Deze blog wordt een beetje mijn "therapie"ruimte, begin 2019 kreeg ik te horen dat ik blaaskanker heb, ik moet toegeven dat ik het niet makkelijk heb om hiermee om te gaan, begin september zorgde mijn broer ervoor dat ik kan starten in de Londen Marathon 2020 als charity runner ... dit wordt mijn verslag van deze tocht.
Ik zal dus af en toe iets laten verschijnen op dit blogje, in eerste instantie doe ik dit vooral voor mezelf, ik kan sommige muizenissen op deze manier toch een beetje van me afschrijven.
Het deed veel deugd dat mensen steunend reageerden op mijn vorige post, ik heb dan ook al veel positieve reacties mogen ontvangen van mensen die over mijn probleem hoorden.
Ik ga geen namen opnoemen (bang dat ik iemand vergeet ) maar er zaten reacties bij van aan de andere kant van de wereld, van mensen die ik al jaren niet hoorde, van mensen die zelf volop in de miserie zitten en natuurlijk van dichte vrienden en familie. Sterk ...
Omdat deze jongen eigenlijk maar één manier kent om zijn hoofdje leeg te krijgen worden vanaf deze week de loopschoentjes terug aangebonden... Vorige week deed ik een kort testloopje (6 km) en dit beviel me, smaakt naar meer... maar ik ken mezelf nu al goed genoeg om te weten dat als ik geen doel voorzie er niet veel van in huis zal komen vandaar het volgende: ik ga trainen voor de marathon van Kampenhout. Deze is laat op het jaar, eind december dus nog zeer veel tijd, ze bestaat uit 6 rondes van 7 km dus goed te volgen door Heidi en makkelijk uit te stappen bij problemen en ik liep ze nog nooit, nog steeds bezig met elke marathon slechts één keer te lopen ... Wat kan er roet in het eten gooien: mijn behandelingen die ervoor zorgen dat trainen moeilijk verloopt, het slechte weer op 22/12, maar niet geschoten is niet gewonnen hé... of zoiets in die aard. Dus ...daar gaan we ...
Half januari, verjaardag-loopje van Christ & friends... al kwebbelend 18 km no prob.
's Avonds ... veel bloed in de urine dus maandag voormiddag richting huisarts, gene paniek zal wel blaasontsteking zijn, wat antibiotica en een echo als controle op woensdag.
Wanneer je de radioloog tijdens het nemen van de echo ziet schrikken en mompelend "oei oei" hoort zeggen is dit meestal geen goed nieuws, zo ook hier.
Afspraak uroloog de week erop en boem ... een oplawaai van je welste .. meneer dit is duidelijk blaaskanker ...
Drie operaties verder, na het wegnemen van de tumor blijft er veel onduidelijkheid naar het stadium van de kanker T1 of T2, wat een groot verschil maakt in aanpak, behandeling en bepalend is over de verdere levenskwaliteit in de toekomst. Het blijkt T1 ik heb geluk ...???
Deze ziekte wordt hier behandelt met immunotherapie (kende ik niet) 6 weken na-één krijg ik wekelijks een "spoeling " via sonde, dit bevalt me niet goed ik kan echt niet tegen deze behandeling, dot mij veel pijn en geeft me veel ongemak maar elke week mooi op tijd in de wachtzaal om dit te onder gaan.
Ik besluit om na 3 maand thuis terug te gaan werken en lopen in week 2 van mijn behandeling, dit blijkt niet mijn beste idee in week zes en tevens voorlopig mijn laatste immuno-sessie geraak ik niet meer vooruit, vermoeid en kapot, het lopen al weer gestopt.. gelukkig is er een verlof gepland, deugd doend effen normaal doen effen niet aan deze helse problematiek denken of toch proberen er niet aan te denken ..
Terug thuis stap je zo weer in de realiteit.. ik neem het werk weer op en wacht af tot eind deze maand wanneer ik terug een onderzoek (bij mij zeer pijnlijk, narcose kan niet) plus drie sessies (1 per week) immuno zal ondergaan. Dit maakt me bang.
Dit is hier mijn oude, eerste blog die ik opgaf in 2015 toen ik overstapte naar een ander blogprovider ... (deze is verdwenen) , bloggen is zeker niet meer "in" maar toch denk ik eraan hem van onder het stof te halen der is zo het één en het ander wat hapert, het hier uitschrijven zou een mogelijke hulp kunnen zijn. Ik ga er ook wat werk moeten van maken om deze handel "up to" date te brengen gezien de lange inactiviteit... we zien wel ... zeg nooit nooit !!
