In deze periode van eindejaarsfeesten wou ik leuke dingen schrijven.

Maar het lukt niet. Ik heb wat men noemt een Writer’s Block, een klein duiveltje onder mijn hersenpan dat elke zin die ik wil neerpennen genadeloos afslacht, dat misprijzend neerkijkt op tekst, inhoud en vorm, dat me steeds weer voorspiegelt dat dit geschrijf niet grappig, niet leesbaar en niet te genieten is. Zo’n duiveltje dus. Elk jaar opnieuw, tijdens de donkerste weken van het jaar, komt het in mijn hoofd spoken. Het zal wel te wijten zijn aan het gebrek aan zonlicht, aan warmte, aan buitenlucht. Elke dag opnieuw hoor ik de wekker niet omdat het nog veel te duister is om wakker te worden. Gelukkig bestaat er een snooze toets zodat diezelfde wekker elke morgen minstens vijf keer kan afgaan. Zolang duurt het eer mijn brein beseft dat het misschien wel eens een beetje tijd zou kunnen zijn om toch maar even op te staan, en dan duurt het nog altijd een paar koppen sterke koffie voor datzelfde brein eindelijk in een actieve stand geschakeld wordt. Die actieve energie wordt gelukkig nuttig gebruikt op het werk maar elke avond is het, bij het naar huis rijden, veel te donker om te beseffen dat er geleefd kan worden. Wat mis ik de warme, zwoele zomeravonden op mijn terras.

En in die gemoedstoestand wou ik dus leuke dingen schrijven.

Materiaal bij de vleet dit jaar, er gebeuren heel wat dingen die je door een speciale bril kan bekijken, waar je een kleine, sloeberse draai aan kan geven zodat het trieste van de zaak verholen wordt. Neem nu bijvoorbeeld de vergrijzing. Ik denk hierbij nu vooral aan onze meester-grijsaard, onze koning. Albert. De tweede. Op 74 jarige leeftijd moet hij nog overuren draaien, en dan is het meestal nog nachtwerk ook. Gelukkig is hij pienter genoeg om te zorgen dat hij zich niet alleen moet voelen. Nachtwerk deed hij samen met die andere grijsaard: Wilfried Martens, 72 lentes. Deze laatste is zelfs nog kwieker dan onze vorst: als toonbeeld van het katholieke gedachtegoed is hij voor de tweede keer gescheiden en voor de derde keer hertrouwd. Noblesse oblige, nietwaar ? En dan komt mijn duiveltje opwippen. Dit is geen stichtend voorbeeld voor mijn toekomstperspectieven, ik hoopte toch op mijn 65e op pensioen te kunnen, maar als staatshoofden en politieke kopstukken zulke voorbeelden stellen, dan zit dit er niet meer in.

Ondanks deze verschrikkelijke gedachte zocht ik toch verder om leuke dingen te schrijven.

Albert moest werken omdat de regering gevallen was. Ik zie het zo voor mijn ogen. In maart 2008 stonden 22 ministers en staatssecretarissen samen met de koning op de trappen van het een of andere paleis voor de obligate regeringsfoto. De ene met de armen stijf naast het lichaam, starend in de camera, de andere wat losser, de armen gekruist, de handen samen of netjes op de rug. Het vest is steeds professioneel dichtgeknoopt, zoals het hoort, waardoor aan de spanningsboog rond de knopen en bijhorend beginnend of gevorderd buikje duidelijk wordt wie zijn kleren in confectie koopt en wie ze op maat laat maken. Ik zie nu diezelfde foto, op dezelfde trappen voor hetzelfde een of andere paleis, met onze Albert rechtop, verbaasd rond zich kijkend naar de gevallen regering: op de grond vliegende ministers en andere staatssecretarissen, vesten half open, confectieknopen afgescheurd, daar een dikke teen die bloot uit een sok steekt terwijl de schoen netjes over het tafereeltje vliegt, een opengevallen handtas waar een kohlpotlood, lippenstift en een blackberry uit rollen, een attachécase waar de Fortis aandelen uit wegwaaien, blauwe plekken, beurse lippen, pijnlijke grimassen, kortom: een foto vol dolle pret voor wie het komisch zou kunnen vinden. Maar mijn duiveltje is er weer: daar kan je niets plezants van maken...

Ik wou het niet opgeven, en ik zocht verder om toch iets leuks, iets warms, iets vredevols te schrijven.

Dus terug naar de oorsprong van deze feestperiode. Als mijn informatie correct is combineren we de herdenking van geboorte van Christus met het een of andere heidense feest waarbij de winterse zonnewende gevierd wordt. Gesymboliseerd door een kerststalletje en een dennenboom. Of waren het nu de Kerstman en de cadeautjes? Ik weet het niet meer zeker. Stof voor een verhaal in tien episodes over de concurrentie tussen Sint-Niklaas en de Kerstman, stof voor een vredig stukje over de gezellige warmte van de open haard, kerstliederen en een feestmaal, stof voor een verontwaardigd opiniestuk over vrede op aarde aan iedereen maar vooral niet aan die anderen, stof voor een kinderboekje over de drie koningen en de verloren schat, maar daar komt mijn duiveltje weer: wat mag het allemaal baten?

Toch geef ik het niet op.

De kerstperiode is donker, maar er komt licht. Het landschap rust, het lijkt dood maar het nieuwe leven sluimert onder de grond. Het is koud, maar spoedig wordt er weer globaal opgewarmd. Het is crisis, maar de solden komen er aan. Ik heb een writer’s block, maar toch kon ik dit hier schrijven, ondanks het duiveltje. Jij vroeg je af wat er nu weer uit mijn pen zou vloeien, en jouw nieuwsgierigheid is bevredigd. Ooit wordt alles dus beter, hoe erg het ook was.

Prettige feesten !