Ze eten papier en schrijven op hun billen!

Ik las het met heel veel interesse toen ik in de wachtkamer bij de tandarts en onze zoon in zijn examenperiode zat (vandaar die interesse). Het artikel stond in het gekende magazine waarmee onze jeugd op de trein aan de andere kunne te kennen geeft dat ze helemaal niet openstaan voor nadere contacten, omdat ze anders geen berichtje in “Uitlaat” kunnen schrijven over dat leuke meisje/die leuke jongen met witte T-shirt en blauwe jeansbroek dat/die ze niet durfden aanspreken, waardoor ze de toch wel leuke reacties van de Uitlaatcommentaar mislopen. Inderdaad, dàt gekende radio-en tv blad dus. Humo. Het was een recent exemplaar, net geen twee dagen oud. Wat heel veel zegt over de kwaliteit, of het gebrek eraan, van deze tandarts. Bij druk bezette gezondheidswerkers vind je magazines van weken, zoniet jaren oud, bij hem lagen tijdschriften van ocharme amper twee dagen geleden. Hij had dus tijd zat om ze vooraf te lezen. Toen ik een uurtje later met mijn mond vol vuur huiswaarts strompelde begreep ook ik waarom. Echt veel volk kan daar niet komen.

Maar ondertussen weet ik dat studenten tijdens de blok papier eten.

Eerst voelde ik me er niet goed bij: als bewuste ouder probeer je jouw kind de echte waarden van het leven mee te geven. Aan het begin van elk academiejaar gaat een lange en diepgaande studie vooraf waarbij de gemiddelde prijzen van de Aldi en de Lidl in het dorp, de Colruyt en de Carrefour in de nabije stad, de Karmeliet in Brugge en ’t Hof van Cleve in Kruishoutem grondig bestudeerd worden om het zakgeld van de jonge student op een eerlijke en rechtvaardige manier vast te leggen. Niet te weinig om zeker niet te verhongeren maar ook niet te veel om aan alle verleidingen van de vele cantussen, fuiven en lonkende cafés te kunnen weerstaan. En dan lees je dat ze tijdens de examens papier eten ! Je voelt je zwaar schuldig, tot je verder leest. Dat rituele papier eten legt namelijk het einde van een stressvol examen vast.

Het werkt als volgt:

eerst leest de student heel aandachtig en nauwgezet zijn cursus. Daarna sprint hij naar de nachtwinkel en koopt daar een boekje sigarettenblaadjes (alle sterken verhalen over de blokperiode spelen zich ’s nachts af, heb je dat ook al gemerkt?). Vervolgens legt hij zijn cursus voor zich en noteert hij hoofdstuk per hoofdstuk, in minuscuul kleine lettertjes, de kernpunten op een sigarettenblaadje. Dan volgt de creatieve fase: hoofdstuk 1 wordt in het borstzakje gestopt, hoofdstuk 2 in de rechterbroekzak, hoofdstuk 3 in de linkerkous en zo verder, en om te besluiten volgt er een doorgedreven trainingsfase. De student snort alle examenvragen van voorgaande jaren op, een luxe die men zich nu dank zij het internet kan permitteren, vroeger kon dit helaas nog niet. Voor elke vraag probeert hij zich te herinneren in welk hoofdstuk hij het antwoord kan vinden en tracht dan ongemerkt het correcte papiertje te vinden. Hij bekijkt zijn samenvatting, formuleert een antwoord en controleert of het correct is. Het spreekt vanzelf dat de papiertjes na deze trainingsfase volkomen onbruikbaar geworden zijn. Daarom wordt fase twee - kernpunten op sigarettenblaadjes noteren - opnieuw uitgevoerd, eventueel voorafgegaan door een hernieuwd bezoek aan de nachtwinkel. En uiteindelijk doorloopt de student een vlekkeloos examen. Wanneer de vragen van een hoofdstuk volledig beanwoord zijn eet hij het sigarettenblaadje op, en op het einde van het examen volgt de rest.

Een ietwat rare studiemethode maar toch een mooi ritueel, zo op het einde van het examen de leerstof tot zich nemen.

Meisjes hebben nog een andere methode: eenvoudiger maar volop gebruikmakend van hun psychologisch inzicht in de drijfveren van de mannelijke en vrouwelijke medemens. Ze schrijven niet op sigarettenblaadjes, daar doen ze niet aan mee want nachtwinkels bezoeken is niet zo hun ding. Nee, fase twee is bij hen: de leerstof in kleine lettertjes op de billen neerpennen en voilà: de blok is voorbij, laat de examens maar komen! Een kort rokje aantrekken en de psychologie kan beginnen. Een beetje mannelijke leerkracht is in eerste instantie uiteraard sterk gevleid door de hem geschonken aandacht, het meisje heeft zich namelijk met veel zin voor essentiële waarden gekleed, maar daarna bedenkt hij zich, wetende dat dit sensuele manoeuvre bedoeld is om zijn streng maar rechtvaardig beoordelings¬vermogen te vertroebelen en nee, daar trapt hij niet in. Na dit verhelderende inzicht wil hij geen seconde meer kijken naar de – geef toe: aantrekkelijke – benen die onder het rokje uitsteken. Bij vrouwelijke leerkrachten werkt het nog efficiënter: sexy opgetutte sexegenoten worden eerst minachtend bekeken en daarna ostentatief genegeerd. Zo kan de jonge studente ongestoord de antwoorden van haar billen aflezen.

Een mannelijke collega-student had van dit trukje gehoord.

Tijdens het examen werd hij betrapt. De surveillant vond die ene broekspijp, bijna tot aan de spriet opgerold, toch wat merkwaardig. Een echte man heeft het duidelijk moeilijker om op een correcte wijze te spieken.