Vandaag hebben we de archeologische site en het museum van Delphi bezocht. Dertig jaar geleden deden we dit ook. De site nu was veel beter onderhouden dan toen : nu kon je over een aangelegd pad met trappen naar boven wandelen. Vroeger liep je tussen de verschillende gebouwen door. Informatieborden maakten ook dat je wist wat je zag. We hebben langzaam langs de heilige weg naar de tempel van Apollo gewandeld, naar het goed bewaarde amfitheater en uiteindelijk naar het stadion dat hoog boven de tempelsite ligt, tegen de zuidelijke helling van de Parnassus. Je wordt gewoon stil als je van daarboven naar beneden kijkt. Vorige keer zagen we arenden rondcirkelen boven de bergen, dit keer niet maar we hadden er al een gezien terwijl we zaten te ontbijten. Deze keer bezochten we ook het museum: prachtige meer dan levensgrote beelden, friezen, bronzen beeldjes van dieren. Indrukwekkend. Daarna zijn we met de moto gereden naar het Athenaheiligdom met de beroemde tholos, waarvan niet bekend is wat het doel ervan was. Onder ons zag je een zee van olijfbomen. In deze streek staan er zo'n driehonderdduizend. De campingeigenaars bezitten er tweeduizend vijfhonderd en persten er vorig jaar vijfhonderd liter olijfolie uit. Hiervan brengen wij een beetje mee naar huis.
Morgen verlaten we het vasteland en gaan naar de Peloponessos. De eerste nachten staan we op camperplaatsen en verwacht ik geen wifi te hebben. Ons volgend verslag is waarschijnlijk voor vrijdag uit Epidaurus.
Eergisteren vertrokken we uit Ioannina in de zon. Maar al snel kwamen er donkere wolken en terwijl we alsmaar hoger reden verdween de zon helemaal. Tot grote verbazing van onze gps-mevrouw vonden we toevallig de autosnelweg door het Pindosgebergte. Helemaal nieuw en daarom bij haar onbekend. Op meer dan duizend meter hoogte reden we door de ene tunnel na de andere. Het was spijtig dat we een afrit moesten nemen om naar de Meteora te gaan. Net voorbij Kalambaka doken de rotspieken op, verheven boven de laagvlakte. Patrick ging meteen op verkenning na onze aankomst op camping Vrachos Kastrakis. Ik deed het rustiger met een boek in de zon. In het campingrestaurant was het druk : de pope met zijn vrouw, verder vooral oudere mensen in zondagse kleding. Op een groot vuur buiten werd ons vlees gegrild. Heel lekker.
Gisteren hebben we de Meteorakloosters bezocht. Met de moto reden we tot aan het eerste klooster. En dan begon de klim : per klooster tussen de 150 en 200 trappen. We hebben er vijf bezocht, mijn benen waren doodmoe bij thuiskomst. De kloosters zijn allemaal indrukwekkend : een rijk versierde katholicon (kerk), bijna allemaal een schat aan oude boeken, iconen en wandtapijten. En overal leven nog monniken of nonnen. We hebben ook de constructie gezien waarmee ze netten met materiaal bovenhalen, vroeger zuiver met mankracht, nu is overal elektriciteit. Het viel ons op hoeveel Grieken hier naartoe komen, heel devoot kussen ze de iconen. Wat ook bijzonder was, ik mocht nergens in mijn lange broek binnen : ik moest er een wikkelrok over aan doen. Ieder klooster had er een grote voorraad van. In het grootste klooster was een museum over de onafhankelijks strijd en over de tweede wereldoorlog. Die monniken waren echte patriotten, er waren er ook genoeg gedood door de Turkse overheersers omdat ze trouw bleven aan hun geloof.
