|
Half januari, verjaardag-loopje van Christ & friends... al kwebbelend 18 km no prob.
's Avonds ... veel bloed in de urine dus maandag voormiddag richting huisarts, gene paniek zal wel blaasontsteking zijn, wat antibiotica en een echo als controle op woensdag.
Wanneer je de radioloog tijdens het nemen van de echo ziet schrikken en mompelend "oei oei" hoort zeggen is dit meestal geen goed nieuws, zo ook hier.
Afspraak uroloog de week erop en boem ... een oplawaai van je welste .. meneer dit is duidelijk blaaskanker ...
Drie operaties verder, na het wegnemen van de tumor blijft er veel onduidelijkheid naar het stadium van de kanker T1 of T2, wat een groot verschil maakt in aanpak, behandeling en bepalend is over de verdere levenskwaliteit in de toekomst. Het blijkt T1 ik heb geluk ...???
Deze ziekte wordt hier behandelt met immunotherapie (kende ik niet) 6 weken na-één krijg ik wekelijks een "spoeling " via sonde, dit bevalt me niet goed ik kan echt niet tegen deze behandeling, dot mij veel pijn en geeft me veel ongemak maar elke week mooi op tijd in de wachtzaal om dit te onder gaan.
Ik besluit om na 3 maand thuis terug te gaan werken en lopen in week 2 van mijn behandeling, dit blijkt niet mijn beste idee in week zes en tevens voorlopig mijn laatste immuno-sessie geraak ik niet meer vooruit, vermoeid en kapot, het lopen al weer gestopt.. gelukkig is er een verlof gepland, deugd doend effen normaal doen effen niet aan deze helse problematiek denken of toch proberen er niet aan te denken ..
Terug thuis stap je zo weer in de realiteit.. ik neem het werk weer op en wacht af tot eind deze maand wanneer ik terug een onderzoek (bij mij zeer pijnlijk, narcose kan niet) plus drie sessies (1 per week) immuno zal ondergaan. Dit maakt me bang.
|
