everything you read, can and will be used against you ...
29-01-2009
Gesprek 3
Ongemakkelijk zet ik me neer in de zetel. Hoewel ik de vorige keer nog verlangde daar te gaan zitten in plaats van in de lelijke okeren zetel, lijkt dit nu helemaal niet beter. De mooie psychologe voor me zou beter investeren in nieuwe aangename meubels. Ze verdient haar geld door mensen gerust te stellen. Zetels zijn daarbij essentieel.
Vera plaatst zich recht over me. Haar blik glijdt over mij en de zetel. Straks vraagt ze me zeker om me neer te leggen en de ogen te sluiten. Ik beeld me in te verdwalen in het eerste beste freudiaanse tafereel. En dan vraagt ze naar vreselijke ervaringen uit het verleden die me vormden tot wie ik nu ben.
Ze vraagt niets.
De tijd haalt ons in.
Ik voel me niet langer ongemakkelijk. Vera zwijgt, en ik volg. Waar haar blik rust, volgt de mijne om ook even uit te rusten. Het brengt een aangenaam gevoel van ontspanning. Alsof er een rust over me valt. Vera lijkt zich er helemaal niet aan te storen en kijkt me af en toe kalm aan. Glimlacht ze ?
De stilte en ontspanning keren onze relatie. Woorden zijn daar niet meteen voor nodig. Ik merk het doordat onze ogen iets langer in elkaar rusten. Haar handen raken niet meer aan de koffie of het dossier voor haar.
Ik ben een couveusekind, de eerste drie maand van mijn leven bracht ik in dat glazen bakje door. Toen ik op een dag eindelijk in een echt bedje mocht gaan slapen, was mijn mama zo blij dat ze dit ging vertellen aan haar ouders. Toen ze hen eindelijk had gevonden en terug boven was, had mijn onvermogen om adem te halen ervoor gezorgd dat ik al terug in de couveuse lag ...
Vera glimlacht.
Dat is een mooi verhaal, ... Jorgen
Soms zou ik het leuk vinden terug in de couveuze te gaan liggen. Achter een glazen wand. Zonder dat mensen me kunnen raken, zonder dat mensen me kunnen kwetsen
Dat betekent ook zonder geborgenheid, zonder mensen vlakbij je...
Wat brengt het me ?
Het brengt je waar je naar op zoek bent
Ze is psychologe, ze heeft gelijk ... Ik aarzel om dat toe te geven. Ben ik daar al aan toe ?
Even dan, ... even in de couveuse ver weg zijn, van de geborgenheid en van het geborgen zijn.
En dan word je wakker en is alles anders ?
ja ...
nee
Weggaan heeft geen zin, maar de tijd is op. Ik sluit mijn vingers om de hare. Kras mijn ogen in haar wenkbrauwen. Loslaten heeft geen zin.
BRUSSEL - De Hoge Raad voor de Justitie ziet het hof van assisen met zijn volksjury van twaalf gezworenen, het liefst verdwijnen. Een beoordeling van de zwaarste misdrijven als moord en doodslag door een hof met drie professionele rechters geeft meer garanties op een objectieve rechtspraak, is de redenering.
De Hoge Raad schaart zich met dit advies in het kamp van de tegenstanders van het assisenhof. Maar in de politieke wereld beschikken de voorstanders van de assisenprocedure over een duidelijke meerderheid. Daarom dat de Hoge Raad voor Justitie ook een alternatief formuleert. Als het hof van assisen blijft bestaan, moeten de juryleden motiveren waarom ze iemand schuldig verklaren.
Ze moeten hun beslissing eveneens motiveren bij een vrijspraak, opdat de slachtoffers de uitspraak beter kunnen begrijpen. Er moet volgens de Raad ook een beroepsprocedure komen. Dat kan eventueel een cassatieberoep zijn en geen echte tweede behandeling van de volledige zaak.
Eerder is ons land in de zaak-Taxquet door het Mensenrechtenhof in Straatsburg veroordeeld omdat de volksjury zijn beslissing niet moet motiveren.
Haar bureau is oker. Ik vind dit geen goede kleur om een bureau in te maken. Het leidt de aandacht af van waarvoor ik hier ben: praten over mijn problemen en een antwoord vinden op de vragen die ik me stel.
Goedemiddag Meneer Bruggeman. Is er iets waar u vandaag over zou willen praten ?
Is het een gevoel, of is haar stem echt minder warm dan vorige week ?
Toen ik ongeveer 12 was ben ik samen met mijn ouders en broer een aquarium gaan kopen. Ik voelde me blij als een kind dat we eindelijk dieren beestjes ! in huis zouden halen. Op de terugweg naar huis zagen we een moord gebeuren. Iemand sloeg met een baseballknuppel op iemand anders. Papa wilde gaan helpen. Ik was echt bang ...
Ze weet niet wat met me aan te vangen. Dat zie ik in de ogen die vorige week nog vertrouwen uitstraalden. Vandaag zijn ze alleen maar koud en vol onbegrip.
Ik dacht dat het wel goed was om dit verhaal te vertellen...
Haar ogen reageren niet.
