Hey lieve lezer!

Intussen zijn mama, papa en Kim weer veilig aangekomen in het vertrouwde België, maar niet nadat we samen nog een en ander beleefd hebben in Anaula. Voor de kenners van de Surinaamse geografie: Anaula is een eilandje dat zich situeert in Boven-Suriname, onder het Brokopondostuwmeer.

Allereerst: de reis ernaartoe…

Daarvoor konden we kiezen uit 2 mogelijkheden:

9 uur door elkaar geschud worden op een hobbelige bus of een dik half uur in een klein propellervliegtuigje. Wat mij betreft was dat kiezen tussen pest of cholera, want ofwel zouden we geradbraakt aankomen, ofwel zou ik –Liesbeth die een hekel heeft aan vliegen-  het in mijn broek doen van pure angst. Denkend aan mijn medepassagiers heb ik uiteindelijk voor cholera (lees: vliegen) gekozen… en ik héb het (figuurlijk althans) ook in mijn broek gedaan van schrik… Het vliegtuigje was superklein. We moesten verdeeld over het vliegtuigje plaatsnemen, zodat ons gewicht verspreid zou zijn. Oh help! Ik zat helemaal voorin en kon in de cockpit meekijken: allemaal pinkende lichtjes en knopjes en een brandblussertje dat er al 20 jaar oud uitzag en dus niet echt erg behulpzaam bij het uitbreken van brand. Oh help!

Propellers die superveel lawaai maakten en ik die enkel maar kon denken “Wat als we in een zwerm vogels terechtkomen?”. Oh help! Een piloot die een boekje begon te lezen tijdens het vliegen. Oh help help help… . Nog nooit in mijn leven ben ik zo bang geweest als daarboven in de lucht. Ik kon me simpelweg niet voorstéllen dat ik ooit levend en wel aan de grond zou geraken. Maar kijk, het is gelukt! Anders zou ik dit nu niet voor jullie aan het schrijven zijn.

Bestemming bereikt!

Aangekomen op de luchthaven (een groot grasveld met een groot uitgevallen tuinhuis als administratiekantoor) zijn we richting boot gelopen om zo tot onze uiteindelijke bestemming te varen. Die eindhalte bestond uit allemaal Ardennen-achtige chaletjes waarvan er 2 de onze zouden worden voor de komende week. Onze bedden waren hemelbedden met een klamboe eroverheen,  net zoals in een of andere film of t.v.-reeks die ik ooit zag over Belgen die in Congo verbleven. Het oogde in elk geval erg luxueus en cool

Verder bestond de accommodatie uit een zwembad met ligstoelen, een hangmattenhut en een bar/restaurant waar je de hele dag door water, sap, koffie en thee kon gaan drinken. En ook uit een heleboel personeel om je het leven eenvoudig te maken.

-         Je bord afruimen? “Hoeft niet, je bent hier met vakantie!”

-         Aan het zwembad liggend… “Hier voor jullie” (en plots krijg je een groot bord chips)

-         Wil je ergens een hangmat ophangen? “Zeg maar waar, wij doen het voor je!”

-         Enzo verder enzo voort

Je kon er dus rustig hele dagen op je lekker luie kont blijven liggen, of deelnemen aan allerlei activiteiten die voor de gasten georganiseerd werden. Een greepje uit onze belevenissen:

-         In de jungle hebben we geleerd met het hout van welke bomen we vuur kunnen maken en uit welke lianen we water kunnen halen. Dat hebben we dan ook even mogen proeven en het smaakte een beetje naar gras/boom, maar dat kan dus wel kloppen.
Moesten jij en ik dus ooit samen in de jungle verdwalen, geen zorgen! Ik zorg wel dat we het overleven

-         Afkoelen konden we doen door te gaan zwemmen in stroomversnellingen. Nadat we daar heerlijk geplensd en geploeterd hadden, kwamen er 2 kinderen in een bootje vlakbij ons vissen. Achteraf kregen we te zien wat er in hun netten zat: piranha’s met een supervenijnig gebit! Wat ben ik blij dat ik nog steeds 10 tenen heb!

