Maandag 13 april

Dag lustige lezers!

Het is weer tijd voor een klein nieuwsoverzichtje uit het verre Suriname!

Mama, papa en Kim zijn heelhuids aangekomen, dat is intussen ook al weer meer dan een week geleden. Het is een cliché, maar de tijd vliegt voorbij. Wat hebben we in die tijd dan allemaal uitgepsookt, hoor ik u denken.

Wel, gemakkelijkheidshalve zal ik eerst even bij mijn eigen avonturen beginnen. Vorige week maandag heb ik mijn allerlaatste echte stagedag gehad, dinsdag was het paasfeest op school. Dat houdt in dat de leerlingen hun mooiste kleren mogen aantrekken (en dus voor één keer niet hun geruite uniform). Het was echt heel leuk om de kinderen ‘gewoon’ te zien, en dan nog op hun paasbest (heel toepasselijke uitdrukking ). En in plaats van les te krijgen, was er eten voorzien. Bami, nasi of roti, uiteraard… .  

Tja, het is dus officieel: de stage is gedaan: Liesbeth heeft paasvakantie! *Hoera hoera!*

De tijd die ik op school heb doorgebracht zijn mijn bezoekers naar Fort Zeelandia en het Hindoestaanse bedevaartsoord geweest. Die namiddagen hebben we al stadsverkennend doorgebracht. Een beetje winkeltjes, een beetje terrasjes… het goeie leven als het ware!

Woensdag  was er dan eindelijk tijd voor een echt daguitstapje. De zon scheen, de lucht was blauw en wat is er dan leuker dan bootje varen? Bijna niets, dacht ik zo! Dus dat laatste werd dan ook tot ‘plan van de dag’ gebombardeerd. Bootje varen, dolfijnen kijken, plantage bezichtigen en tenslotte een museumpje bezoeken. Die dolfijnen lieten het eerst nogal afweten, we waren al op de oceaan en hadden nog geen flipper gezien.  Ik werd al een beetje bang dat we dit stukje voor niets gevaren hadden, maar plots… een vin, nog een vin, en nog eentje… een hele school(?) dolfijnen kwam boven water!! Enkelen waagden zich zelfs vlakbij de boot. *Wederom hoera!*

Vrijdag en zaterdag was de tijd dan aangebroken om op meerdaags tripje te vertrekken! Op het programma: Galibi – ook wel wereldbekend als het strand waar zeeschilpadden hun eieren komen leggen.

Vrijdagochtend: hup– busje in en hobbelhobbelhobbel voor een uurtje of drie. Dan golfgolfgolf op de boot en dan bestemming nummer 1 bereikt: onze verblijfplaats!

Op de zeeschilpadden was het nog even wachten tot de avond viel, dus eerst werden we nog even langs de touristshop geleid en brachten we een bezoek aan Galibi Zoo. De werking van de touristshop zat goed in elkaar: ze verkochten er voornamelijk juweeltjes, allemaal gemaakt door de vrouwen van het dorp. Aan elk juweel hing de naam van de maakster, en wanneer haar creatie verkocht wordt, dan noteert men dat en krijgt zij haar geld. Puik plan, toch?

De Zoo was ook fijne ervaring. Ik ben er verliefd geworden op een babyneusbeertje! Ze liepen er vrij rond en je kon ze aaien. Toen ik dat deed, smeet het beertje zich op de grond met zijn poten omhoog, zodat ik ook zijn buikje kon aaien. Net als een kat, zalig en zoooo lief! Ik zou bijna zeggen, om op te eten! Maar dat hoort eigenlijk niet uit de mond van een vgetariër te komen   Ook de aapjes zwaaiden lustig door de bomen. Wanneer je je arm uitstak, kropen ze via je arm op je schouder en als je een kralenketting droeg, dan werd die smakelijk opgepeuzeld. Arme Thibault Misschien hebben die aapjes wel een afspraak met de vrouwen uit de touristshop. Haha.

’s Avonds was dan eindelijk het moment aangebroken waarvoor we deze trip eigenlijk geboekt hadden: schildpadden spotten!

Daarvoor moesten we eerst weer in de boot. Dat wil zeggen: reddingsvest aan en poncho niet vergeten! Die laatste was heel noodzakelijk want het opspattende water leek wel een ware douche en het boottochtje duurde toch wel een kwartier.

Helemaal droog zijn we niet aangekomen, maar doornat waren we ook niet. Wij, dat wil zeggen iedereen, op ons mama na. Bij het uit de boot springen was zij namelijk iets te enthousiast

Dan was het even wachten op een ei-leggende schilpad en wanneer we die vonden… zo indrukwekkend! Deze schildpadexemplaren zijn gigantisch groot (tot 1m40 lang). Eerst graven ze een kuil door met hun poten te ‘slaan’ in het zand en wanneer ze een plekje hebben waar ze zich veilig voelen, beginnen ze met eieren leggen. Geen 2 of drie, maar meer dan 100 per keer. Een eitje is zo groot als een pingpongbal en ze blijven maar uit de schildpad floepen. Een apart zicht hoor Wanneer alle eitjes gelegd zijn, graaft de mamaschildpad de kuil weer dicht. Dat doet ze door er met haar achterpoten zand over te strooien. Op zich lijkt dat misschien geen kunst, maar de precieze waarmee ze te werk gaan is echt verbazend voor zo’n log beest. Het zand wordt zachtjes aangedrukt, wat opzij geschoven,… tot het perfecte nest bereikt is. De op het eerste zicht lompe schilpadpoten lijken op dat moment te veranderen in fijnmotorische mensenhanden. Wonderbaarlijk, die natuur!

Zondag was Frans-Guyana tijd. Gewoon de rivier over, en je komt in een ander land, en ook in een volstrekt andere wereld. Het land is nog steeds deel van Frankrijk, en dat merk je: de taal, de euro als betaalmiddel, de hogere prijzen, zebrapaden, auto’s die vriendelijk stoppen voor voetgangers, geen vuilnis op straat én… een boulangerie! Toen ik dat bordje zag, kreeg ik een immens, niet-te-negeren visioen: knapperige croissantjes met een zachte botersmaak en heerlijk zachte chocoladebroodjes met chocolade die smelt op je tong. Niet te negeren, ik zei het al en dus: hop, Thibault en ik de boulangerie binnen. Wel, mijn voorgevoel had me niet bedrogen… de chocoladebroodjes smaakten ons overheerlijk!

Verder hebben we daar ook een ex-gevangenis en een marktje bezocht, maar de koffiekoeken waren toch het hoogtepunt van onze visite daar

Zo, ons programma voor de volgende dagen ziet er als volgt uit:

Vanmiddag vliegen we naar Anaula, da’s een resort in het binnenland (lees: de jungle). Ik bibber en beef nu al als ik denk aan het kleine propellervliegtuigje dat ons daar naartoe moet brengen. Maar vrees niet, ik zal sterk zijn en mijn angst overwinnen!

Daar verblijven we dan tot vrijdag, en zaterdag moet ik mijn bezoek dan al weer gaan uitzwaaien. Maar ach, daar denken we nog niet aan: eerst nog een heleboel andere avonturen… Die lees je later wel!

Dikke zoen,

Liesbeth

13-04-2009 om 20:47 geschreven door Liesbeth  

04-04-2009 om 01:29 geschreven door Liesbeth  

Dag Lieverds in Belgenland!

Al lang geleden dat jullie wat van me hoorden, toch? Maar ja, soms duiken er onverwacht moeilijkheden op die je planning in de war sturen. Dan moet je eens rustig inademen en het gewoon aanvaarden (zie verder). Het voordeel dat je wat langer hebt moeten wachten, is dat ik vandaag veeeeeel te vertellen heb.

Ik zal er gemakkelijkheidshalve  een chronologische volgorde op na houden, beginnende bij het afgelopen weekend…

Zaterdag hebben we ons stalen ros van stal gehaald om het in de richting van een Hindoestaans (= Indisch) bedevaartsoord te sturen, zo’n 20-30km verderop (de afstand verschilt van bron tot bron, ergens er tussenin dus vermoedelijk). Die afstand met de fiets doen, vindt men hier trouwens geschift. Onze huisbaas die 100m verderop in de straat woont, komt steeds per motorfiets of auto. Ja, van de opwarming van onze aardbol ligt men hier nog niet wakker Maar het bedevaartsoord dus: het ligt aan de kust van de Atlantische oceaan en bestaat uit kleine en grote godenbeelden -sommige zo hoog als een lantaarnpaal- en allemaal even kleurrijk. Echt heel mooi om te zien!

Zondag hebben we ons nest voor dag en dauw verlaten. Dat moest wel, want we wilden de vogelzangwedstrijd zien en daarvoor moet je nu eenmaal vroeg voor uit de veren. Wij dus al om 6.45 op het Onafhankelijkheidsplein. Onze bron had ons verteld dat alles daar zou doorgaan, zo tot een uur zeven. De plek klopte, het tijdstip niet echt. De wedstrijd begon iets na zeven, zo tot een uur of half tien. We hadden onze reis door dromenland dus gerust nog iets langer kunnen voortzetten, maar ach- niet getreurd. De dag was nog jong, en wij ook!

Toen we het vogelgezang voor bekeken hielden, heeft de taxichauffeur ons naar White Beach gebracht. De naam zegt het al, een wit strand. Buiten zwemmen, zonnen en een hele dag in de hangmat hangen valt daar niets te beleven. Dat was echter perfect wat wij nodig hadden na ons vroege opstaan, en daar hebben we dus dubbel en dik van genoten!

Maandag was best spannend, want het zou geen gewone stagedag worden. Op maandag vertrok ik voor 3 dagen naar een dorp in het binnenland, om daar op de plaatselijke basisschool stage te lopen en eens te kijken hoe alles er daar aan toe gaat.

Om half tien moesten we bij de bus in de stad zijn om richting hobbelige bauxietwegen – en dus het binnenland- te vertrekken. Om half elf zaten we nog op de stoep te wachten en om half twaalf konden we dan eindelijk aan onze rit beginnen. Talrijke tussenstops in de stad later, was het dan vroem vroem… naar onze uiteindelijke bestemming!

Die bestemming was het marrondorp Brownsweg. De marrons zijn de nakomelingen van de weggelopen slaven die zich in de jungle gevestigd hebben.

Onderdak in die jungle vonden we bij Grace, een moeder van 4 kinderen die ons ook onder haar vleugels wilde nemen. Zij is 25, 2 jaar ouder dan ik en kijk hoe’n ontzettend verschillend leven wij leiden… ik had gewoon ook al getrouwd kunnen zijn, 3 kinderen kunnen hebben, en een job en een ontzettend zwaar huishouden om te runnen. Het is toch ontzettend bizar hoe de plaats waar  je geboren wordt, je hele leven bepaalt?!

