieuwe hangmat, een fietstochtje om de buurt wat te verkennen en eentje tot bij Tina om wat foto’s online te zetten.

Dat was echter buiten het weer geregend! Na een hele avond en nacht van flinke regenval staat onze hele tuin en natuurlijk ook de hele straat blank. Aangezien rubberlaarzen niet tot mijn standaarduitrusting behoren, ben ik daar niet tegen gewapend. Enkel een jeep heb ik zich tot nogtoe een weg weten banen. Oh, wacht. Thibault zegt net dat hij erdoor gaat wandelen. Haha. Teenslippers zijn natuurlijk ook tegen water bestand. Ik voel me in elk geval niet geroepen, maar brood komt er nu toch. :)

Even terug in de tijd:

Vrijdag zijn we op ons stalen ros gesprongen en hebben we een bezoekje gebracht aan de cultuurtuin en de Paramaribo zoo. Bij ons betaal je daar bijna 20 euro voor, hier 4 SRD, iets meer dus dan 1 euro. Een koopje dachten we zo! Maar eerlijk gezegd, buiten enkele door de hitte gevelde Bengaalse tijgers waren er niet veel dieren te zien. Enkel enkele apen die niet gekooid door de lucht kliefden, trokken onze aandacht. Iets te veel, moeten zij gedacht hebben. Want ze kwamen op ons af gesprongen, lieten hun tanden zien en maakten heel angstaanjagende geluiden. Wij dus maar weggevlucht :)

De cultuurtuin klinkt boeiend, maar we zijn er enkel door deductie achter gekomen dat we er geweest waren. ’t Is een wegje met bomen en planten er rond. Zoals zo vele wegen.

Het eten

De nieuwe groente die we als avondeten kozen, heet kousenband en zijn een soort van lange groene stengeltjes. De mevrouw uit de winkel vertelde ons deze klaar te maken als boontjes. Dat deden we, en eigenlijk smaakten ze ook gewoon naar boontjes. Andere dingen die we al klaargemaakt hebben zijn cassave en poe (zalige naam, toch?). Te vergelijken met aardappel en courgette. Alles ziet er anders uit (zelfs sinaasappelen zijn amper als dusdanig te herkennen), maar de smaken zijn tot nog toe steeds ook bij ons terug te vinden. Oh, we hebben ook de rijstkoker eens getest. Naar het schijnt super snel en makkelijk. De onze had wel een half uur nodig, waardoor de rest van het eten op en koud was, maar dat kan ook aan de gigantische hoeveelheid rijst liggen die we afgemeten hadden. We hebben er op zaterdag nog met 4 van gegeten :)

Opnieuw terug in de tijd

Zaterdag zijn we weer een fietstochtje gaan maken. Dit maal naar Leonsberg (naar schatting een tiental kilometer verderop – fout rijden niet mee gerekend) waar we onze fiets op een bootje hebben geladen en naar Nieuw Amsterdam zijn gevaren. Daar is het openluchtmuseum ‘Fort nieuw Amsterdam’, een beetje te vergelijken met Bokrijk, alleen is het inhoudelijk anders (namelijk over een fort en dus met kannonnen enzo). Dan terug bootje op, naar de plantage ‘Rust en werk’. Daar werden we overvallen door een ontzettende regenbui. Gelukkig wenkte een man ons dat we op zijn overdekte terras mochten schuilen. Wij super dankbaar, al bleek het ook daar niet echt waterdicht, dus promoveerde hij ons naar binnen tot in de zetel. Daar kregen we dan cola, koekjes en huisgebakken cake voorgeschoteld. We wisten even niet wat ons overkwam, zo veel gastvrijheid! :) De man zijn dochtertje werd die dag 1 jaar, dus vond er enkele huizen verderop een feestje plaats. Toen we weggingen, vroeg hij ons om een kleine bijdrage voor de jarige. Op zich vonden we dat niet erg, maar het was toch een klein beetje een domper op de gastvrijheid.

Verder bleken de plantages geen plantages meer te zijn. Toen de Hollanders hier waren, werd er suikerriet verbouwd. Nu staan er koeien te grazen.

In mijn boekje over Suriname staat dat de verveling op de plantages groot was. Wel, dat was exact wat vele mensen daar nog steeds uitstraalden. Ze zaten gewoon op een stoel, niets te doen: niet te keuvelen, te werken, te … .Ik kreeg er een beetje een lastig gevoel van, ik dacht “doe toch gewoon iéts, voetbal wat met je kinderen- weet ik veel. Maak iets van je dag!”

Maar goed, waarschijnlijk ook geen wonder dan dat onze vriend-met-de-jarige-dochter al om 12u ’s middags aan de whisky zat. Ik zal wel bepaalde informatie missen om te begrijpen hoe alles zo is geworden. Uitbuiting en slavernij, stank voor dank,…? Misschien moet ik in die richting denken om de teneergeslagen sfeer wat beter te kunnen begrijpen.

Tijdens mijn volgende verslagje zal ik het eens hebben over de Surinaamse mannen; Daar valt ook nog wel wat over te vertellen! :)

Tenzij ik tegen dan ook weggespoeld ben door de regen, tot schrijfs!

