Het feit dat je dit bericht te lezen krijgt, wil dus zeggen dat ik de stortbuien en ondergelopen straten (zie verder) overwonnen heb!
Dag lustige lezers!
Vandaag is het zondag en ik had een heleboel dingen in mijn
hoofd die ik vandaag dacht te doen: een beetje wassen, naar de supermarkt om
brood, een beetje luieren in mijn nieuwe hangmat, een fietstochtje om de buurt
wat te verkennen en eentje tot bij Tina om wat fotos online te zetten.
Dat was echter buiten het weer geregend! Na een hele avond
en nacht van flinke regenval staat onze hele tuin en natuurlijk ook de hele
straat blank. Aangezien rubberlaarzen niet tot mijn standaarduitrusting
behoren, ben ik daar niet tegen gewapend. Enkel een jeep heb ik zich tot nogtoe
een weg weten banen. Oh, wacht. Thibault zegt net dat hij erdoor gaat wandelen.
Haha. Teenslippers zijn natuurlijk ook tegen water bestand. Ik voel me in elk
geval niet geroepen, maar brood komt er nu toch. :)
Even terug in de tijd:
Vrijdag zijn we op ons stalen ros gesprongen en hebben we
een bezoekje gebracht aan de cultuurtuin en de Paramaribo zoo. Bij ons betaal
je daar bijna 20 euro voor, hier 4 SRD, iets meer dus dan 1 euro. Een koopje
dachten we zo! Maar eerlijk gezegd, buiten enkele door de hitte gevelde
Bengaalse tijgers waren er niet veel dieren te zien. Enkel enkele apen die niet
gekooid door de lucht kliefden, trokken onze aandacht. Iets te veel, moeten zij
gedacht hebben. Want ze kwamen op ons af gesprongen, lieten hun tanden zien en
maakten heel angstaanjagende geluiden. Wij dus maar weggevlucht :)
De cultuurtuin klinkt boeiend, maar we zijn er enkel door
deductie achter gekomen dat we er geweest waren. t Is een wegje met bomen en
planten er rond. Zoals zo vele wegen.
Het eten
De nieuwe groente die we als avondeten kozen, heet
kousenband en zijn een soort van lange groene stengeltjes. De mevrouw uit de
winkel vertelde ons deze klaar te maken als boontjes. Dat deden we, en
eigenlijk smaakten ze ook gewoon naar boontjes. Andere dingen die we al
klaargemaakt hebben zijn cassave en poe (zalige naam, toch?). Te vergelijken
met aardappel en courgette. Alles ziet er anders uit (zelfs sinaasappelen zijn
amper als dusdanig te herkennen), maar de smaken zijn tot nog toe steeds ook
bij ons terug te vinden. Oh, we hebben ook de rijstkoker eens getest. Naar het
schijnt super snel en makkelijk. De onze had wel een half uur nodig, waardoor
de rest van het eten op en koud was, maar dat kan ook aan de gigantische
hoeveelheid rijst liggen die we afgemeten hadden. We hebben er op zaterdag nog
met 4 van gegeten :)
Opnieuw terug in de
tijd
Zaterdag zijn we weer een fietstochtje gaan maken. Dit maal
naar Leonsberg (naar schatting een tiental kilometer verderop fout rijden
niet mee gerekend) waar we onze fiets op een bootje hebben geladen en naar
Nieuw Amsterdam zijn gevaren. Daar is het openluchtmuseum Fort nieuw
Amsterdam, een beetje te vergelijken met Bokrijk, alleen is het inhoudelijk
anders (namelijk over een fort en dus met kannonnen enzo). Dan terug bootje op,
naar de plantage Rust en werk. Daar werden we overvallen door een ontzettende
regenbui. Gelukkig wenkte een man ons dat we op zijn overdekte terras mochten
schuilen. Wij super dankbaar, al bleek het ook daar niet echt waterdicht, dus
promoveerde hij ons naar binnen tot in de zetel. Daar kregen we dan cola,
koekjes en huisgebakken cake voorgeschoteld. We wisten even niet wat ons
overkwam, zo veel gastvrijheid! :) De man zijn dochtertje werd die dag 1 jaar,
dus vond er enkele huizen verderop een feestje plaats. Toen we weggingen, vroeg
hij ons om een kleine bijdrage voor de jarige. Op zich vonden we dat niet erg,
maar het was toch een klein beetje een domper op de gastvrijheid.