Kom gerust eens een kijkje nemen ... maar gezien het een totaal andere manier van bloggen is zal het nog effen duren voor ik tevreden ben overmijn nieuwe blog ... tis nog de ruwbouw ....
De laatste paar weken is het lopen wat op de achtergrond geraakt, niets ergs en al kan ik snel enkele excuusjes (uit)vinden, een weekje een serieuze verkoudheid gehad, een lang weekend te London verbleven, de waarheid is gewoon dat het her-starten mentaal redelijk zwaar is. De afstanden stellen bitter weinig voor, 3 km - 5 km - 8 km maar het vraagt een serieuze inspanning om hiermee tevreden te zijn en er motivatie uit te putten. Vb: het duurt langer om je om te kleden, je nadien te douchen en terug omkleden dan het duurt om je 3 km te lopen beetje omgekeerde wereld toch Ik kreeg terug groen licht van de chirurg na een nieuwe MRI en ben dus weer voor één jaar goedgekeurd, dat dok duidelijk geen loper is kan je afleiden uit het feit dat hij weinig oor had naar mijn vraag of het kon dat ik een stukje recuperatie verloor en of hij dacht of dit permanent zou zijn Zijn repliek was correct maar daar had ik dan ook weinig meer aan: hoe voel je je? kan je werken ? kan je mee in het gezinsleven? (3 maal een dik positief antwoord ) .. dan zie ik geen probleem en de foto toont dit ook aan einde verhaal, die goede man dacht waarschijnlijk deze lankarren hier komt zeer goed door zijn tweede - hersenoperatie en zeurt over recuperatie na het lopen van een aantal kilometers ??? nooit tevreden die patiënten . Morgen dus terug de baan op, gedaan met trunten, verder alles super hoor, weekend Londen was speciaal de ouders hadden na het horen van al onze London- verhalen gevraagd of we hen niet eens een rondleiding wilden geven in onze favoriete grootstad is super meegevallen een beetje voor elk wat wils ingestoken met zelfs een stadion tour in Chelsea terwijl de dames Harrods bezochten. Verder zie ik dat de paarse reus stilaan wakker wordt net tegen de tijd dat het om de knikkers gaat, we gaan klaar zijn om mee te doen Maar we kijken nu eerst uit naar ons huwelijk precies over 5 weken ik hoor heel vaak zeggen: t zal rap gekom zien ewwel van mij mag het tot loops !!
Hierisemsi zowaar een korte up-date ten huize Lankarren niet dat er veel spectaculaire zaken te melden vallen maar een rustige en kleine progressie is er wel waar te nemen en dit zowel in loopcomfort, de tong hangt niet meer gans de tijd langs de grond te schuren, als in aantal kilometertjes, 3 werden en 5 en die 5 zijn er nu 8. Dus deze dude is een blij menske leren tevreden zijn met kleine stappekes de rest komt wel over twee weken moet dat dan resulteren in een eerste 10 kilometer loopke sinds eeuwen Die 10 kilometer is voor mij een kleine overwinning op zich want ik heb altijd al het gevoel gehad dat net dit mijn basisafstand was, zo heb ik een vast toerke tussen de velden en het zal best wel speciaal zijn deze opnieuw te belopen Onder het motto the only wayis up wil ik dan in de nacht te Toeroet een halve marathon bij één harken. Februari zit vol leuke dingetjes met natuurlijk als top off the bill een weekend London, onze ouders hoorden ons zo enthousiast vertellen over deze wereldstad dat ze vroegen om eens een kennismakingsweekend in elkaar te flansen voor hen en je kan ze toch niet alleen laten gaan hé
Mijn paarse vrienden zorgen wel voor wat ergernis, geloof me, ze slagen er bijna niet in om versterking binnen te halen en als ze dan toch ene aan de haak kunnen slaan dan blijkt ie kapot te zijn het hoogst haalbare zal plek 2 zijn maar ook dit zal al heel wat voeten in de aarde hebben om de Gentse stropkes achter ons te houden . Tkan toch nooit overal goed gaan hé zucht
Eerste postje van 2015, kleine up-date, mijn prestaties zijn nu niet van die orde dat ik hier wekelijks mijn evolutie moet posten maar gewoon voor de fun zal ik af en toe een teken van leven geven. Loop ik? ewel ja, luister, lopen is een groot woord hoe definieer je dit laat ons zeggen dat ik traag, zeer traag een drietal keer per week me probeer voort-te-bewegen in sportkledij en dit over een zeer korte afstand maar het maakt deel uit van het plan, een plan om terug fit en mon(s)ter te worden. Daar ik traag en kort loop overbelast ik mezelf niet, voel geen hinder en kan ik de volgende sessie aanvatten zonder problemen. Dus het werkt .. en dan doet deze jongen vrolijk verder toch. Morgen laatste sessie van 3 km om dan zaterdag over te stappen naar de 5 km gigantische stappen dus hahaha, nog zon 6 weken zal het ultra traag gaan met enkel lichte progressie in het aantal kilometers. Later kijk ik dan wel om die snelheid iets op te krikken. Het uiteindelijke doel moet dan een halve marathon zijn in Toeroet over 5 maand nadien ga ik rustig evalueren of er nog meer inzit.. wie weet .
