Gisteren bezochten we de archeologische site van Korinthe. In de oudheid was dit een economische en politieke belangrijke stad. Ze dreef handel met zowat geheel de toen bekende wereld. Maar zoals het vaak gaat, gingen ook hier voorspoed en verderf hand in hand. In het heiligdom van Afrodite dienden wel duizend vrouwen, zogezegd als priesteres maar eigenlijk als tempelhoer. Toen al zeiden ze :"Naar Korinthe kan niet elke man gaan.". Het politieke centrum lag op een 500 meter hoge heuvel, aan drie kanten beschermd door steile rotsen, aan een kant beveiligd door drie verdedigingslinies. Dit Akrokorinthe was 24 ha groot en is sinds de oudheid altijd bewoond geweest. Ondanks de sterke verdediging toch steeds in andere handen. Billy, onze moto had ons een heel stuk omhoog, maar vanaf de eerste poort was het nog een flinke klim tot binnen de derde klim. De eigenlijke vesting (je zou kunnen zeggen het hoofdkwartier) lag nog een flink stuk hoger. Die klim was er voor mij teveel aan. Iets voor drie (het sluitingsuur) reden we terug naar het oude Korinthe. In het restaurant van de avond tevoren heb ik de lekkerste moussaka ooit gegeten. Daarna wachtte ons nog het museum en de archeologische site van de stad in de oudheid. Wat onmiddellijk opviel waren de monumentale zuilen van de tempel van Apollo die nog overeind stonden. Verder was er heel veel verbeelding nodig om de huizen en winkels voor je geest te toveren. Het moet wel een prachtige stad geweest zijn...
Na een goede nachtrust ruimde we op en maakten de mobilhome klaar voor de reis naar Epidaurus. Maar de Griekse bewegwijzering liet weer eens te wensen over. We kregen de keuze tussen Athene, Matras en Argos. Ten einde raad hebben we onze route dan maar aangepast en reden we richting Argos. Onze stop voor vandaag was Mycene. Mycene is bekend als een opgraving van Schliemann. Hij heeft hier 14 weken gegraven en is wereldberoemd. Zijn opvolgers archeologen hebben zeker zo'n belangrijke vondsten gedaan maar zijn nu vergeten. Eerst bezochten we het graf van Atreus, perfect bewaard en indrukwekkend: drieëndertig rijen kolossale stenen vormen een koepel van 12,5 meter hoog. Je komt er binnen door een lange hoge gang. Vandaar reden we naar de echte site. Eerst bezochten we het museum. De schat van Atreus staat tentoon in het archeologisch museum van Athene. Hier liggen enkel replica's maar die geven al een goede indruk van de pracht van het masker en de kroon van goud. Van daaruit zijn we naar het paleis geklommen, door de beroemde Leeuwenpoort (het oudste monumentale beeldhouwwerk uit Europa), weer een hele klim. Boven werden we beloond met sen prachtig uitzicht: over de fundamenten van de stad en heuvels vol olijfgaarden tot aan de horizon. Maar het bijzonderste moest nog komen. Na een lichte afdaling in noordelijke richting kwamen we bij het ondergrondse waterreservoir. Dit ligt gedeeltelijk onder en voorbij de cyclopenmuren en is uitgehouwen in de rotsen. Via trappen kan je 38 meter dalen tot op de bodem. Eigenlijk mag je maar een tiental meter omlaag om dan in het donkere trapgat naar beneden te kijken. Een bron buiten de muren vulde in de Oudheid het reservoir, waardoor de vesting ook een langdurig beleg kon doorstaan.
Na ons bezoek zijn we gaan eten in het restaurant dat gebouwd is rond het huis waar Schliemann in de negentiende eeuw verbleef. Wij hadden er een boeiend gesprek met de eigenaar Agamemnon over de politieke en de economisch toestand van Griekenland. Nu staan we op de camping van zijn tante. We zijn hier zeer goed onthaald. Tante bracht ons al dadelijk sinaasappels en een citroen. Net kregen we een bekertje koffie aangeboden.
Waar we morgen naartoe gaan, is nog niet zeker. We zien wel. Eerst nog een nacht goed slapen.
