Ik wil eigenlijk maar één ding momenteel en dat is huilen, ik wil huilen en niet meer stoppen, huilen tot ik gewoon in slaap val,... Maar huilen vergt zoveel energie, dat het het laatste restje krachten uit mij zal zuigen en ik gewoon als een vod in elkaar zal vallen en dat gaat niet.
Daarom probeer ik op automatische piloot alles te doen, mijn routines vol te houden, mijn gedachten te verzetten. Elke minuut lijkt wel een uur te duren, het is zelden dat dagen zo lang duren.
Deze morgen is mijn bloed getrokken, het word onderzocht op alles wat je je maar kan inbeelden, de dokter kon mij helaas niet geruststellen, maar laat ons zeggen dat het niet het type dokter is van veel woorden, dus om die reden moet ik er zeker niets achter gaan zoeken maar het zou ergens wel geruststellender geweest zijn moest hij kunnen zeggen hebben dat hij de kans wel heel klein achtte voor zoiets. Hij zei dat er in zijn praktijk slecht 3 gevallen waren in gans zijn carrière tot nu toe (en die is vrij lang al) dat het wel heel erg zou moeten lukken dat ik nummer 4 zou zijn...Maar er moet iemand nummer 4 zijn natuurlijk.
Afwachten tot donderdag en wellicht vrijdag, want donderdag zullen alle resultaten misschien nog niet binnen zijn. En tot dan proberen we te overleven, ons gedachten te verzetten al brengen mijn gedachten mij constant naar hetzelfde punt terug.
Het is niet omdat je je lichamelijk volledig gezond voelt dat je het automatisch ook bent...
Deze morgen een uurtje krachttraining gedaan, en straks een eindje gaan lopen met mijn man, de eerste keer dat hij het spontaan vroeg want meestal gaat hij alleen gaan lopen. Vanavond dan nog een stabiliteitstraining en een uurtje zumba en zo is er al één dag voorbij... Daarna nog 2 of 3 te gaan.
27-01-2015 om 13:19
geschreven door Girl on the move
26-01-2015
Zo moeder, zo dochter...
Loop sinds vrijdag uit mijn normale doen, ik maak mij enorme zorgen om mijn gezondheid. Ik ben al naar de dokter geweest maar de woorden van de dokter stelden mij niet gerust, ook niet de behandeling die ik gestart ben. Ik denk constant dat ik iets ergers heb. Ik doe s'nachts geen oog meer dicht, kan aan niets ander meer denken dan aan al hetgeen ik zou kunnen hebben, ik word bijna gek in mijn hoofd.
Morgen is het mijn vrije dag en zal ik mijn vrije dag terug beginnen in de wachtzaal van de dokter, en ik zal eisen dat hij mijn bloed prikt ook al zal hij hoog en laag volhouden dat het overbodig is. Het moet gewoon, ik moet gewoon gemoedsrust krijgen.
Ik zie hem al denken als ik hem mijn zorgen vertel, ... Juist haar moeder. Want mijn moeder gaat wel 4 x in de week naar de dokter en telkenmale denkt ze dat ze een andere ernstige ziekte geeft om telkenmale te horen dat ze écht niets mankeert. De dokter word gewoon nuts van haar.
Ik probeer mij daarom een beetje in te houden en niet voor het minste pijntje te gaan maar ditmaal moet ik gewoon gaan, ik moet zekerheid krijgen, ik moet weer rust vinden in mijn hoofd, ik moet weer beter kunnen slapen want mijn gezondheid begint er onder te lijden. Daarnet in de bokwa was mijn lichaam zo uitgeput dat het gewoon niet meer ging de laatste helft, ik viel bijna over mijn eigen voeten omver. Ik ben thuisgekomen en heb meteen nootjes gegeten om mij terug wat krachten te geven maar helaas veel effect had het niet.
Hopelijk deze nacht een betere nacht na een nacht van amper 3 u slaap...
26-01-2015 om 22:34
geschreven door Girl on the move