Einde jaar .... ander en beter zeggen ze hier ...over 2014 is voor mij alles gezegd, slot erop 2015 moet en zal beter worden, zeker weten.
Ik weiger verder ook te plooien en het lopen vaarwel te zeggen, niet zonder een goed gevecht maar ik moet het anders aanpakken, ik sprak telkens over terugkomen en keek daarbij veel te vaak naar wat geweest is ... 9 marathons gestart, 8 aangekomen een pr van 3.30 uur plus in een zotte bui de 6 uur van Aalter. Wel dit is voorbij en zondag start ik met een nieuw hoofdstuk wat zeg ik een nieuw loopboek ... ik weet absoluut niet of ik ooit nog marathons zal (mogen) lopen maar dat ik nog zal lopen dat weet ik dan weer wel. Op een ongelooflijke trage manier zal ik stapke voor stapke opbouwen tot het lichaam zegt ... "hier ist goed" ... en dan zien we wel ... dat kan op 5 km zijn of op de 10 misschien word ik wel een 10 miles loper, wie weet? Ben ik dan nog een loper met mijn 2 a 3 km zo'n drie keer per week in den beginne ... kweet niet, loper of jogger of ... who cares ...
Ik herbegin dus niet want mijn eerste loopboek werd afgesloten, ook niet vergeten de laatst uitgelopen marathon, toevallig mijn snelste, alweer 2 jaar achter me ligt ... Ik herstart dus en dit betekend dat deze conditieloze kerel met het (on)nodige overgewicht morgen toast op het starten van zijn loopverhalenboek deel 2 ... kzien kerieus.
2014 was gene topper voor mij, vorig jaar in deze periode zaten we ook met vrienden en familie rond den feestdis en werd er hier ook geklonken op veel geluk en vooral op een goeie gezondheid Kort nadien werd het schrikken en moest er medisch ingegrepen worden Dit jaar klinken we opnieuw maar deze keer zullen die woorden zwaarder beladen zijn. Nu 9 maand verder ben ik zeer blij met de gang van zaken, zeer blij ook met de vooruitzichten, reeds gepland: -een tripke naar London(ja weeral) een reis naar Rhodos en vooral ook ons huwelijk dit alles in de eerste 4 maand van 2015 kan al tellen hé In oktober probeerde ik terug te lopen, nu dat lopen lukte wel nog maar ik had veel moeite met de recuperatie, ik geef toe kwas wat ontgoocheld maar terzelfdertijd ook blij dit het enige mankement was die over hield aan de operatie dus ga ik zoals velen rond deze periode goede voornemens maken voor 2015 en terug de loopschoenen aanbinden, let wel op een zeer, zeer laag niveau hoor, het omkleden en douchen achteraf zullen langer in beslag nemen dat het lopen zelf, maar het is een begin.
Ik wens iedereen een pracht van een 2015, ik wil iedereen ook bedanken voor de steun die ik kreeg, de mailkes, de smsjes, de bezoekjes met woorden van steun en troost Dikke dikke merci
Ik wens jullie allemaal een goede gezondheid
Analyse van de commentator ..