Liesbeth

08-02-2009 om 21:05 geschreven door Liesbeth  

Hoi!

Eerst en vooral: onze gepofte kastanjes uit eigen teelt waren wel oké. ‘t Waren kastanjes weet je, niets meer, niets minder. Ik denk dat we er de volgende keer 1 of ander magisch ingrediënt bij zullen voegen waardoor het misschien wat meer afsmaakt. De witte lijmachtige substantie was trouwens wel verdwenen.

Nu we toch bij eten zijn, ons etentje gisteravond was gezellig, maar niet echt Surinaams. Dat doen we volgende keer beter! We hebben tijdens het eten kennis gemaakt met Emilie, een ander Belgisch meisje uit Vilvoorde. Jaja, de wereld is soms niet zo groot als hij lijkt J

Om naar het stadscentrum te gaan, bellen we een taxi. Zo doet men dat hier. Best even wennen hoor. En het vraagt ook wat onderhandelingsvermogen als je niet het gevoel wil hebben te veel geld betaald te hebben voor de rit. J

Onze plannen voor vandaag zijn: een fiets kopen! En er was nog iets wat we moesten doen, maar Thibault en ik zijn even vergeten wat dat was. Dus dat doen we misschien toch niet.

Verder gaan we inkopen doen met Emilie om bij Tina te gaan koken. Dan kunnen we enkele Surinaamse groenten uitproberen. Tina heeft ook internet (draadloos zelfs) dus dan kunnen al onze blogboodschappen ineens online. Want we hebben hier zo wat alles, behalve toegang tot het wereldwijde web. Er zullen dus af en toe meerdere boodschappen ineens verschijnen. Denk maar: langer wachten, voor meer leesplezier! Foto's willen voorlopig niet uploaden. ik doe binnekort een nieuwe poging.

Tenzij ik zelf verga van’t wachten, tot blogs!

 Liesbeth

05-02-2009 om 22:09 geschreven door Liesbeth  

Oh, en we hebben bananen gekregen. ZO LEKKER dat die hier zijn, superzoet en zacht, echt hoe een ideale banaan gedefinieerd zou worden.

De directrice van mijn schooltje, die tevens ook mijn stagebegeleidster is, is ziek de rest van de week waardoor men besloten heeft dat mijn stage maandag kan beginnen. Ik heb dus nog alle tijd om wat te acclimatiseren en alles te regelen wat er te regelen valt (een fiets!). Ideaal, denk ik zo! Alles lekker rustig aan J

Royza heeft ons ook even uitgelegd welke bomen we precies in onze tuin hebben; dat zijn dus: een papayaboom, bananenboom (banaan wordt hier bakova genoemd) een bakovaboom dus J een tropische kastanjeboom en een amandel-en kersenboom. Deze laatste hebben momenteel geen vruchten, maar van de rest wordt het smullen geblazen! We hebben net al een grote kastanje ontdaan van zijn kleine kastanjes en deze gepeld. Nog even roosteren en ze zijn hapklaar! Ik ben heel benieuwd naar hoe ze gaan smaken en aanvoelen, want ze scheiden een witte, kleverige vloeistof af, naar mijn gevoel het best te omschrijven als ‘lijm’. Ik weet nog te vertellen hoe ze waren!

Dadelijk gaan we nog even boodschappen doen , (er zijn overal kleine Chinese supermarktjes vlakbij) en straks komt Tina even langs (haar stageplek is vlak bij ons verblijf)  en dan gaan we een hapje eten.

Tenzij ik zo veel eet dat ik niet meer kan bewegen, tot blogs!

05-02-2009 om 22:04 geschreven door Liesbeth  

Dag lieve lezers!

Half acht plaatselijke tijd, en ik ben al uit de veren! J

Gewekt door een zeer luidkeelse vogelsoort die ik tot op heden nog niet kan thuisbrengen, maar goed, daar kom ik op terug.

Er zijn ontzettend veel dingen die ik jullie wil vertellen, en ik weet niet goed waar te beginnen. Bij het begin dat weet ik, maar dat is allemaal al niet meer zo duidelijk.

Ik doe het zo:

DE VLUCHT…

…Liep meer dan een uur vertraging op door mensen die te laat waren, iemand die niet was komen opdagen (maar wel eerst ingecheckt) en wiens bagage helemaal achterin aan boord zat en er uit moest. Toen ging de deur dicht en dachten we ‘aha!’ en op dat moment riep de piloot even om dat er nog een technieker aan boord zat die niet mee wenste te reizen. Dus deur moest terug open, trap moest terug worden aangesloten,…

Verder verliep de vlucht vlekkeloos: geen turbulentie waarbij ik het in mijn broek zou doen, hete handdoekjes om je handen af te kuisen, een chocolade-ijsje als vieruurtje,… En net toen ik aan het twijfelen was of ik nog zo’n heerlijk warm pistoletje zou vragen, liet de steward er eentje van zijn schaal vallen – recht in mijn schoot! Oh, en dan was er nog moment waarop ik dacht “mmm, chips, dat zou me nu smaken”. Toen kreeg ik mijn avondmaal en wat zat daar als dessertje in? Een zakje chips, weliswaar van zoete aardappel en rode biet, maar toch: chips! (en nog lekker ook)

Allemaal dik in orde dus! Enige storende factor waren de Britten achter mij, die dol bleken op gin-tonic, bier, wijn,… en luider begonnen praten naarmate de alcohol rijkelijker vloeide. Daar gingen mijn dutjes de mist in. Toen de steward besloot hen geen alcohol meer te geven( God-zij-dank!) gingen ze in protest dat de ze echt nog niet veel op hadden en dat de vlucht wel 9 uur duurde en blablabla.

