Dertig jaar geleden zijn Patrick en ik getrouwd. Als huwelijksreis zijn we gaan trekken door Griekenland. Toen vonden we dat al heel ver. We vertrokken in Brussel Zuid met de nachttrein naar Milaan. Daar stapten we over op de trein naar Venetië, in de hoop daar de boot te kunnen nemen. Maar helaas, in april vertrokken er nog geen boten in Griekenland. Wel vanuit Brindisi, helemaal in de hiel van Italië. s'Avonds vertrok er een nachttrein naar Brindisi. We hebben van de nood een deugd gemaakt en Venetië bezocht ; de San Marcobasiliek, de Brug der Zuchten. Na een nachtelijke treinrit kwamen we 's morgens in Brindisi aan. We hadden nood aan een lekkere koffie, en bestelden in een koffiebar een koffie. Tot onze verbazing kregen we een borrelglaasje waarin met moeite een kleine slok koffie zat en heel veel dras. Gelukkig kregen we ook een groot glas water. Dit was onze kennismaking met zuiderse koffie. Dertig jaar geleden bestond internet nog niet. We wisten dus niets over Brindisi, alleen dat we in de haven onze tickets moesten boeken. Dat op zich was niet gemakkelijk. De Italiaans sprekende beambte wou Patrick in een mannenkamer en mij in een vrouwenkamer leggen. Dat was zeker niet onze bedoeling op onze huwelijksreis. Door hem nadrukkelijk op onze ringen attent te maken, begreep hij eindelijk wat we wilden : een cabine voor ons twee alleen!

Tegen de avond van de volgende dag legde de boot aan in Patras. Wij waren rood verbrand van de dag in Brindisi en op de boot. Hoe gevaarlijk verbranden wel is, was toen ook nog niet duidelijk. Om te weten waar we de eerste dag op Griekse bodem sliepen, moet ik het dagboek van Patrick zoeken. Dus morgen meer...