Verder bleken de plantages geen plantages meer te zijn. Toen
de Hollanders hier waren, werd er suikerriet verbouwd. Nu staan er koeien te
grazen.
In mijn boekje over Suriname staat dat de verveling op de
plantages groot was. Wel, dat was exact wat vele mensen daar nog steeds
uitstraalden. Ze zaten gewoon op een stoel, niets te doen: niet te keuvelen, te
werken, te .Ik kreeg er een beetje een lastig gevoel van, ik dacht doe toch
gewoon iéts, voetbal wat met je kinderen- weet ik veel. Maak iets van je dag!
Maar goed, waarschijnlijk ook geen wonder dan dat onze
vriend-met-de-jarige-dochter al om 12u s middags aan de whisky zat. Ik zal wel
bepaalde informatie missen om te begrijpen hoe alles zo is geworden. Uitbuiting
en slavernij, stank voor dank, ? Misschien moet ik in die richting denken om de
teneergeslagen sfeer wat beter te kunnen begrijpen.
Tijdens mijn volgende verslagje zal ik het eens hebben over
de Surinaamse mannen; Daar valt ook nog wel wat over te vertellen! :)
Tenzij ik tegen dan ook weggespoeld ben door de regen, tot
schrijfs!
Eerst en vooral: onze gepofte kastanjes uit eigen teelt
waren wel oké. t Waren kastanjes weet je, niets meer, niets minder. Ik denk
dat we er de volgende keer 1 of ander magisch ingrediënt bij zullen voegen
waardoor het misschien wat meer afsmaakt. De witte lijmachtige substantie was
trouwens wel verdwenen.
Nu we toch bij eten zijn, ons etentje gisteravond was
gezellig, maar niet echt Surinaams. Dat doen we volgende keer beter! We hebben
tijdens het eten kennis gemaakt met Emilie, een ander Belgisch meisje uit
Vilvoorde. Jaja, de wereld is soms niet zo groot als hij lijkt J
Om naar het stadscentrum te gaan, bellen we een taxi. Zo
doet men dat hier. Best even wennen hoor. En het vraagt ook wat onderhandelingsvermogen
als je niet het gevoel wil hebben te veel geld betaald te hebben voor de rit. J
Onze plannen voor vandaag zijn: een fiets kopen! En er was
nog iets wat we moesten doen, maar Thibault en ik zijn even vergeten wat dat
was. Dus dat doen we misschien toch niet.
Verder gaan we inkopen doen met Emilie om bij Tina te gaan
koken. Dan kunnen we enkele Surinaamse groenten uitproberen. Tina heeft ook
internet (draadloos zelfs) dus dan kunnen al onze blogboodschappen ineens
online. Want we hebben hier zo wat alles, behalve toegang tot het wereldwijde
web. Er zullen dus af en toe meerdere boodschappen ineens verschijnen. Denk
maar: langer wachten, voor meer leesplezier! Foto's willen voorlopig niet uploaden. ik doe binnekort een nieuwe poging.
andaag is Royza (onze contactpersoon hier) ons om 10 uur
komen halen om wat op verkenning te gaan. We zijn gaan kennismaken op onze
scholen, bij de vreemdelingenpolitie langsgeweest voor een extra stempel in ons
paspoort, een passievruchtensapje gaan drinken en wat door de stad gereden.
Oh, en we hebben bananen gekregen. ZO LEKKER dat die hier
zijn, superzoet en zacht, echt hoe een ideale banaan gedefinieerd zou worden.
