Aan alle liefhebbers van beeldmateriaal: ik heb mijn achterstand van de afgelopen weken even ingehaald. Je kan je beeld over Suriname dus weer even uitbreiden
Al lang geleden dat jullie wat van me hoorden, toch? Maar
ja, soms duiken er onverwacht moeilijkheden op die je planning in de war
sturen. Dan moet je eens rustig inademen en het gewoon aanvaarden (zie verder).
Het voordeel dat je wat langer hebt moeten wachten, is dat ik vandaag veeeeeel
te vertellen heb.
Ik zal er gemakkelijkheidshalveeen chronologische volgorde op na houden,
beginnende bij het afgelopen weekend
Zaterdag hebben we ons stalen ros van stal gehaald om het in
de richting van een Hindoestaans (= Indisch) bedevaartsoord te sturen, zon
20-30km verderop (de afstand verschilt van bron tot bron, ergens er tussenin
dus vermoedelijk). Die afstand met de fiets doen, vindt men hier trouwens
geschift. Onze huisbaas die 100m verderop in de straat woont, komt steeds per
motorfiets of auto. Ja, van de opwarming van onze aardbol ligt men hier nog
niet wakker Maar het bedevaartsoord dus: het ligt aan de kust van de
Atlantische oceaan en bestaat uit kleine en grote godenbeelden -sommige zo hoog
als een lantaarnpaal- en allemaal even kleurrijk. Echt heel mooi om te zien!
Zondag hebben we ons nest voor dag en dauw verlaten. Dat
moest wel, want we wilden de vogelzangwedstrijd zien en daarvoor moet je nu
eenmaal vroeg voor uit de veren. Wij dus al om 6.45 op het Onafhankelijkheidsplein.
Onze bron had ons verteld dat alles daar zou doorgaan, zo tot een uur zeven. De
plek klopte, het tijdstip niet echt. De wedstrijd begon iets na zeven, zo tot
een uur of half tien. We hadden onze reis door dromenland dus gerust nog iets
langer kunnen voortzetten, maar ach- niet getreurd. De dag was nog jong, en wij
ook!
Toen we het vogelgezang voor bekeken hielden, heeft de
taxichauffeur ons naar White Beach gebracht. De naam zegt het al, een wit
strand. Buiten zwemmen, zonnen en een hele dag in de hangmat hangen valt daar
niets te beleven. Dat was echter perfect wat wij nodig hadden na ons vroege
opstaan, en daar hebben we dus dubbel en dik van genoten!
Maandag was best spannend, want het zou geen gewone stagedag
worden. Op maandag vertrok ik voor 3 dagen naar een dorp in het binnenland, om
daar op de plaatselijke basisschool stage te lopen en eens te kijken hoe alles
er daar aan toe gaat.
Om half tien moesten we bij de bus in de stad zijn om
richting hobbelige bauxietwegen en dus het binnenland- te vertrekken. Om half
elf zaten we nog op de stoep te wachten en om half twaalf konden we dan
eindelijk aan onze rit beginnen. Talrijke tussenstops in de stad later, was het
dan vroem vroem naar onze uiteindelijke bestemming!
Die bestemming was het marrondorp Brownsweg. De marrons zijn
de nakomelingen van de weggelopen slaven die zich in de jungle gevestigd
hebben.
Onderdak in die jungle vonden we bij Grace, een moeder van 4
kinderen die ons ook onder haar vleugels wilde nemen. Zij is 25, 2 jaar ouder
dan ik en kijk hoen ontzettend verschillend leven wij leiden ik had gewoon
ook al getrouwd kunnen zijn, 3 kinderen kunnen hebben, en een job en een
ontzettend zwaar huishouden om te runnen. Het is toch ontzettend bizar hoe de
plaats waarje geboren wordt, je hele
leven bepaalt?!