Vanmorgen begon onze grote verplaatsing naar het zuiden. In vogelvlucht zo'n kleine tweehonderd kilometer, maar dwars door de bergen. We hebben er uiteindelijk meer dan vijf uur over gereden. Een keer verdwaald in een stadje, een andere keer een afrit gemist maar verder goed door gereden. Nu staan we op camping Delphi. Van op onze standplaats zien we onder ons het stadje en in de verte de zee. De zon schijnt en er waait een fris briesje. Wat kan het leven toch mooi zijn...
Vannacht was het hier flink koud. We hebben al onze dekens opgelegd. Maar vanmorgen was de zon weer present. Na onze oefenrit gisteren met de moto, was het vandaag tijd voor het echte werk. Met de motto naar Dodoni,zo'n 21 km van onze camping. Gelukkig vonden we een vriendelijke Grieks die ons de weg wees door ons uit de stad voor te rijden op zijn moto tot we op de goede weg zaten. We konden kiezen uit twee routes : over de snelweg, of over een kleine weg over een berg. Het leek me geen van beide ideaal, maar we kozen toch voor de kleine weg. En dat heb ik geweten : een parcours waar iedere echte motorijder van snoept, maar ik dus niet. Ik denk dat Patrick vaak gedacht heeft: " ja, ja Hyacint ik doe het rustig aan "...
Dodoni is prachtig. In een keteldal met op de achtergrond een hoge berg ligt een indrukwekkende site. Vooral het amfitheater is bijzonder : tegen een helling gebouwd met nu nog tien meter hoge zijmuren. Een jonge vrouw, die toezicht hield, vertelde dat de muren nog tien meter hoger waren in de oudheid. Waar vroeger de eik van Zeus stond hebben archeologen in de jaren zestig een eik geplant, nu al een flinke boom. Van de tempels en de politieke gebouwen (een voor de volksvertegenwoordiging en een voor de bestuurders) zie je alleen nog de grondvesten. En we waren er bijna alleen. Onderweg naar Dodoni staken we een oude man op een ezel voorbij, en op de terugweg zagen we een kudde schapen met een herder.
Gisteravond deed Patrick boodschappen in een Grieks warenhuis. Omdat hij me dat graag wou laten zien, reden we de camping voorbij. Ik zag een wegwijzer naar de Peramagrot. In onze Michelin gids stond die vermeld met drie sterren. Wij er dus naartoe. Net na onze aankomst begon een rondleiding. Dit was zonder twijfel de mooiste grot die ik ooit zag. Er hoefde niets opgesmukt te worden met gekleurde lichten of muziek, de zalen vol stalagmieten en stalagmieten maakten je gewoon stil. De gids vertelde ons dat er heel veel vormen van stalagmieten en -tieten zijn en we hebben ze gezien : cactussen, kaarsen, bomen, gordijnen, spelden... In de grootste zaal stond een stalagmiet van een half miljoen jaar oud (koolstof-14 gedateerd). Het enige euvel was dat we ongeveer 600 trappen hebben gestapt, naar beneden tot 1 meter boven het niveau van het meer tot 35 meter . Maar het was de moeite waard. Toen we terug wandelden naar onze moto, sprak een oude man ons aan. Hij was, net als zijn zoon zilversmid en hij verkocht zijn winkel uit aan halve prijs. Er kwamen bijna geen toeristen meer, en de zaken gingen heel slecht. Uit medeleven maar ook omdat hij mooie werken had, hebben we een kleinigheid gekocht.
Nu zitten we weer terug in onze camper en er hangt een dreigend onweer boven het meer. Dadelijk een glaasje wijn met de beste fata van Griekenland, uit Dodoni!
We hebben net onze eerste keer gegeten op Griekse bodem. Na een rustige nacht aan boord kwamen we vanmorgen vroeg in Igoumenitsa aan. Aan de balie van Minoan ferries hebben we onze tickets terug laten veranderen in vertrekplaats Patras. Dat bespaart ons een kleine 500 km rijden. Daarna namen we de autoweg naar Ioannina. Ongelooflijk hoe kalm het erop was. Met leedvermaak dachten we aan allen die in België in de file staan. In Ioannina was het zoeken naar de camping. Er stonden wel genoeg bordjes, maar overal plakten er stickers op of was erop geschreven. Maar nu zitten we hier als enige camperaars in de zon aan het water van een prachtig meer. Tijd om even te schrijven.