Erg lang geleden, nog voor er kleur gegoten werd in onze kijkkasten en we meestal naar voetbalmatchen zaten te kijken tussen donkere grijzen tegen de lichtere grijzen bestond er zo iets als het nobel beroep der voetbalcommentatoren . Deze niet eenvoudige maar daardoor des te meer gesmaakte professie werd door de vele sportliefhebbers enorm geapprecieerd, ze kleurden de beelden, versloegen de actie beschreven, beleefden, beoordeelden en probeerden te voorspellen wat we konden verwachten Ze zaten quasi naast ons op de bank in onze living nog net niet mee te drinken aan onze frisse pint. Sommigen kregen volgelingen, schreven boeken, lieten hun stem op vinylplaat vereeuwigen en althans als we menig legende mogen geloven durfden de strafsten onder hen al eens onder het mom van stem des volks druk uitoefenen op de arme en bijwijlen zeer beïnvloedbare bondscoaches. De tijden veranderden en een hoog rock n roll gehalte infiltreerde the game, op maar vooral naast de velden werden de spelers idolen, seks-goden soms zelfs coole gozers. Een zeer commercieel product dus maar toen men ook naast de ex- en nipt versleten atleet de reeds belegen, ruim over zijn versheidsdatum zijnde schopper opvoerde als expert en tv-held, dacht de loge der verbale beschrijving van het mooiste spel te wereld: nu moet het echt niet gekker meer worden, ze loeiden de sirenes en trokken zich vervolgens terug in conclaaf in café De sportvriend centraal in de Vlaanders. Want zeg nu zelf, wie volgde al jaar en dag de diverse kleine en minder kleine teams, wie kende spelersnamen die zelf de meest die-hard supporters niet correct kond uitspreken, wie zat er soms tot een gat in de nacht te wachten op zon would-be star, wie hoorde de laatste nieuwtjes van Pierre in de kantine samen met nog eens dezelfde anekdotes van zoveel jaar geleden of de in-side verhalen van Georgette die de was sorteerde wie stond in regen en wind een norse vaak arrogante trainer te woord die weer eens dezelfde tactische fouten had gemaakt, wie wist al voor enig voorzitter dat zijn top spits al lang met het hoofd over de plas zit . Toch niet de commentator, de naam alleen al, veel te beperkt en niet meer van deze tijd, oud bollig en versleten vanaf nu ging men moderniseren ziehier dames en heren de geboorte van de analist tromgeroffel en trompetgeschal, sommigen van deze moderne gilde schrijven boeken en sommigen proberen met hun tips, know-how en kennis trainers bij te staan maar het moet een grote geruststelling voor de voetbalfan want ons geliefde spel kan er enkel beter van worden . Met dank aan de analist .. een godsgeschenk... of niet? ...Joos(t) mag het weten
t Ligt stil t zit op zen gat . en ik dus ook
Het duurde een tijdje voor ik de zin, de goeste of de moed vond om hier nog iets te plaatsen maar hier ben ik dan eindelijk si beter laat dan nooit zeker
Ik ga hier nu niet opnieuw het ganse verhaal poneren enkel maar de stand van zaken op heden En stand mag zeer letterlijk genomen worden want er zit geen beweging in..
In oktober was ik opnieuw begonnen met lopen, pas op korte stukjes hoor eerst enkele 3 km-ters dan naar 5, naar 7 en dit zon 3 keer per week, mentaal volledig terug in de flow en dromen van meer, schemaatjes werden opgesteld met als doel een 20 km tegen half februari onder de knie te krijgen, rustig, goed te doen dacht ik zo marathonlopen verscheen terug in mijn gedachten, zeker in het najaar 2015 en als het effen kon Toeroet als probeersel
en dan, dan ging ik een weekje met de camper naar de Moezel ..
Leuke trip zoals altijd met wat wandelingen en fietstochtjes . en een beetje een koude douche want, ik verteer dat allemaal (nog) niet (meer) Ik kan nu zeker zonder enige vorm van training een 5 tal km lopen no prob maar het is aan de recuperatie dat er iets schort 3 keer per week is teveel een fietstocht?, ik doe mee maar dan mag er de dag erna of 2 dagen erna geen lichamelijke inspanning gepland staan Raar hoor, ik kan mee op het werk, bij het huishouden stellen er zich geen problemen en ik voel geen belemmering bij al het dagdagelijkse maar de opéénvolging van fysische inspanningen lukken me niet Deze postoperatieve carrosserie vraagt meer tijd om terug online te staan
Dus ik ga op termijn een jogger moeten worden, een gelegenheidsfietser sport puur als recreatie, inspanningsbeperkt , competitieloos (competitie met mezelf dan hé) en ik weet het wel er is daar niets mis mee, het is fijn en gezond zelfs leuk maar ik moet het nog allemaal verteren en opnieuw focussen dit lukt nu nog niet zo goed maar dat komt wel en op een dag trek ik mijn loopkast wel weer eens open geen alarm hoor, ik loop hier niet triest rond, verre van er is zoveel leuks in mijn leven en 2015 wordt sowieso super , straks vertrek ik naar mijn city of citys London calling in februari nog keer (aja is een ander jaar hé) april wordt men trouwmaand dus niet bang zijn deze jongen blijft bruisen en is happy aanpassingen vragen altijd wat tijd toch???