DE AANKOMST…

… Wanneer je van het vliegtuig stapt, lijkt het een beetje alsof je in een soort van stoombad bent beland (een milde vorm weliswaar). De lucht is warm en vochtig, het lijkt een beetje alsof hij aan je huid gaat kleven. Maar echt onaangenaam is dat niet te noemen, eerder een aparte sensatie. Toen ik mijn eerste voet op Surinaamse bodem zette, heb ik even gehuppeld uit pure blijdschap vanwege het eindelijk aangekomen zijn. Die huppel heb ik dan omgezet in stappen richting visumcontrole. En dat stappen werd daar dan wachten en schuifelend vooruit gaan. Thibault en ik hadden het tevoren gehad over hoe we in de supermarkt steeds de verkeerde rij kiezen. Wel, beide vloeken heffen elkaar niet op, want ook hier hadden we er duidelijk de allerlangzaamste rij uitgepikt. Maar ook daar zijn we doorgeraakt.

Dan heb ik iets meegemaakt waar ik al heel mijn leven nieuwsgierig naar bent: er stond iemand klaar met mijn naam op een naambordje. Als ik zulke mensen zie, vraag ik me telkens af op wat voor iemand zij wachten, wel, op mij dus! Haha.

Wij dus in de taxi gestapt, het verkeer is hier matig tot zeer geschift (voor een deel kan dat natuurlijk ook de taxibestuurder geweest zijn). Als je denkt dat België niet fietsvriendelijk ik, kom dan vooral hier eens een kijkje nemen! Geen fietspaden, geen lichten, geen fluojasjes,… ik kijk er niet naar uit om zelf fietser te worden. Maar goed, geen kind, hond of auto werd aangereden en we hadden een gordel, dus waar klaag ik over J.

ONS HUISJE…

…Dik dik dik in de sjakosj! Om het huis te betreden, moet je een trap op (dus slangen: je kan niet zo maar in mijn bed kruipen!) dan kom je in de keuken, met koelkast, diepvries, fornuis, magnetron, waterkoker,… al die dingen. Vervolgens kom je in onze living, met radio en zelfs televisie. En dan heb je de 3 slaapkamers (waarvan 2 met dubbel bed en airco- olé, de ander heeft een stapelbed), een heerlijke frisse douche (lees: er is enkel koud water, maar warm hoeft hier eigenlijk echt niet) en een proper toilet.

We hebben een waskot met een wasmachine (“die moet je buiten zetten en dan kan je wassen” - ?! – dat moeten we nog even uitzoeken) een terras en een tuintje met allerlei bomen die momenteel ondefinieerbaar zijn.

SURINAME…

Toen we gisteren de luchthaven verlieten was het al donker. We zagen zwerfhonden, veel kinderen, mensen en een man met een koe. Verder waren de huisjes onderweg nog het best te vergelijken met centerparks. Een soort van houten chaletjes, omgeven door groen en met redelijk wat plek tussen.

De sfeer die hier hangt is moeilijk te beschrijven: sommige dingen doen denken aan wat je in Afrika zou verwachten, andere taferelen doen eerder Zuid-Amerikaans aan en nog andere dingen zijn niet echt te plaatsen. De moeilijk te beschrijven sfeer is echter wel vriendelijk, geruststellend en uitnodigend. Mensen die op bankjes zitten te keuvelen enzo J

Maar een echt goed beeld hadden we door de duisternis niet gekregen, dus het opstaan was best spannend! Licht bezweet werd ik wakker van natuurgeluiden als de eerder beschreven vogel en blaffende honden. Omdat beelden meer zeggen dan 1000 woorden, heb ik enkele foto’s gemaakt van de eerste dingen die ik vanmorgen zag, zowel binnen als buiten.

Wie een impulsieve trip naar een warm land wil boeken, en daarbij per toeval aan Suriname denkt, kan deze binnen en buiten vinden in de Londonstraat 27, Beniespark, Paramaribo.

Nog wat meer praktische info: Ik heb me hier ook een Surinaams nummer aangeschaft. Wil je me dus wil bellen of smsen, draai: 8909375 en daarvoor de landcode +597.

Tenzij ik vanaf heden mijn dagen volledig vul met keuvelen op bankjes, tot schrijfs!

Warme zoenen,

Liesbeth

05-02-2009 om 21:25 geschreven door Liesbeth  

02-02-2009 om 10:16 geschreven door Liesbeth  

26-01-2009 om 17:15 geschreven door Liesbeth  

02-12-2008 om 17:13 geschreven door Liesbeth