De uitnodiging zag er bijna professioneel uit.

Ze was samengesteld op één van de eerste PC’s en uitgeprint op één van de allereerste kleuren-inkjet printers. “Lieve meme, lieve pepe, lieve oma en lieve opa” stond er. “Ik nodig jullie graag uit op ons allereerste grootouderfeest, donderdag…” Ik herinner me de datum niet meer precies, maar het was een donderdag, waarschijnlijk bewust gekozen om te verhinderen dat er mama’s en papa’s aanwezig zouden zijn, kwestie van de cateringkosten wat in toom te houden. Nu ben ik zelf niet zo dol op pannenkoeken en wafels, en nog minder op de waterige koffie die bij zo’n gelegenheden geschonken wordt, maar ik vermoed dat ik zelf, wanneer ik ooit opa of pepe wordt, met plezier op dergelijke uitnodigingen in zou gaan. Als grootouder samen met jouw kleinkind naar dat klasje gaan, hem of haar plezier zien maken met die andere kleuters, wat kan er voor een opa en een oma mooier zijn op deze wereld? Onze ouders trokken er dus naar toe.

Het feest kaderde perfect in het lopende leefproject.

Die maand werkte de school rond het thema van het aquarium. Onze ouders mochten van de tentoonstelling genieten, een prachtige verzameling van pril expressionisme, beginnend surrealisme en ontluikend kubisme. Op de ramen waren symbolische golven gekleefd waar grote scholen vissen tussen zwommen, netjes uitgeknipt en met viltstiften en wasco ingekleurd. Elke klasje had zijn eigen aquarium en een guitige juf probeerde stiekem papieren visjes op de rug van de grootouders te kleven. Aan de hand van de klaterende lachsalvootjes van de kleintjes wist je duidelijk welke opa of oma het volgende slachtoffer geweest was. En toen kwam de apotheose: een film. Over visjes natuurlijk, en ik zie je al denken: kleuters, visjes, film, dat wordt “De kleine zeemeermin”, maar ik moet je teleurstellen: je bent fout. Die film hadden ze de week voordien al gezien, op groot scherm, of beter: op wat toen als een grote televisie beschouwd werd. Geen kleine zeemeermin dus, wel een “echte” film. Over een visje in een aquarium, met als ronkende titel “Free Willy”. Een eerder groot, zwart en wit visje, een orka, in een ietwat groot aquarium dus. En omdat de kleintjes de onderteksten niet konden lezen (de film was niet gedubd) vertelde de juf wat er allemaal gebeurde.

Zes maanden later was het mijn beurt om hen uit te nodigen.

Deze keer voor het eetfestijn, georganiseerd door het oudercomité van de school. Ik kon ook niet anders, want ik zat in het bestuur. We hebben ze niet veel gezien, onze ouders, want we hadden corvee: mijn vrouw zat aan de kassa en ik nam de bestellingen op. Gelukkige was het een leuke ervaring, en het werd snel een aangename routine. Elk jaar opnieuw een grootouderfeest en elk jaar opnieuw een eetfestijn. Maar helaas, die mooie periode ligt nu al ver achter ons. Onze pubers dromen niet meer over orka’s, ze denken niet meer aan die mooie dagen met hun toen nog heel erg oude grootouders (tien keer hun leeftijd), nee, vandaag halen ze hun dagelijkse portie kijkvoer uit Youtube. Ze zijn dol op de fragmenten uit “Benidorm Bastards”, dat verborgen camera programma waar de jeugd op het verkeerde been gezet wordt door een groepje jonge senioren (drie tot vier keer hun leeftijd). Die bejaarde Bastards palmen straathoeken in als de eerste de beste jeugdbende, nonnetjes op rijpere leeftijd eisen zitbanken op, net-niet-rusthuisrijpe dames bellen elkaar om over hun recentste one-night stand met een jonge gast te vertellen en grijze opa’s zingen luidop “Killing in the name” van Rage Against The Machine en “Smatch my bitch up” van The Prodigy, met de iPod dopjes diep in de oren. De wereld staat op zijn kop.

En dat is geen grap.

We zagen het drie jaar geleden al, toen dook dit fenomeen al op in onze dagelijkse realiteit. Onze ouders deden raar. Echt raar. Waren de Bastards toen al op tv, dan hadden we gedacht dat ze er een rol in speelden. Ik slaag er alleen niet in om het woord te vinden. Ze voelden zich weer jong, fris, monter. Hebbes ! Jeugdig, dat is de correcte omschrijving. Ze voelden zich jeugdig. Ons ma ging opnieuw uit. Elke week. Om te dansen. Volksdansen, samen met Jeanine en Jeannette, de buurvrouwen van op het einde van de straat. En o ja, Frans deed ook mee, die kon ook nog wel “een beentje plaatsen”. Ik meende bij onze pa een minuscuul glimpje jaloezie te zien toen ze het ons vertelde, want dansen, dat is zijn ding niet, maar hij ging er niet op in. Wel toen ze trots vertelde dat hij de nieuwe Prins Karnaval van de vereniging was. In de functieomschrijving staat duidelijk dat geregeld trakteren een verplichte taak is, en hij beschreef dat zo zo mooi: “het doet geen deugd aan mijn pensioen, maar ’t is wel plezant”. Je voelde zo dat het menselijk contact in die vereniging echt belangrijk was. “Maar wacht eens even. Die vereniging”, vroeg ik, “dat is dan de bejaardenvereniging van het dorp?” “Nee”, antwoorden ze: “dat is Okra”.

De kinderen keken geïnteresseerd op van het kaartspel met hun neven en nichten. “Orka ? Willy ?”

Gevolg: een lange en enthousiaste uitleg over de leefwereld van de senioren, waar rust roest en waar Okra het anti-roestmiddel bij uitstek is. Het volgende jaar zaten ze al in het bestuur van hun Okra-afdeling, en het jaar daarop kregen we onze eerste uitnodiging. Ze zag er heel professioneel uit, waarschijnlijk samengesteld op één van de modernste PC’s en uitgeprint op een kleurenlaserprinter. “Lieve kinderen, lieve kleinkinderen” stond er, “we nodigen jullie graag uit op ons allereerste grootouderfeest, zaterdag…” Ik herinner me de datum niet meer precies, maar het was een zaterdag, waarschijnlijk bewust gekozen om er voor te zorgen dat er zoveel mogelijk kinderen en kleinkinderen aanwezig konden zijn zodat de opbrengst van de catering het jaarbudget zo goed mogelijk zou spijzen. Ik heb ze niet veel gezien, mijn ouders, want ze hadden corvee.

Meme zat aan de kassa en pepe nam de bestellingen op.