Gisterennacht werd ik geveld door het Kazachs virus en was ik dus niet in staat om de blog aan te vullen. Maar na de nodige motilium, buscopan en spidifen ben ik al wat beter en let ik nu nog meer op wat ik eet.
Verder is er niet veel veranderd in de stand van ons dossier. Ik ben ondertussen wel te weten gekomen dat de pas gedrukt is en op transport zit maar dat transport kan tot één week duren! Ik denk dat ze hier nog paard en kar gebruiken! De reden zou zijn dat elke Kazach een nieuw paspoort moest aanvragen en dat ze dus logistieke problemen hebben. Op de vraag waar onze pas zich juist bevind krijgen we geen antwoord aangezien dat staatsgeheim is. We wachten dus tot maandag voor meer nieuws, hopelijk positief nieuws! In de veronderstelling dat de pas er maandag is, zouden we dinsdag 28 september thuis kunnen zijn. Met elke dag dat er bij komt, schuift onze aankomstdatum op.
Het regent hier al twee dagen aan één stuk door en dat is ook niet echt bevorderlijk voor de gemoedstoestand Je kan niet eens naar buiten en bent verplicht om hier op dat kleine appartementje vast te zitten. Gelukkig landt Gert deze nacht en ben ik hier niet meer alleen.
Adylia blijft het héél goed doen, haar kennis van het Nederlands is al behoorlijk goed om te verstaan wat ik van haar verlang en om me duidelijk te maken wat ze wil. Maar haar voorkeur om s morgens een boterham met een sneetje kaas met daarop choco te eten, is me toch wel vreemd! Tja, als ze dat graag lust maak ik me daar geen zorgen om. Haar enorme dorst van de eerste dagen is ook al wat geminderd tot aanvaardbare proporties. Haar veel eten blijft wel onverminderd doorgaan.
Vanaf de volgende blog zijn we hier dus niet meer alleen met zn tweetjes en kijken we vol nieuwe moed uit naar maandag en misschien wel het bericht dat de pas er is!
Het wordt met de dag interessanter. De pas zou gedrukt zijn maar niemand weet waar het is! Als zij het hier niet weten wie dan wel? Er kan blijkbaar ook niet nagekeken worden wanneer de pas gedrukt is (staatsgeheim?) Ik krijg het gevoel dat ze er hier mee aan het spelen zijn en wij de pionnen zijn.
Vandaag is het Adylia haar dagje niet. Deze ochtend valt ze van de keukenstoel terwijl ze overijverig wou helpen met de afwas! Zonder veel erg. Deze middag is ze dan door een wesp in haar hals gestoken terwijl we gewoon in ons appartement zaten! Dat was even schrikken aangezien ik niet weet of ze hier allergisch aan is of niet! Gelukkig niet en heb ik er dus zalf en een pleister opgedaan. Onze meid kan ook al tot 10 tellen en weet dat ze nu nog drie keer moet slapen alvorens de papa hier terug is en we dan nog even moeten wachten om dan met ons drietjes terug te vliegen. Het is een echt pientere meid!
Het is hier ook enorm koud geworden op twee dagen tijd, sommigen lopen hier al met muts en sjaal rond. Ik ga hier echt niet winkelen!
Voor de zoveelste keer bericht gekregen dat er geen pas is. Ik begin hier het ergste te vrezen. Gelukkig komt Gert zondag naar hier want veel langer alleen hou ik het hier niet uit! Ik tel al af. Als we morgen geen pas hebben, geraken we zelfs volgend weekend (25 sept) niet naar huis en wordt het dus 4 weken verplicht verblijf! Het moeilijkste is vooral dat je totaal geen idee hebt hoelang je moet wachten, je krijgt ook geen info daarover. Zo'n situatie is in België compleet onbestaand! Via skype kunnen we wel contact houden met het thuisfront die ik echt goed begin te missen! De kids zijn gelukkig wel terug naar school zodat ze niet te veel gemist hebben. Mauro is wel met een buikvirus van hier naar huis gegaan (het beruchte Kazachse virus ) maar na twee dagen uitzieken is hij al heel wat beter. Ik mis mijn twee oudste prutskes enorm. Zeker als je weet dat er dan eentje ziek is en dat je er zelf niet voor kan zorgen! Gelukkig worden ze goed opgevangen door oma en opa en al de anderen! Bedankt daarvoor! Adylia is volgens mij al wat bijgekomen, kan ook niet anders met al wat ze hier opeet! Elke dag leert ze nieuwe woordjes bij. Haar naam kan ze ondertussen ook al schrijven. Het liefst van al gaat ze wandelen! Gelukkig vraagt ze niet om in mijn nek te zitten zoals bij haar papa want dan mag je mij na een paar dagen afvoeren wegens kreupel! Ik hou jullie op de hoogte.
ps: Mijn visum vervalt begin november, hopelijk zijn we dan thuis.
Niet veel nieuws te melden. Het is hier terug zonnig, dat is toch al iets. In de zon is het behoorlijk warm maar in de schaduw vrij frisjes. Zo merk je dat ook hier de zomer op zijn einde loopt. Met Adylia gaat alles goed. Deze ochtend opnieuw tot bijna 9 uur geslapen en dan samen in de douche, een hele belevenis! Ze is echt wel gefascineerd door de menselijke anatomie! Terwijl ik hier aan het bloggen en skypen ben, is ze met Angelina aan het spelen Ik ben benieuwd of ze me straks gaan bellen met nieuws over de pas.
