Ik was wel vóór u, zei ze.
We stonden aan de balie van het hotel. Het was laat, heel laat. We hadden er een vlucht van vier en een half uur op zitten of beter gezegd: twee vluchten met een tussenstop van een uur, je kent dat wel. En mocht dat niet zo zijn: geen nood, je mist niets. Je zit namelijk veel te lange tijd in een veel te nauw stoeltje met veel te weinig plaats om te bewegen. Eerst zit je daar tijdens die eerste vlucht, bij de tussenlanding blijf je in dat stoeltje zitten en gedurende de volledige tweede vlucht verandert er niets. Je blijft dus zitten. En die tussenstop, dat is pas een echte marteling. Geplaagd door claustrofobie en veel te hete lucht krijg je langzaam maar zeker een overdruk in de blaasstreek. Helaas ben je niet alleen en per definitie heeft een vliegtuig veel te weinig wcs. En te weinig is te weinig, denk maar aan de Titanic, die had te weinig reddingssloepen. Sinds die vergaan is hebben alle boten en zelfs vliegtuigen nu wel voldoende sloepen, maar ze hebben hun lesje niet goed geleerd. Ik ben zeker dat er tijdens minstens één tussenlanding ooit wel eens iemand, zo niet meerdere personen, een natte broek zal krijgen. Dank zij het ontoereikend aantal toiletten in dat vliegtuig.
Ze was dus vóór mij.
Zei ze. Hoewel ze náást mij stond. Maar het was laat, na de vlucht moesten we de hostess van het reisbureau nog vinden, daarna de bus, toen kwam er nog een lange busrit en dan eindelijk: het hotel. Het was de gebruikelijke stress bij het begin van de vakantie, maar nu kwam de periode bij uitstek om te ontspannen, rustig te genieten en zalig te filesoferen. Niet voor haar dus. We waren met zes personen aan dat hotel afgestapt, twee koppels plus zij en haar vriendin. Er moesten dus drie kamers toegewezen worden, een kwestie van een paar minuutjes. Toen ik dacht dat het mijn beurt was kwam het er dus uit, kordaat, ietsje bitsig zelfs: Ik was wel voor u. Geen excuseer meneer, ik dacht dat het nu mijn beurt was, nee: ze zei het zelfverzekerd, met de autoriteit van de vele, vele jaren die van haar gerimpelde gezicht af dropen, versterkt door de zwartgeverfde haren die haar leeftijd moesten verdoezelen. Voor mij maakte het niet uit, er bleven hoe dan ook nog 10 dagen heerlijke vakantie over, ik liet haar dus eerst inchecken. Maar ze bleef ons gedurende de volledige vakantie achtervolgen: tijdens het ontbijt, het avondmaal, op het strand, langs het zwembad, we konden ons nergens in het resort verstoppen zonder haar te zien. De zware weduwe, noemde ik haar.
Gelukkig waren er nog andere mensen, ook blonde.
Wil je wat vreugde in het leven, dan raad ik je aan om in de buurt van blonde mensen te gaan staan. Plezier gegarandeerd. Let op: ik durf hier niets veralgemenen, ik wil niet beweren dat je met blonde mensen meer plezier beleeft dan met donkerharigen, maar ik speel hier eventjes met het horoscoop-effect. Horoscoop-effect? hoor ik je nu vragen. Wel ja: stel dat ik hier nu schrijf: Waterman: deze week staat jou een dipje te wachten, dan ben ik er zeker van dat de helft van alle watermannen mij op het einde van de week gelijk zal geven. Dus: ik raad je aan in de buurt van blonde mensen te staan. Plezier gegarandeerd vijftig procent kans toch - . En anders ga je maar in de buurt van donkerharigen rondhangen, bij die zwarte weduwe bijvoorbeeld. Zelf heb ik in ieder geval veel plezier beleefd bij die blondharigen. Bijvoorbeeld bij dat koppel dat al in het hotel verbleven had. De man was grijs, de vrouw was blond. Wij waren nieuwsgierig naar hun kennis en we kregen voldoende uitleg. De zee was dichtbij, en er was ook een hele grote zandbak voor de kinderen. Schatje zei de man, die zandbak, die hele grote zandbak voor de kinderen, die noemen ze wel het strand!.
Een paar dagen later verkenden we de streek.
Met onze huurwagen. Onbekende streek, bergstraatjes, hier en daar een wegverzakking, tot plots een deel van de weg versperd was. Er kon net een wagen langs, er waren slechts een paar centimetertjes vrij langs elke kant, even naar links of naar rechts afwijken veroorzaakte gegarandeerd een kanjer van een kras op de carrosserie. En daar stond ze. Ze was uitgestapt, was voor de wagen gaan staan en ze gaf aanwijzingen aan haar man of haar vriend die de wagen langs die versperring probeerde te loodsen. Ze was knap. En blond. Met grote hand- en armgebaren wees ze pathetisch naar links, dan weer naar rechts, dan weer rechtdoor, en de man volgde haar richtlijnen nauwgezet terwijl de wagen centimeter per centimeter vooruit kroop. Eventjes bijsturen, wat gas geven, dan weer wat bijsturen, maar plots stopte hij. Handen van het stuur, wijd open in een hulpeloos gebaar, de ogen vertwijfelend vragend wat moet ik nu doen, maar zij zag het niet. De wagen was maar vijf millimeter meer van de rotswand verwijderd, en daar stond ze, de blonde schoonheid, de baken in tijden van nood, het extra paar ogen voor de chauffeur, volledig in paniek. Ze kon de nakende catastrofe niet meer aanzien. En daarom had ze haar handen voor beide ogen geslagen!
Zou zon zwarte weduwe dan toch beter zijn ?
Op de laatste dag hebben we er uiteindelijk toch een gesprekje mee aangeknoopt, met die weduwe. Bleek dat ze ontzettend nerveus was over de terugtocht naar huis, vooral over die luchthaven van Zaventem. Waar zou haar kleindochter haar opwachten? Nu ken ik Brussels airport toevallig een klein beetje en ik probeerde haar dus wat gerust te stellen. Ze viel toch mee, in feite was ze een lief, ietwat angstig oud dametje. Dacht ik. Maar ik heb die visie snel herzien. Want een uurtje later, in de vertrekhal van de luchthaven, stonden we toevallig net achter haar. We volgden haar op de voet omdat ik haar, bij wijze van grap, aan de check-in nog wou zeggen dat we wel vóór haar waren. Maar kijk, als bij wonder schoten we samen sneller op dan alle andere wachtenden. Uiteindelijk was ze nog veel sneller want ze stond vier plaatsen voor ons toen ze incheckte. Een ander vakantiekoppel keek heel verbaasd, en we raakten nog even aan de praat. Weet je wat die zwarte mevrouw ons zei, toen ze ons voorbij stak ? vroegen die ons. Nee, antwoordden we.
Ze zei dat ze wel vóór ons was.