Eergisteren hebben we Ravenna bezocht, vermaard om de vijfde en zesde eeuwse gebouwen met prachtige mozaïeken. We hebben zeven van de acht werelderfgoedsites bezocht. In de stad was het er erg druk : Italiaanse schoolkinderen op schoolreis. Buiten de stad waren we bijna alleen. Daar hebben we de San Appolinare in Class bezocht,die ik meer dan veertig jaar geleden ook bewonderd heb.
Van Ravenna reden we naar Ancona. Door werken op de snelweg misten we de juiste afslag. Geen probleem, de GPS weet altijd raad. Maar deze keer vertoonde onze mevrouw een grote voorkeur voor kleine wegen. Op een bepaald moment stuurde ze ons een grindweg in vol gaten, nog net berijdbaar. Maar een steile grinthelling deed ons rechtsomkeer maken. Een volgende poging eindigde in een oprit voor de werken aan de snelweg. Dus keerden we via de snelweg terug naar de juiste afrit. Vol goede moed startten we de zoektocht naar de camperplaats. Onze mevrouw was haar abnormale neiging nog niet vergeten en weer verdwaalden we, tot we eindelijk een bordje met een camper op zagen. Bij aankomst bleek het een troosteloze plaats : weinig actieve campers, vele gestationeerde waartussen het onkruid welig tierde.
De tocht naar de haven verliep vlekkeloos. eerst controle door de douane, mét spiegel om onder de camper te kijken, dan wachten in de rij. We moesten geduld oefenen : de ferry was meer dan een uur te laat aangemeerd, eerst alle voertuigen voor Matras erop en uiteindelijk wij. Omdat we na dertig jaar onze trouwreis dunnetjes overdoen had ik een buitenkajuit geboekt, wat volgens Patrick weinig zin had, want we zagen alleen maar water...
Vanmorgen scheen de zon. Dat deed deugd na de voorbije sombere dagen. Op de boerderijcamping in Zwitserland heeft het voortdurend geregend, ook "s morgens nog toen we richting Gottard vertrokken. Patrick had gezien dat we vlakbij Küssnacht logeerden. Als trouwe Belgen zijn we het kapelletje waar onze koningin Astrid verongelukt is, gaan zoeken. Met de hulp van een vriendelijke Zwitser hebben we het onmiddellijk gevonden. Heel sober, maar ook dramatisch als je leest dat Astrid nog maar 29 jaar oud was toen ze verongelukte....
Vandaar reden we naar de Gottardtunnel. De pas is nog altijd gesloten, wat goed te geloven is. Boven de bomengrens zijn de toppen nog maagdelijk wit. Terwijl het af en aan regende, reden we door het prachtige landschap van Centraal Zwitserland. Het is net alsof je door een miniatuurlandschap rijdt : in vergelijking met de bergen zijn de huizen, de kerkjes, de treinen zo klein... Een tweetal km voor de Gottardtunnel begon de file, maar alles is met lichten geregeld en je vordert gestaag. Tot het onze beurt was om de 17 km lange tunnel in te rijden. Toch een vreemde ervaring, meer dan een kwartier ondergronds rijden. Onwillekeurig moest aan het bus ongeval in Sierra denken... Toen we de tunnel uitkwamen was het droog, maar de wolken hielden de zon nog altijd tegen. Na een duur middagmaal in het restaurant van de parking Gottard Sud reden we nog een uurtje tot aan de Italiaanse grens. Onze GPS bracht ons zonder probleem naar de camping. Het is hier groen en met prachtige oude bomen. Verder ziet het er wat uitgeleefd uit, of is dit Italiaans ??? We wandelden langs het meer naar het stadje op zoek naar een restaurantje. Lavena Ponte Treza is duidelijk een grensstadje, dat leeft van de Zwitsers van over de grens. Naast de camping lag een Yama Fusion restaurant, maar dat leek van buiten niet veel bijzonders. Omdat ik na onze wandeling moe was, besloten we het toch te proberen. Ik zei nog tegen Patrick dat het te hopen was dat we er geen diarree aan over hielden. Binnen waren we aangenaam verrast : een sober interieur, en Japans, zoals we al vlug hoorden. We kregen een tafel voor twee, we hebben een erg lekker menu gegeten en we zagen de zaak vollopen. Toen we naar buiten gingen stonden er nog rijen wachtenden voor een plaatsje. Blijkbaar hadden we hét restaurant van de streek gevonden.