Ondertussen nieuws gekregen dat er geen nieuws is! Dus nog geen pas. Ik heb alle hoop opgegeven om komend weekend thuis te geraken. Gert komt dus zondag alsnog terug naar hier en hopelijk geraken we het weekend daarop terug! Daarnet ben ik met Adylia gaan wandelen, het is immers prachtig weer. Telkens we een bedelaar passeren, zegt ze iets met een gelaatsuitdrukking die niet veel goeds betekent! Dat zal ik haar dus wel moeten afleren! Ook die lieve poesjes waren weer van de partij! Dju, ik zou er toch zo graag eentje hebben! Jessie, je weet wat je moet doen hé! We zijn ook iets gaan drinken en daar probeerden ze me met maar liefst 5000 tengé op te lichten! Ik moest 1050 tengé betalen en geef een briefje van 10000 tengé en ik krijg slechts 4000 tengé terug! Ik dus naar die kassa om uitleg en ze beweren dat ik een briefje van 5000 tengé gegeven had! Terwijl ik enkel een briefje van 10000 tengé mee had! Uiteindelijk hebben ze toch bijgepast na enkele onverstaanbare verwensingen van hun kant. Ik ben hier misschien wel alleen, maar ik laat me zeker niet doen!
Onze kleine meid is een echte woelwater om naast te slapen! Deze ochtend lag ze helemaal onderaan het bed! Ook bericht gekregen dat de pas er nog steeds niet is. David en Angelina hebben beter nieuws gekregen, hun pas is er wel! Duimen dat de onze er morgen ook bij is! Verder verloopt alles hier prima met Adylia.
Hier zijn we dan, alleen vanuit het verre Kazachstan!
Deze ochtend zijn Gert, Laurine en Mauro om 2u afgehaald en zijn na een vlotte vlucht van 7u45 ondertussen veilig thuisgekomen! En wie stond er hen aan de luchthaven op te wachten? Ons Elsjen! Het is altijd prettig als er iemand je opwacht na zon lange vlucht!
Ondertussen trek ik mijn plan hier. Adylia slaapt bij mij in het grote bed en ze doet dat heel goed! Ze weet dat papa en broer en zus weg zijn en belt al spelend naar hen en dan doet ze een hele uitleg waarvan ik niets versta! Best wel grappig om horen. Deze nacht heb ik ook vastgesteld dat onze kleine spruit al in het Nederlands droomt want plots hoorde ik haar zeggen Dank u mama! De communicatie begint echt al vlot te gaan. Het meeste dat ik haar vraag, verstaat ze. En de eerste woordjes zijn er ook al.
Deze middag hebben we dan samen gekookt (patatjes met kip en boontjes) en Adylia heeft met veel smaak alles opgegeten. Pas tegen 14u konden we buiten komen omdat het een hele voormiddag geregend heeft. We zijn naar een schoenenwinkel gegaan om gesloten schoentjes voor Adylia te kopen. Ik had enkel sandaaltjes mee omdat ik er niet op gerekend had dat we hier meer dan een week zouden zitten! En bij regenweer passen geen sandaaltjes! Ze heeft dus schoenmaat 26 en voor kledij neem ik nu 4-5 jaar. Het mag hier ook niet veel kouder worden, want dan moeten we beiden nog gaan shoppen! In normale omstandigheden zou ik daar niet mee inzitten.
Tijdens de rit naar de luchthaven heeft Gert ook nog een aanvraag voor spoedprocedure getekend. Blijkbaar zou de periode dat de pas naar Astana moet, kunnen ingekort worden van 7 dagen naar 1 dag. Wat we natuurlijk ook gaan doen! Als we dan maandag goed nieuw krijgen dat de pas zou gedrukt zijn, kunnen we misschien nog eind deze week weg geraken! De erkenning van het FCA zou donderdag 16 september uitgesproken worden (aanvankelijk was dit gepland op 8 september!) en dan kunnen we het visum aanvragen (als de pas er is natuurlijk) en naar huis vertrekken! Maar ik wil nog niet te veel hoop hebben, de laatste dagen zijn we al te veel ontgoocheld geweest.
Gisteren werden we dus om 9u3O opgepikt om bij de notaris om een volmacht te halen. Dit was vrij snel geregeld en tijdens de terugrit hebben we ons in de Coffeedelia laten afzetten.
Daar hebben we de terugvlucht van Gert en de kids op een memorystick gezet die we later in het Alma-Ata hotel gaan afdrukken zijn.
Een nieuw ticket voor Gert staat voorlopig op 18 september, wanneer we teruggeraken is nog lang niet zeker! We hebben immers net bericht gekregen dat er nog steeds geen pas is! Maandag wordt er verder gezocht naar een mogelijke oplossing.
Adylia probeert nog steeds in hoe ver ze met ons geduld kan gaan. Soms moeten we haar terechtwijzen en dan is ze toch voor enkele uurtjes rustig of krijgen we een staaltje van haar mokkunsten, jaja, bij wie hebben we dat nog gezien?
Aangezien het behoorlijk warm weer is, zijn we in aan de fonteinen gaan picknicken. Daar was het echt amusant om te zien hoe Mauro en Adylia elkaar kunnen plagen en samenspelen! Het gevolg was dus twee druipnatte kindjes! Gelukkig schijnt de zon hard genoeg zodat de kleertjes na een halfuurtje in de zon te liggen , alweer droog zijn!
Na een avondwandeling in het park, gaan we nog lekker eten in restaurant Entrecôte (waar anders ) samen met David, Kirsten en Angelina. Kirsten vertrekt deze nacht en David en Angelina blijven hier zoals ik met Adylia. We kunnen elkaar hier dan wat steunen! De eerste keer dat Angelina en Adylia elkaar ontmoetten, zou je zeggen dat ze elkaars grootste vijanden zijn, maar dat is blijkbaar bijgelegd en nu spannen ze samen en spelen met elkaar.
Vandaag gaan we op uitstap naar Gorky Park. De bedoeling was om te gaan zwemmen in Aqua Park maar blijkbaar is het nu al buitenseizoen en vragen ze dus meer inkomgeld, bovendien zijn alle glijbanen gesloten en kun je dus enkel in het zwembad zelf! Dit vinden we er echt over en dus gaan we op enkele andere attracties in het park, ook een roeitochtje op het meer is een hele belevenis voor onze kleinste spruit!