Ik heb ontzettend veel respect voor de vrouwen daar, zo sterk als zij zijn! ’s Ochtends zorgen zij dat al hun kinderen gewassen zijn, aangekleed, gegeten hebben, hun lunchpakketjes gemaakt zijn. Alles door en na elkaar, zonder één moment rust voor zichzelf. Wanneer ze voor hun kinderen aan het zorgen zijn vinden ook nog tijd om te koken, af te wassen, de was te doen, zichzelf te wassen, een babbeltje te slaan met zus/tante/nicht,… . Ik heb echt geen idee hoe ze alles klaar weten te spelen in zo’n korte tijd. Vele eenvoudige dingen vragen daar ook meer inspanning dan bij ons: om naar het toilet te gaan moet je eerst een emmer water sjouwen, om te wassen moet je eerst je ‘wasmachine’ naar buiten sleuren,…

Het helpt waarschijnlijk wel dat de kinderen van jongs af aan heel erg zelfstandig zijn. Kinderen van 3 jaar lopen alleen naar de opvang verderop in het dorp en gaan alleen weer naar huis, kinderen van zes of zeven lopen met hun babybroer/-zus op de arm rond, helpen hun kleine zusjes en broertjes om zich te wassen,… . Een meisje van elf is perfect in staat om het hele huishouden over te nemen wanneer haar moeder bijvoorbeeld naar de stad is: de kleintjes verzorgen, eten koken, de was doen,… . Onwaarschijnlijk toch? Bij ons kan een kind van elf misschien al een eitje bakken…

Over de accommodatie.

De huizen zijn het best te vergelijken met wat je bij ons een tuinhuis zou noemen. De keuken/eetkamer/zitkamer (een all-in-one pakket) is – zonder overdrijven- 3 meter op 3. Daarin staat een gasfornuis, kast, koelkast, tafel en stoelen, zitbank, tv, stereoketen en leven er 6 mensen (+ wij daar dan nog bij). Achter deze kamer is er één slaapkamer waar het hele gezin de nacht doorbrengt.

Onze slaapplek was in het hutje van de dove nicht van Grace, waar zij samen met haar baby slaapt. Waar we daar een plekje vonden, hebben we onze hangmat opgehangen. In zo’n hangmat een middagdutje doen is een godsgeschenk, maar er een goeie slaaphouding in vinden voor een hele nacht is iets minder evident – maar gelukkig niet onoverkomelijk.

Tijdens de tweede nacht begon de baby echter te huilen en huilen en huilen; Zijn dove mama had daar niet zo veel last van, maar Emilie en ik konden dat gekrijs niet negeren. Na een huilconcert van een half uur, toch maar besloten de baby uit het bed vandaan te halen en na hem nog een half uur op de arm te hebben gehouden, is de mama toch maar opgestaan om hem een fles melk te maken. Daarna keerde de rust weer terug in onze hut.

De badkamer is een kraantje onder de sterrenhemel. Om te douchen bind je een panghi  (doek) rond je middel en giet je enkele calebassen (kommetjes gemaakt van een calebasvrucht) water over je heen. Even inzepen en afspoelen, en dan ben je weer schoon. Dat heeft wel wat hoor, je zo in openlucht douchen in het Amazonewoud, met een fonkelende sterrenhemel boven je hoofd. Het is in elk geval het meest romantische wat ik daar heb meegemaakt.

Tegengesteld aan deze romantiek was het toilet. Een hokje met een betegelde vloer en een gootje. Hoe werkt het? Je knielt, je plast en je giet er een halve emmer water overheen. Hop, en weg is je plasje… . ook even wennen hoor! Wanneer je een grote boodschap moet doen, is er een ander hokje. Eentje met een put waarop een plank ligt. Hoe werkt het? Broek omlaag, alles eruit en broek weer omhoog. Simpel toch? Ik was in elk geval ontzettend dankbaar om mijn hepatitisinentingen

En dan hebben we nog mijn stage daar:

Dinsdag mocht ik de zesde klas overnemen, aangezien die leerkracht er niet was. Hij had echter werk achtergelaten dat ik met de leerlingen moest maken, dus dat was geen probleem.

Ik hoefde het zelfs niet alleen te doen, want een andere leerkracht kwam net terug uit ziekteverlof en ging tot de vakantie in deze klas werken omdat er maar 13 kinderen inzitten en hij zo dus nog even rustig kon herstellen.

Woensdag was al een ander verhaal. Ik mocht de derde klas overnemen, want die juffrouw was naar de tandarts.

-         Of ze nog terugkomt vandaag?

-         Nee hoor.

-         Heeft ze werk achtergelaten?

-         Nee hoor, doe maar wat met de kinderen!

-         Wat moet ik dan doen?

-         U kan misschien wat met ze lezen of rekenen?

Ja, dat had ik zelf niet kunnen bedenken…

Ik ben dan maar in de rol van de strenge juffrouw gekropen, in de hoop de dag vlot door te komen. In België heb ik denk ik nog nooit een kind op de gang gestuurd, hier 2 in  één uur tijd. Als je niet onwaarschijnlijk streng met ze bent, lopen ze hier zo over je heen.

Maar hoe streng ik me ook voelde -en hoe niet lekker ik daarbij ook in mijn vel zat- naar Surinaamse normen bleef ik een watje. Er zijn daar 2 straffen die de kinderen iets doen: hen een mep verkopen, of hen naar de directeur sturen (die hen dan een mep verkoopt). Laat dat nu net iets zijn wat ik nooit over mijn hart zou krijgen.

Een leerkracht kwam me vragen of het ging, en zei me “ u moet ze timmeren hoor, als ze niet luisteren.” Ik heb maar braaf geknikt…

Eén leerling maakte het zo bont dat ik zei “bij de volgende opmerking vlieg je naar de directeur”, ik dus maar hopen dat ze zich zou gedragen want ik wilde echt niet dat ze door mij gemept zou worden. Ze heeft zich lang niet voorbeeldig gedragen, maar ik heb mijn dreigement niet hard gemaakt. Ik kon het idee gewoon niet verdragen dat ze dan door mijn toedoen een mep zou krijgen…

Op mijn school in de stad gaat het er gelukkig iets ‘beschaafder’ aan toe. Kinderen krijgen af en toe misschien een tik van de leerkracht, maar ze worden niet met een regel of een riem geslagen door de leerkrachten en al helemaal niet door het schoolhoofd.

Kinderen met een riem slaan, hoort voor veel Surinamers bij het concept ‘opvoeding’. Tijdens de minimusicals die de zesde klassen maakten, speelden ze ook dat ze met een riem gezweept werden omdat ze een slecht rapport hadden. Dat komt ergens vandaan, toch? In het binnenland hebben we trouwens gezien hoe een moeder haar 2-jarig kind meermaals met een riem sloeg. Dan weet je echt niet waar kruipen hoor…

Enfin, woensdagmiddag zou ik weer naar huis gaan. We hadden met de bus die ons bracht geregeld dat hij me om half drie weer zou oppikken om weer naar de stad te gaan. Om drie uur echter nog geen busje te zien, dus even gebeld:

-         Kom je nog?

-         Hoezo? Ik ben al in de stad…

Tja, daar zat ik dan, gevangen in het Amazonewoud. Er zat niet veel anders op dan een dagje langer daar te blijven en de volgende terug te reizen. Dat bedoelde ik dus met eens diep inademen en gewoon aanvaarden

Op zich vond ik het helemaal niet erg om een dag langer te blijven, ik had me enkel verheugd op een normaal toiletbezoek

Wat me daar trouwens nog ontzettend is opgevallen, is uit hoe’n ontzettend individualistische cultuur wij komen. Daar is het zo dat je alles wat je hebt deelt. Heb je een koek en willen de kinderen ook koek? Dan geef je elk kind een stukje. Heb jij een flesje water en heeft iemands baby dorst? Dan geef je je flesje water voor de baby. Ook al ken je die moeder van haar nog pluim, maakt niet uit. Delen is de boodschap. Als iemand me in België op de bus om mijn flesje water zou vragen, zou ik denk ik eens raar kijken, terwijl je dat hier gewoon geeft.
Het gaat wel zo ver dat wanneer ze weten dat je een zak chips hebt, ze die gewoon uit je spullen komen halen. Of wanneer ze beltegoed nodig hebben, je vragen om een herlaadcode te smsen. Deze laatste dingen hebben zich niet nu voorgedaan, maar zijn eerdere ervaringen van Emilie die aangeven dat het niet altijd makkelik is een evenwicht te vinden tussen de verwachtingen van beide culturen. Ik heb het echt als een moeilijkheid ervaren en het zou me nog wel enkele bezoekjes kosten om daaraan gewend te raken denk ik.

Nog één grappig dingetje om af te ronden:

De mannen zijn hier over het algemeen mager en de vrouwen erg rond. In het binnenland zo rond dat ze hun gsm gewoon tussen hun borsten stoppen als ze hem bij zich willen hebben. Een grappig zicht hoor, en voor mij en Emilie - net als voor de meeste westerse vrouwen-  niet mogelijk om na te doen, haha.

Zo lieverds, het werd een hele boterham. Ik hoop dat jullie hem lekker verteren!

Morgen komen mama, papa en Kim aan en dat kondigt eigenlijk het begin van mijn einde hier aan. Ik ben mentaal echter nog lang niet klaar om weer naar België te komen, dus jullie horen me nog van hieruit!

Dikke zoen, Liesbeth

04-04-2009 om 00:51 geschreven door Liesbeth  

Dag landgenootjes!

Dit weekend was het triptijd!

* Bestemming: doorheen de verschillende districten naar Nickerie, om daar per boot Bigi Pan (paradijs voor vogelliefhebbers) te bezichtigen.