De directrice van mijn schooltje, die tevens ook mijn
stagebegeleidster is, is ziek de rest van de week waardoor men besloten heeft
dat mijn stage maandag kan beginnen. Ik heb dus nog alle tijd om wat te
acclimatiseren en alles te regelen wat er te regelen valt (een fiets!). Ideaal,
denk ik zo! Alles lekker rustig aan J
Royza heeft ons ook even uitgelegd welke bomen we precies in
onze tuin hebben; dat zijn dus: een papayaboom, bananenboom (banaan wordt hier
bakova genoemd) een bakovaboom dus J een tropische
kastanjeboom en een amandel-en kersenboom. Deze laatste hebben momenteel geen
vruchten, maar van de rest wordt het smullen geblazen! We hebben net al een
grote kastanje ontdaan van zijn kleine kastanjes en deze gepeld. Nog even
roosteren en ze zijn hapklaar! Ik ben heel benieuwd naar hoe ze gaan smaken en
aanvoelen, want ze scheiden een witte, kleverige vloeistof af, naar mijn gevoel
het best te omschrijven als lijm. Ik weet nog te vertellen hoe ze waren!
Dadelijk gaan we nog even boodschappen doen , (er zijn
overal kleine Chinese supermarktjes vlakbij) en straks komt Tina even langs
(haar stageplek is vlak bij ons verblijf) en dan gaan we een hapje eten.
Tenzij ik zo veel eet dat ik niet meer kan bewegen, tot
blogs!
Half acht plaatselijke tijd, en ik ben al uit de veren! J
Gewekt door een zeer luidkeelse vogelsoort die ik tot op
heden nog niet kan thuisbrengen, maar goed, daar kom ik op terug.
Er zijn ontzettend veel dingen die ik jullie wil vertellen,
en ik weet niet goed waar te beginnen. Bij het begin dat weet ik, maar dat is allemaal
al niet meer zo duidelijk.
Ik doe het zo:
DE VLUCHT
Liep meer dan een uur vertraging op door mensen die te laat
waren, iemand die niet was komen opdagen (maar wel eerst ingecheckt) en wiens
bagage helemaal achterin aan boord zat en er uit moest. Toen ging de deur dicht
en dachten we aha! en op dat moment riep de piloot even om dat er nog een
technieker aan boord zat die niet mee wenste te reizen. Dus deur moest terug
open, trap moest terug worden aangesloten,
Verder verliep de vlucht vlekkeloos: geen turbulentie
waarbij ik het in mijn broek zou doen, hete handdoekjes om je handen af te
kuisen, een chocolade-ijsje als vieruurtje, En net toen ik aan het twijfelen
was of ik nog zon heerlijk warm pistoletje zou vragen, liet de steward er
eentje van zijn schaal vallen recht in mijn schoot! Oh, en dan was er nog
moment waarop ik dacht mmm, chips, dat zou me nu smaken. Toen kreeg ik mijn
avondmaal en wat zat daar als dessertje in? Een zakje chips, weliswaar van
zoete aardappel en rode biet, maar toch: chips! (en nog lekker ook)
Allemaal dik in orde dus! Enige storende factor waren de Britten
achter mij, die dol bleken op gin-tonic, bier, wijn, en luider begonnen praten
naarmate de alcohol rijkelijker vloeide. Daar gingen mijn dutjes de mist in. Toen
de steward besloot hen geen alcohol meer te geven( God-zij-dank!) gingen ze in
protest dat de ze echt nog niet veel op hadden en dat de vlucht wel 9 uur duurde
en blablabla.
DE AANKOMST
Wanneer je van het vliegtuig stapt, lijkt het een beetje
alsof je in een soort van stoombad bent beland (een milde vorm weliswaar). De
lucht is warm en vochtig, het lijkt een beetje alsof hij aan je huid gaat
kleven. Maar echt onaangenaam is dat niet te noemen, eerder een aparte
sensatie. Toen ik mijn eerste voet op Surinaamse bodem zette, heb ik even
gehuppeld uit pure blijdschap vanwege het eindelijk aangekomen zijn. Die huppel
heb ik dan omgezet in stappen richting visumcontrole. En dat stappen werd daar
dan wachten en schuifelend vooruit gaan. Thibault en ik hadden het tevoren
gehad over hoe we in de supermarkt steeds de verkeerde rij kiezen. Wel, beide
vloeken heffen elkaar niet op, want ook hier hadden we er duidelijk de
allerlangzaamste rij uitgepikt. Maar ook daar zijn we doorgeraakt.