Met de tram van en naar Gorky Park is ook een attractie op zich!
Straks komt Bolat Gert, Laurine en Mauro ophalen om naar de luchthaven te brengen. Adylia is hiervan op de hoogte en ze begrijpt dit wel volgens mij. Ze helpt zelfs met het maken van de koffers en let er op dat alles van Laurine, Mauro en Gert in de koffer zit!
Bij mijn volgende blog zal ik hier dus alleen zitten en weet ik niet of ik nog elke dag een blog ga kunnen plaatsen, ik ga het alleszins proberen!
Afgelopen nacht was tot nu toe de slechtste! Ten eerste was het snikheet op het appartement en ten tweede zijn de matrassen hier van zon degelijke kwaliteit dat je de minste beweging voelt en hoort! Ik voel op dit moment nog steeds de resors in mn rug zitten!
Rond half negen is onze kleinste spruit wakker geworden en kruipt naar goede gewoonte in ons bed. We merken dat ze echt wel op haar gemak is en dat ze ons volop aan het testen is. Spijtig voor haar hebben we deze fase al eerder meegemaakt met onze andere kids!
Als we gaan wandelen vraagt ze ook steeds om in de nek van papa (hij is zeker al 5cm gekrompenJ) te zitten en dan begint natuurlijk Mauro ook te zagen! Die twee zijn al een onderlinge strijd aan het uitvechten om te zien wie van hun twee de sterkste is! Dat gaat nog vonken geven! Maar als ze samenspannen springt de deugnieterij er zo van af!
We krijgen ook bericht dat de passen er nog steeds niet zijn! Er zouden geen blanco paspoorten voorradig zijn om te drukken! Is dit soms een grap? Haar gegevens staan wel in de computer klaar, dus dat is toch al iets! Morgen zouden we iets meer weten want dan zijn alle verantwoordelijken hier aanwezig.
Maar zolang kunnen we niet wachten om een beslissing te nemen. Aangezien het een utopie is om allen samen terug te reizen op 19 september, vertrekt Gert nu zondag met Laurine en Mauro terug naar België zodat ze maandag naar school kunnen en dus maar één week les gemist hebben. Ik blijf dan hier met Adylia totdat we meer weten over de pas en dan komt Gert terug naar hier om uiteindelijk met ons drietjes naar huis te vliegen. Ik zal hier vermoedelijk (hoop ik!!!) een week alleen zitten alvorens Gert ons zal vergezellen. Vermoedelijk (als morgen de passen gedrukt worden) zullen we dan rond 22 september huiswaarts vliegen. Maar hier is niets zeker, dus wachten we dag per dag af.
Ondertussen hebben we ook al pasfotos genomen en morgen gaan we naar de notaris om een volmacht voor Gert, je kan nooit weten dat we dat nodig hebben in de periode dat Gert hier niet is.
Mail me dus maar veel volgende week zodat ik dat hier overleef! We proberen hier ook een webcam te installeren zodat we via skype kunnen communiceren.
Gisteren namiddag zijn we nog wat gaan wandelen samen met David, Kirsten en Angelina naar een speelpleintje met een groot springkasteel. Ook al is de herfst ingetreden, toch is het hier momenteel héél warm! Overal vallen de eikels van de bomen en je moet soms echt goed opletten of je krijgt een eikel op je hoofd!
Toevallig zijn we dan ook nog andere Vlamingen tegengekomen die hier hun zoontjes ophaalden. Zij kwamen uit de streek van Karaganda en kwamen in Almaty hun visum ophalen.
In The Silk Way nog wat inkopen gedaan (goddank dat we daar dicht tegen zitten) en dan naar ons appartementje. Voor de eerste keer is Adylia onder de douche gegaan en wat vond ze dit leuk, zeker omdat ze samen met haar grote zus kon douchen. Daarna zijn de jongens zich gaan douchen en zoals ze deze ochtend al geamuseerd naar Gert zn borsthaar keek, kon haar plezier nu zeker niet op!
Tot nu toe verloopt het slapen en eten meer dan vlot! Ze lust alles en drinkt alsof haar leven ervan afhangt met als logisch gevolg, constant pipi doen en van het ene toilet naar het andere toilet. Daarin gelijkt ze echt wel op haar grote zus! Met haar karakter komt ze goed overeen met Mauro (maar dat hadden we al eerder in de gaten!) en als het haar dus niet aanstaat weten we het snel. Ze is dus volop in haar uitprobeerfase, hoe ver kan en mag ik hier wel gaan? Best normale houding.
Rond 20u lag iedereen dan ook vermoeid in zn bedje en pas tegen 8u3o deze ochtend was de eerste wakker, onze kleinste spruit die me kwam wakker maken om pipi te doen! (dat komt ze trouwens altijd vragen)
Na het ontbijt volgt het gebruikelijke les(twee)uurtjes voor Laurine en Mauro. Ondertussen leer ik Adylia de getallen te herkennen wat vrij goed lukt. Ook memory lukt aardig goed. Ze herhaalt steeds de woorden die we haar aanleren en sommige woorden kent ze al uit zichzelf!
Gisteren vertrokken we ook uit Coffeedelia en ik had Adylia vast terwijl Laurine mijn handtas droeg. Daar begon Adylia plots een uitleg te doen en gebaarde steeds naar waar we zaten totdat ze zag dat Laurine mijn handtas droeg, ze dacht dus dat ik deze vergeten was!
Vandaag hebben we het rustig aan gedaan met een bezoekje aan Panfilov Park. We beginnen wel te merken dat de plaatselijke bevolking meer naar ons kijkt en ons soms in de gaten houdt. De kids hebben zich uitgeleefd op enkele springkastelen en klimmuur. Als afsluiter nog iets gaan drinken in de Coffeedelia want van het minste dat je hier wandelt, staat het zweet op je rug! Daar treffen we opnieuw die andere Vlamingen met hun zoontjes, zij vertrekken deze nacht.