Ik heb ontzettend veel respect voor de vrouwen daar, zo
sterk als zij zijn! s Ochtends zorgen zij dat al hun kinderen gewassen zijn,
aangekleed, gegeten hebben, hun lunchpakketjes gemaakt zijn. Alles door en na
elkaar, zonder één moment rust voor zichzelf. Wanneer ze voor hun kinderen aan
het zorgen zijn vinden ook nog tijd om te koken, af te wassen, de was te doen,
zichzelf te wassen, een babbeltje te slaan met zus/tante/nicht, . Ik heb echt
geen idee hoe ze alles klaar weten te spelen in zon korte tijd. Vele
eenvoudige dingen vragen daar ook meer inspanning dan bij ons: om naar het
toilet te gaan moet je eerst een emmer water sjouwen, om te wassen moet je
eerst je wasmachine naar buiten sleuren,
Het helpt waarschijnlijk wel dat de kinderen van jongs af
aan heel erg zelfstandig zijn. Kinderen van 3 jaar lopen alleen naar de opvang
verderop in het dorp en gaan alleen weer naar huis, kinderen van zes of zeven
lopen met hun babybroer/-zus op de arm rond, helpen hun kleine zusjes en
broertjes om zich te wassen, . Een meisje van elf is perfect in staat om het
hele huishouden over te nemen wanneer haar moeder bijvoorbeeld naar de stad is:
de kleintjes verzorgen, eten koken, de was doen, . Onwaarschijnlijk toch? Bij
ons kan een kind van elf misschien al een eitje bakken
Over de accommodatie.
De huizen zijn het best te vergelijken met wat je bij ons
een tuinhuis zou noemen. De keuken/eetkamer/zitkamer (een all-in-one pakket) is
zonder overdrijven- 3 meter op 3. Daarin staat een gasfornuis, kast,
koelkast, tafel en stoelen, zitbank, tv, stereoketen en leven er 6 mensen (+
wij daar dan nog bij). Achter deze kamer is er één slaapkamer waar het hele
gezin de nacht doorbrengt.
Onze slaapplek was in het hutje van de dove nicht van Grace,
waar zij samen met haar baby slaapt. Waar we daar een plekje vonden, hebben we
onze hangmat opgehangen. In zon hangmat een middagdutje doen is een
godsgeschenk, maar er een goeie slaaphouding in vinden voor een hele nacht is
iets minder evident maar gelukkig niet onoverkomelijk.
Tijdens de tweede nacht begon de baby echter te huilen en
huilen en huilen; Zijn dove mama had daar niet zo veel last van, maar Emilie en
ik konden dat gekrijs niet negeren. Na een huilconcert van een half uur, toch
maar besloten de baby uit het bed vandaan te halen en na hem nog een half uur
op de arm te hebben gehouden, is de mama toch maar opgestaan om hem een fles
melk te maken. Daarna keerde de rust weer terug in onze hut.
De badkamer is een kraantje onder de sterrenhemel. Om te
douchen bind je een panghi(doek) rond
je middel en giet je enkele calebassen (kommetjes gemaakt van een
calebasvrucht) water over je heen. Even inzepen en afspoelen, en dan ben je weer
schoon. Dat heeft wel wat hoor, je zo in openlucht douchen in het Amazonewoud,
met een fonkelende sterrenhemel boven je hoofd. Het is in elk geval het meest
romantische wat ik daar heb meegemaakt.
Tegengesteld aan deze romantiek was het toilet. Een hokje
met een betegelde vloer en een gootje. Hoe werkt het? Je knielt, je plast en je
giet er een halve emmer water overheen. Hop, en weg is je plasje . ook even
wennen hoor! Wanneer je een grote boodschap moet doen, is er een ander hokje.
Eentje met een put waarop een plank ligt. Hoe werkt het? Broek omlaag, alles
eruit en broek weer omhoog. Simpel toch? Ik was in elk geval ontzettend
dankbaar om mijn hepatitisinentingen
En dan hebben we nog mijn stage daar:
Dinsdag mocht ik de zesde klas overnemen, aangezien die
leerkracht er niet was. Hij had echter werk achtergelaten dat ik met de
leerlingen moest maken, dus dat was geen probleem.
Ik hoefde het zelfs niet alleen te doen, want een andere
leerkracht kwam net terug uit ziekteverlof en ging tot de vakantie in deze klas
werken omdat er maar 13 kinderen inzitten en hij zo dus nog even rustig kon
herstellen.
Woensdag was al een ander verhaal. Ik mocht de derde klas
overnemen, want die juffrouw was naar de tandarts.
-Of ze nog terugkomt vandaag?
-Nee hoor.
-Heeft ze werk achtergelaten?
-Nee hoor, doe
maar wat met de kinderen!
-Wat moet ik dan doen?
-U kan misschien
wat met ze lezen of rekenen?
Ja, dat had ik zelf niet kunnen bedenken
Ik ben dan maar in de rol van de strenge juffrouw gekropen,
in de hoop de dag vlot door te komen. In België heb ik denk ik nog nooit een
kind op de gang gestuurd, hier 2 inéén
uur tijd. Als je niet onwaarschijnlijk streng met ze bent, lopen ze hier zo
over je heen.