Week 43 lijkt me een mooi moment om eens iets van me te laten horen. Toegeven, dit gebeurt nu veel minder frequent maar ik heb dan ook veel minder te vertellen in deze 'loop-arme-herstel-pre-comeback-periode'. Ik zie ook dat mijn loopbuddy's verdorie knalprestatie na knalprestatie neerzetten of dit nu op de marathon dan wel op de 100 km is, telkens weer overtreffen ze zichzelf, super, ik volg het allemaal. De loopsport liet me kennismaken met serieuze aantal "kastaars". Ook bij mij was er goed nieuws te vernemen niet op sportief gebied dan eerder op medisch vlak. Begin oktober stond hier in het teken van nogal wat 'controle tests' en deze werden allemaal positie afgerond. Zelfs in die mate dat ik bij de neus-keel & oor -arts helemaal niet meer terug hoef en dat de volgende bloedtest maar over 2 jaar moet worden afgenomen.(al laat ik er wel eentje afnemen over een jaartje hoor). Helemaal goed dus ... De gok om nog niet te bestralen lijkt dus de goede geweest te zijn. Met als groot voordeel dat ik medicatievrij ben. Preventief gaan we wel één à twee per jaar een fotoke laten nemen van mijn hersenpan om eventuele onregelmatigheden in een vroeg stadium te kunnen detecteren. Leuke anekdote bij de bespreking van de bloedresultaten, de endocrinoloog wist me te vertellen dat het best was dat ik geen wielrenner was want met een natuurlijke hematocriet waarde van boven de 50 ging ik het nogal eens mogen uitleggen ... ze ronde af met deze uitsmijter... indien jij aan duursport zou doen ... hoho ... Ewel das nog een keer een gedacht si en ik denk dat ik lopen ga kiezen... Dus 2015 wordt ook mijn jaar ... Vanaf 01/01/15 zal deze senior als "comeback kid" door het jaar stappen. Ik loop nu af en toe kleine stukjes, begonnen met 3km vervolgens 5km en nu af en toe 7km, babystapjes dat zeker maar er is lichte progressie. Gezien ik van mezelf weet dat ik een schema-dier ben ( kleine afwijking die ze niet hebben kunnen rechtzetten tijdens de operatie) heb ik mijn jaar in kaart gebracht. Vanaf volgende week begin ik aan een 16 weken durend loopplan richting 21km, zeer rustig dus. Daarna volgt er een 16 weken schema met als doel de marathon van "Toeroet", met als enig doel ... uitlopen... de allerlaatste plaats zou zelfs welkom zijn. Er volgen dan 3 weken rust en vervolgens lopen we opnieuw op schema richting herfstmarathon zoals deze van Valencia er eentje is.... het doel daar gaan we later bepalen. Wreed ambitieus, ik weet het maar het heeft me motivatie, hoop en een kick om hiermee op pad te gaan. Tot een volgende ... een "kastaar" in wording ...
Maandag 08 september 2014, twintig over tien des morgens besluit ik ga er (opnieuw) voor, ik switch, leef vanaf nu gezond en wil terug een marathon lopen . Over een dik jaar sta ik aan de start in Amsterdam !
Terug een marathon lopen? Jawel ik liep er 9 in 5 jaar tijd en haalde één enkele keer de finish niet, bij mijn laatste poging in mei 2013 te Antwerpen. Het mag duidelijk zijn dat ik helemaal geen overdreven-veel-kilometer-loper ben maar toch had ik voor de 42 km van t stad de meeste kilometers ooit gemaald. Succes verzekerd ? Niet dus na 22 km was het over, DNF, boeken toe, teveel pijn aan de pezen van Achilles en game over.
Was er dan al iets mis? Wie weet feit is dat ik na een ganse zoektocht via veel specialisten en peuten geen stap verder kwam. Tien maand later volgde er een nog veel zwaarder verdict .. een hypofysair adenoom met als gevolg een hersenoperatie. Mijn tweede al gezien ik mijn debuut op de operatietafel bij de hersenchirurg reeds zon 10 jaar geleden maakte
Lopen en alle loop-gerelateerde zaken werden Stante Pede banaal en op het achterplan geplaatst.