Wanneer wij vertrekken blijft een groot vraagteken! Als we morgen nog steeds niet weten wanneer haar pas hier is, dan vertrekt Gert met de kids met eerste vrije vlucht naar huis en blijf ik hier met Adylia. Vanaf we bericht krijgen wanneer de pas hier is, zal Gert terug naar hier vliegen om dan met ons drietjes eindelijk naar huis te kunnen. Hopelijk is het een kwestie van dagen en niet van weken want dat zie ik echt niet zitten!
Ik moet toch wel even mijn frustratie kwijt!!!! De pas voor Adylia blijkt maar niet in orde te geraken! Er zou hier een nieuwe verantwoordelijke zijn die de aanvraagprocedure compleet veranderd heeft met alle gevolgen vandien! We weten niet eens of we de 19de wel teruggeraken! Gert zal dan waarschijnlijk wel met Laurine en Mauro terugvliegen want we willen niet dat ze nog meer school missen! Ik zal hier dan met Adylia blijven, maar we weten niet hoelang! En dat is dus onze grote frustratie! Morgen zouden we misschien meer weten, maar ik heb er echt geen goed gevoel bij.
Gelukkig verloopt alles meer dan goed met Adylia en dat verzacht de stress wel wat! Het is een echt schatjen, het is alsof ze altijd al bij ons is! Gisterenavond zijn ze samen om 20u gaan slapen tot 7u deze ochtend, zonder één keer wakker te worden! Ze verstaat ook het meeste wat we haar zeggen en ze kan ons goed duidelijk maken wat ze wil. Ook met Laurine en Mauro klikt het meer dan goed, ze kunnen nog iets van haar leren want toen we gisteren gedaan hadden met eten, en de vuile borden in de wasbak plaatsen, begon Adylia spontaan af te wassen! Echt waar! Met eten gaat het ook goed, deze ochtend nam ze wel een boterham met choco en daarop hespenworst, ja die combinatie kennen we wel niet! En de chocopot uitlepelen vindt ze ook leuk.
Duim allen voor ons dat we samen de 19de kunnen afreizen!!!!!!!
Opgestaan met enorme stress maar toch met een goed gevoel want vandaag mogen we eindelijk onze kleine meid afhalen! Eerst nog de nodige taarten gaan kopen (de cadeaus hadden we al in België gekocht) en dan maar wachten op een telefoontje van Bolat om ons af te halen. Ondertussen krijgen we nogal slecht nieuw ivm het paspoort van Adylia! Sinds de nieuwe wetgeving van kracht is, duurt het twee maand om paspoorten aan te maken! Volgens onze contactpersoon hier proberen ze te regelen om dit op 15 dagen te klaren maar die 15 zijn ondertussen al voorbij! Het ziet er dus echt niet goed uit! Morgen zouden we meer weten zodat we hopelijk eind volgende week naar huis kunnen! Onze afspraak bij de ambassade is ook al verlegt naar 16 september. Maar vandaag zijn we dus eindelijk waar we zo lang nar uitgekeken hebben! Iets na 14u komt Timor ons ophalen. Het besef dat we straks met vijf terugkeren heeft toch wel een grote inpak! We krijgen van Timor te horen dat de directice wil dat we overmorgen terugkomen om Adylia af te halen! Gelukkig praat Timor er zich uit met de smoes dat we morgen al terug naar België vliegen. (was het maar waar!) In het weeshuis moeten we dan eerst langs de sociaal assistente en daarna normaal bij de directice maar die stuurt ons direct door! (ik denk dat ze zich ons laatste bezoek na de rechtbank nog herinnert, alleszins wij wel! ) We konden direct door naar het leefgroepje van Adylia waar haar verzorgsters ons al met rode oogjes stonden op te wachten, het was te verwachten dat zij het ook moeilijk zouden hebben. Adylia deed net haar middagdutje en blijkbaar heeft ze net vandaag wat koorts en die combinatie samen met verdrietige verzorgsters, maakten dat het voor Adylia ook heel emotioneel was! De verpleegster is dan ook eerste nog eens langsgeweest alvorens Adylia haar nieuwe kleertjes aandeed. We zijn toch wel een tijdje binnen geweest om van iedereen afscheid te kunnen nemen en van haar drie verzorgsters hebben we de gsmnummers gekregen zodat Adylia hen eens kan bellen. Op dit moment was Adylia heel stil, wat normaal is gezien de omstandigheden. In de apotheek halen we eerst nog iets tegen de koorts, dit had ik natuurlijk niet mee en dan heb je dat nodig! Eenmaal in ons appartement aangekomen, is Adylia helemaal losgekomen zoals we haar kennen! In de namiddag nog even gaan wandelen en naar de fonteintjes wat Adylia heel leuk vindt! Morgen meer over onze avonturen!
Gisterenochtend zijn we om 8u vertrokken en na een kleine 40 minuten komen we aan het carhotel aan waar het transportbusje ons al staat op te wachten om ons naar zaventem te brengen. Mooi op tijd komen we in de vertrekhal aan waar we opnieuw zelf moeten inchecken. Maar om de één of andere reden, geraken we maar niet ingecheckt! Zelfs met de hulp van een opgebelde ITer lukt het ons niet! Dat begint hier dus al goed! Volgens de hostess daar ligt het aan de hoofdzetel van Lufthansa en moeten we dus aanschuiven aan de incheckbalie waar ze ons gaan inchecken. Wat dacht je , daar ging dat dus ook al niet! We begonnen al te vrezen voor dubbele boekingen! Na enkele telfoontjes naar de hoofdzetel en enkele technische ingrepen, het koud zweet bij ons en een veertigtal minuten later, lukt het hen dan eindelijk om ons in te checken! Niet te doen! Blijkbaar lag het probleem aan het feit dat onze tickets 'maar' drie keer verplaatst werden! dat belooft dus als we in Almaty moeten inchecken voor de teugvlucht!