Dan heb ik iets meegemaakt waar ik al heel mijn leven
nieuwsgierig naar bent: er stond iemand klaar met mijn naam op een naambordje.
Als ik zulke mensen zie, vraag ik me telkens af op wat voor iemand zij wachten,
wel, op mij dus! Haha.
Wij dus in de taxi gestapt, het verkeer is hier matig tot
zeer geschift (voor een deel kan dat natuurlijk ook de taxibestuurder geweest
zijn). Als je denkt dat België niet fietsvriendelijk ik, kom dan vooral hier
eens een kijkje nemen! Geen fietspaden, geen lichten, geen fluojasjes, ik kijk
er niet naar uit om zelf fietser te worden. Maar goed, geen kind, hond of auto
werd aangereden en we hadden een gordel, dus waar klaag ik over J.
ONS HUISJE
Dik dik dik in de sjakosj! Om het huis te betreden, moet je
een trap op (dus slangen: je kan niet zo maar in mijn bed kruipen!) dan kom je
in de keuken, met koelkast, diepvries, fornuis, magnetron, waterkoker, al die
dingen. Vervolgens kom je in onze living, met radio en zelfs televisie. En dan
heb je de 3 slaapkamers (waarvan 2 met dubbel bed en airco- olé, de ander heeft
een stapelbed), een heerlijke frisse douche (lees: er is enkel koud water, maar
warm hoeft hier eigenlijk echt niet) en een proper toilet.
We hebben een waskot met een wasmachine (die moet je buiten
zetten en dan kan je wassen - ?! dat moeten we nog even uitzoeken) een
terras en een tuintje met allerlei bomen die momenteel ondefinieerbaar zijn.
SURINAME
Toen we gisteren de luchthaven verlieten was het al donker.
We zagen zwerfhonden, veel kinderen, mensen en een man met een koe. Verder
waren de huisjes onderweg nog het best te vergelijken met centerparks. Een
soort van houten chaletjes, omgeven door groen en met redelijk wat plek tussen.
De sfeer die hier hangt is moeilijk te beschrijven: sommige
dingen doen denken aan wat je in Afrika zou verwachten, andere taferelen doen
eerder Zuid-Amerikaans aan en nog andere dingen zijn niet echt te plaatsen. De
moeilijk te beschrijven sfeer is echter wel vriendelijk, geruststellend en
uitnodigend. Mensen die op bankjes zitten te keuvelen enzo J
Maar een echt goed beeld hadden we door de duisternis niet
gekregen, dus het opstaan was best spannend! Licht bezweet werd ik wakker van
natuurgeluiden als de eerder beschreven vogel en blaffende honden. Omdat beelden
meer zeggen dan 1000 woorden, heb ik enkele fotos gemaakt van de eerste dingen
die ik vanmorgen zag, zowel binnen als buiten.
Wie een impulsieve trip naar een warm land wil boeken, en
daarbij per toeval aan Suriname denkt, kan deze binnen en buiten vinden in de Londonstraat 27, Beniespark, Paramaribo.
Nog wat meer praktische info: Ik heb me hier ook een
Surinaams nummer aangeschaft. Wil je me dus wil bellen of smsen, draai: 8909375 en daarvoor de landcode +597.
Tenzij ik vanaf heden mijn dagen volledig vul met keuvelen
op bankjes, tot schrijfs!
... en ik ruil het besneeuwde België in voor een wat tropischer klimaat. Nu wordt het écht spannend allemaal. Van zodra ik ter plekke ben en ergens internet gevonden hebben, krijgen jullie mijn eerste indrukken te lezen en te zien. Tenzij ik ondergesneeuwd of gesmolten raak, tot dan!!
Paspoort: check visum: check: inentingen: check zonnebril: check afscheidsfeestje: done geestelijke toestand: nog niet helemaal vertrekkensklaar kriebels in de buik: matig tot ernstig
Voila, je ziet het: ik ben bijna klaar voor mijn vertrek naar het Zuiden! Binnen een week gieren de zenuwen waarschijnlijk door mijn lijf als formule 1 piloten op een racecircuit. Als het zolang zal duren. Als de zenuwen me niet volledig verlammen, krijg je hier volgende week meer leesvoer! Tot dan!!