Nu zijn we 5 maand na D-day en het herstel verloopt zeer vlot. In die mate zelfs dat het running-beestje terug zijn kopje durft opsteken. Natuurlijk zijn er een aantal hindernissen bijgekomen, zon herstel vraagt namelijk erg veel van een mens zowel fysisch als psychisch.
Zal ik het nog kunnen? Kan ik nog zo hard vechten, zo diep gaan, heb ik mentaal nog zoveel reserves om zulke uitdagingen aan te gaan Who knows. Ik alvast niet.
Verder zorgde zon periode van inactiviteit bij mij dan ook weer voor wat overgewicht Krijg ik deze nog weg? Werd deze nu achter ons liggende stressvolle maar eerder passieve periode, niet teveel gecompenseerd met culinaire goed-gevoel-momentjes? Vrienden en familie kwamen langs, een hart onder de riem steken ., alles komt goed , we duimen voor je ., samen een pot pakken, verbondenheid, een knabbeltje met een glaasje wijn, toch wel een aperitiefje voor de coupeuse maaltijd zeker ik dacht van wel ? Iedereen zo blij dat ik er zo goed vanaf kom. Het heeft een immens warm gevoel wanneer zovelen de moeite doen om je te laten weten dat ze aan je denken. Het positief herstel is zeker mede hierdoor bewerkstelligd. I owe you all big time!
Nu, er steekt bij de gemiddelde amateurloper wel vaker een paar onsjes teveel onder zijn/haar fluo lycra coolmax loopshirtje , kijk maar eens rond aan de start van je volgende wedstrijd. Ikzelf liep ook eerder met een plus- dan met een mingewicht mijn wedstrijden, altijd al een positieve jongen geweest... Met mijn 182 cm liep ik nooit een marathon met min tachtig als persoonlijk ballast in kilos. Eén keer was dit wel bijna gelukt met 10 dagen te gaan voor - Oostende 2012, stond er 78 op de balans maar de laatste week van tapering schonk me 3 kilo
Let wel, hier spreekt geen prestatieloper, gewoon iemand die genoot van de strijd met zichzelf op een zeer amateur-achtig niveau met een PR van 03.30.08 (die verdomde 8 sec) tijdens de marathon van Eindhoven oktober mag je gerust praten over een middelmatig loper en dat is dan nog zeer lief. Dank u.
Ik kreeg mijn introductie in het marathongebeuren als geschenk van Runners World door uitgekozen te worden als lid van het dreamteam 2009, mijn leven kreeg een wending, de Amerikaantjes spreken hier dan over een LCE ofte Life Changing Event denk ik.
Met een super begeleiding die ontworpen is voor personen met capaciteiten ver boven deze van mezelf werd ik in Rotterdam op 05/04/10 naar de finish gebracht in 04.11.25 wat ik onmiddellijk interpreteerde als een uitdaging om die befaamde muur van 4 uur aan te vallen. En gewapend met de knowhow die ik meekreeg van mijn Hollandse vrienden kon ik dit succesvol bewerkstelligen op 18 oktober van dat zelfde jaar te Reims, 03.56.11 was daar mijn deel.
Wat volgde was een periode van overmoed, berusting en de marathon niet voor 100% serieus nemen denk ik erop terugkijkend, ja er volgden er nog een tweetal net onder de vier uur maar progressie zat er niet meer in. Het lijden in Leiden 16/05/10 en het desolate harken in Spijkenisse op 12/12/10 zorgde voor een de-click en onder het motto iets wat niet werk moet je veranderen begon ik info op te zoeken, te puzzelen met schemas, voedingsadviezen op te volgen met als resultaat 3 prs op rij ; Oostende 09/10/11 werd 03.43.02, Visé 13/05/12 eindigde in 03.41.05 en als uiteindelijk orgelpunt Eindhoven op 14/10/12.
Dat is natuurlijk allemaal het in het verleden ik moet vooruit durven kijken want wat was zal me niet onmiddellijk helpen voor wat nog moet komen. Hoever ik kan geraken weet ik zelf ook niet maar wat wel zeker is, ik bezit meer ervaring dan bij men eerste start, meer ervaren maar daarom zeker niet met meer kans op succes. Trouwens wat zou ik als succes mogen bestempelen starten aan een marathon?, een 42-er uitlopen? die 4 uur muur? I have no idea.. Wat ik wel weet is dat ik een uitdaging nodig heb om te presteren en man, die heb ik mezelf nu toch wel gegeven
Starten in de marathon van Amsterdam 2015 ... een droom.