Gisteren was het minder mooi weer. Meer wolken en de zon veel achter die wolken. Na ons ontbijt zijn we met de moto naar Chrysso gereden, een dorpje onder Delphi. Patrick was er eergisteren naartoe gefietst en had er een authentieke winkel gevonden, kleiner dan een huiskamer thuis maar waar je ongeveer alles kon kopen. Bij aankomst in het dorpje dronken we eerst een koffie op een pleintje. Vooral mannen doen dat hier dagelijks. We hadden bordjes gezien naar een lokaal folkloristisch museum en gingen op zoek. De straat er naartoe leek op de Kerkstraat van vijftig jaar geleden: het ene winkeltje naast het andere, maar allemaal gesloten en de huizen in verval. Het museum bleek gesloten ondanks het feit dat het eigenlijk open moest zijn volgens de informatie. Op de camping bij de Meteora had een Duits koppel ons verteld dat vele kleine musea gesloten bleven omdat de overheid het personeel niet betaalde. Dus maar naar de winkel om boodschappen te doen.
Na het middagmaal vertrokken we naar Diakofto voor het volgende hoogtepunt. We reden langs de E65, een zogenaamde snelweg, maar slechts een rijstrook per rijrichting en zeer bochtig. In ongeveer elke flinke bocht stonden een of meerdere gedenkkapelletjes, oud en nieuw, in steen of metaal, groot en klein, af en toe met een foto van de verongelukte jongen. Ik heb ze niet durven tellen maar het waren er veel. Na bijna drie uur kwamen we aan in Nafpaktos. We hebben de beroemde Kastro in de verte gezien. Je kon er echter alleen te voet naartoe en dat was voor mij teveel. Via de nieuwe brug over de zeeengte verlieten we het Grieks vasteland en bereikten we de Peloponessos. De overtocht kostte elf euro twintig en onmiddellijk erna kwamen we aan de snelwegtol, nog eens zes euro twintig. Tot onze verbazing kregen we hiervoor een snelweg waar nog aan gewerkt werd, en mochten we niet sneller dan zestig kilometer per uur rijden, wat geen enkele Grieks deed! Langs de zuidelijke kant van de Golf van Korinthe bereikten we Diakofto. Een kilometer buiten het dorp was een gratis camperplaats op het strand. We stonden op drie meter van de zee, en zagen de bergen aan de overkant in het donker verdwijnen.
Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan want we wilden het eerste treintje naar Kalavytra halen. We waren goed op tijd in het station, maar de trein was volledig bezet door een schoolreis. Ik heb de loketdame gesmeekt om toch mee te mogen, anders moesten we meer dan twee uur wachten. Het mocht uiteindelijk maar we zouden moeten staan. Vlak voor het vertrek zei de conducteur dat hij nog twee plaatsen voor ons had, wel op klapstoeltjes, maar we zaten. De hele rit genoten we van het gebabbel van de schoolkinderen, en de leerkrachten en mama's. De trein gaat naar het bergdorp Kalavytra door de Vouraikoskloof. Het was een spectaculaire rit met schitterende zichten. Kalavytra bereikten we na een dik uur. Het is een monument uit de Griekse recente geschiedenis: in de tweede wereldoorlog hebben de Duitsers alle mannelijke inwoners ouder dan 13 jaar doodgeschoten. Vrouwen, kinderen en ouderlingen waren opgesloten in de dorpsschool die in brand gestoken werd. Gelukkig kregen ze een deur open en konden wegvluchten onder de ogen van de Duitsers die hen lieten begaan. In het heropgebouwde schoolgebouw is nu een aangrijpend museum ingericht over deze gebeurtenis. Samen met de Vouraikoskloof een must voor ieder Grieks schoolkind.
Boven hadden we al enkele druppels regen gevoeld, maar terug beneden zagen we de overkant van de Golf niet meer, en terwijl we aan het inpakken waren kregen we een regenbui. Via de oude weg en een stuk nepsnelweg zijn we nu in Oud Korinthe beland, een dorpje landinwaarts van de stad Korinthe, waar we een camperplaats vonden vlak bij de archeologische site. We werden hier hartelijk welkom geheten en kregen een streekspecialiteit, ingemaakte (of opgelegde) rozijnen. Heel lekker. Korinthe was van oudsher bekend om zijn krenten..'
Morgen met de moto naar Akrokorinthe, hoog op een berg!
