Echt waar, ik schaam me er voor. Ik begrijp niet hoe ik zo laag ben kunnen vallen. Ik weet nog steeds niet hoe ik me heb laten vangen, maar sinds die allereerste keer doe ik het steeds weer, elke zondagavond opnieuw. Ik zou willen zeggen dat het me spijt, maar daar ligt nu net het probleem: het spijt me helemaal niet, integendeel. Ik ben me volledig bewust van mijn daden en ik doe het zonder wroeging, maar ik schaam me er voor, God weet hoezeer ik me er voor schaam. Er is slechts één klein lichtpuntje in mijn donkere hemel. Een heel kleintje maar: mijn zoon en zijn vrienden hebben zich ook laten vangen, ook zij konden er niet aan weerstaan. Elke zondagavond verzamelen ze in het één of andere hypermoderne studentenkot, met aansluiting en toestel, en ze houden er van. Ze vinden het hilarisch, te gek voor woorden. Super overacting, stomme situaties, stereotypischer kan het niet. Ze genieten ervan. Met volle teugen.

Van Louis. Of is het van Louise?

De nieuwste uitvinding, een nieuw soort vervolgverhaal op tv. Een telenovelle noemen ze het, en de term dekt de lading. Een stationsromannetje, een stripverhaaltje in 200 afleveringen. Nadenken is ten strengste verboden, volg gewoon het verhaaltje en stel je vooral geen vragen. Geen enkele, want dat is des duivels. Doe je het toch, dan ben je verloren.

Zoals ik.

Ik heb het gewaagd om me, tijdens het kijken, het een en het ander af te vragen. Volg mijn gedachtengang en je zal het begrijpen. Het verhaal gaat als volgt: onze man, de Louis, wordt plots een vrouw, Louise. Zomaar, in één nacht. ‘s Avonds gaat hij slapen als man en ’s morgens staat hij op als vrouw. Zonder heelkundige ingreep, zonder pijn, gewoon door wat amateuristische voodoo van een paar vrouwen. Laten we nog even stellen dat dit kan, want je voelt wel dat dit nodig is voor het verhaal. Die Louise, de dag ervoor nog Louis dus, heeft die morgen dus pas ontdekt dat hij plots vrouw geworden is, en wat doet die? Driemaal raden: fout geraden. Ze gaat gewoon uit werken. Naar het werk van de oorspronkelijke Louis. Zelf zou ik direct een psychiater, een voodoo-priester of een plastische chirurg opzoeken maar nee, hij/zij gaat werken.

En nu komt het.

Louis/Louise beweert de nicht te zijn van de oorspronkelijke Louis, en voor die werkgever is dat voldoende garantie om te aanvaarden dat die vrouw, die Louise, zomaar de job van haar zogenaamde neef overneemt. Dat gaat er bij mij niet in. Daar ben ik me echt vragen beginnen stellen. Het leek eerst een plezant grapje, een mooi verhaaltje, maar nu werd het bittere ernst. De vragen stroomden op me toe. Wat als het een bedriegster is? Stel nu dat ze in feite een kuisvrouw is? Wat als ze plots weer in man omge-voodoo-d wordt? En dat was nog maar het begin. Sindsdien blijf ik naar dat feuilletonnetje kijken. Om antwoorden te krijgen. Maar die komen niet, integendeel zelfs. Het verhaaltje heeft een verslavingsfactor 20 want er komen steeds nieuwe elementen bij, de intrige wordt steeds verwarrender, en daarom kijken wij elke zondagavond de vijf afleveringen van de voorbije week volledig uit.

Wij, mijn vrouwtje en ik dus.

Ik weet dat het geen nut heeft, ik weet dat niets waar is, ik besef dat wat ik zie gewoon niet mogelijk is, en toch moet op zondagavond alles wijken voor die novelle. En hoe meer afleveringen ik zie, hoe meer vragen er komen. Ik word er bijna stapelgek van, want ik krijg geen antwoorden, alleen maar nieuwe vragen. Hoe kan een ex-man, een echte rokkenjager, in amper 30 afleveringen stapelverliefd worden op een andere man? Wanneer wordt er in dat bedrijf ooit eens gewerkt, maar dan ook echt gewerkt? Hoe slaagt Louise er in om de duurste loft van Gent te kunnen betalen? Hoe vult hij/zij het geslacht in bij administratieve formulieren? M, V of I (Man, Vrouw of ‘Ik weet het echt nog niet zo goed’)? Waarom is er maar 1 café in Gent, Skybar genaamd? Waar vind ik die trouwens? Ik wil er namelijk wel eens een pint gaan pakken. Waarom helpt Louise’s hartsvriendin, een psychologe, zo hard om de beste leugens te verzinnen in plaats van gewoon de waarheid te vertellen?? En zo borrelen de vragen voortdurend op, maar ze blijven helaas zonder antwoord.

En dat maakt van mij een verslaafde.

Ik denk dat het met jeugdherinneringen te maken heeft. Met stripverhalen, daar was ik fan van. Eenvoudig, mooi getekend en vooral: repetitief en stereotiep. De would-be slechterik is steeds slecht en heeft steeds pech. Krimson pest Suske en Wiske, Anatool, Kwak en Boemel willen Jommeke en co dwarsbomen en Dame Thea doet verwoede pogingen om de familie Kiekeboe het vuur aan de schenen te leggen. Vergeefs. Dat mag ook niet, want dit druist in tegen alle conventies van het jeugdstripverhaal. De helden moeten winnen, de slechteriken moeten verliezen. Zo zal het ook zijn in Louis/Louise. Alleen weten we nu (bij het schrijven van dit verhaaltje) nog niet hoe dit zal aflopen. Wordt Louise opnieuw Louis? Blijft ze een vrouw en valt ze dan definitief voor die man, of mag zij/hij kiezen wat hij/zij later wil worden? Vragen en suspens. Verslavend. Bij het verhaaltje van Sarah was het gemakkelijker: iedereen kent het verhaal van het lelijke eendje, en dit was gewoon een kopie. Beugeldragend puistkopje wordt schitterende diva en verovert de prins in 200 afleveringen.

Oei !

Ja, deze keer heb je me echt betrapt. Jarenlang heb ik er aan weerstaan. Aan soaps en andere luchthartige feuilletons. Buren, Dallas, Dynastie, Thuis, Wittekerke en Familie, niets voor mij, ik kan er vlotjes aan weerstaan. Maar de stripfiguurtjes van Sarah en Louis/Louise hebben mijn hart veroverd. Ze zijn te stereotiep, te gek voor woorden, te erg over de top. En daarom palmen ze al mijn zondagavonden in.

Help !