Bij de de veiligheidscontrole worden Mauro en ik er uit genomen voor een volledige bodycontrole, dat hebben we dan ook al weer eens meegemaakt! Ze waren wel heel vriendelijk en Mauro vond dit wel cool! Vertrokken met een vertaging van een vijftiental minuten maar onderweg goedgemaakt door onze piloot zodat we mooi op tijd in Frankfurt aankwamen. Daar moeten we, in tegenstelling tot vorige keer, niet meer door de veiligheidscontrole zodat we rustig konden wachten op onze volgende vlucht die natuurlijk ook met een veertigtal minuten vertraging vertrok (dit is blijkbaar een gewoonte geworden ) Toevallig zitten we opnieuw op dezelfde rij zoals de eerste vlucht, gelukkig zijn deze keer de schermpjes al hersteld! Rond middernacht komen we, na een vlotte vlucht en lekkere maaltijden en recente fims, aan in Astana. Daar stapt meer dan de helft van de passagiers van de vlieger en wij mogen gewoon blijven zitten. Ondertussen worden koffers afgeladen en bijgetankt zodat we na een klein halfuurtje terug kunnen vertrekken met eindbestemming Almaty. Perfect op tijd (2u10 plaatselijk tijd = 22u10 in België) landen we op de tarmac. Deze keer moeten we niet lang aanschuiven aan de immigratiedienst en kunnen we snel onze koffers claimen die wel als één van de laatste van de band rollen. Laurine en ik lopen vooraan door de schuifdeuren om in de aankomsthal aan te komen en plots zien we dat Mauro en Gert ons niet volgen! Daar staan we dan en we kunnen niet meer terug! Gert werd er uitgekozen voor een koffercontrole, ja dat kun je voor hebben als je zo rondloopt met een baard van vijf dagen! Ze beschuldigen Gert daar van medicijnensmokkel want ze hebben allemaal 'bolletjes' op de scan gezien! Groot was hun verbazing toen bleek dat dit ging om een doos vol met 'gevaarlijke' knikkers, dat trouwens een cadeau is voor het weeshuis. Gelukkig mochten we allen samen vertrekken zodat Bolat en Timor ons naar het appartement konden brengen. Deze keer zitten we op een goede locatie, vlak tegenover de Silk Way. Het appartement valt goed mee. Moe maar gelukkig vallen we tegen 4u in slaap.
En nu zitten we dus in onze vertrouwde Coffedelia onze blog aan het aanvullen en een kleine snack te eten. Het is hier naar Kazachse normen al herfstweer maar voor ons zijn deze temperaturen echt zomerweer! Stralend zonnetje aan een straalblauwe hemel en een af en toe een zacht briesje, we genieten! Waarschijnlijk gaan we hier wel langer dan gepland moeten blijven, Adylia haar paspoort is hier nog niet en daarna moet het nog voor vijf dagen naar Astana, pas dan kunnen we naar de ambassade en dan moeten we nog terugvluchten hebben! Je kan dus zelf al ongeveer berekenen wanneer we teruggeraken! We houden jullie op de hoogte! Vanavond hebben we afgesproken met David, Kirsten en Angelina in , wat dacht je, den Entrecôte! En morgen mogen we eindelijk Adylia afhalen!!!!!!!!
Vandaag al even nagevraagd voor een eventuele latere vlucht, maar wat blijkt, enkel dinsdagochtend 14/09 is er nog een mogelijk en dan is het direct vrijdag 17/09! Het wordt dus één week of twee weken Kazachstan! Daarnet dus nog snel de schooldirectie ingelicht, gelukkig begrepen ze deze buitengewone situatie en zal ik opnieuw de kids ginder de nodige leerstof aanbieden zodat ze een niet te grote achterstand hebben. We vertrekken morgen maar we weten niet wanneer we terug komen, best vervelend voor iemand die graag alles geregeld ziet! Ondertussen staan de koffers zo goed als klaar en zijn wij er ook meer dan klaar voor. Vanavond ga ik dan ook nog naar het oudercontact zodat we toch weten wat er dit schooljaar allemaal zal aangeleerd worden! En dan in rechte lijn naar Almaty bij onze dochter Adylia. Tot vanuit het verre Kazachstan!
Ondertussen zijn we alweer september en zijn de kids met volle goesting opnieuw gestart aan een nieuw schooljaar. Maandag was het even spannend toen we bericht kregen dat we asap moesten afreizen omdat er een controle zou zijn in het kinderhuis van Adylia. Gelukkig heeft HKM kunnen regelen dat het toch niet nodig was en dat we nu zaterdag 04 september (ja hoor, we hebben onze tickets een week later moeten verleggen) toch afreizen, op die paar dagen zou het wel niet aankomen. Onze erkenning was voorzien op 08 september maar zoals verwacht, zal dit enkele dagen later gebeuren aangezien onze documenten pas gisteren in Almaty vertrokken zijn en vandaag in België verwacht worden bij de vertaler.Daarna wordt alles naar het het FCA gestuurd en daar hebben ze dan 5 werkdagen nodig om de erkenning uit te spreken. Dus waarschijnlijk zal dit op 13 of 14 september gebeuren. Onze terugvlucht is voorzien op 12 september, een geluk dat we verplaatsbare tickets hebben (dit is dan wel al de derde keer dat we deze tickets moeten verleggen ) Op 07 september blijft onze afspraak met de Nederlandse ambassade geldig voor de aanvraag van het visum voor Adylia. Na de uitspraak van de erkenning moeten we dan gewoon nog even terug naar de ambassade om haar visum op te halen en dan pas kunnen we eindelijk naar België terugkeren en kan onze vernieuwd gezinsgeluk beginnen! De spanning begint nu toch wel goed door te wegen, ik ervaar dit net zoals op het einde van een zwangerschap waar je ook echt naar dat moment verlangt waarop je je kind eindelijk kan vastnemen, voelen, ruiken, horen... die laatse dagen zijn er dan te veel aan! Zaterdag mogen we dan om 11u10 vertrekken vanuit Zaventem met Lufthansa, met overstap in Frankfurt en tussenlanding in Astana, om dan na een vlucht van 9 u in totaal in Almaty aan te komen om 2u10 zondagochtend plaatselijke tijd. En zondag gaan we ons apartement klaar zetten, boodschappen doen, zodat we volledig klaar zijn om maandag onze dochter op te halen!!!!! Tot de volgende blog!
