Eerst en vooral bedankt aan iedereen die me een mailtje heeft gestuurd of een berichtje in mijn gastenboek geplaatst. Heel leuk om ook wat uit België te horen!
Terug naar Suriname dan!
Het links fietsen hier begint stilaan te wennen. Al vermoed ik dat mijn hersenen zich nog niet helemaal aangepast hebben. Vannacht droomde ik namelijk dat ik met de auto reed op een weg waar kinderen aan het spelen waren, maar ik wist niet meer aan welke kant ik moest rijden en welke kant zij op zouden gaan om uit te wijken. Ik ben toen maar uitgestapt, en ook opgestaan
Wat ik nog niet helemaal gewoon ben, is de randanimatie als je fietst. En dat brengt ons dan naadloos bij de Surinaamse mannen waar ik het nog over ging hebben. Een ras apart. Wanneer je je hier als vrouwelijk wezen op straat begeeft, krijg je dingen te horen als Dag schatje of Dag poppetje tot jij bent de liefste vrouw van de wereld en mannen die van uit de auto roepen Wat een lekker strakke kont heb jij. Soms zeggen ze niets, maar maken ze één of ander geluidje, t zit ergens tussen sissen en smakken en ik kan het helemaal niet nadoen. Het gaat wennen zijn om gewoon in België weer rond te fietsen .
En om het hoofdstuk verkeer nog niet helemaal af te sluiten één ding waarvan ik het niet verwacht had om het hier tegen te komen en toch zéérfrequent: files. Elke dag op elk moment staan de wegen hier wel ergens dichtgeslibd. Echt niet normaal. Maar ja, ik snap het ook wel. Met de fiets rijden is en blijft geen pretje, hoewel het toch pakken sneller is aangezien je de rijen autos gewoon voorbij kunt rijden
We hebben trouwens daarnet bij wijze van uitstapje- de bus eens genomen richting centrum. Dat heeft veel voordelen: het is bijna gratis, je hoeft niet te fietsen langs de drukke weg en ze zien er ook super cool uit: de zetels zijn bekleed met koeienvlek- of zebramotief. Of zoals de onze daarstraks: voorzien van tekstjes uit de bijbel :)
Nadelen zijn dat de bus pas vertrekt wanneer ze vol zit, en dat ook in het gangpad stoelen zijn geplaatst, dus als je daar zit en iemand van achteraan wil er uit, dan moet je zelf ook telkens mee uitstappen.
Onze uitstap richting centrum was trouwens vrij zinloos. Blijkbaar sluiten de winkels hier om 14 uur op zaterdag en dat was nét wanneer wij er waren
Wat mijn stage betreft, ik ben nog steeds niet echt gewend aan hoe men hier met de kinderen omgaat. Ik was deze week 2 dagen in een eerste leerjaar en zo vaak dat die juffrouw boos werd op de kinderen (omdat hun mama niet met hen had geoefend om te lezen ofzo) . Ik had zin om te huilen in de kinderen hun plaats. Zo ellendig, echt.
Verder mogen de kinderen niet bewegen in de klas. Ze moeten netjes zitten. Dat houdt in: benen naast elkaar op de grond en mooi recht. Ik heb het ook geprobeerd, echt waar: onmogelijk! Na een half uur roerloos zitten beginnen je billen pijn te doen, je benen te slapen, je voelt je ongemakkelijk, echt ideaal om geconcentreerd aan het werk te kunnen! De kinderen mogen ook niet praten in de klas, behalve als hen iets gevraagd wordt. Ook wanneer de leerkracht nog even haar verbeterwerk wil afhebben alvorens met de les te starten (dat op zich al), moeten de kinderen zwijgend stilzitten.
Ik wilde deze week een kind wat uitleggen, maar dat lukte niet. Telkens wanneer ik haar een vraag stelde, herhaalde ze mijn vraag gewoon. Net zoals ze dat in de klas steeds moeten. Leren = klassikaal opdreunen. Men leert de kinderen hier absoluut niet om zelf ergens over na te denken. Dat vind ik ontzettend jammer.
Maar ach, het is niet allemaal kommer en kwel hoor (voor jullie echt een verschrikkelijk beeld hebben van alles hier). De leerkrachten hebben naar mijn gevoel wel een goed en aangenaam contact met hun leerlingen en ook onderling gaan zij heel respectvol met elkaar om. Men heeft hier gewoon een ontzettend anders beeld van wat een goede opvoeding en een goede houding op school horen te zijn. Ik zal de komende weken op zoek gaan naar een gulden middenweg. Het resultaat daarvan horen jullie dan wel :)
Nog 1 ding over naar school gaan wil ik jullie niet onthouden. Het schoolgebouw heeft een U-vorm. In het midden daarvan is het erf (wat wij de speelplaats zouden noemen) waar centraal een vlaggenmast ingeplant staat. Elke ochtend voor de lessen beginnen wordt de Surinaamse vlag gehesen en gaan alle kinderen voor het klaslokaal staan om het volkslied te zingen. Een apart schouwspel !
Er zijn nog heel veel dingen die ik jullie wel vertellen, maar ik zal ze even opsparen tot een volgend bericht. Want mijn schrijfsels worden altijd langer dan ik ze plan
Oh, vanaf heden ben ik ook weer mobiel bereikbaar. Ik wilde mijn gsm laten repareren, maar dat kost (hier ook) evenveel dan een nieuw goedkoop toestelletje.