Straks vertrekken we voor een lange rit door Noord-Italië, naar Ravenna. We gaan nu twee maal overnachten op een camperplaats. Mijn volgende bericht zal uit Griekenland zijn.
Gisteren zijn we ondanks veel regen en file goed aangekomen in Speyer. En hier scheen de zon. We vonden een camping bij het Techniek Museum. Het centrum lag op wandelafstand. Het stadje ligt direct naast de Rijn, en de beroemde Romaanse basiliek staat - raar genoeg- buiten het centrum. In restaurant Peterselie hebben we lekker gegeten, dus geen wurst met sauerkraut. Na een eerder koude nacht (we hebben een zomerdeken op ons bed liggen) hebben we de basiliek uit de elfde eeuw bezocht. Indrukwekkend! Na het middageten zijn we vertrokken naar Meierskappel in Zwitserland. Nadat we over de grens waren werd de lucht donker en dreigend. En even later viel de regen er met bakken uit.
We staan nu op een boerderijcamping en het donkere weer heeft ons gevolgd.
In Delphi probeerden we melk te kopen voor ons ontbijt. In de hele winkel vonden we geen melk. Bij navraag bleek er ook geen melk te zijn. We hadden wel nog geen koeien gezien, maar schapen en geiten des te meer. Uiteindelijk geven die ook melk. Toen we terug thuis waren, hoorden we dat de kerncentrale van Tsjernobyl ontploft was. Wegens de straling mocht er in Griekenland geen melk verkocht worden. Uiteindelijk begrepen we het!
Ondertussen meerde de veerboot in Paros aan. Op de kade stonden een heleboel mensen te wachten. Het waren geen nieuwe passagiers, maar verhuurders van kamers, bleek snel. Na een dagje zon en zee huurden we een blauwe Vespa. De eerste kilometers gingen wat schokkend en hakkelend, maar je moet alles leren. eens wat beter gewend, gingen we voluit bergop, tot opeens het achterste wiel veel sneller wou dan het voorste en de Vespa steigerde. Tot onze verwondering stonden we plots rechtop met de steigerende Vespa voor Patrick. Van toen deden we het wat voorzichtiger. Paros staat vol witgekalkte huizen, bijna evenveel kerkjes met allemaal een blauwe koepel. Er leven zeker zoveel ezels als mensen, en overal zie je de zee.
Om een beetje cultuur op te snuiven namen we de ferry naar Delos, een nu onbewoond eiland waar ooit veertigduizend inwoners leefden. Door oorlogen en plunderingen werd het in de 1ste en 2de eeuw volledig verwoest. Al was er een stralend blauwe hemel, toch was de zee heel woelig. We waren allebei zeeziek toen we van de boot stapten. In de namiddag keerde de ferry terug om de bezoekers weer naar de bewoonde wereld te brengen. Het was een vreemde ervaring, met een tiental mensen door verder verlaten opgravingen te wandelen. Van Delos bezochten we Myconos, het Ibiza van Griekenland. Heel toeristisch met overal winkeltjes, en molens die niet meer draaiden.