* Uur van vertrek: 8 uur ’s ochtends

* plaats van vertrek: hartje stadscentrum

* Benodigdheden: zonnecrème en muggemelk

* Vervoersmiddel: onbekend tot uur van vertrek

Onze taxichauffeur dropte ons op de plek waar we zouden vertrekken en bleef nog even gezellig bij ons wachten, wegens toch de vroeg voor zijn volgende afspraak. Een oud en gammel busje stond reeds klaar op onze afspraakplaats en de taxichauffeur begon ons al uit te lachen. “Ik ben 1 keer met zo’n busje naar daar gereden en ik heb toen gezegd: nooooit meer!”. “Tja,” dachten we, “dat zullen we dan wel overleven”. En we hadden ons er al bij neergelegd dat we door elkaar geschud en groen van misselijkheid op onze bestemming zouden aankomen, tot er plotseling een gigantisch grote, felgeel met zwarte pick-upjeep achter het busje plaatsnam. Toen begonnen we te dromen over een aangename en comfortabele rit. En laat je niets wijsmaken, dromen zijn niet altijd bedrog want wie stapte er uit… Elise, die zich voorstelde als onze gids. Driewerf hoera! En toen was het onze taxichauffeur die wat groen zag. Van jaloezie, haha, nu wilde hij ineens ook wel meegaan

Elise nam ons dan op sleeptouw en stopte bij verschillende bezienswaardigheden om er ons wat uitleg over te geven. De grootste boom uit Suriname waaraan verschillende krachten worden toegeschreven, monumenten, een vissersdorpje,… .

In dit laatste konden we zien hoe vis gerookt wordt. Waar dat in bijvoorbeeld Noorwegen in hutjes gebeurt, doet men dat hier op een soort van reuzeBBQ. Bovenaan een rooster en onderaan doet men vuureke-stook. Boeiend!

’s Middags hebben we dan gegeten bij een lokale mevrouw die voor toeristen kookt, en daar veranderde ook onze gids. Van de vrouwelijke Elise naar de mannelijke Cor. Man en vrouw, en zoals de tweede zijn naam misschien al doet vermoeden stroomt er Hollands bloed door zijn aderen. Iets wat we best zouden merken aan zijn meningen en zienswijzen (en ook aan zijn neus, blanke handen en grote gestalte). Onze stoere jeep werd ook alsnog een busje, zij het niet van de gammele maar van de heel comfortabele soort met airco, verstelbare zetels en een DVD-schermpje met muziekclips. Met Cor zijn we dan langs de rijstvelden gereden tot aan ons hotel (daar kom ik op terug!), en na het inchecken nam hij ons mee naar de zeedijk waar we een hindoetempel konden bezichtigen. Apart hoor!

De grote wijde oceaan, met aan zijn oever allemaal vlaggetjes op bamboestengels. De hindoes mogen zo’n vlaggetje planten wanneer ze een offer gebracht hebben en kunnen dan vragen om welvaart, vruchtbaarheid,… . Aan de kleur van de wimpel kan je dan zien waar de mensen voor baden.

Voor de tempel bevind er zich een altaar met het beeld van een slang. Wanneer er gedurende de voorbije 7 dagen een familielid gestorven is, mogen mensen de tempel niet in en moeten ze bij die slang bidden.

In de tempel hangt na ongeveer 2 meter een bel met een touw aan. Voorbij dat touw mogen enkel mensen die x aantal dagen geen vlees gegeten hebben. Haha, eat this meatlovers!

Na nog wat uno- en kaartplezier op een plaatselijk terrasje, was het dan tijd om in bed te duiken. En wat voor bed! Ieder van ons had een tweepersoonsbed en dat van de nieuwe, heerlijke soort. Zo’n bed waarop je in slaap valt zodra je jouw lichaam erop neer vlijt… hemels!

De volgende ochtend moesten we ons zalige slaapverblijf dan al vroeg verlaten, aangezien er een boottocht op het programma stond. Maar vooraleer het zover was: voor het eerst sinds mijn komst hier: de geneugten van een heerlijke WARME douche…mmmmm, zalig! En alsof dat nog niet genoeg was om de dag goed te beginnen, was er ook nog een ontbijtbuffet. Met daarbij – ook voor het eerst in weken – hagelslag!! Man man, ik heb zeker 5 boterhammen met hagelslag gegeten, zo heerlijk dat dat wegsmolt in mijn mond!

Na zo’n uitgebreid ontbijt konden we er dan wel tegen aan! Hop, de boot in en naar Bigi Pan. Onze gids heeft er voor ons een kaaiman gevangen, zodat we de anatomie van deze reptielensoort even beter konden bestuderen. En dan vogels kijken en genieten van het dobberen op het water… 4 uur lang… ook zalig!

’s Avonds hebben we bij ons thuis nog allen samen een lekker gekookt eitje gegeten en bij wijze van dessert hebben we onze ijscoman eens tegengehouden. Jaja, die bestaan hier ook! Per bakfiets en met luide bel rijdt hij op mooie dagen door de straten. Het werd dus wel eens tijd om zijn waren uit te testen!

En dan nog heel kort over mijn hoofdbezigheid hier:

Intussen ben ik al aan mijn laatste volledige week stage op mijn stageschool aanbeland. ’t Is een cliché, maar wat gaat de tijd toch snel! Ik geef deze week muzieklessen samen met de leerkracht die deze lessen van me overneemt binnen enkele weken. We leren de kinderen Surinaamse liedjes en proberen dat op een fijne Belgisch-Surinaamse mengelmanier te doen. Goed voor mijn Surinaams ook!

Volgende week ga ik dan 3 dagen met Emilie mee naar het binnenland, om daar 3 dagen stage te lopen op de plaatselijke dorpsschool. Ik ben erg benieuwd, want naar het schijnt worden leerlingen met slechte punten er met een regel op de vingers gemept. Een nog modernere didactiek dan wat ik al gewoon ben dus

En tot slot nog enkele Surinaamse wijsheden van onze gids:

- Toen bleek dat het restaurant echt om de hoek van het hotel lag, en we protesteerden dat we ook te voet konden gaan, begon onze gids over de Surinamer die niet van lopen houdt (wandelen dus) en wat de gevolgen ervan zijn als je het wel doet. “Jullie in België daar lopen zo veel, en jullie moeten voortdurend nieuwe knieën en heupen enzo krijgen, dat hebben wij in Suriname bijna niet voor!”

Dus, als je gewrichten wil sparen, vooral niets meer te voet doen! Haha!

- De meeste mensen in Suriname hebben een rond zwembad, want het ongeluk schuilt in een klein hoekje.
Da's eentje om over na te denken

Zo lieverds, foto's van dit alles volgens als 't God belieft (en mijn laptop dus internettoegang weet te vinden)
Hou jullie haaks, en tot de volgende!!
Zomerse zoenen,

Liesbeth

23-03-2009 om 22:08 geschreven door Liesbeth  

Waar was is ook al weer gebleven? Oh ja, de dolfijnen in de Surinamerivier zijn dus indrukwekkender dan die in Brugge, ook al kunnen deze geen kunstjes. Het is gewoon zo fijn om te zien dat wilde dieren zo nieuwsgierig zijn dat ze op een boot af komen om te zien welk vlees die aan dek heeft En wanneer ze dan zo hun kopje boven water steken of hoog boven het wateroppervlak springen… echt gewoon zalig om te zien.

Verder heeft ons schip van de dag aangelegd op Braamspunt, een strandje aan de Atlantische oceaan. Het strand is naar onze ‘Oostduinkerkenormen’ best vuil (lees: vol aangespoelde takken en andere dingen uit de zee), maar dat maakte het eigenlijk net charmant naar mijn bescheiden mening. Toen we daar aankwamen was de hemel ook helemaal opengetrokken, wat het plezier natuurlijk alleen maar completer maakte. Thibault heeft zich de hele tijd dat we daar bezig waren ergens afzijdig gehouden, we hadden werkelijk geen idee wat hij aan het doen was… tot hij plots met de boodschap kwam dat hij een baby-dolfijn gevonden had! Gelukkig had hij het over zijn zelfontworpen klei-exemplaar. Want buiten takken, loost de oceaan dus blijkbaar ook klei op het strand. Het beestje is – heel vindingrijk- ‘dolfijn’ genoemd en ligt nu lekker op ons terras te zonnen.

Die dag hebben we ook nog een bezoekje gebracht aan plantage Frederiksdorp. Da’s een plantage die bewaard is gebleven zoals hij oorspronkelijk was. Je kan ze gratis bezoeken op voorwaarde dat je achteraf een consumptie neemt in het aanwezige cafeetje

Best een mooi plaatsje en daardoor moeilijk voor te stellen dat op zo’n rustige, idyllische plek mensen tot arbeid werden gedwongen in soms mensonwaardige omstandigheden. Die slavenhandel maakt een groot deel uit van de Surinaamse geschiedenis en dat verleden duikt regelmatig op als je er even op let. In een restaurant aan Waterkant (de oever van de Surinamerivier waar veel eethuisjes zijn) staat bijvoorbeeld een reuzeweegschaal waarop de slaven vroeger gewogen werden voor men ze kocht/ verkocht.

Daarstraks was het tijd voor mijn tussentijdse evaluatie en het schoolhoofd had een rondvraag gedaan bij de kinderen  over hoe ze mijn muzische lessen ervaarden. Haar conclusie was dat alle leerlingen superenthousiast waren over de vrijheid (relatief hoor) die ze in mijn lessen krijgen en alle ‘spelletjes’ die we samen doen, op 1 jongen na. Die jongen was niet tevreden, want hij houdt niet van blanken omdat die mensen zijn grootouders ‘gezweept’ hebben. Dus je ziet, die geschiedenis leeft ook nu nog bij de kinderen.
Tja, en daar sta je dan met je mond vol tanden… Het voelt erg gek hoor, zo gediscrimineerd worden op basis van je huidskleur en de rol die dat ras toevallig gespeeld heeft in de geschiedenis… twee dingen waar je zelf helemaal niets aan kan doen.

Maar ik ben eerlijk gezegd ook wel blij om eens ervaren te hebben wat dat is: discriminatie op basis van iemands huidskleur. Want je wéét wel dat dat slecht en verschrikkelijk fout is, maar wanneer je het zelf ondergaat kan je je pas echt voorstellen hoe machteloos mensen zich daarbij voelen en begrijpen hoe boos en gefrustreerd je zo kan worden. Aan alle andere punten van kritiek zou ik kunnen werken, maar niet aan hoe ik er uit zie, toch? Tenzij ik in de zon ga liggen bakken, maar dan ga ik eruit zien als een roodhuidindiaan. En dat kan ook weer niet de bedoeling zijn. Enfin, hoezeer het me in eerste instantie ook kwetste en me macheteloos deed voelen, het is toch best leerrijk geweest. Al hoeft het verder niet meer te gebeuren wat mij betreft

Even terug nog wat verder in de tijd… Voor zondag was ons plan om vroeg uit de veren te zijn. En dat mag je letterlijk nemen, want we wilden naar de vogelzangwedstrijd op het onafhankelijkheidsplein en die vangt aan om 7 uur (zijn de vogeltjes dan het wakkerst? Ik niet!). Helaas regende het, en zijn we daarom terug in bed gekropen voor enkele uurtjes. En eerlijk, ik was er niet kwaad  om

Wanneer we voor de tweede keer wakker waren (en voor echt dit maal) scheen de zon gelukkig weer aan de hemel. Wij dus op ons stalen ros gesprongen richting Fort Zeelandia. De naam zegt al wat het is: een fort. Er waren meerdere tentoonstellingen, maar slechts heel weinig info over het eigenlijke fort en zijn geschiedenis wat ik persoonlijk wel jammer vond. Ik kan er jullie dus niets meer over vertellen

De zon bleef op post en inmiddels was het zo warm dat we niet veel andere dingen konden bedenken om te doen dan naar het zwembad te gaan voor wat verkoeling. Heerlijk was het daar, en het lag er vol witte mensen die een bruin kleurtje wilde opdoen na een hele week regen. Ikzelf ben lekker met een boek onder de parasol blijven zitten, maar de meeste aanwezigen hebben gewoon de hele middag in de vlakke zon liggen braden. Ik denk dat een aantal mensen niet op hun rug zullen kunnen slapen hebben die nacht

Ik lekker wel, en na het hele weekend stralende zon herkende ik maandag mijn eigen armen niet meer: zo bruin! (dat is natuurlijk wel erg relatief, lees dus: bruin naar mijn bleke velletjesnormen).