Goed nieuws, onze koffers zijn na twee dagen terecht gekomen! We mochten ze wel zelf in Zaventem ophalen aangezien Schiphol geen contract heeft met Zaventem om de koffers aan huis te brengen! Ondertussen hebben we onze visums opnieuw aangevraagd en gekregen en deze keer voor drie maand! Met een kopie hiervan (hiermee proberen we ons volgend verblijf in te korten door die wetswijziging)zijn we bij de notaris gegaan en alles met Tom en Kelly meegegeven die vandaag voor de rechtbank moesten komen. Met deze van harte proficiat aan Tom en Kelly en Adri en Inge die vanaf vandaag de trotse ouders zijn van een zoon en dochter! Vandaag kreeg ik bericht van HKM dat we nog extra kopies van onze visums moeten wettigen en opsturen! Konden ze dat niet eerder zeggen? Enfin HKM wist hier zelf niets van, het is in Kazachstan dat alles in mondjesmaat wordt vrijgegeven)! Gelukkig vertrekken David en Kirsten aanstaande vrijdag zodat zij deze kopies kunnen meenemen en zo kan de organisatie in Almaty de papieren voor Adylia alsnog tijdig aanvragen. Gert heeft ook al onze tickets vastgelegd, vertrek op 26 augustus met 4 personen en terug op 04 september met 5 personen! Als er tenminste geen onverwachte problemen opduiken en we toch langer moeten blijven! (zoals nu bij een aantal koppels) In dat geval zullen Laurine en Mauro alvast vlugger afkomen zodat ze niet te veel school missen! We houden jullie op de hoogte!
Iets voor 1u deze ochtend werden we door Bolat afgehaald in ons hotel. Bij aankomst op de luchthaven van Almaty moesten we inchecken bij binnenlandse vluchten aangezien we eerst naar Atyrau te Kazachstan vliegen. Daar al was er verwarring of we al dan niet op het vliegtuig moesten blijven en of we onze bagage zelf opnieuw moesten inchecken. Volgens de dame achter de balie moesten we afstappen en ging onze bagage rechtstreeks naar de volgende vlucht.
Om de één of andere reden had ik een raar voorgevoel, ik vroeg dan ook naar de bagagetickets voor in geval van. We hebben ook ons volledig dossier en alle souvenirtjes in de bagage gedropt omdat die nu zo goed als leeg was .
Rond 3u30 zijn we opgestegen en na 2u45 landen we in Atyrau, een heel kleine luchthaven in the middle of nowhere. Deze keer waren er geen individuele schermen aan boord maar we zijn toch te moe om naar een film te kijken. Bij het uitstappen maak ik vlug nog een foto van het vliegtuig type Boeiing 767-200/300 Air Astana en komt er een norse Kazach naar mij toe gestapt en begint in het Kazachs te brabbelen waar ik kan uit opmaken dat ik geen fotos mag nemen. Met deze heb ik toch een foto!
In de aankomsthal vraag ik nog eens voor de zekerheid of we echt niet onze bagage moeten claimen en terug inchecken, maar nee hoor dat is niet nodig. Ik blijf een voorgevoel hebben.
In Atyrau mogen we terug door de paspoortcontrole, dat betekent dus terug een foto nemen en stempel op ons visum.
Terwijl we daar aan het wachten zijn begint het al te dagen dat we terug op hetzelfde vliegtuig moeten stappen aangezien er daar maar één groot vliegtuig staat te wachten naast enkele fokkers.
En ja hoor begrijpe wie begrijpen kan, we mogen terug op hetzelfde vliegtuig stappen. Om 7u plaatselijke tijd (we zijn ondertussen al 1 uur terug gevlogen in de tijdszone) stijgen we op voor een vlucht van 4u30 waarvan we niet echt veel wakker zijn!
Om 8u35 plaatselijke tijd landen we te Schiphol. Eenmaal aangekomen aan de bagageband begin ik steeds meer en meer een slecht voorgevoel te krijgen en spijtig genoeg komt mijn voorgevoel uit! Onze bagage rolt maar niet van de band! Bij al onze vorige vluchten hebben we dit nog nooit meegemaakt! We worden door een vriendelijke dame verzocht om haar te volgen om een claim op te maken en we zijn niet alleen, er zijn nog twee personen die van Almaty komen wiens bagage ook vermist is. Die ene dame had haar bagage in Atyrau zelfs van de band genomen en terug ingechekt wat wij niet moesten doen aangezien wij onze boardingtickets al van in Almaty hadden en er een label direct transfer aan onze bagage hing. Blijkbaar hebben ze ginder toch wel problemen met het lezen van Engels!
We mogen dus een claimformulier invullen en nu maar hopen dat onze bagage gevonden wordt en doorgestuurd wordt naar ons thuisadres!
Met een meer dan ambetant gevoel stappen we om 10u30 op de Thalys naar Antwerpen waar een uurtje later terug taxi Van Cauter ons zal oppikken!
