Ondertussen meerde de veerboot in Paros aan. Op de kade stonden een heleboel mensen te wachten. Het waren geen nieuwe passagiers, maar verhuurders van kamers, bleek snel. Na een dagje zon en zee huurden we een blauwe Vespa. De eerste kilometers gingen wat schokkend en hakkelend, maar je moet alles leren. eens wat beter gewend, gingen we voluit bergop, tot opeens het achterste wiel veel sneller wou dan het voorste en de Vespa steigerde. Tot onze verwondering stonden we plots rechtop met de steigerende Vespa voor Patrick. Van toen deden we het wat voorzichtiger. Paros staat vol witgekalkte huizen, bijna evenveel kerkjes met allemaal een blauwe koepel. Er leven zeker zoveel ezels als mensen, en overal zie je de zee.

Om een beetje cultuur op te snuiven namen we de ferry naar Delos, een nu onbewoond eiland waar ooit veertigduizend inwoners leefden. Door oorlogen en plunderingen werd het in de 1ste en 2de eeuw volledig verwoest. Al was er een stralend blauwe hemel, toch was de zee heel woelig. We waren allebei zeeziek toen we van de boot stapten. In de namiddag keerde de ferry terug om de bezoekers weer naar de bewoonde wereld te brengen. Het was een vreemde ervaring, met een tiental mensen door verder verlaten opgravingen te wandelen. Van Delos bezochten we Myconos, het Ibiza van Griekenland. Heel toeristisch met overal winkeltjes, en molens die niet meer draaiden.

Het laatste eiland dat we bezochten was Santorini. Eigenlijk is het het overgebleven deel van een nog actieve vulkaan na een uitbarsting in de oudheid. Om het bewoonde deel van het eiland te bereiken stapten we meer dan vijfhonderd treden langs de steile rotswand van het zeeniveau omhoog. We waren er net tijdens het orthodoxe Paasfeest. Tijdens onze wandeling over het eiland naar het pekzwarte lavastrand zagen we overal lammetjes aan het spit.