Vandaag hebben we de archeologische site en het museum van Delphi bezocht. Dertig jaar geleden deden we dit ook. De site nu was veel beter onderhouden dan toen : nu kon je over een aangelegd pad met trappen naar boven wandelen. Vroeger liep je tussen de verschillende gebouwen door. Informatieborden maakten ook dat je wist wat je zag. We hebben langzaam langs de heilige weg naar de tempel van Apollo gewandeld, naar het goed bewaarde amfitheater en uiteindelijk naar het stadion dat hoog boven de tempelsite ligt, tegen de zuidelijke helling van de Parnassus. Je wordt gewoon stil als je van daarboven naar beneden kijkt. Vorige keer zagen we arenden rondcirkelen boven de bergen, dit keer niet maar we hadden er al een gezien terwijl we zaten te ontbijten. Deze keer bezochten we ook het museum: prachtige meer dan levensgrote beelden, friezen, bronzen beeldjes van dieren. Indrukwekkend. Daarna zijn we met de moto gereden naar het Athenaheiligdom met de beroemde tholos, waarvan niet bekend is wat het doel ervan was. Onder ons zag je een zee van olijfbomen. In deze streek staan er zo'n driehonderdduizend. De campingeigenaars bezitten er tweeduizend vijfhonderd en persten er vorig jaar vijfhonderd liter olijfolie uit. Hiervan brengen wij een beetje mee naar huis.
Morgen verlaten we het vasteland en gaan naar de Peloponessos. De eerste nachten staan we op camperplaatsen en verwacht ik geen wifi te hebben. Ons volgend verslag is waarschijnlijk voor vrijdag uit Epidaurus.
Eergisteren vertrokken we uit Ioannina in de zon. Maar al snel kwamen er donkere wolken en terwijl we alsmaar hoger reden verdween de zon helemaal. Tot grote verbazing van onze gps-mevrouw vonden we toevallig de autosnelweg door het Pindosgebergte. Helemaal nieuw en daarom bij haar onbekend. Op meer dan duizend meter hoogte reden we door de ene tunnel na de andere. Het was spijtig dat we een afrit moesten nemen om naar de Meteora te gaan. Net voorbij Kalambaka doken de rotspieken op, verheven boven de laagvlakte. Patrick ging meteen op verkenning na onze aankomst op camping Vrachos Kastrakis. Ik deed het rustiger met een boek in de zon. In het campingrestaurant was het druk : de pope met zijn vrouw, verder vooral oudere mensen in zondagse kleding. Op een groot vuur buiten werd ons vlees gegrild. Heel lekker.
Gisteren hebben we de Meteorakloosters bezocht. Met de moto reden we tot aan het eerste klooster. En dan begon de klim : per klooster tussen de 150 en 200 trappen. We hebben er vijf bezocht, mijn benen waren doodmoe bij thuiskomst. De kloosters zijn allemaal indrukwekkend : een rijk versierde katholicon (kerk), bijna allemaal een schat aan oude boeken, iconen en wandtapijten. En overal leven nog monniken of nonnen. We hebben ook de constructie gezien waarmee ze netten met materiaal bovenhalen, vroeger zuiver met mankracht, nu is overal elektriciteit. Het viel ons op hoeveel Grieken hier naartoe komen, heel devoot kussen ze de iconen. Wat ook bijzonder was, ik mocht nergens in mijn lange broek binnen : ik moest er een wikkelrok over aan doen. Ieder klooster had er een grote voorraad van. In het grootste klooster was een museum over de onafhankelijks strijd en over de tweede wereldoorlog. Die monniken waren echte patriotten, er waren er ook genoeg gedood door de Turkse overheersers omdat ze trouw bleven aan hun geloof.
Vanmorgen begon onze grote verplaatsing naar het zuiden. In vogelvlucht zo'n kleine tweehonderd kilometer, maar dwars door de bergen. We hebben er uiteindelijk meer dan vijf uur over gereden. Een keer verdwaald in een stadje, een andere keer een afrit gemist maar verder goed door gereden. Nu staan we op camping Delphi. Van op onze standplaats zien we onder ons het stadje en in de verte de zee. De zon schijnt en er waait een fris briesje. Wat kan het leven toch mooi zijn...