Foto’s van al deze avonturen bestaan er in overvloed, maar ik kan ze ten vroegste komende week online zetten. Dan krijgen jullie er ineens een heleboel te zien, want dit weekend gaan we op districtentour en zal ik dus waarschijnlijk ook weer veel plaatjes schieten.

Zo lieverds, dit was het voor deze week -  tot de volgende!!

Zonnige zoenen, geniet van de nakende lente!!

Liesbeth

20-03-2009 om 20:33 geschreven door Liesbeth  

Dag Lieve lezers

De overstromingen van vorige week hebben slechts 1 slachtoffer gemaakt; mijn rechterteenslipper! Hij kwam vast te zitten in de modder terwijl ik verder vooruit wilde, met als gevolg dat hij  stuk ging. Geen zorgen echter, ik heb aan mijn slippartij niets overgehouden, behalve verwondering over het feit dat mijn benen zo ver uit elkaar kunnen dat het zelfs op een spagaat begint te lijken :)

Vrijdagmiddag was het tijd voor een romantisch avontuur: avontuur omdat we een fikse wandeling en beklimming voor de boeg hadden; romantiek omdat we de zonsondergang wilden meemaken op Surinames hoogste brug, ook wel de zelfmoordbrug genaamd. Geen zonder dus dat mensen in voorbij rijdende autos voortdurend “niet springen!!” naar ons riepen. Tja, collectieve zelfmoord vinden sommige misschien ook een romantische daad, maar die mening delen wij niet echt. Missie uiteinelijk geslaagd en meer, we zijn uiteindelijk zelfs de hele brug over gestoken, want we wilden daar een hapje gaan eten. Johnie’s rotishop bleek geen eten te verkopen, dus werd het een holipagwhabrood uit de supermarkt. Ach, ook goed. Zo lang ik geen honger heb, kan je veel met me aanvangen :)

Op zaterdag zijn we naar Leonsberg gegaan, waar we voor de hele dag een boot hebben gehuurd. Eerst zijn we dan dolfijnen gaan kijken. Zo leuk, zo mooi en zoveel indrukwekkender dan in het boudewijnpark (ook al konden deze geen kunstjes).

En het verder verloop van dit avontuur, krijgen jullie volgende keer, want mijn internettijd zit er op!

dus... to be continued!!

Wederom tropisch warme zoenen,

Liesbeth

18-03-2009 om 20:54 geschreven door Liesbeth  

woensdag 11 maart, 4 uur 50 in de ochtend

Dag lieverds!

Het is nu nog geen 5 uur in de ochtend en ik ben klaarwakker. Wie me een beetje kent weet dat dit een hoogst uitzonderlijke situatie is. Net als de reden waarom ik wakker lig dus: de regen. Hij blijft maar aanhouden en aanhouden, terwijl het nu eigenlijk ‘kleine droge tijd’ is. Normaal gezien heeft de natuur nu 3 maanden de tijd om al het water uit de kleine regentijd (hieraan voorafgaand) te verwerken, zodat de bodem klaar is om de regenval uit de grote regentijd die hierop volgt de baas te kunnen. De hemel blijft echter maar huilen, en bijgevolg een waterhoeveelheid produceren die – naar ik me heb laten vertellen- zelfs in de grote regentijd zeer abnormaal zou zijn. De straten staan blank omdat de riolering en trenzen (grachten langs de kant van de weg) maar voorzien zijn op een regenval van 50 mm neerslag per 24 uur, terwijl enkel op zondag al minstens 90mm gevallen is. Bijna alle scholen in de stad zijn gesloten omdat het schoolerf (en soms ook de klassen, zoals op onze stagescholen) onder water staat, sommige taxi’s willen niet meer rijden om hun auto’s te sparen, de winkelstraten staan onder omdat de Surinamerivier uit haar oevers is getreden,...

Nu begin ik echt te begrijpen wat ze bedoelen met de term klimaatsverandering. Bij ons wordt daar soms nogal lacherig over gedaan “Enkele graden warmer zou toch aangenaam zijn”, en heeft het voorlopig maar weinig echt zichtbare gevolgen. Maar hier zijn de consequenties echt dramatisch, want als de bodem nu al oververzadigd raakt met water, wat zal er dan in de grote regentijd gebeuren...?!

12-03-2009 om 23:08 geschreven door Liesbeth  

Dag lieverds aller lande!

Het is nu maandag kwart voor negen ’s ochtends en ik ben niet op school. Geen zorgen, ik ben niet ziek en ik ben ook niet aan het spijbelen :)

Het is gewoon gisterenavond superhard beginnen regenen, dat de hele nacht door en ook nu nog. Je raadt het al: de straten en ook het schoolerf staan blank. Overmacht dus, die me de tijd geeft nog even een bericht voor jullie te typen.

Zaterdag hebben we een tripje gemaakt naar Lelydorp. Da’s een klein dorp waar niets te zien valt, behalve… een vlinderkwekerij. Ze kweken daar een twintigtal tropische vlindersoorten (en ook schildpadden en slangen) voor export naar Europa en Amerika. Onze gids is dan met ons doorheen het hele proces van eitje tot vlinder gefladderd, en dat was erg boeiend om te zien!

Na onze rondleiding was het tijd om terug richting bus te stappen (best een eindje), en toen kwam er toevallig een vrachtwagen met lege laadbak voorbij. Wij daar – met rok, en dus op superelegante wijze- ingesprongen tot aan de rand van het dorp waar de bus op ons wachtte. Eerst nog een hapje gegeten in een warung (een klein eethuisje waar je bami en nasi kan eten) en dan terug richting stad. Intussen was het (toen ook al) beginnen regenen en we hadden het echt superkoud. Ja, dat blijk je hier dus ook te kunnen ervaren.

’s Avonds hadden we dan tickets gekocht voor een optreden van Duane Stephenson. Een rasechte Jamaïcaanse reggae-artiest die het park flamboyant in Paramaribo in vuur en vlam kwam zetten. Dat wilde we niet missen! Onze taxichauffeur had ons gezegd dat we best op tijd aanwezig konden zijn, dus om half negen waren we er, terwijl het optreden – of beter gezegd de voorprogramma’s- om negen uur zouden beginnen. Om 5 voor negen had er zich op het hele (grote!) terrein misschien al een volledige man of 30 verzameld, waaronder wij en nog enkele andere stagiaires. Dubbele domper, want we wilden net iets niet-blank meemaken.

Verder bestond er ook een lichte angst dat er een valse artiest zou optreden, want ook dat durft hier gebeuren. Vorige week zou Tony Braxton – bekend van “Unbreak my heart, say you love me again, undo this hurt lalala” - hier optreden en half Paramaribo had tickets gekocht van minstens 70 SRD (meer dan 15 euro). Toen de zangeres op het podium verscheen, bleek ze echter een (niet zo muzikale) stand-in te zijn en alle mensen hadden dus tickets gekocht van een hoopje oplichters.

Enfin, in ons geval zou de echte artiest wel optreden, zij het na lang wachten. Uiteindelijk begon het eerste voorprogramma rond 22 uur en kwam de echte artiest iets na middernacht. Enige domper is dat we toen al allemaal –op Thibault na- doodop waren en er niet meer echt van hebben kunnen genieten. Wij hadden ons buiten de tent op stoeltjes gezet, waarvan na enkele minuten bleek dat zij bedoeld waren voor de brandweer die preventief ter plaatse was. Wij dan maar weer opgestaan zodat zij lekker verder Campari konden drinken. Ik hoop van ganserharte dat er geen brand meer is uitgebroken die nacht :)

Toen 1 van de brandweermannen hoorde dat wij uit België kwamen, vertelde hij een Belgisch liedje te kennen. Als muziekleerkracht hier vond ik dat bijster interessant :) en het bleek om ‘de wilde boerendochter’ te gaan, beter bekend als “Hé, schoon wuveke, ge wheet da’k oa geire zien”. Hilarisch toch dat het dan net zo’n nummer is. Haha!

Na’t optreden hebben we nog lang lang laaang op een taxi gewacht, en dan konden we eindelijk ons bedje inkruipen.

Zondag werd deze lieve Liesbeth dan om 8 uur wakker en ze voelde zich alles behalve fris. Dankzij een ooglapje kon ik mijn slaap nog een beetje verlengen, maar tot een wakkere variant van mezelf is het de hele dag niet meer gekomen.

In de namiddag heb ik dan nog maar eventjes gedut in mijn hangmat (tot het begon te regenen) en dan zijn we naar de film geweest. Normaal zouden we dolfijnen gaan kijken, maar wegens de regen hebben we dat plan maar tijdelijk in de koelkast gestopt. De film die ze speelden was als ‘komedie’ geklasseerd, maar volstrekt niet grappig. Ik weet niet meer hoe hij heet, maar’t is iets over een tenniscoach en ik raad hem dus niet aan :) Wonder boven wonder, ben ik niet in slaap gevallen en heeft die tijd in het donker me best goed gedaan. Na de film was ik wat wakkerder en dan zijn we nog een hapje gaan eten, ook weer in een of andere warung. Daar hebben we ons –bij wijze van dessert- aan een flensje gewaagd. Dat is een fluo (écht fluo)roze pannenkoek met kokosvulling. Erg zoet, en erg lekker!

Alles is hier trouwens mierzoet. Plaatselijke limonade kunnen wij enkel drinken verdund met water, omdat het net grenadine lijkt – en dan nog. Sommige kinderen hebben hier bijgevolg ook ontzettend rotte tanden, en ik begrijp wel waar dat vandaan komt. De hoeveelheden frisdrank en snoep die men hier consumeert (alleen al op school), man… .