We zullen dan omgerekend een kleine 15u onderweg geweest zijn!
Onze tweede trip naar Almaty was alweer een avontuur op zich maar als we denken aan wie er op ons de volgende trip te wachten staat, zullen we dit alles snel vergeten zijn.
Als afsluiter gaan we vandaag op uitstap naar het Tikimeer. We vertrekken met drie auto's, samen met David en Kirsten, Geert en An, Pieter en Sofie en hun twee lieve kindjes en de mama van Sofie en Isabel. Na de nodige stops om eten en drank op te halen vertrekken we richting de bergen. Aan een gezapig tempo rijden we omhoog aangezien de auto van Bolat dringend aan vervanging toe is! Eenmaal aan het meer aangekomen hebben we een prachtig uitzicht over het groene meer. Om aan de waterkant te geraken, moet je een steile helling afdalen alsook de auto's. Het is een meer dan gezellige dag en ook al schijnt de zon niet constant en is het wat frisser, toch hebben we allen kleur gekregen! Dit meer is ook in trek bij de plaatselijke bevolking die na de nodige hoeveelheid vodka een duik nemen in het ijskoude water! Ondertussen heeft Bolat een lekkere salade met kip klaargemaakt en met vodka toasten we op onze adopties. Op de barbeque ligt er een gevulde vis te garen die we na een uurtje oppeuzelen. Het terug naar boven rijden is niet zo evident maar met de nodige extra mankracht lukt het hen toch! Aan dit meer worden ook veel trouwfoto's genomen en we komen dus ook meerdere versierde trouwauto's onderweg tegen. Eenmaal terug in het hotel aangekomen, kunnen we onze koffers inpakken en ons klaar maken om tegen 1u opgehaald te worden om dan om 3u20 onze terugvlucht te nemen. We gaan blij zijn dat we Laurine en Mauro terug in onze armen kunnen nemen, maar toch verdrietig omdat we Adylia voor enkele weken moeten achter laten. Tot in België!
Gisterenavond hebben we ons kersverse ouderschap gevierd in ons 'stamrestaurant' Entrecôte. We zaten daar in het toffe gezelschap van David en Kirsten, Karel en Hilde en Katoo en Stan, Isabelle, Curd en Ann-Sophie en Robbe.
Vandaag mogen we dan eindellijk onze dochter terug zien na 5 lange weken! Van Timor, onze chauffeur van vandaag, krijgen we net te horen dat David en Kirstin na een tweede zitdag trotse ouders zijn geworden! Met deze een dikke proficiat aan David en Kirsten! Terwijl we nog maar net de oprit van het kinderhuis opwandelen, worden we bijna onmiddellijk door Daiz, één van de kindjes die buiten aan het spelen zijn,gespot en enthousiast roept hij: "Adylia, mama, papa" ! Op dat moment zien we haar afkomen gelopen en springt ze in onze armen en worden we bedolven onder de kusjes en knuffels! Een echt kippenvelmoment! Dat de kindjes van haar groep ons allemaal nog herkennen en dat onze dochter ons zo begroet is echt niet te beschrijven! We mogen even met haar spelen en natuurlijk krijgen we de ganse bende kids erbij! Thuis hadden we een fotocollage gemaakt van de vorige bezoeken om dit nu aan Adylia te geven en ja hoor, Mauro en Laurine kon ze nog meer dan goed, op elke foto zij ze wie Laurine en wie Mauro was! We krijgen ook te horen dat ze dagelijks over haar broer en zus en over ons praat, ze heeft ons dus echt in haar hartje gesloten en wij ook! Na een veel te kort bezoekje moeten wa alweer afscheid nemen, maar we vertellen haar via onze vertaler dat we nu terug naar huis gaan om daarna met Laurine en Mauro terug te keren en dat ze dan met ons mee mag naar huis.
In de namiddag gaan we nog eens wandel naar het Panfilovpark en bezoeken daar de orthodoxe kathedraal en laten we twee kaarsjes branden. Ook bezoeken we nog eens de Green Market waar alles vers wordt aangeboden zoals vlees, groenten, fruit,... We gaan ook samen met Curd en Ann-Sohpie en hun schattig zoontje Robbe naar de speeltuin. 'sAvonds gaan we volgens goede gewoonte naar restaurant Entrecôte waar ze ons nu al heel goed kennen! Daar vieren we ons kersverse ouderschap samen met David en Kirstin. Isabelle en nog een ander koppel (ben hun namen vergeten maar ik zie hen morgen terug) die hier zijn voor de binding, hebben meegevierd. Met een heel lekkere fles wijn (of twee) hebben Gert en ik ons ouderschap gevierd. Moe maar meer dan gelukkig ploffen we later neer in ons bed.
