“En vooral: een goede gezondheid”.

Hiermee eindigen de meeste nieuwjaarswensen. “En voor jou hetzelfde” antwoord ik dan, en ik meen het ook, echt, het komt uit het diepste van mijn hart. De laatste tijd krijg ik echter steeds meer zin te krijgen om vooral gulle schenkers “hetzelfde” te wensen, want mijn gezondheid werd al meer dan eens meer dan ernstig bedreigd door de geschenken die de goede gezondheidswensen in regel begeleiden. Het begon nochtans met kleine dingetjes, met tekentjes aan de wand die me aanmaanden om voorzichtig te blijven. Maar ja, je bent maar een mens en dus doe je gewoon verder, in een poging om die oude tradities in stand te houden.

Het eerste voorteken kwam er op een kerstavond, nu zoveel jaren geleden.

Het was een simpel, klein tekentje. Op zich was het ongevaarlijk, maar ik was zo stom om de diepere betekenis ervan niet in te zien. Er was die prachtig gedekte kersttafel. Er was vrede op aarde voor iedereen. Er waren geschenken onder de traditionele kerstboom. Er stond aperitief op tafel. De traditie indachtig trachtten we te raden wij uit welke mix hij dat jaar samengesteld was. Na vier glazen hadden we eindelijk alle ingrediënten gevonden – sterke dranken en delicate fruitsappen - en toen kreeg iemand het afgrijselijk originele idee om de sfeer van die avond op foto vast te leggen. Gevolg: de obligate familiekiekjes en dat jaar moest die echt uitzonderlijk prachtig gedekte tafel ook vereeuwigd worden. Met veel zorg hebben we die op foto vastgelegd. Met heel veel zorg en dat was nodig want alle ingrediënten van het aperitief spanden samen om a) onze concentratie te verstoren, b) voor een wazig beeld te zorgen wat c) zeker niet gewenst was in een tijd toen digitale fotografie nog niet bestond. Je kon niet zomaar een fotootje wissen en filmrolletjes waren toen nog redelijk duur. Daarna was er soep, iedereen kwam aan tafel en net toen we wilden beginnen eten zei onze jongste: “Papa, er liggen geen couverts….”

Het volgende jaar begon het pas echt.

Het was Nieuwjaar. We waren op bezoek bij familie en zoals de jaarlijkse traditie het wil wipten we ’s avonds met schoonbroers, schoonzusters en alle kinderen even binnen bij een groottante. “Beste wensen, groottante”. “Dank u, dank u, en vooral: een goede gezondheid!”. Voor mij was het niet meer dan normaal dat ik antwoordde: “En voor jou hetzelfde, groottante”. Alle rituele attributen kwamen op tafel: een pintje voor de mannen, een elixir voor de dames – Bob was toen nog niet geboren - en zoete limonade voor de kinderen. De Nieuwjaarskoekjes waren ook van de partij groottante had nog een verrassing: “Kijk hier zie, een doosje ijs van vorig jaar !” Onze kinderen, beleefd als ze zijn, maakten variaties op het grapje en toasten met hun drankje “van vorig jaar”. Maar het ijs, dat had een smaakje. Om echt heel eerlijk te zijn, tot die dag had ik nog nooit taai ijs gegeten, ik wist zelfs niet dat zoiets bestond. Een glimp op de doos leerde me dat ik in de toekomst rekening moest houden met het feit dat oude mensen wel weten dat er een nieuw jaar aangebroken is, maar dat ze het nog niet direct echt beseffen. De vervaldatum was meer dan 365 dagen geleden. Die nacht stond er een plaatselijke file aan het toilet.

Daarna ging het van kwaad naar erger.

Onze vrienden kwamen op bezoek. We wensten elkaar het beste voor het nieuwe jaar en vooral: een goede gezondheid. We waren al wat ouder, we hadden al wat meer levenservaring en we hadden leren genieten van lekker eten en goede wijn. Maar onze wijnkelder is niet groot en de tijd ontbrak om hem deftig aan te vullen. Toch zaten we gezellig bij elkaar en werd het een echte wijnproeveravond. De ene fles na de andere werd geproefd, goedgekeurd, soldaat gemaakt en uiteindelijk bleek dat we net iets te overmoedig waren geweest… onze voorraad raakte op. Op één fles na. Een fles die we hadden gekregen, met bijhorende beste wensen en een goede gezondheid. En vooral: met diep uit mijn hart komende wederkerige wensen. De fles werd gekraakt. Het was een echte Russische schuimwijn. Nu staan we altijd open voor nieuwe smaken, we hebben genoten van prosecco’s die beter waren dan een aantal mindere champagnes, en aangezien Russen gekend zijn voor hun wodka en ook wel wat drank kunnen verstouwen kon dit dus niet tegenvallen. De bubbeltjes parelden mooi in de glazen en we proefden goudgele, sprankelende mierzoete pseudo… tja, pseudo wat? Limonade was het niet want het bevatte alcohol. Veel alcohol. Sterk gealcoholiseerde suikerlimonade, dat is de correcte omschrijving. Het feestje heeft niet lang meer geduurd, en die nacht sliep niemand echt gezond.