Maar hoe streng ik me ook voelde -en hoe niet lekker ik
daarbij ook in mijn vel zat- naar Surinaamse normen bleef ik een watje. Er zijn
daar 2 straffen die de kinderen iets doen: hen een mep verkopen, of hen naar de
directeur sturen (die hen dan een mep verkoopt). Laat dat nu net iets zijn wat
ik nooit over mijn hart zou krijgen.
Een leerkracht kwam me vragen of het ging, en zei me u
moet ze timmeren hoor, als ze niet luisteren. Ik heb maar braaf geknikt
Eén leerling maakte het zo bont dat ik zei bij de volgende
opmerking vlieg je naar de directeur, ik dus maar hopen dat ze zich zou
gedragen want ik wilde echt niet dat ze door mij gemept zou worden. Ze heeft
zich lang niet voorbeeldig gedragen, maar ik heb mijn dreigement niet hard
gemaakt. Ik kon het idee gewoon niet verdragen dat ze dan door mijn toedoen een
mep zou krijgen
Op mijn school in de stad gaat het er gelukkig iets
beschaafder aan toe. Kinderen krijgen af en toe misschien een tik van de
leerkracht, maar ze worden niet met een regel of een riem geslagen door de
leerkrachten en al helemaal niet door het schoolhoofd.
Kinderen met een riem slaan, hoort voor veel Surinamers bij
het concept opvoeding. Tijdens de minimusicals die de zesde klassen maakten,
speelden ze ook dat ze met een riem gezweept werden omdat ze een slecht rapport
hadden. Dat komt ergens vandaan, toch? In het binnenland hebben we trouwens
gezien hoe een moeder haar 2-jarig kind meermaals met een riem sloeg. Dan weet
je echt niet waar kruipen hoor
Enfin, woensdagmiddag zou ik weer naar huis gaan. We hadden
met de bus die ons bracht geregeld dat hij me om half drie weer zou oppikken om
weer naar de stad te gaan. Om drie uur echter nog geen busje te zien, dus even
gebeld:
-Kom je nog?
-Hoezo? Ik ben al
in de stad
Tja, daar zat ik dan, gevangen in het Amazonewoud. Er zat
niet veel anders op dan een dagje langer daar te blijven en de volgende terug
te reizen. Dat bedoelde ik dus met eens diep inademen en gewoon aanvaarden
Op zich vond ik het helemaal niet erg om een dag langer te
blijven, ik had me enkel verheugd op een normaal toiletbezoek
Wat me daar trouwens nog ontzettend is opgevallen, is uit
hoen ontzettend individualistische cultuur wij komen. Daar is het zo dat je
alles wat je hebt deelt. Heb je een koek en willen de kinderen ook koek? Dan
geef je elk kind een stukje. Heb jij een flesje water en heeft iemands baby
dorst? Dan geef je je flesje water voor de baby. Ook al ken je die moeder van
haar nog pluim, maakt niet uit. Delen is de boodschap. Als iemand me in België
op de bus om mijn flesje water zou vragen, zou ik denk ik eens raar kijken,
terwijl je dat hier gewoon geeft.
Het gaat wel zo ver dat wanneer ze weten dat je een zak chips hebt, ze die
gewoon uit je spullen komen halen. Of wanneer ze beltegoed nodig hebben, je
vragen om een herlaadcode te smsen. Deze laatste dingen hebben zich niet nu
voorgedaan, maar zijn eerdere ervaringen van Emilie die aangeven dat het niet
altijd makkelik is een evenwicht te vinden tussen de verwachtingen van beide
culturen. Ik heb het echt als een moeilijkheid ervaren en het zou me nog wel
enkele bezoekjes kosten om daaraan gewend te raken denk ik.
Nog één grappig dingetje om af te ronden:
De mannen zijn hier over het algemeen mager en de vrouwen
erg rond. In het binnenland zo rond dat ze hun gsm gewoon tussen hun borsten
stoppen als ze hem bij zich willen hebben. Een grappig zicht hoor, en voor mij
en Emilie - net als voor de meeste westerse vrouwen-niet mogelijk om na te doen, haha.
Zo lieverds, het werd een hele boterham. Ik hoop dat jullie
hem lekker verteren!
Morgen komen mama, papa en Kim aan en dat kondigt eigenlijk
het begin van mijn einde hier aan. Ik ben mentaal echter nog lang niet klaar om
weer naar België te komen, dus jullie horen me nog van hieruit!
