everything you read, can and will be used against you ...
04-02-2009
twee nachten
Twee nachten - Hans Hagen
als alle mensen op de wereld echt allemaal en tegelijk dezelfde kant op lopen tolt de aarde dan iets sneller rond en mijn hoofd wat minder ik wil dat graag omdat ik veel te lang moet wachten tot ik je overmorgen weer zal zien ik weet twee nachten duurt twee nachten maar het lijken er wel tien
Ik ben op zoek naar geborgenheid. Waar vind je dat ?
Vandaag heb ik extreme kleren aangetrokken. Ik draag een felrood hemd waarvan ik de bovenste knopjes bewust heb open gelaten. Mijn haar ligt in de war.
Ik hoop dat Vera dit zal opmerken en niet zal weten hoe ze zich moet gedragen. Op de weg naar haar toe, bouw ik zorgvuldig mijn imago op. Straks zal niet ik voor Vera zitten en zwijgen, maar zal ik plaats gemaakt hebben voor een andere, sterke persoon. Het zal het laatste gesprek worden, want vanaf vandaag is alles anders. Of misschien vanaf morgen. Een nieuwe start bij een nieuwe dag is makkelijker te realiseren.
Ze merkt het niet op. Ze kijkt me even met kleine ogen aan en vraagt me plaats te nemen in de zetel. Mijn benen plaats ik mannelijk voor mijn lichaam. Mijn blik was nooit zekerder van mezelf.
Jorgen, vorige keer hadden we het over jou en je zoektocht naar geborgenheid. Heb je nog de tijd gehad om bij deze gedachten stil te staan ?
Ik schuifel over mijn stoel heen. benen niet kruisen !!! flitst door me heen.
Jorgen ?
Mijn benen zijn gekruist, en mijn blik zoekt op de grond naar verborgen antwoorden op een vraag die nooit mocht gesteld worden. Veras ogen doen pijn. Ik voel geen greintje vastberadenheid meer.
Ik vroeg me af of we het gesprek misschien niet konden uitstellen ? Naar volgende week ?
Waarom ?
Ik voel me een beetje ongemakkelijk vandaag . Onzeker.
Misschien is dat net een mooi vertrekpunt ?
Verdomme, hou me vast Vera. Koppel die handen eindelijk los van de psycholoog die voor me zit. Waarom doe je dat niet ? Waarom wil je dat niet ?
Jorgen, je bent hier nu al voor de vierde keer, en toch slagen we er niet in een paar noodzakelijke stappen te zetten. Hoe zou dat komen ?
Mijn vrienden zeiden dit ook al. Ik stel vragen en loop weg van mezelf. Ik zoek antwoorden bij vrienden maar weiger ze zelf ook te zien. Ik ...
Een bureau, een ongemakkelijke zetel, een hoopje mens met gekruiste benen op zoek naar geborgenheid. Dat hoopje ben ik.
Vera ... zou je .. Zou je het zien zitten vanavond iets met me te gaan drinken ?
Vanavond, 3 februari, had ik mijn eerste sessie van een driedelige schrijfcursus 'introductie in het verhalen schrijven'. Misschien kennen jullie ook wel het gevoel om iets op papier te zetten en het weg te smijten. Om iets te schrijven en, bij elke zin die het papier haalt de zin een beetje meer te verliezen. Om die zaken te voorkomen, wilde ik graag een schrijfcursus doen.
De eerste sessie was ... bijzonder.
We moesten starten met een opwarmende oefening door iemand in de groep te observeren en te beschrijven. Geen makkelijke opgave. Daarna moesten we een zuid-afrikaans woord verzinnen voor een bestaand Belgisch woord (in mijn geval 'plagiaat'). Ik werd meteen geconfronteerd met mijn eigen grenzen van creativiteit.
De laatste taak van een bewogen avond was het geven van (in verhaalvorm) een ethymologische verklaring van een woord ... Niet de juiste ethymologische verklaring natuurlijk, maar toch: een poging tot ...
Ethymologische verklaring van het woord aangeschoten
Uit het dagboek van een man ... Mei 1945. Bijna middernacht. De veel te warme zonnestralen doven eindelijk. Een vuurrode gloed zindert nog na aan de hemel, als herinnering aan vijf afschuwelijke jaren. De nacht heeft ons eindelijk weer een beetje in zijn greep.
De rust is bijna ongelooflijk. Ik wandel naar buiten en hoor mijn eigen voetstappen weer. Geen geloei van sirenes, geen gehuil van kinderen, geen gewonden in het straatbeeld.
Op mijn eigen voetstappen wandel ik doorheen de verlaten stad. Als ik stilsta zie ik een paar ogen me aanstaren. Vertrouwde ogen die, net als ik, ontdekken dat de vreselijke dagen hebben plaats gemaakt voor een warme nacht. Onze ontmoeting lijkt wel een teken, en plots verschijnen overal ogen en mensen. De rode gloed weerspiegelt in hun ogen, als laatste getuige van iets wat nooit had mogen zijn.
We glimlachen. Steeds meer. Steeds harder, tot we het geluid van onze voetstappen niet langer meer horen. De rode gloed in onze ogen sterft met onze glimlach.
Ik krijg een fles wijn in de hand geduwd en plaats ze gulzig aan mijn lippen. Hoe heerlijk om weer te drinken. Hoe heerlijk om niet meer te vluchten van mensen met geweren in uniformen.
Ik drink nog eens, en nog eens. Ik besef dat, als ik morgen opsta, ik niet zal moeten vrezen om neergeschoten te worden. Dan kan ik de deur uitwandelen en mijn stem weer horen.
De rode gloed van de hemel heeft zich in de fles wijn gezet. Ik drink de warme gloed in een teug. Ik vergeet het schieten, het bloed vergieten. Ik voel me aangeschoten.
Er is nog werk aan de winkel, maar wie weet brengt deze driedelige cursus wel wat ik er zelf van verwacht. Dat ik zelf niet meer opstrop in mijn eigen zinnen. Dat ik de betekenis blijf voor ogen houden. Dat ik ... net dat klein beetje beter leer schrijven . Dan zal het zijn geld zeker waard zijn, vind ik toch ;)