Er is hier dan ook een opleiding ‘jeugdtandzorg’ waarbij je wordt opgeleid om in scholen aan educatie te gaan doen rond tandverzorging. Geen overbodige luxe hoor, als je sommige kindermondjes ziet.

Zo, ik heb foto’s van zowat alle dingen waarover ik verteld heb (behalve rottende tanden :) ), maar wanneer ze online gaan kan ik nog niet voorspellen. We zijn tijdelijk aangewezen op een internetcafé en daar kan ik geen foto’s uploaden omdat ik daar geen Picasa heb.  Enfin, ik weet ook niet wanneer dit online zal komen, aangezien alles alles alles onder staat en het blijkbaar niet zo gezond is daardoor te fietsen. Al het rattengif en andere viezigheid komt dan uit de riolen en ik heb geen behoefte aan een rattenziekte of een andere monsterlijke bacterie. :)

Tenzij ik door al het water verzwolgen zou worden, tot volgende week voor meer Suriname-nieuwtjes!

Een heel natte zoen!

Van jullie kapoen,

Liesbeth

10-03-2009 om 16:14 geschreven door Liesbeth  

Dag lieve Belgen!

Nu jullie al meer dan een maand mijn Surinaamse avonturen volgen, is de tijd denk ik wel rijp voor een lesje Surinaamse woordenschat. Hou je klaar, hier komt het:

School:

-          repetitie………………………………………………………………….toets

-          som………………………………………………………………………….oefening (niet alleen over optellen, ook bij taaloefeningen enzo)

-          lopen……………………………………………………………………….. stappen (lopen zoals wij dat kennen = rennen)

-          erf…………………………………………………………………………….. speelplaats

Dagelijks leven:

-          bakra………………………………………………………………………..blanke

-          brasa……………………………………………………………………….. knuffel, omhelzing

-          erf…………………………………………………………………………….tuin

Voeding:

-          bakove………………………………………………………………………banaan

-          banaan………………………………………………………………………bakbanaan

-          massala…………………………………………………………………….curry

-          markoesa………………………………………………………………..passievrucht (die zijn hier trouwens geel, i.p.v. donkerpaars zoals bij ons)

-          een puntje……………………………………………………………… een sandwich

Zo, dat was het voor de eerste les :)

En nu ik het toch over lessen heb, er is één ding bij de kinderen op school waar ik superlastig van word: ze verklikken elkaar voortdurend! Wanneer je een les geeft, wordt die constant onderbroken door een kind dat zegt “Juf, hij eet in de klas”, “Juf, hij let niet op”, “Ju-uf, zij zit te spelen”, “Ju-uuuuuf, hij stampt met zijn voeten tegen mijn stoel”, “Ju-uuuuuuuuuuuuuuuf, zij zit naar buiten te kijken”, “Ju-uuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuf, hij heeft gepraat!”…
STAPELGEK word ik ervan! Ik probeerde de kinderen dan maar uit te leggen dat ik dat verklikken niet meer wilde horen en na de tweede zin die ik zei, werd ik onderbroken door “Ju-uuuuuuf…”. Er heerst echt een gigantische sociale controle onder de leerlingen. Ook daar zal ik mee moeten leren leven, aangezien ik daar toch geen bal aan kan veranderen…

Dat is soms wel frustrerend hoor. Er zijn zoveel dingen waarvan ik denk “dat zou ook zo kunnen, of dat kan misschien beter zo aangepakt worden, of…” maar ik heb me er al bij neergelegd dat ik dat niet allemaal kan verwezenlijken. Ten eerste omdat ik hier maar heel kort ben, ten tweede omdat ik niet bij machte ben om bepaalde dingen te veranderen (moest ik nu bij het ministerie werken...), en ten derde omdat hier natuurlijk ook een bepaalde traditie en manier van werken bestaat (en die is nu eenmaal op bepaalde punten heel erg verschillend van de onze).

Ik ben wel blij dat de leerkrachten over mijn muzieklessen vinden dat ik eigenlijk dingen doe die zij ook zouden kunnen doen, maar waar ze gewoon nog nooit aan gedacht hadden. Misschien kan mijn tussenkomst daar dan toch al een klein punt van verandering en afwisseling voor de leerlingen teweegbrengen. Ik ga ook proberen ervoor te zorgen dat mijn remediëringslessen worden overgenomen door de invalleerkrachten en de bibjuf op uren dat zij vrij zijn, anders is ook dat niet meer dan een druppel op een hete plaat geweest. Hoewel, de leerlingen snappen breuken nu, dat kan niemand hen nog afnemen :)

En dan nog één kleine, fijne mededeling:

Normaal gezien eten we hier steeds Surinaams eten (rijst, bami of cassave), maar dinsdag heb ik daartegen gezondigd. En oh, wat heb ik daar geen spijt van! :)

Ik heb voor het eerst sinds ik hier ben frietjes gegeten!! Al heet dat hier natuurlijk niet ‘friet’ maar ‘patat’.

De ‘frietjesplaats’ was zelfs niet één of ander goor fastfoodrestaurant, maar een heuse frituur! Wel van Hollandse makelij, maar toch- ik klaag niet hoor! De ‘patat speciaal met curry’ en de kaassoufflé hebben me ontzéttend gesmaakt!

Zo, dat wilde ik nog even laten weten!

Genieten jullie vooral verder van alle lekkere Belgische producten, dan doe ik dat verder van de Surinaamse specialiteiten!

Vele tropische zoenen!

Liesbeth

PS: Een dikke dank-je-wel aan iedereen die al iets in mijn gastenboek schreef of me een mailtje stuurde!! Ik vind dat natuurlijk heel erg leuk en ik zou dolgraag op ieders bericht antwoorden, maar mijn tijd op het internet is telkens zo beperkt dat ik daar helemaal niet toe kom… daarvoor mijn oprechte excuses. En nog eens een dikke merci!

10-03-2009 om 16:13 geschreven door Liesbeth  

Dag lieverds in België!

Wat wil ik jullie vertellen over de voorbije week… ?

Wel, de schooldagen zijn wederom voorbij gevlogen! Alles gaat hier langzaam en op het zuiderse gemak, maar om een of andere reden vliegt de tijd ontzettend snel voorbij. Ongelooflijk toch dat we hier dinsdag al een hele maand zijn?! We waren onlangs even aan het overleggen welke uitstappen we nog allemaal wilden maken, en we kwamen tot de conclusie dat we al te weinig weekends hebben. Haha, echt ongelooflijk – maar ook een goed teken. Als de tijd traag zou gaan, verveelden we ons waarschijnlijk standbeeldsteendood.

Maar ik ging dus het dus even over school hebben… ik begin steeds meer aan de manier van werken op school te wennen en men went ook steeds meer aan mijn aanwezigheid (en mijn bijbehorende vreemde accent :) ) Ik ben deze week nergens meer echt geschokt van geweest, dus dat soort verhalen kan ik jullie besparen. Veel heb ik er dus eigenlijk niet over te melden.

Zaterdag was voor mij een luilekkerdagje. De anderen zijn naar Berg en Dal geweest om zich te gaan uitsloven op touwenparcours en dergelijke, maar ik had echt behoefte aan wat rust en tijd helemaal voor mezelf.

Enfin, het kwam dus goed uit dat de anderen net nu wilden gaan surveivallen (iets waar ik nooit echt fan van zal worden).

Mijn dag: Ik heb lang geslapen, lekkere krentenbollen gegeten (Nederland is hier nooit ver weg), wat gelezen, een film gekeken in de hangmat en zelfs enkele nuttige dingen per fiets gedaan. Ideaal dus en perfect wat ik nodig had! Ik kan er weer tegenaan!

Zondag was voor mij een verderzetting van de weg die ik zaterdag al was ingeslagen, zij het in een iets aangenamer en idyllischer kader. We zijn ’s ochtends vroeg de taxi ingesprongen om ons - over de rode,hobbelige bauxietweg richting binnenland- naar het resort ‘Overbridge’ te laten brengen. Een resort, inderdaad- wat je erbij droomt: goudgeel strand, water en hutjes van palmbladeren om je hangmat in op te hangen. Het strand is kunstmatig aangelegd (waardoor Thibault de bouw van zijn dam en zandkasteel moest staken van de redder) en het water is eigenlijk gewoon de Surinamerivier. Onze taxichauffeur maakte van de nood een deugd, en heeft zijn zondagmiddag er ook heerlijk dromend in een hangmat doorgebracht. Kan je’m ook ongelijk geven?

Dus – korte samenvatting-  wat hebben we zondag gedaan? Gelezen, gedut, muziek geluisterd en geschommeld in de hangmat. En toch doodmoe thuiskomen… onwaarschijnlijk maar waar! Laten we dat maar steken op de lange en zeer putrijke weg die we weer naar huis moesten afleggen. Geen pretje.

Enfin, eigenlijk waren we al blij dat we er weer zijn weggeraakt. Want toen we wilden vertrekken, waren onze taxichauffeur en zijn busje spoorloos verdwenen, terwijl hij ons verzekerd had dat hij de hele dag daar zou blijven. Raadsel, raadsel… maar uiteindelijk kwam hij toch weer boven water (niet uit de Surinamerivier, gelukkig :) )

En hebben we vandaag ook nog wat geleerd? Ja hoor!
Een tropentip tegen vliegen:

Hang doorschijnende plastiek zakjes met water op en je hebt er geen last meer van. De vliegen zouden wegvliegen als ze zichzelf weerspiegeld zien (of zoiets). Dat is tenminste wat ik vandaag gehoord heb. Het proberen waard, denk ik zo!

Tenzij ik zelf zou verdwijnen na het zien van mijn weerspiegeling, tot volgende week voor meer vers-van-de-pers Surinamenieuws!!

Tropisch hete zoenen,

Liesbeth

02-03-2009 om 20:22 geschreven door Liesbeth  

Stonden op het programma: zwemmen, juweeltjes maken bij de pareldame,  carnaval, dagje naar het district Commewijne

De oorspronkelijke volgorde hebben we –flexibel als we zijn- even door elkaar gegooid omdat het weer daar zo over besliste. Het verliep dus ongeveer zo:

Vrijdagnamiddag:
Langsgeweest bij Nelly, de kraaltjesdame, om op haar terras wat pareltjes aan snoeren te rijgen. Je kan er zelf je juwelen ontwerpen voor echt geen geld, dolle pret dus!
Toen we haar terras verlieten, viel de avond reeds dus zijn we onmiddellijk onze hongerige magen gaan spijzen in een Indonesich restaurant. Zooooo lekker, man man man. En om het eten wat door te spoelen, hebben we de avond afgesloten in Zanzibar; de plaatselijke cocktailclub. Mijn avond zat er toen tenminste op, enkele anderen hebben hem eerder tegen de ochtend afgesloten :)

Zaterdag:
Over de voormiddag kan ik kort zijn: wat gewerkt voor school. Veel meer valt daar niet over te vertellen ;)

Daarna wat gegeten, zwemgerief gepakt en naar het zwembad gefietst. Meer bepaald naar het zwembad waar we vorige week heen wilden, maar dat toen gesloten was wegens een verdrinkingsgeval.