Deze rit begon met zon 5 zeer korte joggings van 3 km en nu durf ik sinds kort een 5 km tochtje aan, zoals je ziet start ik helemaal vanaf 0 l!! Over 13 maand wil ik de Olympische piste te Amsterdam betreden met een grijns van oor tot oor en waarschijnlijk met wat extra oogvocht langs mijn wang
Kippenvel
Ik heb besloten om deze winkel te sluiten, al dan niet definitief, het was ooit een loopblog maar door omstandigheden kan je hier geen sportprestaties meer terugvinden. De paarse wereldprestaties niet meegerekend uiteraard ... Het mag duidelijk zijn dat de komende periode, maanden/jaar, eerder in het teken zal staan van herstel dan in deze van presteren ... Fietstochtjes en wandeluitjes zullen zeker nog plaats vinden maar eerder recreatief dan sportief ... Indien en als er hier ooit nog verandering in komt dan zal ik zeker op die kar spreken maar herstellen moet nu echt centraal staan ... ik mag hopen maar moet niet dromen. Ik kreeg al zoveel terug van mijn relatief korte loopperiode dat zelfs indien er geen vervolg aan komt, ik super tevreden kan zijn met wat ik heb meegemaakt. Ik leerde toffe mensen kennen, volgde schema's, zag zalig af en haalde enkele bescheiden pr's. Fb zal mijn contacten onderhouden en ik volg uiteraard de nog actieve blogs op de voet.
Ik zal voor altijd fier zijn op het feit dat ik kan zeggen ..... ik was een marathonloper !!!
" Hoe ist ?" ..... is by far de vraag die ik de laatste maanden het meeste hoorde en ik mag mezelf erg gelukkig prijzen met al die vrienden, kennissen, collega's en natuurlijk familie die het zo goed met me voor hebben. Ik probeer dan ook zo erg goed mijn stinkende best te doen om vanuit die - hoe ist - positie weg te geraken maar ... hier loopt het soms wat fout. Ik weet het, het is logisch en ik weet ik moet wat geduld hebben ...en ik weet het ... maar dit blijkt nu niet mijn sterkste kant te zijn. Dus vorige week... ging ik vijf dagen op zeven, driekwartier per dag op de cross-trainer en vorige maandag deed ik er nog een fietstocht van een dikke twee uur en goed voor een kleine 40 kilometer bij.... gevolg... al drie dagen zo plat als een vijg, en verre van goed .... Waarschijnlijk te veel en te zwaar zeker ... grr Dus ik moet wat stappen terug en met kleine stapjes herbeginnen ... ik wil op 1 juli terug aan het werk dus er zit wel een klein beetje spoed achter dit herstel ... en ja eigenlijk is het net 2 maand geleden dat ik die operatie onderging ... tzal ingrijpender zijn dan ik hoopte en het kernwoordje voor de eerste periode zal weeral maar een keer GEDULD zijn ... ik weet het... ik weet het ...
