Vandaar reden we naar de Gottardtunnel. De pas is nog altijd gesloten, wat goed te geloven is. Boven de bomengrens zijn de toppen nog maagdelijk wit. Terwijl het af en aan regende, reden we door het prachtige landschap van Centraal Zwitserland. Het is net alsof je door een miniatuurlandschap rijdt : in vergelijking met de bergen zijn de huizen, de kerkjes, de treinen zo klein... Een tweetal km voor de Gottardtunnel begon de file, maar alles is met lichten geregeld en je vordert gestaag. Tot het onze beurt was om de 17 km lange tunnel in te rijden. Toch een vreemde ervaring, meer dan een kwartier ondergronds rijden. Onwillekeurig moest aan het bus ongeval in Sierra denken... Toen we de tunnel uitkwamen was het droog, maar de wolken hielden de zon nog altijd tegen. Na een duur middagmaal in het restaurant van de parking Gottard Sud reden we nog een uurtje tot aan de Italiaanse grens. Onze GPS bracht ons zonder probleem naar de camping. Het is hier groen en met prachtige oude bomen. Verder ziet het er wat uitgeleefd uit, of is dit Italiaans ??? We wandelden langs het meer naar het stadje op zoek naar een restaurantje. Lavena Ponte Treza is duidelijk een grensstadje, dat leeft van de Zwitsers van over de grens. Naast de camping lag een Yama Fusion restaurant, maar dat leek van buiten niet veel bijzonders. Omdat ik na onze wandeling moe was, besloten we het toch te proberen. Ik zei nog tegen Patrick dat het te hopen was dat we er geen diarree aan over hielden. Binnen waren we aangenaam verrast : een sober interieur, en Japans, zoals we al vlug hoorden. We kregen een tafel voor twee, we hebben een erg lekker menu gegeten en we zagen de zaak vollopen. Toen we naar buiten gingen stonden er nog rijen wachtenden voor een plaatsje. Blijkbaar hadden we hét restaurant van de streek gevonden.

Straks vertrekken we voor een lange rit door Noord-Italië, naar Ravenna. We gaan nu twee maal overnachten op een camperplaats. Mijn volgende bericht zal uit Griekenland zijn.