Wij dus aangekomen, spullen gedeponeerd en het heerlijke water in. Ik voelde me zo op en top toerist toen ik daar was: dat mooie weer, blauwe water, palmbomen, en van die kleine hutjes. Echt zoals in de brochures :)
Op een bepaald moment riep iemand echter dat we moesten opstaan, dus wij draaien ons om en staan recht. En wat we toen zagen, was wel even schrikken:

Een achttal mensen, helemaal in het wit gekleed, liepen rond het zwembad. Ze droegen een witte doodskist en zongen intussen liederen. Ze wandelden rond het zwembad en vertrokken weer, zonder hun gezangen een moment te staken.

Zoiets is wel het laatste wat je verwacht wanneer je gaat zwemmen. Daar sta je dan allemaal, in je bikini. Zo onrespectvol dat je je daarin voelt wanneer men een begrafenisritueel uitvoert…
Wij waren natuurlijk allemaal wat van onze melk en konden ook niet echt plaatsen wat de precieze bedoeling was. Dat het om het verdronken kind van de week voordien ging, hadden we wel door, maar verder…
Enige navraag heeft ons dan geleerd dat men gelooft dat de geest van de overledene blijft hangen waar hij sterft, en via de gezangen wil men de geest helpen over te gaan naar ‘de andere kant’. Enkele maanden geleden is er ook al een kind verdronken en men gelooft dat dat kind andere kinderen ‘aantrekt’ om met hem te spelen. Die gezangen moeten dat dan voorkomen.

Zo gek hè, bij ons zouden ze gewoon een extra badmeester plaatsen en ervoor zorgen dat zoiets liefst nooit meer kan gebeuren. Hier wijt men dat absoluut niet aan de badmeesters (ik heb ze amper gezien toen wij er waren), maar aan een eerder verdronken kind… ’t Is dus maar hoe je iets bekijkt en waar je in gelooft…

Na deze heftige duik in het water, zijn we dan maar het feest (lees: carnaval)leven ingedoken. Er vond in de stad een optocht plaats, en die wilden we niet missen! We hebben lang moeten wachten voor hij uiteindelijk vertrok, maar het loonde wel de moeite! Heel erg kleurrijk, muzikaal en feestelijk! Niet te vergelijken met de stoet in Vilvoorde-city! :) Ook leuk was dat je als toeschouwer gewoon mocht invoegen en meelopen met de stoet, wat het toch een andere dimensie geeft dan wanneer je enkel mag staan toekijken. Verder waren er heel veel kinderen verkleed: babytijgertjes, katjes, kleine spidermannen en soldaten… om op te eten, echt waar! Volwassenen waren ook verkleed, maar die zagen er minder eetbaar uit :)

Zondag

Souline (Thibaults stagebeleidster) had ons uitgenodigd om een dagje mee te gaan naar Commewijne, dus om 9 uur zaten we opgepropt in haar jeepke onderweg naar het eerder genoemde district. Opgepropt omdat Tina en Emilie ook mee gegaan zijn, en de achterbank eerder berekend was op 3 kinderen dan op 3 volwassen lichamen. Maar goed, dat kleine ongemak namen we er graag bij.

Eerst zijn we een oud(e) plantage(dorp) gaan bezichtigen. Kwestie van een beetje een beeld te krijgen hoe zoiets er moet hebben uitgezien. Toen we dat beeld wilden uitbreiden en een kijkje namen bij een woning van toen, gebeurde er echter iets dat mijn nabije toekomst zou bepalen. Twee (gigantische!) bijen besloten –out of the blue- om mijn voeten aan te vallen. Ik  dus op elke voet een bijensteek. Het prikte, maar het ging aanvankelijk wel. Tegen de avond was ik zowaar gehandicapt: voeten gezwollen (“waar is mijn enkel?”) en ik kon echt bijna niet meer lopen van de pijn. Vanmorgen ging het al een beetje beter; de zwelling was al een beetje weg, maar rechtstaan en lopen gaan nog steeds niet echt. Geen stage dus vandaag (maandag).

Na deze prikperikelen, nog even terug naar zondag:

We zijn op bezoek geweest bij Soulines ouders, haar moestuin (‘kostgrondje’), tante, zus en zoon. Heel erg fijn, want dat zijn dingen die je anders niet doet. Haar zoon had met een hoop vrienden een huisje gehuurd langs een kreekje en om de dag af te sluiten zijn we daar dan gaan zwemmen. Het water van het kreekje was fris en donkerbruin. Een gevolg van allerlei bladeren en bloemen die in het water ontbinden. Heel heilzaam voor mijn voeten, naar het schijnt :)

Tenslotte nog 1 dingetje waar ik het over wil hebben: hét Surinaamse stopwoord.

Ik weet dat je moet oppassen met veralgemeningen, maar deze vind ik echt gerechtvaardigd :) :

Hét Surinaamse stopwoord is: “(Ja) toch?”
Op het einde van bijna elke zin (dat is wel licht overdreven, maar toch héél vaak) gebruikt men dit. Als je erop begint te letten, wordt het echter supervervelend. Maar toch belet dat me niet om het over te nemen, want ik heb mezelf er al verscheidene keren op betrapt (zelfs wanneer ik dit hier zit te schrijven!).

Zo, dat was het dan voor vandaag.

Tenzij de bijensteken me volledig verlammen, tot het volgende schrijfsel!

Veel liefs! Liesbeth

24-02-2009 om 00:25 geschreven door Liesbeth  

-         In de keuken:
Daarstraks wilde ik een mandarijn eten. Heerlijk gezond dacht ik bij mezelf! Ik ontdeed hem vriendelijk van zijn schil en wilde het eerste partje naar mijn mond brengen.Wat zag ik daar echter bewegen… een kleine witte worm! Ik slaakte een gil en heb de mandarijn dan maar in de vuilnisbak gedeponeerd. Daar kunnen hij en de worm dan nog even gelukkig samenzijn. Meer bepaald tot donderdag, want dan komt de vuilniskar en worden ze beiden gecremeerd.
Amen.

-         In het restaurant:

o       De restaurantmeneer: “Wilt u peper?”
(Dat vraagt men hier steeds, alsof het eten nog niet pikant genoeg is :) )

o       Thibault: “Neenee, ik heb al een rietje”
(hij had begrepen: wilt u een beker?)

-         Op straat:
Een man riep ‘Dag Witje’ naar me

-         In de tuin van Emilie:
De buurman vroeg Thibault of hij een militair uit Irak was.

En zo gaat er geen dag voorbij, of er gebeurt hier wel iets knotsgeks in ons leven. :)

En ook even terug een wat ernstigere noot…

Om nog even terug te komen op dat ‘Dag Witje’; telkens als ik blanke mensen zie, denk ik ‘oh, dat zijn stagiairs of toeristen’ zonder nog te beseffen dat ik dat ook gewoon ben. Een gek gevoel hoor. Naar mijn gevoel val ik niet op, al doe ik dat natuurlijk ‘hartstikke’ wel. Eigenlijk is het zo dat je hier bijna nooit opvalt. Of je nu Chinees, Javaans, Afrikaans bent of een mengeling hiertussen, je ziet er gewoon uit als iemand van de lokale bevolking. Enkel als blanke val je dus wat uit de toon, en dat moet dan natuurlijk net het ras zijn waar ik toe behoor en dat hier ooit de plak zwaaide. Eerlijk, ik zou hier liever met een zwarte huidskleur door het leven gaan. Gewoon om alles incognito te kunnen beleven; zonder de hele tijd als (rijke) toerist beschouwd te worden.
De bevolking is hier dus een smeltkroes van allerlei volkeren die hier ooit aanbeland zijn, voornamelijk doordat men werknemers (zeg maar slaven) nodig had voor op de vele plantages die dit land vroeger telde.

Bijgevolg worden hier dus ook allerlei verschillende godsdiensten belijdt en in tegenstelling tot vele andere plekken in de wereld gebeurt dat hier respect-en vredevol. De moskee en de synagoge staan gewoon pal naast elkaar. Daar kan men onder andere in de Gazastrook best wat van leren. De feestdagen van de verschillende godsdiensten gelden ook voor de hele bevolking. Iedereen krijgt vakantie voor Pasen, maar ook voor Holi Pagwha (Hindoestaans). Ook dat kan het wederzijdse respect enkel bevorderen J
Die Holi Pagwha (men viert de overwinning van het goede op het kwade) valt dit jaar trouwens op 11 maart. Dan gooit men blijkbaar met verf op elkaar. Veel meer weet ik er nog niet van, maar mijn slechte kleren liggen al klaar :)

En dan nog wat over mijn stage:

Ik begin stilaan te begrijpen waarom dingen hier zijn zoals ze zijn. Bijvoorbeeld dat altijd netjes moeten zitten van de kinderen. Eerst ervaarde ik dat als pure foltering, maar men wil volgens mij gewoon beogen dat alle kinderen opletten en mee zijn, want men heeft geen tijd om het hen daarna nog 10 keer ut te leggen tot iedereen het begrepen heeft. Misschien zijn wij daar in België zelfs soms te laks in denk ik zo.
Het feit dat de kinderen stil moeten zijn, is eigenlijk ook heel simpel. De muren zijn zo dun dat je sowieso de lessen in de klassen ernaast kan volgen, laat staan dat de kinderen dan nog wat gaan zitten praten.

Ik heb afgelopen week mijn eerste (muziek)lessen gegeven en het ging best goed allemaal. Ik heb geprobeerd om Belgisch-Surinaams les te geven (om niemand te shockeren en alle bruggen staande te houden) en ik sta ervan versteld hoe flexibel eens mens daar eigenlijk in is. Je verzoent bepaalde dingen zo automatisch dat je het zelf bijna niet door hebt. De vraag van ‘waar ga ik een evenwicht vinden’, heeft zichzelf dus opgelost. Makkelijk! Op mijn cv kan ik dus al ‘flexibel naar lesgeefstijlen’ invullen. Ha. :)

Verder begin ik volgende week om mijn overige uren te starten met remediëringslessen. In het eerste leerjaar zijn er enkele kinderen met vrij grote leesproblemen. Een dame van het ministerie (zij controleren alles en houden alle scholen in het gareel) heeft gezegd dat ik met deze kinderen weer van voren af aan moet beginnen, dus dat ga ik vanaf maandag (op mijn eigen Belgisch-Surinaamse manier) ook doen. In de hogere klassen wordt het vooral rekenwerk.