Na een maandje blogpauze ben ik hier weer si ... hallo
Net terug van bij de chirurg, er was een overleg gepland tussen de drie behandelende artsen plus enkel collega's met als inzet ... bestraling wel of niet. Indien wel dan is er 100% zekerheid dat er zich geen hypofysair adenoom meer zal ontwikkelen maar dan is de hypofyse op termijn zeker kapot en moet er permanent medicatie genomen worden, nu werkt die hypofyse perfect en of de medicatie de functie van de hypofyse volledig kan overnemen is verre van zeker. Wanneer we geen straling kiezen dan is er altijd kans op een herval en een derde of vierde operatie wordt moeilijk volgens de chirurg wegens te zwaar... moeilijke keuze dus ... ene waar je achteraf pas weet of je goed koos ... We maakten dan samen voor een soort compromis, ik laat elke 6 maand een MRI nemen waarop ze dan onmiddellijk zien of alles clean is, op deze manier kan ik medicatie-loos blijven ... en moest er iets te zien zijn dan kan men nog optreden met straling ... hier kan ik me in vinden en dit lijkt me de beste oplossing op dit moment. Dus nu nog zo'n 6 weken om wat fitter te worden en dan terug aan de slag ... we zijn er bijna ... nooit opgeven hé ... komt goed .... komt goed Wat ook goed kwam ...(je voelt hem al komen zeker) Die 33°titel is binnen, on-ge-loof-lijk, na speeldag 1 van de PO's stonden we 8 punten achter enop de laatste speeldag pakken we die beker wel mee zeker .... Met al onze jonkies wat een prestatie .... en ja ik zie dat het steekt bij velen ... gaan we da PO's in als leider dan winnen we die titel, gaan we hem in als vierde dan winnen we opnieuw die titel nu toch al 3 keer op een rij ... en geloof me dit ploegske kan enkel groeien .... er is duidelijk een patroon te ontdekken tussen mezelf en de mauve ..... ge ziet er nooit vanaf ... mo ton ook een ki nooit hé
Helaba makkertjes even een update-je van mijne-tewege .... Het gaat goed zoals ze zeggen ... De vertaling hiervan is: weinig last, enkel wat vermoeidheid wanneer ik iets teveel doe ... dus een gezonde ziekte. Ik probeer geregeld te stappen en soms kleine karweitjes in het huishouden op te knappen maar stel je er niet teveel bij voor hoor ... wanneer ik dan teveel of te ver stap zoals dit weekend wandeling van 15 km (over gans de dag hé) dan voel ik dit een tweetal dagen ... tja Deze periode veel loopgeweld kunnen volgen op de pc met al de marathoniens .. en op tv met DE marathon bij uitstek deze van London. Dit doet me wel iets ... ik blijf de marathonperiode wel als een aparte belevenis ervaren en heimelijk hoop ik op een tweede marathonleven maar dit is nog zeer ver af als ze er al komt. Artsen staan niet echt te springen en geloof het of niet maar de kuitblessure zit er nog steeds... haha een volhoudertje Nu ik moet daar nog zeker niet mee bezig zijn want eerst normaal leren functioneren is de opdracht. Er volgen nog een reeks tests die moeten uitmaken of ik medicatie zal nodig hebben en ook gaan we zien of de lastige bijwerkingen zoals de vermoeidheid en het overgewicht weggewerkt kan worden. "We live in hope" zoals ze in Frankrijk zeggen. Enne zeg die paarse toch een wreed ploegske hé staan ze daar nu wel weer vanboven te koekeloeren zeker ... haha get er nooit me gedaan hé moest ik zo geen fan zijn ze zoen ferm op mijn nerves werken
Morgen is het juist 14 dagen na de operatie en vandaag begon ik met de heropbouw van mijn verdwenen fysieke conditie. Ik ben net terug van 5 km 7km te stappen, klinkt waarschijnlijk erg pover maar voor mij was dit een stevige training, het moet echt nog niet veel meer zijn. De bedoeling is om dit nu op te bouwen tot we terug wat meer reserve hebben het mag duidelijk zijn ... ik kom dus van ver Voor de psychische steun en als speciaal cadeau voor mijn verjaardag zorgde de Purperen mannen .. het was de eerste keer dat ik ze zo zag spelen dit jaar ... beter laat dan nooit hé. Ik blijf zeggen dat we deze keer geen titel halen maar we gaan wel helpen beslissen wie wel ... Al deed dit veel deugd de steun die ik blijf krijgen van vrienden, fam en mijn gezin maakt me sterker en sterker. Maar bovenal is het Heidi die me draagt, helpt en ervoor zorgt dat ik vooruit geraak ... in olland zou men zeggen ...
Het heeft hier effen stilgelegen op wat ooit een loopblog was. Vandaag exact 1 week en 1 dag na de operatie voel ik me goed, ok nog steeds wat vermoeid, logisch, maar goed. Er volgt nu een (lange) periode van herstel met af en tot een check-up. Ik krijg nu geen medicatie en de geplande straling lijkt ook niet nodig ik heb heel wat geluk. Ik wil echt effen iedereen bedanken, voor al de steun, berichtjes en fb gelukwensen ... het maakt het gevecht net dat stukje makkelijker. Dus ....... Van lopen is er nu nog helemaal geen sprake zelfs niet in de nabije toekomst, ik weet dat als ik terug kom ik helemaal vanaf nul zal moeten beginnen. Mijn eerste doel nu is om een dag door te komen zonder in slaap te vallen ... haha maar zoals ik al van in den beginne zei
2015 moet en zal beter worden, zeker weten. 