Na een zéér onrustige nacht zijn we om 7u opgestaan zodat we ons rustig kunnen voorbereiden op één van de belangrijkste dagen in ons leven waarop beslist zal worden of we voor de vierde keer mama en papa mogen worden. Door de enorme zenuwen krijgen we nauwelijks een hap naar binnen tijdens het ontbijt. Daarna overlopen we nogmaals onze mogelijke vragen en om 9u stipt zitten we aan de receptie op ons vervoer te wachten. En alsof moeder natuur met ons meeleeft, is het deze ochtend uitzonderlijk fris en bewolkt, gelukkig maar want onze interne thermostaat is op hol geslagen! Onze goede vriend Bolat komt ons tijdig ophalen zodat we ruimschoots op tijd aankomen aan het gerechtgebouw. Dit gebouw ligt volledig weggestoken in een soort van achterbuurt, helemaal niet een plaats waar je een gerechtgebouw zou verwachten! Vreemd genoeg geeft dit me een klein beetje rust, je moet namelijk niet in zo een enorm imposant gebouw verschijnen. Nadat iedereen aanwezig is, mogen we de rechtzaal binnen treden, eigenlijk is het eerder een grote vergaderruimte, dus best wel intiem. Ik voel me nu net al vroeger toen ik een mondeling examen moest doen maar dan 100 keer zenuwachtiger! Gert krijgt het ook behoorlijk lastig. Naast de rechter is er ook het hoofd van educatie, de sociaal assistente van het kinderhuis, de procureur, de secretaresse, onze vertaalster Olessia, Aygul en wijzelf. En dan beginnen de rechter, procureur, sociaal assistente en hoofd van educatie allemaal vragen te stellen. Het merendeel van de vragen beantwoordt Gert, maar best ook want ik ben veel te nerveus en vrees dat ik door de zenuwen niet eens op de simpelste woorden zal komen want wij moeten in het Engels antwoorden en Olessia vertaalt naar het Russisch. Tijdens de ondervragingen krijg ik een goed gevoel omdat de rechter de indruk geeft dat hij ons graag heeft maar het is toch nog altijd afwachten! Om een bepaald moment kregen we het beiden toch Spaans benauwd omdat de rechter aan de sociaal assitente vroeg om hem de originele afstandpapieren te geven die ze na lang zoeken tussen haar papieren uiteindellijk toch vond! Op het einde moeten we allen even de zaal verlaten maar na nog geen minuut werden we alweer binnen geroepen! Terug binnen moeten we allen rechtstaan voor de uitspraak van de rechter.
MET ENORME FIERHEID KUNNEN WE JULLIE MELDEN DAT WE OPNIEUW MAMA EN PAPA GEWORDEN ZIJN VAN ADYLIA DE BRUYCKER !!!!
Onze Kazachse parel is eindellijk officieel onze dochter! Alle emoties van de voorbije weken en vooral van de laatste dagen vielen van onze schouders! Zelfs het hoofd van educatie viel van blijdschap in onze armen! Vanaf het de eerste ontmoeting in mei had zij een boontje voor Gert! Zelfs de zon is terug van de partij! Vanavond gaan we dit uitgebreid gaan vieren in ons favoriet restaurent 'Entrecôte'. Nu duimen we voor David en Kirsten die om 14u moeten voorkomen.
En als kers op de taart mogen we morgen op bezoek gaan bij onze dochter!!!!!!!
Stipt om 10u staan we klaar om opgehaald te worden, wakker en uitgeslapen. Samen met David en Kirsten rijden we dan naar de notaris waar we enkele volmachten moeten tekenen. Terug in het hotel krijgen we onze voorbereiding voor morgen. Onze zenuwen worden met de minuut groter! Daarna beslissen we om nog eens naar de Zumm (souvenierwinkel) te gaan en als echte amateurs lopen we verloren en alsof ze er mee aan het lachen zijn, begint het ook nog eens te gieten! En als het hier giet, dan giet het ook met bakken! Met als gevolg, nat en niet in de Zumm geraakt. We hebben ook nog met David, Kirsten, Karel, Hilde, Katoo en Stan afgesproken om ervaringen uit te wisselen. Dat was heel verrijkend. Nu zitten we moe en uitgeput op onze kamer te bloggen. Yes, we hebben WIFI op onze kamer! Straks gaan we alle mogelijke vragen nog eens overlopen en dan op tijd in ons bedje zodat we fris en monter voor de rechtbank kunnen verschijnen. Duim morgen om 10u (6u Belgische tijd) voor ons of laat een kaarsje branden, alle middelen helpen!
Ik denk dat ze hier nog paard en kar gebruiken! 
De reden zou zijn dat elke Kazach een nieuw paspoort moest aanvragen en dat ze dus logistieke problemen hebben. Op de vraag waar onze pas zich juist bevind krijgen we geen antwoord aangezien dat staatsgeheim is. We wachten dus tot maandag voor meer nieuws, hopelijk positief nieuws! In de veronderstelling dat de pas er maandag is, zouden we dinsdag 28 september thuis kunnen zijn. Met elke dag dat er bij komt, schuift onze aankomstdatum op.
Je kan niet eens naar buiten en bent verplicht om hier op dat kleine appartementje vast te zitten. Gelukkig landt Gert deze nacht en ben ik hier niet meer alleen. 
Tja, als ze dat graag lust maak ik me daar geen zorgen om. Haar enorme dorst van de eerste dagen is ook al wat geminderd tot aanvaardbare proporties. Haar veel eten blijft wel onverminderd doorgaan.
Als zij het hier niet weten wie dan wel? Er kan blijkbaar ook niet nagekeken worden wanneer de pas gedrukt is (staatsgeheim?) 
) maar na twee dagen uitzieken is hij al heel wat beter. Ik mis mijn twee oudste prutskes enorm. Zeker als je weet dat er dan eentje ziek is en dat je er zelf niet voor kan zorgen! Gelukkig worden ze goed opgevangen door oma en opa en al de anderen! Bedankt daarvoor!
Maandag wordt er verder gezocht naar een mogelijke oplossing.
) samen met David, Kirsten en Angelina. Kirsten vertrekt deze nacht en David en Angelina blijven hier zoals ik met Adylia. We kunnen elkaar hier dan wat steunen! De eerste keer dat Angelina en Adylia elkaar ontmoetten, zou je zeggen dat ze elkaars grootste vijanden zijn, maar dat is blijkbaar bijgelegd en nu spannen ze samen en spelen met elkaar.
Dit vinden we er echt over en dus gaan we op enkele andere attracties in het park, ook een roeitochtje op het meer is een hele belevenis voor onze kleinste spruit!
Daar treffen we opnieuw die andere Vlamingen met hun zoontjes, zij vertrekken deze nacht.
Na een zéér onrustige nacht zijn we om 7u opgestaan zodat we ons rustig kunnen voorbereiden op één van de belangrijkste dagen in ons leven waarop beslist zal worden of we voor de vierde keer mama en papa mogen worden.
