Vier jaar !

Vier jaar heb ik gewacht. Vier lange jaren vol zweet, bloed en tranen sleepte ik mij elke week naar de Italiaanse les. Na een lange dagtaak kwam ik dikwijls – zo niet altijd – veel te laat aan, opende vol schroom de deur van het leslokaal en mompelde ik “Buona sera”, waarbij ik telkens opnieuw wenste dat het inderdaad een ‘buona sera’ zou worden. Mijn probleem is namelijk dat ik tamelijk tweetalig ben, Nederlands-Frans dan nog wel. In mijn hoofd is er een kortsluitingetje waardoor ik moeiteloos van de ene taal op de andere overschakel. Beide met een accentje weliswaar: Nederlands spreek ik met een leuk West-Vlaams accentje, Frans met een ietwat zwaarder, West-Vlaams accent. Ik schakel moeiteloos van het ene op het andere over, maar zo heb ik ook heel veel moeite met al die andere talen. Wanneer ik bijvoorbeeld een Engelse klant aan de lijn krijg kan ik pas na heel veel moeite mijn concentratie op een Engels gesprek instellen. En dan moet je weten dat die klanten echt zo heel hard hun best doen om heel duidelijk en beschaafd Cockney, Welsh of Scottish te spreken. Ik ben blij dat we nog geen Duitse klanten hebben, want tijdens de selectieproeven habe ich gesaagd das ich ook noch een woortchjen deutsch spreche. Wat op zich wel waar is, maar es is echt al viel zoe viele jaren geleden das ich noch wass duits geklapft habe, zoals je hier overduidelijk kan lezen, en zo vergesst ein mensch zijn talen.

Zo, nu begrijp je al ietsje beter wat ik elke donderdagavond doormaak.

Die talenknobbel van mij moet plots overschakelen van Nederlands en Frans, luchtig doorspekt met een snuifje Engels, naar Italiaans. Het is een echte cultuurschok, die onderdompeling in dat Italiaanse bad. Maar wanneer ik na twee ellenlange uren het klaslokaal verlaat voel ik me een totaal ander mens. Vreugdevol, gevuld met kennis en wetenschap. Ik kan weer tegen het leven en het leven kan weer tegen mij. Ik zuig de duffe stadsgeuren diep in mijn longen als kwamen ze uit die zonovergoten dreef in die olijfgaard, daar in dat verre land. Ik voel me bello, magnifico, grandissimo. Lang duurt het niet, maar telkens opnieuw trek ik er me weer aan op. En daarom blijf ik gaan. Voor die vreugde achteraf. Het is duizend maal sterker dan een avondje sporten.

Hoewel, de lessen zijn nog steeds heel theoretisch.

We leren grammatica, woordenschat, zinsstructuren met gezegden, werkwoorden, onderwerpen en alle andere dingen die ervoor zorgen dat een taal leren moeilijker is voor een volwassene dan voor een baby van ocharme enkele maanden oud. Langs de andere kant kan ik me niet voorstellen dat ik een taal op dezelfde wijze zou leren zoals een baby die leert. Eerst klanken herkennen (e dada kiki, e boeboele), daarna eenvoudige woordjes leren (pa-pa, ma-ma, hihihi hahaha) om dra over te stappen op kleine, simpele maar essentiële zinnetjes (pipi op potje doen – let op de alliteraties). Nee, zo werkt het niet bij volwassenen. Wij starten met een simpele “buongiorno”, “buona sera”, “io sono Filosofo, mi chiamo Filosofo” maar voor we het beseffen zwemmen we in het meervoud, het verbum, de hoofdtijden, het adjectief, de prepositie en het adverbium, de woordvolgorde, de inversie, de plaats van het direct en het indirect object, de bijzin, relatieve zinnen, de negatie, het perfectum, de dubbele negatie en het reflexief verbum.

Praktijklessen starten pas in het zevende jaar.

Dan, en niet eerder, leren we de edele kunst van het echte Italiaans: de gebaren. Handen in de vorm van een kommetje houden en dan langzaam openen tijdens het declameren van mysterieuze volzinnen; armen breed openzwaaien, toonaangevend om een levendige conversatie te ondersteunen; woordeloos en heel subtiel, eventjes maar, met de handrug onder de kin wrijven of de wang beroeren, met de vingertop de neus tweemaal aantikken: allemaal geheime rituele tekens die kenners toelaten om de geletterde Italiaans-kundige van de standaardtoerist te onderscheiden. Ik zal er een zijn, een Italiaans-kundige. Nog twee en een half jaar en ik begin er echt aan. Ik kijk er nu al naar uit.

Het spreekt vanzelf dat ik niet moet vertellen waar we op vakantie gaan.

Gardameer, Trasimenomeer, Francia Corta, Toscane en Umbrië, Vieste in de Puglia, Sicilië, citytrips in Rome en Firenze, allemaal al gezien en bekeken. We proberen de toeristenvallen mee te pikken en tegelijk willen we ze zoveel mogelijk vermijden, omdat we op die manier veel dichter bij de lokale bevolking komen. Jaar na jaar wordt het contact beter, en hier en daar pik ik zelfs al een geheim gebaartje op. Ik ben er nog niet zo goed in – sommigen vragen me beschroomd of ik van oorsprong misschien een West-Vlaming ben – maar het is leuk. Italië is een prachtig land zolang je er jouw vrijheid behoudt en niet met de toeristenkudde meeloopt in “Ontdek Italië in Zeven Dagen” trips. Nee, huur een wagen en liefst een deftige Italiaan: een Alfa Romeo – indien mogelijk de Giulietta –, een Lancia of een Fiat. Kapitaalkrachtigen kiezen natuurlijk een Maserati, een Ferrari of een Lamborghini, en de echte fan kiest geen wagen, maar de enige echte Italiaan: de Vespa.

Met de haren in de wind door de wijdse landschappen snorren, heerlijk.

Oh, sorry, dat kan niet meer, de helm is nu verplicht. Maar we kunnen er wel nog steeds van dromen. En dromen, dat doe ik nu al jaren. Dromen van andere businesstrips dat naar Wallonië, naar Frankrijk of naar het Franstalige Zwitserland. En nu, volgende week, is het eindelijk zover. Ze hebben het me gezegd. Ik mag naar het Zuiden, zegden ze me. Gedaan met dat Frans. Eindelijk breek ik los uit die routine, eindelijk komt er verandering, eindelijk is het zover! Leven zal ik, andere sferen zal ik opsnuiven, vreugde zal ik voelen want ik ga op businesstrip naar het verre Zuiden. Ik vroeg naar welke streek ik trok, naar welke stad. Toscane? Roma? Napoli? Palermo? Nee, zeiden ze. Je gaat naar Pamplona in Navarra, Spanje.

Oh shit!