Ik dacht ... dat eerlijkheid misschien wel de beste manier was om elkaar te leren kennen
Ze heeft geen koffie deze keer, geen ijzeren lepeltje dat zich in een donkere rook wentelt. Zou ze dat bewust hebben gedaan ?
Ik dacht ...
U mag me vertellen wat u wil, Meneer Bruggeman. U moet enkel voor uzelf uitmaken waar u een antwoord op wil vinden, en welke problemen u voor uzelf wil oplossen
Ik betwijfel of ze gelijk heeft. Straks geef ik haar het geld en wandel ik na een ijskoude handdruk naar buiten. Samen met wat ik voel. Het geld dat ik haar koude hand zal indrukken dient om mijn problemen te kaderen en op te lossen.
(stilte)
Weet u welke problemen u opgelost wil zien, Meneer Bruggeman ?
Het ergert me dat ze me Meneer noemt. Het ergert me dat Bruggeman zegt.
U mag mijn voornaam wel zeggen ...
Even lijkt het alsof haar ogen de koffietas zoeken, maar ze blijven rusten op de map voor haar. Mijn dossier. Ze zoekt mijn naam. Ze kent mijn naam zelfs niet.
Mijn naam is Jorgen. En ik zou graag met mezelf weer in het reine komen ...
Bent u dat dan niet ?
Zou ik hier anders zitten, Vera ?
Ik weet zelfs niet of ik haar met de voornaam mag aanspreken. Het tweede gesprek valt in het water. Bij het naar buiten gaan voelt haar hand warm aan. Dat is raar ... wisselen haar ogen en handen van gevoel ?
Met vaste hand roert ze in de kop koffie die voor haar staat. De ijzeren lepel in haar rechterhand hult zich in een waas van rook. Vanachter de rook zie ik haar blik rusten op het koffieoppervlak, alsof ze zich afvraagt of hij nog te heet zou zijn om te drinken. Dan keert ze terug en kijkt me aan.
goedemiddag meneer Ik ben Vera, en U bent hier voor ?
Ze spreekt U met een hoofdletter uit. De stilte die valt is meteen pijnlijk dodelijk. Sinds ik vorige week de afspraak met haar maakte, oefende ik in mijn hoofd wel honderd keer het gepaste antwoord op deze verwachte eerste vraag. Nu ik de kans krijg in een paar zinnen samen te vatten wat me bezighoudt, weigert mijn mond elke dienst en stotter ik alleen maar.
wel ik .. ik heb een beetje moeilijkheden
Moeilijkheden ? Uiteraard heb ik dat, anders zou ik hier niet zitten. Onduidelijker zijn kan bijna niet. De moeilijkheden zijn zoveel specifieker dan wat ik nu zo stomweg vertel. Dit breekt zelfs het ijs niet om de situatie wat aangenamer te maken. Haar ogen rusten nu op mij, alsof ze de koffie zijn vergeten. Ze stralen vertrouwen uit. Is het daarom dat mensen zo vaak hier komen ? Zoeken ze antwoorden in die warme ogen ? Ik staar in haar ogen, tot de stilte te lastig wordt om nog te dragen.
Ik heb een paar moeilijkheden gehad de afgelopen weken, een paar zaken die ik niet zo goed kan plaatsen en waardoor ik soms de verkeerde beslissingen op het verkeerde moment lijk te nemen
Haar stem en antwoord klinken haast even zacht en stil dan ik het me had voorgesteld:
Kan je dat wat meer duiden ? Wat zijn verkeerde beslissingen ?
Het is de eerste keer dat ze me klemrijdt met een vraag. Het is haar tweede vraag.
Ik ben niet klaar om deze vraag te beantwoorden. Ik wil haar dat toeschreeuwen, in haar oren brullen dat ik haar nog niet genoeg ken en dat ik meer nodig heb dan een paar ogen die te vertrouwen zijn. Stilte is het enige dat ik uitspreek.
Als je hier liever niet over spreekt, kunnen we dit nog even uitstellen Ik moet bijna glimlachen, maar realiseer me nog net op tijd dat dit behoorlijk ongepast zou kunnen zijn. Ik wil me niet ongepast gedragen. Dankbaar voor haar aanbod staar ik haar aan. Het is een mooie vrouw, de jonge psychologe die me door één van mijn beste vrienden werd aanbevolen. Zou ze vrijgezel zijn ? Waarom probeer ik me steeds weer verse problemen op de hals te halen ?
Toen ik 5 jaar oud was, ben ik van de schommel gevallen. Hoe ik het gedaan heb is me een raadsel, maar ik ben vooruit op mijn borstkas gevallen. Het is het enige litteken dat ik heb, rechts van mijn hart. Ik vind het jammer dat ik dit moment ben vergeten.
Het verhaal komt onverwacht en vanzelf. Ze kijkt me aan, alsof ze niet weet hoe te reageren.
Ik koester het verhaal als het mijne. Ik sta op en schud haar de hand. Ze voelen koud en geven me een rilling. Ze blijft een mooie psychologe. Het eerste gesprek is gedaan en met haar koude in mijn handen wandel ik naar huis.