-         ’s Avonds kwam een groepje uit het nabijgelegen dorp muziek spelen en enkele vrouwen dansten daarbij. En wow man, wat kunnen zij met hun kont schudden! Het lijkt wel alsof er een elastiekje in hun poep zit waardoor ze het omhoog, omlaag, naar links en naar rechts kunnen laten bewegen en intussen laten ze hun billen ook nog trillen. Wij hebben ons ook lekker tussen de dansenden gewaagd, maar ons billenwerk was toch nog niet helemaal wat het blijkbaar zijn kan.

En weer in de stad…

Zaterdag ben ik mijn bezoekers naar de luchthaven gaan brengen en nu ben ik voorlopig dus weer even ‘gastenloos’. Tot morgen, want dan komt Carl eraan!

Gisteren ben ik nog met Emilie en Thibault nog teruggeweest naar Brownsweg (het dorpje in het binnenland waar ik enkele dagen stage heb gelopen). Ik weet niet of ik jullie dat vorige keer vertelde, maar vorige keer waren Emilie, Marielle en ik daar begonnen met het schilderen van het lokaal van de organisatie. Dat lokaal was dof en vuil, en omdat daar elke dag kinderen worden opgevangen hadden Emilie en Marielle besloten dat ze het daar wat aangenamer wilden maken. Ik was dus niets meer dan een welkome helpende hand.

Maar goed, we waren daar dus nog niet klaar mee, dus zijn we gisteren met een busje vol mensen terug gegaan om het lokaal zijn laatste finishing touch te geven.

De hobbelweg ernaar toe is steeds een avontuur, zo ook gisteren…

We waren lekker aan het rijden …tot we ineens een vreemd “psssssst”-achtig geluid hoorde. Hoewel ik het nog nooit eerder had meegemaakt, herkende ik het geluid onmiddellijk als zijnde dat van een leeglopende band. En gelijk had ik… Maar geen enkel probleem: iedereen uitstappen – krik eronder – auto omhoog – band los- band vervangen – band vast en… hop, daar gingen we weer! Intussen dwaalde de gedachte “Hoeveel reservebanden zou zo’n busje hebben, want stel je voor dat we dit straks nog eens voorhebben…” door mijn hoofd en die gedachte was nog niet helemaal verdwenen tot plots: PSSSSSSSSSSST. Daar ging ook de reserveband! Tja, ik kreeg dus ineens antwoord op mijn nog-niet-koud-geworden-gedachte: ook een busje dat voortdurend over erg slechte wegen rijdt, heeft maar 1 reserveband.

De oplossing? Met de lekke band aan de hand teruglopen naar het vorige dorp om hem daar te laten herstellen. De chauffeur en Thibault namen deze taak op zich en de rest van de inzittenden – mezelf incluis- hebben hun terugkomst al wachtend langs de kant van de weg doorgebracht.

Hoe zo’n band herstellen? Wel, heel eenvoudig: je zoekt het gat en plakt daar een soort van kauwgom op zodat de lucht niet kan ontsnappen…

Heel erg duurzaam, zou blijken.

Want nadat ook deze band vervangen was op de al eerder beschreven manier, konden we weer verder. En gelukkig hadden we het grootste deel van de weg al afgelegd, want na enkele honderden meter begon onze pas herstelde band al aan lucht te verliezen. Het was dus een heel erg spannende verderzetting van de rit, want de kans zat erin dat we zouden moeten lopen tot onze eindbestemming. En laat dat nu net iets geweest zijn, waar ondergeschreven persoon geen zin in had in de blakende middagzon. Maar… we zijn er geraakt met onze halfvolle band! Hoera hoera! En het lokaal is uiteindelijk heel erg mooi geworden, waarvoor ook hoera!

Zo lieverds, dit was waarschijnlijk mijn laatste blogbericht vanuit Suriname. Binnen een dikke week ben ik immers alweer thuis in ons aller Belgenlandje.

Dank jullie wel voor al jullie berichtjes en reacties!

En tot binnenkort - in levende lijve!!

Liesbeth

20-04-2009 om 17:02 geschreven door Liesbeth