Drie weken resten er me nog.
Drie weken. Maximum. En dan moet ik er staan, dan moet ik er klaar voor zijn wil ik met een beetje trots verder door het leven kunnen gaan. Het lijkt een onmogelijke opdracht, maar ik verzeker je: ik zal er mijn uiterste best voor doen. En nee, voor wie me kent: het heeft niets met mijn werk te maken, zeker niet. Die overname door een supergroot bedrijf brengt ook stress met zich mee, je kent dat misschien: eerst ben je onderdeel van een klein en leuk team en plots ben je personeelslid nummer 98.256 in een kanjer van een firma. Maar dat alles is niets vergeleken met de stress die ik nu doorsta.
Binnen drie weken moet ik super-grootvader zijn, en mijn dochter heeft me dat heel subtiel duidelijk gemaakt.
Papa, ik heb een cadeautje voor jou, voor vaderdag ! Tof, dacht ik, en toen zei ze In feite heb ik het al een tijdje, hoor, maar ik wou toch nog even wachten voor ik het jou gaf. Oei, dacht ik, daar zit een addertje onder het gras, en toen ik het cadeautje opende zag ik dat addertje, of beter gezegd: die adder. Ik heb gefaald, en dat heeft ze me met dat cadeautje heel duidelijk gemaakt. Ik vermoed dat ze me heel zorgvuldig observeerde, nauwkeurig analyseerde, grondig bestudeerde en dat ze uiteindelijk besloot dat ik gefaald heb. Om je beter te situeren lees je best het vorige cursiefje nog eens: mijn vrouwtje en ik moesten toen beslissen hoe ons kleinkindje ons zal mogen noemen: oma en opa, meme en pepe, mammie en pappie, of wie weet moemoe en poepoe. Nu, op vaderdag hadden we nog geen beslissing genomen, en dat was voor mijn dochter het ultieme teken dat ik grandioos gefaald heb. Met haar cadeautje stelde ze dat falen in het volle daglicht en met haar cadeautje gaf ze me ook de aanspreektitel die ik voor de rest van mijn leven zal mogen dragen.
Het cadeautje was een boekje: Opa voor beginners.
Geen twijfel mogelijk: heel binnenkort word ik dus opa. Dat valt al bij al nog goed mee, maar die beginner, wel, dat steekt. Ze kon het niet laten om het mes nog dieper in de wonde te steken, want ze zei: We zochten in feite een Opa voor Dummies, maar dat hebben we niet gevonden. Lap, van appreciatie gesproken. Ik krijg een boekje voor beginners, je weet wel, die lui die ergens op de onderste sporten van de ladder staan, maar dat was in feite nog te hoog gegrepen volgens haar. Ik hoor dus in feite bij de categorie van de dummies, lager dan onder de onderste sport van diezelfde ladder. Terwijl ik mijn opa-kwaliteiten toch wel wat hoger inschatte. Want wat moet een opa doen? Euh
. goeie vraag. Tja
euhm
Toch een dummy? Nee hoor: een opa moet gewoon opa zijn, dat is voldoende. Laat ik eens aan mijn grootvaders denken, wat deden die? Een pijp roken, de tuin omspitten, groentjes kweken, naar de Tour de France kijken, sigaretjes rollen, eeuwenoud speelgoed bovenhalen waar we de gekste dingen mee konden doen, paardje laten rijden op de knie en vooral: pater familias zijn.
Dit kan ik ook.
Beter nog: ik kan pampers verversen, een flesje toedienen, rollebollen, gek doen en de kleintjes laten lachen. Heel belangrijk allemaal, en vooral dat laatste. Dat boekje is dus niets voor mij, integendeel, ik zou er zelf een kunnen schrijven. Ik zie het al voor mijn ogen. Hoofdstuk 1 - hoe ververs ik een pamper? Natuurlijk begint dit hoofdstuk met een uitgebreide uitleg over de techniek, begeleid door tekeningen en fotos en verder zijn er ook nog verwijzingen naar de website waar de meer visueel ingestelde doe-het-zelver handige videoclips kan bekijken. Ik denk bijvoorbeeld aan een clip waarbij gedetailleerd wordt getoond hoe je controleert of de pamper goed aangebracht is: baby voorzichtig onder de oksels nemen en opheffen, niet schudden! Blijft de pamper rond de bips hangen, dan is het OK, zoniet moet je herbeginnen. Na dit technische gedeelte en videos voorzie ik ook, voor de meerwaardezoekers, een mooi brokje geschiedenis van vijgenblad tot moderne pamper om te eindigen met tips and trics zoals geurverdrijvers: nuttig of zinloos?. Het antwoord op deze krijgt u hier al: zinloos, kompleet zinloos, want geurverdrijvers verdrijven geen geur maar accentueren enkel andere geuren. Laten we het kind bij de naam noemen: wanneer het naar stront stinkt overweegt 70% van de bevolking om het defaecatielokaal (ook nog toilet of WC genoemd) te verfrissen met een ander geurtje. Hoog in de top 10 van die verfrissers staan de dennengeurspray en de lavendelgeurverstuiver, in die mate zelfs dat wie synthetische lavendel of dennen ruikt automatisch weet dat er een toilet in de buurt is.
Maar bon, genoeg over mijn project, we keren terug naar die opa voor beginners.
Toen ik het boekje las kreeg ik het toch wat benauwd. Er was geen sprake van pampers, flesjes, rollebollen, gek doen en de kleintjes laten lachen, verre van. Ik citeer zomaar wat. Hier hebben we een aantal spelletjes en knutsels en doe-dingen verzameld, waarvan we vinden dat een béétje opa ze moet kunnen. En ook nog: Wie dit soort dingen met zijn kleinkinderen doet, zal eeuwige roem ten deel vallen. Volgens dat boekje moet een beetje opa vliegers uit papier kunnen maken, knopen kunnen leggen, op een vliertak kunnen fluiten, een knijperpistool en een boog kunnen fabriceren en ik bespaar je nog heel wat anderen dingen. Een geslaagde, moderne opa is, althans volgens dat boek, een rasechte knutselaar. Wat mij betreft betekent dit dus keiharde arbeid want ik ben met twee linkerhanden geboren en toevallig ben ik dan ook nog eens rechtshandig. Daarop heb ik maar één reactie: help! Hoe krijg ik dit ooit voor elkaar? Ik denk dat ik dit boekje links laat liggen en beter het over een andere boeg gooi.
Kan iemand me misschien aan het boekje Opa voor Dummies helpen?