Het laatste eiland dat we bezochten was Santorini. Eigenlijk is het het overgebleven deel van een nog actieve vulkaan na een uitbarsting in de oudheid. Om het bewoonde deel van het eiland te bereiken stapten we meer dan vijfhonderd treden langs de steile rotswand van het zeeniveau omhoog. We waren er net tijdens het orthodoxe Paasfeest. Tijdens onze wandeling over het eiland naar het pekzwarte lavastrand zagen we overal lammetjes aan het spit.
Gisteren vierden we onze dertigste huwelijksverjaardag, heel bescheiden met een etentje thuis. Toevallig kwam een goede vriendin op bezoek, en onze zoon, vrij tussen twee jobs, had een motorritje gepland van Antwerpen naar huis. Dertig jaar geleden was de lente nog ver weg op 19 april. Gisteren daarentegen scheen de zon, de tulpen bloeien en de bomen kleuren in alle tinten zachtgroen.
Donderdag 24 april legde de boot 's avonds aan in Patras. We vonden een kamer voor 1000 drachmen (wat nu zo'n 3 euro zou zijn!). De volgende morgen namen we de veerboot naar Nafpaktos. Ik herinner me nog dat we in de stralende zon nog vroeg in de morgen aan de kade zaten en door het heldere water de vissen zagen zwemmen. Vanuit Nafpaktos reed een bus naar Delphi. Met de bus reizen in Griekenland was een avontuur. Je moest op voorhand kaartjes kopen, want de bus zat vol als alle zitplaatsen op waren. Dat de kaartjes dan ook genummerd waren volgens plaats, hadden wij niet begrepen. Wij gingen dus zitten op de eerste vrije plaatsen. Plots stond er een Griek naast ons die driftig naar zijn kaartje wees, waarop wij onze kaartjes te voorschijn haalden en er ook naar wezen. Van zijn Griekse woordenstroom begrepen we niets. En omdat wij niet reageerden, keek hij even naar onze kaartjes en ging met een zucht op de ons toegekende plaats zitten.
Na een rit van drie uur door een schitterend landschap stapten we uit in het moderne Delphi. Het oude Delphi ligt vijfhonderd meter verder. De eerste aanblik was overweldigend: de tempelruïnes, het amfitheater en nog hoger het stadion, daarachter een monumentale rotswand. Hoog in de lucht cirkelden arenden. De dag erop stelde Patrick voor om naar de zee te wandelen door de olijfgaarden. Vanuit onze kamer keken we uit op de zee, en die leek bedrieglijk dichtbij. Al vlug stelden we tot onze teleurstelling vast dat de afstand veel verder was dan gedacht. Patrick heeft wel de irrigatie en het onderhoud van de olijfgaarden bestudeerd, en hij kon de werkwijze goedkeuren.
Van Delphi namen we de bus naar Athene. We kwamen 's avonds laat aan op het Omoniaplein. Het was er chaotisch druk, lawaaierig, broeierig warm en het stonk naar uitlaatgassen (de beroemde smog van Athene in de jaren tachtig). Terwijl ik bij de rugzakken bleef, zocht Patrick een kamer. Die nacht sliepen we vierhoog in een stad die nooit stil werd. Eigenlijk viel Athene ons erg tegen. We bezochten zoals alle toeristen de Acropolis en omgeving. Het was er zo druk dat de enige foto die Patrick kon maken zonder anderen erop een klaproosje was tegen een omgevallen zuil...
We namen dan ook vlug de beslissing om Athene te verlaten en naar de eilanden te varen, van Piraeus naar Paros.
Welkom op de blog Griekenland terug na dertig jaar.