Zo, geniet van alles wat België te bieden heeft, ik doe hetzelfde hier!
Liefs. Liesbeth
PS: foto's zullen waarschijnlijk niet lukken bij dit bericht. Volgende keer beter! :)
...of toch niet. Oh het aan een slecht karma, de vochtigheid of wat anders ligt weet ik niet, maar in 2 dagen hebben de lader van mijn laptop en mijn gsm het begeven. Ik ben dus voorlopig niet meer telefonisch bereikbaar. Zoen, Liesbeth
Het leven is hier anders dan bij ons, dat wel. Maar een
cultuurschok zoals men dat noemt, had ik niet echt gevoeld. TOT we maandag
op school kwamen.
Een overzichtje:
EEN KLASLOKAAL
* bij ons: landkaart, wereldbol, tijdslijn, allerlei
affiches ter ondersteuning van onderwerpen uit rekenen en taal, takenbord, knutselwerkjes,
fotos, kasten vol knutsel-en ander materiaal en nog zó veel meer!
* in Suriname: 1 muur waaraan het bord hangt, en ook nog wat
lijkt een grote reclameadvertentie voor chocomelk (maar het is wanneer je van
dichter kijkt toch ook een kalender) en een klein blaadje milieutips van Unicef.
Achteraan ook een grote grijze volledig lege muur. De zijmuren zijn een soort
van tralies waardoor je in de klas steeds van een frisse bries kan genieten.
Didactische posters? Nul. Tekeningen, knutselwerkjes, ? Nul.
Kasten met materiaal? 1, waarin de handboeken bewaard worden.
Dé handboeken, ook even het vermelden waard. Ze stammen uit de jaren 80. Zijn
sindsdien voortdurend in gebruik geweest, waardoor bladzijden ontbreken,
stukken eruit gescheurd zijn, . Moest er nu nog van elk handboek een exemplaar
voor elke leerling zijn, maar neen ook dat niet.
Eerst kwam een les rekenen. Toen moest een leerling in een
andere klas enkele boeken gaan lenen omdat er ontbraken (om per 2 te kijken).
Toen kwam taal. Er moest een leerling in een andere klas
enkele boeken gaan lenen omdat er ontbraken.
Dan was het aan natuur, je raadt het al .
Werkboeken zijn er niet. Leerlingen hebben een schriftje
waarin ze steeds de oefeningen uit de handboeken overschrijven en oplossen.
Ik vroeg de directrice daarnet wat ze zoal aan materiaal
hadden (om een zicht te krijgen op wat ik kon gebruiken tijdens de muzische
lessen die ik moet geven). Ik citeer: We hebben enkele oude boeken met liedjes
en ook enkele met verhalen die we ooit als schenking gekregen hebben. Verder?
Niets
Men heeft geen papier, verf, lijm, kleurpotloden, stiften, , omdat deze dingen
door de overheid enkel gesubsidieerd worden in het kleuteronderwijs.
De eerste leerkracht die ik in België ooit hoor klagen omdat
hij/zij wat papier of iets anders tekort komt. Man
DE LESSEN
* bij ons: ervaringsgericht, aansluitend bij leef -en
belevingswereld, thematisch, vol van zelfstandig leren werken en sociaal leren,
ICT en nog zoveel meer. Wanneer leerlingen klaar zijn mogen ze vooral niet
zomaar zitten wachten. Dan beginnen ze zich te vervelen, worden ze lastig en
voor je het weet staat de klas op stelten. Denk aan het klasmanagement! En zo veel meer principes.
* in Suriname:
De leerkracht zit vooraan op haar stoel; Ze zegt neem je
boek bladzijde 6 en maak oefening 4,5 en 6. Je krijgt 10 minuten. Na 20
minuten, wanneer de lln al lang klaar zijn en hun aandacht al volledig ergens
anders is, worden enkele leerlingen aan bord gevraagd. Zij moeten de antwoorden
opschrijven. De leerkracht overloopt deze en legt ze uit wanneer een leerling
niet met ja juffrouw geantwoord heeft op de vraag of iedereen het begrepen
heeft.
Lessen w.o. gebeuren als volgt:
L schrijft een stukje tekst uit de handleiding aan bord. De leerlingen pennen
dit over in hun schriftje. Als ze uiteindelijk de hele tekst hebben (na hoeveel
lessen?) legt de leerkracht uit waar het over gaat.
Dat dit allemaal verre van een ideale manier van werken is,
weet mijn kleine teen ook. Maar zoveel opties hebben ze niet. Ze hebben geen
werkboeken, kopieblaadjes, die ze kunnen gebruiken.
Hoe ze het dus anders moeten aanpakken? Geen idee.
Hier sta ik dus met al die mooie didactische principes en
ideeën. Er is zelfs geen papier om ze op uit te werken.
Ik weet zelf nog niet hoe, maar ik red het wel!
Tenzij is beslis om mezelf om te toveren in potloden en
papier bij wijze van schenking,
Tot de volgende!
Liesbeth
PS: Dat stukje over het aparte ras van de Surinaamse man
krijg je later. Nu moest dit me eerst van het hart :)