Toen ik trouwens in de vijfde klas lesgaf, merkte ik dat er enkele leerlingen echt geen interesse hadden. Zij vertoonden zo’n typische “het-interesseert-me-toch-niet”puberhouding, dus ik vroeg achteraf even na of zij al wat ouder waren dan hun klasgenoten. En ja hoor, niet 1 jaartje. Die jongens worden dit jaar 15 (!) en zitten in het vijfde leerjaar (dus tussen kinderen van 10 of 11). Geen wonder dat wat ze leren hen geen bal kan schelen! Zij zijn geen kinderen meer, maar gewoon al rasechte pubers.

Enige navraag heeft me geleerd dat kinderen hier pas doorverwezen worden naar een bepaalde (beroeps-)richting als ze 15 zijn en nog in de lagere school zitten. Da—aag school- en leerplezier!! Wanneer men ze toch eerder probeert door te sturen, worden ze gewoon teruggestuurd. Onwaarschijnlijk, maar waar…

Tenzij ik ook helemaal geïndoctrineerd word door het ministerie, tot blogs lieve lezers!!

Vele zoenen,

Liesbeth

24-02-2009 om 00:24 geschreven door Liesbeth  

16-02-2009 om 22:06 geschreven door Liesbeth  

Dag lieve lezers!

Eerst en vooral bedankt aan iedereen die me een mailtje heeft gestuurd of een berichtje in mijn gastenboek geplaatst. Heel leuk om ook wat uit België te horen!

Terug naar Suriname dan!

Het links fietsen hier begint stilaan te wennen. Al vermoed ik dat mijn hersenen zich nog niet helemaal aangepast hebben. Vannacht droomde ik namelijk dat ik met de auto reed op een weg waar kinderen aan het spelen waren, maar ik wist niet meer aan welke kant ik moest rijden en welke kant zij op zouden gaan om uit te wijken. Ik ben toen maar uitgestapt, en ook opgestaan

Wat ik nog niet helemaal gewoon ben, is de ‘randanimatie’ als je fietst. En dat brengt ons dan naadloos bij de Surinaamse mannen waar ik het nog over ging hebben. Een ras apart. Wanneer je je hier als vrouwelijk wezen op straat begeeft, krijg je dingen te horen als ‘Dag schatje’ of ‘Dag poppetje’ tot ‘jij bent de liefste vrouw van de wereld’ en mannen die van uit de auto roepen ‘Wat een lekker strakke kont heb jij’. Soms zeggen ze niets, maar maken ze één of ander geluidje, ’t zit ergens tussen sissen en smakken en ik kan het helemaal niet nadoen. Het gaat wennen zijn om ‘gewoon’ in België weer rond te fietsen .

En om het hoofdstuk ‘verkeer’ nog niet helemaal af te sluiten… één ding waarvan ik het niet verwacht had om het hier tegen te komen en toch zéér  frequent: files. Elke dag op elk moment staan de wegen hier wel ergens dichtgeslibd. Echt niet normaal. Maar ja, ik snap het ook wel. Met de fiets rijden is en blijft geen pretje, hoewel het toch pakken sneller is aangezien je de rijen auto’s gewoon voorbij kunt rijden

We hebben trouwens daarnet – bij wijze van uitstapje- de bus eens genomen richting centrum. Dat heeft veel voordelen: het is bijna gratis, je hoeft niet te fietsen langs de drukke weg en ze zien er ook super cool uit: de zetels zijn bekleed met koeienvlek- of zebramotief. Of zoals de onze daarstraks: voorzien van tekstjes uit de bijbel :)

Nadelen zijn dat de bus pas vertrekt wanneer ze vol zit, en dat ook in het gangpad stoelen zijn geplaatst, dus als je daar zit en iemand van achteraan wil er uit, dan moet je zelf ook telkens mee uitstappen.

Onze uitstap richting centrum was trouwens vrij zinloos. Blijkbaar sluiten de winkels hier om 14 uur op zaterdag en dat was nét wanneer wij er waren

Wat mijn stage betreft, ik ben nog steeds niet echt gewend aan hoe men hier met de kinderen omgaat. Ik was deze week 2 dagen in een eerste leerjaar en zo vaak dat die juffrouw boos werd op de kinderen (omdat hun mama niet met hen had geoefend om te lezen ofzo)… . Ik had zin om te huilen in de kinderen hun plaats. Zo ellendig, echt.

Verder mogen de kinderen niet bewegen in de klas. Ze moeten ‘netjes’ zitten. Dat houdt in: benen naast elkaar op de grond en mooi recht. Ik heb het ook geprobeerd, echt waar: onmogelijk! Na een half uur roerloos zitten beginnen je billen pijn te doen, je benen te slapen, je voelt je ongemakkelijk,… echt ideaal om geconcentreerd aan het werk te kunnen! De kinderen mogen ook niet praten in de klas, behalve als hen iets gevraagd wordt. Ook wanneer de leerkracht nog even haar verbeterwerk wil afhebben alvorens met de les te starten (dat op zich al), moeten de kinderen zwijgend stilzitten.

Ik wilde deze week een kind wat uitleggen, maar dat lukte niet. Telkens wanneer ik haar een vraag stelde, herhaalde ze mijn vraag gewoon. Net zoals ze dat in de klas steeds moeten. Leren = klassikaal opdreunen. Men leert de kinderen hier absoluut niet om zelf ergens over na te denken. Dat vind ik ontzettend jammer.

Maar ach, het is niet allemaal kommer en kwel hoor (voor jullie echt een verschrikkelijk beeld hebben van alles hier). De leerkrachten hebben naar mijn gevoel wel een goed en aangenaam contact met hun leerlingen en ook onderling gaan zij heel respectvol met elkaar om. Men heeft hier gewoon een ontzettend anders beeld van wat een goede opvoeding en een goede houding op school horen te zijn. Ik zal de komende weken op zoek gaan naar een gulden middenweg. Het resultaat daarvan horen jullie dan wel :)

Nog 1 ding over naar school gaan wil ik jullie niet onthouden. Het schoolgebouw heeft een U-vorm. In het midden daarvan is het ‘erf’ (wat wij de speelplaats zouden noemen) waar centraal een vlaggenmast ingeplant staat. Elke ochtend voor de lessen beginnen wordt de Surinaamse vlag gehesen en gaan alle kinderen voor het klaslokaal staan om het volkslied te zingen. Een apart schouwspel…!

Er zijn nog heel veel dingen die ik jullie wel vertellen, maar ik zal ze even opsparen tot een volgend bericht. Want mijn schrijfsels worden altijd langer dan ik ze plan

Oh, vanaf heden ben ik ook weer mobiel bereikbaar. Ik wilde mijn gsm laten repareren, maar dat kost (hier ook) evenveel dan een nieuw goedkoop toestelletje.

Zo, geniet van alles wat België te bieden heeft, ik doe hetzelfde hier!

Liefs. Liesbeth

PS: foto's zullen waarschijnlijk niet lukken bij dit bericht. Volgende keer beter! :) 

15-02-2009 om 01:33 geschreven door Liesbeth  

10-02-2009 om 21:31 geschreven door Liesbeth  

Dag lieve lezers,

Het leven is hier anders dan bij ons, dat wel. Maar een “cultuurschok” zoals men dat noemt, had ik niet echt gevoeld. …TOT we maandag op school kwamen.

Een overzichtje:

EEN KLASLOKAAL

* bij ons: landkaart, wereldbol, tijdslijn, allerlei affiches ter ondersteuning van onderwerpen uit rekenen en taal, takenbord, knutselwerkjes, foto’s, kasten vol knutsel-en ander materiaal en nog zó veel meer!

* in Suriname: 1 muur waaraan het bord hangt, en ook nog wat lijkt een grote reclameadvertentie voor chocomelk (maar het is wanneer je van dichter kijkt toch ook een kalender) en een klein blaadje milieutips van Unicef. Achteraan ook een grote grijze volledig lege muur. De zijmuren zijn een soort van tralies waardoor je in de klas steeds van een frisse bries kan genieten.

Didactische posters? Nul. Tekeningen, knutselwerkjes,…? Nul. Kasten met materiaal? 1, waarin de handboeken bewaard worden.
Dé handboeken, ook even het vermelden waard. Ze stammen uit de jaren ’80. Zijn sindsdien voortdurend in gebruik geweest, waardoor bladzijden ontbreken, stukken eruit gescheurd zijn,… . Moest er nu nog van elk handboek een exemplaar voor elke leerling zijn, maar neen – ook dat niet.

Eerst kwam een les rekenen. Toen moest een leerling in een andere klas enkele boeken gaan lenen omdat er ontbraken (om per 2 te kijken).

Toen kwam taal. Er moest een leerling in een andere klas enkele boeken gaan lenen omdat er ontbraken.
Dan was het aan natuur, je raadt het al… .

Werkboeken zijn er niet. Leerlingen hebben een schriftje waarin ze steeds de oefeningen uit de handboeken overschrijven en oplossen.

Ik vroeg de directrice daarnet wat ze zoal aan materiaal hadden (om een zicht te krijgen op wat ik kon gebruiken tijdens de muzische lessen die ik moet geven). Ik citeer: “We hebben enkele oude boeken met liedjes en ook enkele met verhalen die we ooit als schenking gekregen hebben. Verder? Niets…”
Men heeft geen papier, verf, lijm, kleurpotloden, stiften,…, omdat deze dingen door de overheid enkel gesubsidieerd worden in het kleuteronderwijs.

De eerste leerkracht die ik in België ooit hoor klagen omdat hij/zij wat papier of iets anders tekort komt. Man…

DE LESSEN

* bij ons: ervaringsgericht, aansluitend bij leef -en belevingswereld, thematisch, vol van zelfstandig leren werken en sociaal leren, ICT en nog zoveel meer. Wanneer leerlingen klaar zijn mogen ze vooral niet zomaar zitten wachten. Dan beginnen ze zich te vervelen, worden ze lastig en voor je het weet staat de klas op stelten. Denk aan het klasmanagement!  En zo veel meer principes.