Dertig jaar geleden zijn Patrick en ik getrouwd. Als huwelijksreis zijn we gaan trekken door Griekenland. Toen vonden we dat al heel ver. We vertrokken in Brussel Zuid met de nachttrein naar Milaan. Daar stapten we over op de trein naar Venetië, in de hoop daar de boot te kunnen nemen. Maar helaas, in april vertrokken er nog geen boten in Griekenland. Wel vanuit Brindisi, helemaal in de hiel van Italië. s'Avonds vertrok er een nachttrein naar Brindisi. We hebben van de nood een deugd gemaakt en Venetië bezocht ; de San Marcobasiliek, de Brug der Zuchten. Na een nachtelijke treinrit kwamen we 's morgens in Brindisi aan. We hadden nood aan een lekkere koffie, en bestelden in een koffiebar een koffie. Tot onze verbazing kregen we een borrelglaasje waarin met moeite een kleine slok koffie zat en heel veel dras. Gelukkig kregen we ook een groot glas water. Dit was onze kennismaking met zuiderse koffie. Dertig jaar geleden bestond internet nog niet. We wisten dus niets over Brindisi, alleen dat we in de haven onze tickets moesten boeken. Dat op zich was niet gemakkelijk. De Italiaans sprekende beambte wou Patrick in een mannenkamer en mij in een vrouwenkamer leggen. Dat was zeker niet onze bedoeling op onze huwelijksreis. Door hem nadrukkelijk op onze ringen attent te maken, begreep hij eindelijk wat we wilden : een cabine voor ons twee alleen!
Tegen de avond van de volgende dag legde de boot aan in Patras. Wij waren rood verbrand van de dag in Brindisi en op de boot. Hoe gevaarlijk verbranden wel is, was toen ook nog niet duidelijk. Om te weten waar we de eerste dag op Griekse bodem sliepen, moet ik het dagboek van Patrick zoeken. Dus morgen meer...
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Vannacht was het hier flink koud. We hebben al onze dekens opgelegd. Maar vanmorgen was de zon weer present. Na onze oefenrit gisteren met de moto, was het vandaag tijd voor het echte werk. Met de motto naar Dodoni,zo'n 21 km van onze camping. Gelukkig vonden we een vriendelijke Grieks die ons de weg wees door ons uit de stad voor te rijden op zijn moto tot we op de goede weg zaten. We konden kiezen uit twee routes : over de snelweg, of over een kleine weg over een berg. Het leek me geen van beide ideaal, maar we kozen toch voor de kleine weg. En dat heb ik geweten : een parcours waar iedere echte motorijder van snoept, maar ik dus niet. Ik denk dat Patrick vaak gedacht heeft: " ja, ja Hyacint ik doe het rustig aan "...
Vanmorgen scheen de zon. Dat deed deugd na de voorbije sombere dagen. Op de boerderijcamping in Zwitserland heeft het voortdurend geregend, ook "s morgens nog toen we richting Gottard vertrokken. Patrick had gezien dat we vlakbij Küssnacht logeerden. Als trouwe Belgen zijn we het kapelletje waar onze koningin Astrid verongelukt is, gaan zoeken. Met de hulp van een vriendelijke Zwitser hebben we het onmiddellijk gevonden. Heel sober, maar ook dramatisch als je leest dat Astrid nog maar 29 jaar oud was toen ze verongelukte....
Gisteren zijn we ondanks veel regen en file goed aangekomen in Speyer. En hier scheen de zon. We vonden een camping bij het Techniek Museum. Het centrum lag op wandelafstand. Het stadje ligt direct naast de Rijn, en de beroemde Romaanse basiliek staat - raar genoeg- buiten het centrum. In restaurant Peterselie hebben we lekker gegeten, dus geen wurst met sauerkraut. Na een eerder koude nacht (we hebben een zomerdeken op ons bed liggen) hebben we de basiliek uit de elfde eeuw bezocht. Indrukwekkend! Na het middageten zijn we vertrokken naar Meierskappel in Zwitserland. Nadat we over de grens waren werd de lucht donker en dreigend. En even later viel de regen er met bakken uit.