* in Suriname:

De leerkracht zit vooraan op haar stoel; Ze zegt “neem je boek bladzijde 6 en maak oefening 4,5 en 6. Je krijgt 10 minuten. Na 20 minuten, wanneer de lln al lang klaar zijn en hun aandacht al volledig ergens anders is, worden enkele leerlingen aan bord gevraagd. Zij moeten de antwoorden opschrijven. De leerkracht overloopt deze en legt ze uit wanneer een leerling niet met “ja juffrouw” geantwoord heeft op de vraag of iedereen het begrepen heeft.

Lessen w.o. gebeuren als volgt:
L schrijft een stukje tekst uit de handleiding aan bord. De leerlingen pennen dit over in hun schriftje. Als ze uiteindelijk de hele tekst hebben (na hoeveel lessen?) legt de leerkracht uit waar het over gaat.

Dat dit allemaal verre van een ideale manier van werken is, weet mijn kleine teen ook. Maar zoveel opties hebben ze niet. Ze hebben geen werkboeken, kopieblaadjes,… die ze kunnen gebruiken.

Hoe ze het dus anders moeten aanpakken? Geen idee.

Hier sta ik dus met al die mooie didactische principes en ideeën. Er is zelfs geen papier om ze op uit te werken.

Ik weet zelf nog niet hoe, maar ik red het wel!

Tenzij is beslis om mezelf om te toveren in potloden en papier bij wijze van schenking,

Tot de volgende!

Liesbeth

PS: Dat stukje over het aparte ras van de Surinaamse man krijg je later. Nu moest dit me eerst van het hart  :)

10-02-2009 om 21:23 geschreven door Liesbeth  

08-02-2009 om 22:27 geschreven door Liesbeth  

Het feit dat je dit bericht te lezen krijgt, wil dus zeggen dat ik de stortbuien en ondergelopen straten (zie verder) overwonnen heb!

Dag lustige lezers!

Vandaag is het zondag en ik had een heleboel dingen in mijn hoofd die ik vandaag dacht te doen: een beetje wassen, naar de supermarkt om brood, een beetje luieren in mijn nieuwe hangmat, een fietstochtje om de buurt wat te verkennen en eentje tot bij Tina om wat foto’s online te zetten.

Dat was echter buiten het weer geregend! Na een hele avond en nacht van flinke regenval staat onze hele tuin en natuurlijk ook de hele straat blank. Aangezien rubberlaarzen niet tot mijn standaarduitrusting behoren, ben ik daar niet tegen gewapend. Enkel een jeep heb ik zich tot nogtoe een weg weten banen. Oh, wacht. Thibault zegt net dat hij erdoor gaat wandelen. Haha. Teenslippers zijn natuurlijk ook tegen water bestand. Ik voel me in elk geval niet geroepen, maar brood komt er nu toch. :)

Even terug in de tijd:

Vrijdag zijn we op ons stalen ros gesprongen en hebben we een bezoekje gebracht aan de cultuurtuin en de Paramaribo zoo. Bij ons betaal je daar bijna 20 euro voor, hier 4 SRD, iets meer dus dan 1 euro. Een koopje dachten we zo! Maar eerlijk gezegd, buiten enkele door de hitte gevelde Bengaalse tijgers waren er niet veel dieren te zien. Enkel enkele apen die niet gekooid door de lucht kliefden, trokken onze aandacht. Iets te veel, moeten zij gedacht hebben. Want ze kwamen op ons af gesprongen, lieten hun tanden zien en maakten heel angstaanjagende geluiden. Wij dus maar weggevlucht :)

De cultuurtuin klinkt boeiend, maar we zijn er enkel door deductie achter gekomen dat we er geweest waren. ’t Is een wegje met bomen en planten er rond. Zoals zo vele wegen.

Het eten

De nieuwe groente die we als avondeten kozen, heet kousenband en zijn een soort van lange groene stengeltjes. De mevrouw uit de winkel vertelde ons deze klaar te maken als boontjes. Dat deden we, en eigenlijk smaakten ze ook gewoon naar boontjes. Andere dingen die we al klaargemaakt hebben zijn cassave en poe (zalige naam, toch?). Te vergelijken met aardappel en courgette. Alles ziet er anders uit (zelfs sinaasappelen zijn amper als dusdanig te herkennen), maar de smaken zijn tot nog toe steeds ook bij ons terug te vinden. Oh, we hebben ook de rijstkoker eens getest. Naar het schijnt super snel en makkelijk. De onze had wel een half uur nodig, waardoor de rest van het eten op en koud was, maar dat kan ook aan de gigantische hoeveelheid rijst liggen die we afgemeten hadden. We hebben er op zaterdag nog met 4 van gegeten :)

Opnieuw terug in de tijd

Zaterdag zijn we weer een fietstochtje gaan maken. Dit maal naar Leonsberg (naar schatting een tiental kilometer verderop – fout rijden niet mee gerekend) waar we onze fiets op een bootje hebben geladen en naar Nieuw Amsterdam zijn gevaren. Daar is het openluchtmuseum ‘Fort nieuw Amsterdam’, een beetje te vergelijken met Bokrijk, alleen is het inhoudelijk anders (namelijk over een fort en dus met kannonnen enzo). Dan terug bootje op, naar de plantage ‘Rust en werk’. Daar werden we overvallen door een ontzettende regenbui. Gelukkig wenkte een man ons dat we op zijn overdekte terras mochten schuilen. Wij super dankbaar, al bleek het ook daar niet echt waterdicht, dus promoveerde hij ons naar binnen tot in de zetel. Daar kregen we dan cola, koekjes en huisgebakken cake voorgeschoteld. We wisten even niet wat ons overkwam, zo veel gastvrijheid! :) De man zijn dochtertje werd die dag 1 jaar, dus vond er enkele huizen verderop een feestje plaats. Toen we weggingen, vroeg hij ons om een kleine bijdrage voor de jarige. Op zich vonden we dat niet erg, maar het was toch een klein beetje een domper op de gastvrijheid.

Verder bleken de plantages geen plantages meer te zijn. Toen de Hollanders hier waren, werd er suikerriet verbouwd. Nu staan er koeien te grazen.

In mijn boekje over Suriname staat dat de verveling op de plantages groot was. Wel, dat was exact wat vele mensen daar nog steeds uitstraalden. Ze zaten gewoon op een stoel, niets te doen: niet te keuvelen, te werken, te … .Ik kreeg er een beetje een lastig gevoel van, ik dacht “doe toch gewoon iéts, voetbal wat met je kinderen- weet ik veel. Maak iets van je dag!”

Maar goed, waarschijnlijk ook geen wonder dan dat onze vriend-met-de-jarige-dochter al om 12u ’s middags aan de whisky zat. Ik zal wel bepaalde informatie missen om te begrijpen hoe alles zo is geworden. Uitbuiting en slavernij, stank voor dank,…? Misschien moet ik in die richting denken om de teneergeslagen sfeer wat beter te kunnen begrijpen.

Tijdens mijn volgende verslagje zal ik het eens hebben over de Surinaamse mannen; Daar valt ook nog wel wat over te vertellen! :)

Tenzij ik tegen dan ook weggespoeld ben door de regen, tot schrijfs!

Liesbeth

08-02-2009 om 21:05 geschreven door Liesbeth  

Hoi!

Eerst en vooral: onze gepofte kastanjes uit eigen teelt waren wel oké. ‘t Waren kastanjes weet je, niets meer, niets minder. Ik denk dat we er de volgende keer 1 of ander magisch ingrediënt bij zullen voegen waardoor het misschien wat meer afsmaakt. De witte lijmachtige substantie was trouwens wel verdwenen.

Nu we toch bij eten zijn, ons etentje gisteravond was gezellig, maar niet echt Surinaams. Dat doen we volgende keer beter! We hebben tijdens het eten kennis gemaakt met Emilie, een ander Belgisch meisje uit Vilvoorde. Jaja, de wereld is soms niet zo groot als hij lijkt J

Om naar het stadscentrum te gaan, bellen we een taxi. Zo doet men dat hier. Best even wennen hoor. En het vraagt ook wat onderhandelingsvermogen als je niet het gevoel wil hebben te veel geld betaald te hebben voor de rit. J

Onze plannen voor vandaag zijn: een fiets kopen! En er was nog iets wat we moesten doen, maar Thibault en ik zijn even vergeten wat dat was. Dus dat doen we misschien toch niet.

Verder gaan we inkopen doen met Emilie om bij Tina te gaan koken. Dan kunnen we enkele Surinaamse groenten uitproberen. Tina heeft ook internet (draadloos zelfs) dus dan kunnen al onze blogboodschappen ineens online. Want we hebben hier zo wat alles, behalve toegang tot het wereldwijde web. Er zullen dus af en toe meerdere boodschappen ineens verschijnen. Denk maar: langer wachten, voor meer leesplezier! Foto's willen voorlopig niet uploaden. ik doe binnekort een nieuwe poging.

Tenzij ik zelf verga van’t wachten, tot blogs!

 Liesbeth

05-02-2009 om 22:09 geschreven door Liesbeth  

Oh, en we hebben bananen gekregen. ZO LEKKER dat die hier zijn, superzoet en zacht, echt hoe een ideale banaan gedefinieerd zou worden.

De directrice van mijn schooltje, die tevens ook mijn stagebegeleidster is, is ziek de rest van de week waardoor men besloten heeft dat mijn stage maandag kan beginnen. Ik heb dus nog alle tijd om wat te acclimatiseren en alles te regelen wat er te regelen valt (een fiets!). Ideaal, denk ik zo! Alles lekker rustig aan J

Royza heeft ons ook even uitgelegd welke bomen we precies in onze tuin hebben; dat zijn dus: een papayaboom, bananenboom (banaan wordt hier bakova genoemd) een bakovaboom dus J een tropische kastanjeboom en een amandel-en kersenboom. Deze laatste hebben momenteel geen vruchten, maar van de rest wordt het smullen geblazen! We hebben net al een grote kastanje ontdaan van zijn kleine kastanjes en deze gepeld. Nog even roosteren en ze zijn hapklaar! Ik ben heel benieuwd naar hoe ze gaan smaken en aanvoelen, want ze scheiden een witte, kleverige vloeistof af, naar mijn gevoel het best te omschrijven als ‘lijm’. Ik weet nog te vertellen hoe ze waren!

Dadelijk gaan we nog even boodschappen doen , (er zijn overal kleine Chinese supermarktjes vlakbij) en straks komt Tina even langs (haar stageplek is vlak bij ons verblijf)  en dan gaan we een hapje eten.

Tenzij ik zo veel eet dat ik niet meer kan bewegen, tot blogs!

05-02-2009 om 22:04 geschreven door Liesbeth